Δικοί μου στίχοι και ποιήματα.

[Xenios]

Είχαμε καιρό να δούμε ποίημα σου. Μπράβο!!!

[justin]

Αναγνωστικό!
(Αληθινή ιστορία)

Σιγανοψιχάλισμα, στα τζάμια του αστικού λεωφορείου,
οι σταγόνες της βροχής, προσγειώνονται μια μια.
Φαίνεται πως θα ξεσπάσει καταιγίδα.
Παράξενος καιρός, πριν λίγο τίποτε δεν φανέρωνε τις
προθέσεις του.

Πάλι δεν πήρα την ομπρέλα μου και σίγουρα η κυριακάτικη
βόλτα μου στα παλαιοπωλεία της περιοχής, θα δυσκολέψει
την περιήγηση μου στα στενά της σοκάκια.
Το «αστραπόβροντο» μας έλειπε, σκέφτομαι να γυρίσω
πίσω, μα πάλι…
Ας αγοράσω είπα μια ομπρέλα από το περίπτερο, μια φτηνή
δηλαδή, από εκείνες τις πτυσσόμενες.

Αρκετός κόσμος και οι ομπρέλες αδέξια προσπαθούσαν να
αποφύγουν τις «αγκαλιές» η βροχή δε «το βιολί της» σιγανή
και αθόρυβη βέβαια, μα ικανή να σε κάνει «παπί» δίχως
ομπρέλα.
Όλα τα παλιά αντικείμενα απλωμένα, εδώ κι’ εκεί, στα
πεζοδρόμια και σε κάθε ελεύθερο χώρο, δέχονται αδιαμαρτύρητα
το χάδι της, ακόμα και τα παλιά βιβλία.

Έσκυψα, με συγκίνηση το πήρα στα χέρια μου και ύστερα
το φίλησα.
Δεν τα κατάφερα πάλι, το δάκρυ μου γλίστρησε για να χαθεί,
να γίνει ένα με τις σταγόνες της βροχής.
Αυτό το «άτιμο» τελευταία, έχω παρατηρήσει πως έχει βρει
τον τρόπο και δραπετεύει συχνά, ανάλογα βέβαια και με τα
«τερτίπια» της ζωής.

Ένα ζευγάρι νέα παιδιά, εκεί γύρω στα είκοσι, με κοίταζαν
περίεργα ενώ προσπαθούσα να διώξω τις λάσπες από το
εξώφυλλο του.

Αναγνωστικό της πέμπτης τάξης δημοτικού σχολείου
του 1946 ήταν.
Το αναγνωστάρι που τα πονεμένα μου χέρια από τη βέργα του
δασκάλου κράτησαν τα χρόνια εκείνα για να κάνει παρέα
στα παιδικά μου όνειρα και που τώρα περασμένα πια τα
χρόνια, έρχεται έτσι ξαφνικά μέσα από τα λασπόνερα να μου
θυμίσει τα παλιά, να μου θυμίσει τα άδολα όνειρα που άλλα
βγήκαν αληθινά, μα και τα άλλα, τα πιο πολλά δηλαδή ποτέ
δεν καταδέχτηκαν, να με αφήσουν έστω την αύρα τους
να αγγίξω.

1946, στο σχολείο του χωριού μου, πέμπτη τάξη.
Ορθογραφία στον μαυροπίνακα με τη λευκή κιμωλία.
- Πόσα λάθη έκανε το Γιαννιό; Ρώτησε ο δάσκαλος τα άλλα
Παιδιά της τάξης μου.
- Τέσσερα κύριε απάντησαν εκείνα.
Τέσσερα χτυπήματα στις παλάμες των χεριών με την βέργα και
με όλη του τη δύναμη.
Αφόρητος πόνος που έφτανε στην ψυχή μου.

- Ε κύριε θα το αγοράσετε;
- Ναι, πόσο κάνει;
- Ένα ευρώ και πενήντα λεπτά.
- Εντάξει, δεν θέλω ρέστα, ευχαριστώ πολύ.

Απόψε τα όνειρα μου, σίγουρα θα έχουν θέμα…

14/5/2015

Αναγνωστικό!

Ένα παλιό αναγνωστάρι του σαράντα έξι,
τσουρουφλισμένο από τις «μπόμπες» του καιρού,
στο παλαιοπωλείο ξέμεινε του κυρ Αλέξη,
μαζί με τα ρομάντζα του έρωτα, του φλογερού.

Περισπωμένες καλλιγραφικές και εισαγωγικά,
κόσμος γλυκύτατος και στις φωτογραφίες,
γραμμές δακρύβρεχτες κι’ ομοιωματικά,
στα περιθώρια, του Μουσολίνι γελοιογραφίες.

