Δικοί μου στίχοι και ποιήματα.

[justin]

«Σταγόνα» της βροχής…

Με το χρυσάφι των μαλλιών μου σε χαϊδεύω,
κι’ απ’ τα σμαράγδια των ματιών μου σε θωρώ,
είμαι μια στάλα που τα θέλω σου αναδεύω,
στης φαντασίας σου τον κόσμο «οδοιπορώ».

Ακροβατώντας στον ιστό της σκέψης σου,
καταδύομαι στον άναρχο κόσμο των οραμάτων σου.
Σ’ αγαπώ ψιθυρίζω στους ανέμους, στις θύελλες, στις καταιγίδες,
κάθε φορά που τα παιχνιδίσματα τους με φέρνουν κοντά σου.

Το συννεφάκι που στην αγκαλιά του με κρατούσε, εσύ,
στον ουράνιο θόλο το σμίλεψες εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα.
Και καθώς «το καλέμι» της σκέψης σου αυλάκωνε τις γραμμές
μου μονολογούσες.

Χρυσάφι θέλω να γεμίσω τα μαλλιά σου,
σμαράγδια πράσινα τα μάτια τα φιλιά σου.
Στην κάψα να’ σαι η δροσιά μου,
στην παγωνιά η ζεστασιά μου.

Και από τότε ταξιδεύω…
Ταξιδεύω μέσα στης φαντασίας σου το άπειρο,
στα δάκρυα σου, στο χαμόγελο σου, στον πόνο στη χαρά σου,
στην πίκρα, στα όνειρα σου.

Και ρωτάς κάθε φορά που ο ουρανός σου συννεφιάζει.
Που είσαι;
Κι’ εγώ σ’ ακούω, περνώ αστροπελέκια και τυφώνες,
τα ξανθά μου μαλλιά να χαϊδέψεις, τα πράσινα μου μάτια να διαβάσεις.
από τα χείλη μου ν’ ακούσεις, σ’ αγαπώ.

Στο θερινό το σινεμά, δίπλα στο αγιόκλημα σε είχα δει μια
αυγουστιάτικη βραδιά και ήσουν μόνος, πάλι για μένα έγραφες,
πάνω στο πακέτο απ’ τα τσιγάρα σου. Που να’ σαι τώρα;
Και είπα να σου θυμίσω, πως είμαι πάντα κοντά σου.
Το πρόσωπο σου χάιδεψα, ξαφνιάστηκες, κοίταξες τον ουρανό με απορία.
θα βρέξει είπες μέσα σου, μα πως, βροχή από ένα λευκό συννεφάκι;
Τότε κατάλαβες, το δροσερό το χάδι δικό μου ήταν, το μαντήλι που
με σκούπισες κοίταξες κι’ ύστερα το φίλησες.
Το δάκρυ σου με συγκίνησε, μα τι θα μπορούσα να κάνω;
Μια σταγόνα της βροχής μονάχα είμαι.

Κυριακή βράδυ, στο ραντεβού δεν πήγες, γιατί;
Δεν φαινόταν πω θα βρέξει κι’ όμως…
Τρίτη θέση στο τρένο, μόνος στο ταξίδι του χρόνου, πάλι για μένα
στίχους έγραφες κι’ εγώ να κρατηθώ στο τζάμι προσπαθούσα.
Λίγο πριν χαθώ με είδες και μου χαμογέλασες, σ’ αγαπώ μου είπες
κι’ εγώ χάρηκα κι’ έγινα ήλιος ανέσπερο φως.

Καλοκαίριασε, κουράστηκες να ρίχνεις τις πέτρες στη θάλασσα
μέχρι που τ’ αστροπελέκια έφεραν σταγόνες βροχής.
Εμένα θυμήθηκες τη δική σου σταγόνα,
τη δική σου σταλαγματιά της βροχής.
Και τότε την νοτισμένη άμμο βάλθηκες να πλάθεις.
Ένα κάστρο για την πριγκίπισσα σου…

Θα είχες πιεί δυο ποτηράκια παραπάνω.
Απόκριες ήταν, φαινόσουν χαρούμενος, γλεντούσες τη «μασκαρεμένη»
βραδιά κι’ όμως τ’ αστέρια θωρούσες, ή μήπως τα γκρίζα σύννεφα
που ετοιμάζονταν τα «δάκρυα» τους ν’ αφήσουν;
Βράχηκες μα δεν σ’ ένοιαζε, είχες εμένα δίπλα σου.
Και με καμάρωνες, όμορφη βραδιά…