Ο ήλιος του στο εξώφυλλο δεν έχει δύσει,
φωτίζει τα χαμόγελα μιας άλλης εποχής,
τις παιδικές τις αναμνήσεις δε θα ξεπουλήσει,
αλφαβητάρι αμόλυντο γλυκιάς απαντοχής.

Το ξεφυλλίζω τις σελίδες του χαϊδεύω,
θωρώ το άτακτο τ’ αγριοπούλι της αυγής,
τα ξεχασμένα όνειρά μου μ’ αγωνία αναδεύω,
νοσταλγικό μου αναγνωστάρι προσευχής.

Yiannis H.

11/10/2013

[Xenios]

Εξέλιξη ποιήματος εξαιρετικό!!!

[justin]

Ταξίδι…

Εσπερινά της ανάμνησης αφηγήματα,
φιγούρες αγνές στων ματιών μου το θόλωμα,
στων χεριών τις γραμμές ούριοι άνεμοι,
στο λυκόφως της πνοής μου, απάγκιο.

Σκαρί τρικάταρτο, με τις πνοές των ανέμων σαλπάρει,
στ’ ουρανού τα σαλόνια, στις οάσεις των άστρων.
Χαμόγελα μελένια των Χριστουγέννων φιλιά.
Μαλαματένιο μου όνειρο, αυγινό μου ταξίδι.

Με τα κέρινα φτερά μου ξαναπέταξα,
στις ομίχλες τις γκρίζες όραμα λευκό,
μυροβόλα άσματα ρόδο μου, μου χάρισες
κι’ ήπια άγια δάκρυα, «αΐδιο» νάμα, ακριβό.

Yiannis H.

[Xenios]

Άξιος χαίρομαι που ξαναδιαβάζω ποίημα σου.!

[justin]

Της καρδιάς τα σήμαντρα, του χθες, του τώρα!
(Στον άγιο Νεκτάριο Χαϊδαρίου)

Στη σκέψη μου, την άγια εικόνα σου σμιλεύω,
κι’ εκείνη απλώνεται συμπαντικός κισσός,
τις ρίμες μου να χτίσω στη σκιά σου το παλεύω,
και είναι χάρμα η «πανσέληνος κι’ ο Ιλισσός».

Σ’ έβλεπα χθες από αποστάσεις αστρικές,
βυθίζονταν η αύρα σου στα όνειρα μου,
λάμψεις θεόσταλτες, από εικόνες μαγικές,
τώρα σου δίνω της ψυχής, τα φωτοαντίγραφα μου.

Με ρεύματα, με στέλνεις σ’ εποχές αλλοτινές,
στις γειτονιές τους, πλάγιο ήχο να συνθέσω,
παίρνω απ’ το βλέμμα σου ιδέες φωτεινές,
στα στίγματα της θάλασσας σου, να χωρέσω.

Έλξη συνειρμική απ’ το περίγραμμα της σκέψης,
κ’ ένας λευκός ναός, μ’ ακόρντα της καρδιάς εωθινά,
χαμόγελα μ’ αγιόκλημα ονείρου να γιατρέψεις,
μείζων ορίζοντες, τα άγια λείψανά σου, ωσσανά.

Ψαρεύω ίχνη απ’ τις δικές σου περασιές,
με δόλωμα μετάνοιας άγλυκο, που ίσως δε μ’ αξίζει,
ζητιάνος στις σεπτές, δικές σου φυλλωσιές,
για μια ελπίδα, που το γκρίζο του χειμώνα, να φωτίζει.

Yiannis H.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από justin Της καρδιάς τα σήμαντρα, του χθες, του τώρα! (Στον άγιο Νεκτάριο Χαϊδαρίου)

Όπως σου είπα και στο Facebook εξαιρετικό και το νέο σου δημιούργημα.

[justin]

Ματιές, «λύχνων αφάς»

Τι σ’ έπιασε βραδιάτικα ματιά μου,
στο γλυκοχάραμα του κάποτε γυρνάς,
αποσταμένη για πού το’ βαλες κυρά μου
κι’ απ’ την καρδιά μου δίχως άδεια πετάς;

Βιράρεις κόντρα στου καιρού την πλημμυρίδα,
στο ντεκολτέ της να γλιστρήσεις να χαθείς,
τι κι’ αν θα βρεις βανδαλισμούς και καταιγίδα
στ’ απόκρυφα του «δειλινού» ζητάς να κρατηθείς.

Αυγάζεις συννεφιές για να διαβείς άστατη ψεύτρα,
χαρτογραφείς της «Περσεφόνης» την ανάγλυφη θωριά,
σε καμαρώνω όμως όταν «στ’ άστρα» παίρνεις μέτρα
και κόντρα στη νεροσυρμή το πας ανηφοριά.

«Λύχνων αφάς» περνάς από τα «κόκκινα» γυαλιά μου,
φλερτάρεις όνειρα ασύλητα, παρθένα αυγινά,
δίχως αιδώ θωπεύεις τα αρχαία τα φιλιά μου
και ταξιδεύεις σε πελάγη τροπικά, αλαργινά…

4/2/2016

Yiannis H.

[Xenios]

Ευγε φίλε!!

[justin]

Αναστάσιμα ανεστορήματα…

Να’ χα λέει μπαρούτι (μαύρο), μιαολιά, μα να ήτανε οψές,
σε εκεινιά τη λαμπρή δηλαδή, την «ουρανόχρωμη» τη μοσχομυρισμένη
από τα καλιτσούνια και τα κουλούρια τσι ρακής.
Να παίξω άλλη μια «τρακατρούκα», να σκάσει αναμεσίς στα μανούσα
και στσι κοπανίδες, ν’ αντιλαλήσει στο Πλάι, τσα’ ασκορδαλλούς
να μανίσει…
Τη μυρωδιά του φυτιλιού και του σπίρτου που την άναψα να ξανανιώσω.
Ν’ αναντρανίσω το κοπέλι που εξέχασα εκειά στο «σβουροχώρι»,
τον Χαντρά.

«Να ήτανε λέει εδά στη παραζάλη των …ήντα, τσι λαμπρής,
τσι λαμπρής εκεινιάς, των εωθινών πεπρωμένων»…
…..

Χαράλαμπε άγιε μου!!!
Μέσα απ’ την παιδική προσευχή μου, «την αύρα σου χάιδεψα».
Τα περίεργα μου θέλω σου σιγοψιθύρισα…
«Συνήχηση με της καρδιάς τα εαρινά, τ’ άρρητα πεταρίσματα,
τα της δωδεκάτης…»

«Χριστός Ανέστη»…
Αναστάσιμα φιλιά στη μικρή πλατεία, που στους ορίζοντες των
ματιών μου φαινόταν μεγάλη και όμορφη.
Στα γύρω σοκάκια της, λαξεμένα φεγγάρια τα καρδιοχτύπια
μιας κρυφής, άδολης αγάπης.
«Αληθώς Ανέστη»…

Yiannis Harkiolakis

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από justin Αναστάσιμα ανεστορήματα… Yiannis Harkiolakis

Μπράβο Γιάννη υπέροχο!!!

[justin]

«Ελεύθερη πτώση στις αναμνήσεις του μεσονυχτίου»…

Λυκόφως. Οι χρωστήρες της νύχτας, αναδεύουν τα συμπαντικά
χρώματα, βιάζονται να σκορπίσουν το μαύρο στις οάσεις των
ονείρων, στα χνάρια των αναμνήσεων.
Αντιφεγγίζει το λειψό φεγγάρι, στις μελωδίες των στιγμών.
Θρυμματισμένα, ανάκατα συναισθήματα της ερωτικής αλήθειας,
του ντροπιάρικου έρωτα, των οριζόντων της ευτυχίας.

«Αφουγκράζομαι των αστεριών τους ήχους» «τους αγχωμένους
παλμούς των ονείρων μου».
«Συνομιλώ για λίγο με τις ανάσες της σκέψης μου».
Δώδεκα παρά, το μεσονύχτι των αναμνήσεων πλησιάζει…

Τα βήματα της ανάλαφρα, διστακτικά.
Ντροπιάρικα χαμόγελα στη μεγάλη, την παρθένα ώρα.
Ένα δάκρυ κατηφορίζει για να χαθεί στο νωπό χώμα.
Η υπόσχεση, η ελπίδα των μελλοντικών ονείρων, σμιλεύεται
στις γραμμές των χεριών, στην αιωνιότητα.

Το πολικό άστρο, ένας τρεμάμενος κομήτης μπροστά στη θέα
της γυμνής Εύας.
Το δάκρυ της πούλιας, ακατέργαστος πολύτιμος λίθος για το
πρωτόγνωρο, την απώλεια, τον πόνο, την ηδονή.
Παιχνίδια στις θαλασσινές πηγές, της αγίνωτης ζωής.
Ταξίδι στων λουλουδιών τα μονοπάτια, στο χαμόγελο του ήλιου.
«Ζωγραφιές στο διάφανο των ματιών», « στους παλμούς της καρδιάς».