Το κυνήγι της πέρδικας σε γοήτευε και είχες επιτυχίες,
μα εκείνη τη μέρα λάθος ατραπό διάλεξες και βρήκες αδιέξοδο.
Στα «τσιχλοπούλια» έριξες τις μπαλοτιές σου.
Με άδειο «τσιφτέ» κι’ ένα παράπονο στα μάτια με κοιτάζεις.
Γιατί;

Κουράστηκες από τις κακοτοπιές κι’ είπες να ξαποστάσεις.
Δίπλα στης μοναξιάς σου τ’ ακρογιάλι, την άμμο σκαλίζεις και είσαι μόνος.
Το φθινόπωρο πλησιάζει και το δάκρυ σου κατηφορίζει αργά για να
χαθεί «αμίλητο» στο χώμα.
Με απορία με κοιτάζεις, λες και με θωρείς πρώτη φορά,
θέλω κάτι ακόμα να σου πω, μου λες…

Μ’ ένα απ’ τα πέπλα σου χαρά μου μαγικό,
σαν χάδι στο μεθύσι μου απόψε σκέπασε με
κι’ απ’ τη δροσιά σου κέρνα με ποτό νοσταλγικό,
μείνε γλυκό μου όνειρο και αποκοίμισε με.

Yiannis H.

[justin]

Αντανάκλαση;

Είναι περίεργη η γκρίζα θλίψη που φοράς,
αιθάλη γεύεται η άνυδρη αγκαλιά σου,
έχεις αχαρτογράφητο σημείο αναφοράς
κι’ έχει κουρσέψει ο χρόνος τα φιλιά σου.

Στο περιθώριο η ασάλευτη η άκρα σιωπή,
προβάλει απ’ τα χείλη η ανάσα απελπισμένη,
με μια ανυπόφορη ανήκουστη ντροπή,
γέρνει σ’ ένα απ’ τα ξέφωτα σου αποσταμένη.

Στο αδιέξοδο του χρόνου άλλος εραστής,
με τη ματιά σου στο κενό παγιδευμένη,
σε στεριανό αραξοβόλι κατά φαντασίαν πειρατής,
κοιμάται η νύχτα σου σε κύμα λαξεμένη.

Μα εγώ; Αλάνι στους ορίζοντες του τώρα,
στου παρελθόντος το παρόν ο γητευτής,
μελωδικές βεγγέρες στου «ποτέ» τη χώρα,
σε άδηλα, αφορολόγητα χαμόγελα πραματευτής.

Yiannis H.

Ιδέα: Αναδυόμενο π.μ. «απραξία πλήρης…»
Προς: «Διευθύνσεων απείρων»

[alkinoos]

Στίχοι με νόημα,που άνετα θα μπορούσαν να μελοποιηθούν. Μη σταματάς να εκφράζεσαι

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από alkinoos Στίχοι με νόημα,που άνετα θα μπορούσαν να μελοποιηθούν. Μη σταματάς να εκφράζεσαι

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Οι δικοί μου στίχοι δεν μελοποιούνται Αλκίνοε, αυτό είναι παλιά πονεμένη ιστορία.
Έκφραση: Ποιητική λέξη, ζωγραφιές της ψυχής. Όμως το μελάνι του εκτυπωτή τελειώνει και είναι ακριβό που να πάρει…

[justin]

Τσαντίρι…

Είπα που λέτε μια φορά ένα τσαντίρι να σηκώσω,
το παιδικό μου τ’ όνειρο να μη προδώσω.
Να’ χει μια τρύπα στο νοτιά και στο βοριά,
το λιακωτό σε βράχου ανηφοριά.
Να μη μου κλέβουν της ψυχής τα άστρα,
γεμάτη από χώμα και χαμόγελα η γλάστρα.

Κι’ έτσι το πήρα απόφαση ένα τσαντίρι να σηκώσω,
την κάθε πίκρα, τη χαρά μου να σπιτώσω.
Να πολεμάω με τη γύφτισσα την απονιά,
μέσα στη κάψα και στα πέπλα του χιονιά.
Με καραβόπανο τα πλαϊνά κι’ ωστόσο,
να το παλέψω απ’ τις ληστείες να το σώσω.