Ξημέρωμα, στο ρεφρέν της αυγής ρόδινο φως, χρυσοκίτρινα
φύλλα, άχρωμα χείλη…
Το επόμενο θέμα, στο επόμενο μεσονύχτι των μελλοντικών
αναμνήσεων.
«Στην ελεύθερη πτώση, στους ωκεανούς των πεπρωμένων»

24/5/2016

Yiannis H.

[justin]

«Πρίμα βίστα» στις συχνότητες του μεσονυχτίου.

11, 58

Βραδιά «Μπαλ μασκέ» κάτω απ’ την έναστρη σκέπη του
ανεξήγητου….
Οι στροφές στην πίστα των άστρων, με τη μουσική αρμονία
των φεγγαριών, συνεπαίρνει.
Η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, διεγείρει τις αισθήσεις.
Μεθυσμένες ερωτικές στιγμές…
Το χαμόγελο της, η αρχή ενός ονειρικού, φανταστικού κόσμου.

- Χορεύετε;
- Ευχαρίστως.

Ανάλαφρες φιγούρες, σ’ έναν αιθέρα άγνωστων αποχρώσεων.
Στα χέρια μου το απαύγασμα ενός συμπαντικού κόσμου,
η πνοή μιας θεϊκής ζωγραφιάς, το μάλαμα των ουράνιων τόξων.
Μελωδικές δοξαριές από τα πεφταστέρια τ’ ουρανού, ερωτοτροπούν
με τις ρίμες της σκέψης μου…

Στο πεντάγραμμο τ’ όνομα της. Εύα!

11, 59

Τα φθογγόσημα χάνονται, η απουσία της, παρασύρει και το μελάνι.
Δίχως να κλέψω το πράσινο των ματιών της.
Χωρίς να κρατήσω το κόκκινο από την αύρα των χειλιών της.
Και τώρα;
Η εικόνα της από τους ορίζοντες της σκέψης μου, επιστρέφει
στη φυλακή της αλήθειας.
Κρίμα.
Ίσως σε κάποιον άλλον χορό μεταμφιεσμένων…
Αν υπάρξει ποτέ άλλος…
Ποιος ξέρει…

12, 00.

Οι ποιητικές γραφές, φυλλορροούν στην άμπωτη του παραμυθιού,
στη δωδεκάτη των πεπρωμένων.
Δύσκολο να μετρήσεις τ’ άστρα, χάνεσαι στις εξισώσεις μιας
πραγματικότητας.
Φινάλε στα δαιδαλώδη τούνελ των μεταμεσονυχτίων στιγμών,
στο λυχνόφεγγο των ονείρων.. .

Yiannis H.

[supernova]

Πολύ ωραίο!! Μπράβο σας

[justin]

«Τώρα που έμαθα πως ν’ αγαπώ
και στα παιχνίδια της ζωής να ισορροπώ,
τώρα που ξέρω τ’ άστρα να διαβάζω,
τον έρωτα μπορώ να μεταφράζω,
τώρα μου λένε είσαι παρελθόν,
δεν έχεις λόγω στο παρόν.
Σου φτάνουν λένε οι αναμνήσεις,
στσ’ ανεπαλιές του φθινοπώρου να μετρήσεις».

Μα εγώ «Manor» θα χτίσω για το πείσμα αυθαίρετο,
από του χρόνου τα καπρίτσια απροσπέλαστο.
Τα όνειρα μου με γραφές να τ’ αρματώσω
κι’ αν βρω χαμόγελα που χάρισα να σώσω.

Λέω να φτιάξω κήπους κρεμαστούς,
παρτέρια να φυτέψω με λωτούς.
Βαλεριάνες να’ ναι οι γλάστρες του γεμάτες,
το λιακωτό στρωμένο με φλοκάτες.
Σε κάθε τοίχο μια θυρίδα σιδερένια,
για τα φιλιά της «Αρετούσας» τα μελένια.

Λέω να χτίσω (αυθαίρετο) να μείνω το χειμώνα,
τον επερχόμενο να ξεγελάσω, τον τυφώνα.
Στη βαρυχειμωνιά που όπου να’ ναι πλησιάζει,
το τζάκι του φωτιά, να λαμπαδιάζει.
Υδρόμελι να φτιάξω για τα βράδια,
να τη μεθύσω τη ζωή, εξάρες και στα ζάρια.

Λέω «Manor» (αυθαίρετο) μια νύχτα να σηκώσω,
τις αναμνήσεις, τα χαμόγελα μου να σπιτώσω.
Να ΄χω να λέω κι’ αν ο ήλιος μου θα σβήσει,
πως για τον «φοίνικα» μια σπίθα έχω αφήσει.

Yiannis H.