Τι να τα κάνεις όμως τ’ ακροκέραμα τα λαξευτά,
που το φουσάτο των καιρών θα διαπεράσει,
με θράσος κάποιο βράδυ θα σου πει,
τέλειωσες έχεις χάσει.

Yiannis H.

20/7/13

[justin]

Πορτρέτο

Έχουν στερέψει οι μπογιές απ’ τις ματιές σου
κι’ εγώ ΄χω ακόμα το πορτρέτο ατελές,
έχουν παγώσει στο φινάλε οι φωτιές σου,
τα ταξιδιάρικα όνειρα γεμάτα αναστολές.

Φθίνει το γέλιο και βαθαίνει η σιωπή,
λευκό μοντέλο μιας «αγάπης» πικραμένο,
απ’ τον καμβά λόγια που θα’ θελε να πει,
πως παραμένει όνειρο νεκρό, φυλακισμένο.

Αναμιγνύω στην παλέτα δάκρυα και χρώμα
και με χαρμάνι πλουμισμένων στεναγμών,
χνάρια ν’ αφήσω στο παρθένο στόμα,
στη διαβατάρικη λαχτάρα των καιρών.

Ιέρεια της φαντασίας μου, παραίσθηση απατηλή,
πως σ’ αγαπώ να το φωνάξω δεν θ’ ακούσεις,
σ’ ένα πορτρέτο μια εικόνα σου απόκοσμη θολή,
το πεπρωμένο πως ν’ αλλάξω να γυρίσεις.

Yiannis H.

[justin]

Πλάτανος!

«Ηχούν τα πεφταστέρια τ’ ουρανού»
ο γεροπλάτανος τα φύλλα του σκορπίζει,
έχουν στερέψει κι’ οι πηγές του «Ιλισσού»
το ξεροκούτσουρο θαρρείς κι’ αναδακρύζει.

Τρίζουν στον άνεμο τα «άχλωρα» κλαδιά,
το φύλλωμα στο γκρίζο ανταριάζει,
μοναχικός στην άναστρη κι’ απόψε τη βραδιά,
απ’ τα φουσάτα των βοριάδων δεν τρομάζει,

Χιλιάδες νύχτες και μι’ ακόμα μοναξιά,
το πεπρωμένο ποιος μπορεί να προσπεράσει,
να ακραγγίξει δεν λυγίζει και η όμορφη οξιά,
ότι γεννιέται λένε, με το χρόνο θα γεράσει.

Είναι ο κορμός ροζιάρικος, τραχύς,
χαρακωμένος απ’ τα πείσματα του χρόνου,
κι’ όμως πονάει στη θωριά μιας «αμυχής»
από μια «κλαίουσα Ιτιά» του «γραμμοφώνου»

Yiannis H.

[Xenios]

Χωρίς να το ξέρεις, αυτό ποίημα δένει πολύ, με μια εικόνα, στο μπαζωμένο ρέμα της Κυψέλης, που φωτογράφισα πριν λίγες μέρες.

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Χωρίς να το ξέρεις, αυτό ποίημα δένει πολύ, με μια εικόνα, στο μπαζωμένο ρέμα της Κυψέλης, που φωτογράφισα πριν λίγες μέρες.

Δημοσίευσε την εδώ

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από justin Δημοσίευσε την εδώ

Το είχα ανεβάσει εδώ.

Είναι ότι απέμεινε, από το περίφημο ρέμα της Κυψέλης, το ρέμα που το 1935 σκεπάστηκε, για να γίνει η Φωκίωνος Νέγρη.

Όλοι οι μεγάλοι δρόμοι της Αθήνας, προέρχονται από ρέματα. Στην περιοχή μας, είχαμε τρία μεγάλα ρέματα, της Φωκίωνος Νέγρη, της Ευελπίδων και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αυτά τα ρέματα συναντιόντουσαν και έπεφταν στον Κηφισό.

Σήμερα αυτό το μικρό κομμάτι, με τα πλατάνια και τα πεύκα, δύο βήματα από την Πλατεία Κυψέλης, είναι τόπος σκουπιδιών.

[justin]

Είχα!

Είχα ένα βόλο γυάλινο και δυο αμάδες,
από πηλό κι’ από κοχύλια «τιμαλφή»
το σπίτι μου έδερναν αλύπητα βοριάδες
κι’ ήταν με χώμα και καλάμια η οροφή.

Την πέτρα έσκιζε ο ήλιος του καλοκαιριού,
στης άνοιξης τα όνειρα κρυφομιλούσα,
φθινόπωρο, η ώρα του παραμυθιού,
«τα χειμωνιάτικα πουλιά πετροβολούσα».

Είχα του λύχνου την παρέα τις νυχτιές,
τον ερωτόκριτο στης γειτονιάς το φωνογράφο,
για τις ανέμελες του κόσμου μου ματιές,
ένα μολύβι δίχρωμο στη «πλάκα» μου να γράφω.

Ανηφοριές, κατηφοριές, στα καλντερίμια,
ρίμες παθιάρικες στους στίχους της βροχής,
τις Κυριακές θηρεύοντας καρδιές κι’ αγρίμια,
στα πεφταστέρια όνειρα γλυκιάς απαντοχής.

Στης μαντινάδας τα σοκάκια σεργιανούσα,
από το δώμα αγνάντευα των «μύλων τα πανιά»
κρυφές ματιές ντροπιάρικα φιλοξενούσα,
στην ανθισμένη της αυλής μου λεμονιά.

Είχα χαμόγελα στ’ αλήθεια με μεθούσαν
κι’ ένα φεγγάρι «κέρινο» για συντροφιά,
μα ξέμειναν, λένε πως δεν μπορούσαν,
στου χρόνου τους ορίζοντες, τη συννεφιά.

Yiannis H.

[Xenios]

Πολύ όμορφοι στίχοι Γιάννη, εύγε!!!!!!

[justin]

Στιχάκια της πιάτσας…

Την έκανες κι’ απόψε από την πιάτσα,
σε στενορύμια νυχτοπερπατάς,
όμως τα ψηλοτάκουνα δεν είναι για σουλάτσα,
πρέπει κυρία μου να ξέρεις που πατάς.

Σε καπηλειά αχαρτογράφητα αράζεις,
φουμάρεις λένε πούρα κουβανέ,
με μπόμπα το αλογάκι σου αλλάζεις
και βάζεις τα φιλιά σου ρεφενέ.

Σου γυάλισε το κάμπριο του μάγκα
κι’ είπες να δοκιμάσεις τις στροφές,
μα ήταν δόλωμα και τίναξες την μπάνκα
είσαι’ ένα αίνιγμα γλυκόπικρος καφές.

Τσουρουφλισμένη λες πως θα ρεφάρεις,
μα είναι κρίμα στο μπλακ τζακ ν’ ακροβατείς,
σε λάθος νούμερο τα ρέστα σου ποντάρεις,
όμως στα στέκια σου, ρεμπέτες δεν θα βρεις.

[justin]

Αλφαβητάρι.

Ένα παλιό αλφαβητάρι του σαράντα έξι,
τσουρουφλισμένο από τις «μπόμπες» του καιρού,
στο παλαιοπωλείο ξέμεινε του κυρ Αλέξη,
μαζί με τα ρομάντζα του έρωτα, του φλογερού.

Περισπωμένες καλλιγραφικές και εισαγωγικά,
κόσμος γλυκύτατος και στις φωτογραφίες,
γραμμές δακρύβρεχτες κι’ ομοιωματικά,
στα περιθώρια, του Μουσολίνι γελοιογραφίες.

Ο ήλιος του στο εξώφυλλο δεν έχει δύσει,
φωτίζει τα χαμόγελα μιας άλλης εποχής,
τις παιδικές τις αναμνήσεις δε θα ξεπουλήσει,
αλφαβητάρι αμόλυντο γλυκιάς απαντοχής.

Το ξεφυλλίζω τις σελίδες του χαϊδεύω,
θωρώ το άτακτο τ’ αγριοπούλι της αυγής,
τα ξεχασμένα όνειρά μου μ’ αγωνία αναδεύω,
νοσταλγικό μου αναγνωστάρι προσευχής.

[Xenios]

Εξαιρετικό και συγκινητικό Γιάννη, μπράβο!!!!!