Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Θεολογικά θέματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 13-11-08, 17:03
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Νηπτικοί λόγοι

Οι δύο πόλοι της πνευματικής ζωής
(Μνήμη Αγίου Ιωάννου τον Ελεήμονος)

Γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστή



Εορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα (12 Νοε) την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, Πατριάρχου Αλεξανδρείας.

Ο Άγιος Ιωάννης κατήγετο από την Κύπρο. Υπήρξε τέκνο ευσεβών και πλουσίων γονέων. Αν και ανετράφη μέσα στην άνεσι, έστρεψε όλη του την διάθεσι και προσοχή στην ευσέβεια.

Διαβλέποντας η Θεία Χάρις μέσα στην αγνή ψυχή του, ότι θα απέδιδε πολύ πνευματικό καρπό στο μέλλον, τον προώρισε και τον ανεβίβασε στον θρόνο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, πού ήκμαζε τότε.

Στον βίο του αναφέρεται ένα σύμβολο, πού έδειξε η Χάρις για την μέλλουσα του διαγωγή. Είδε στον ύπνο του μια ωραία κόρη στεφανωμένη με κλάδο ελαίας, η οποία του είπε: «Εγώ είμαι η πρώτη θυγάτηρ του βασιλέως. Αν με αγαπήσης, έχω την δύναμι να σε οδηγήσω εις αυτόν». Ο Άγιος συνεπέρανε ότι αυτή ήτο η Χάρις της συμπαθείας και της ελεημοσύνης.

Πράγματι. Το κεντρικώτερο σημείο πού ευρίσκεται μέσα στην θεοπρεπή μεγαλωσύνη, είναι η συμπάθεια. Αυτή εκίνησε τρόπον τινά τον Θεό να δημιουργήση τον κόσμο εκ του μηδενός. Αλλά και όταν εχρεωκόπησε ο κόσμος με την ιδική του απροσεξία, και εγκατέλειψε την ισορροπία, πάλι από συμπάθεια και ελεημοσύνη έκανε την «κένωσί» Του ο Θεός Λόγος.

Επεδήμησε στον κόσμο αυτό, εφόρεσε την ιδική μας «πτώχεια» και ενεκάλεσε στην ισορροπία την διασαλευθείσα κτίσι. Μονογενής θυγάτηρ του Θεού, η ελεημοσύνη. Αυτή, δια να επανέλθωμε στον βίο του Αγίου, προεκάλεσε τον νέο τότε και του είπε: «Εάν με αγαπήσης, εγώ θα σε οδηγήσω στον βασιλέα, διότι έχω πολλή παρρησία εις αυτόν».

Όταν προεχειρίσθη Πατριάρχης Αλεξανδρείας, η πόλι, αλλά και ολόκληρη η περιοχή της δικαιοδοσίας του είχε υποστεί πολλές δοκιμασίες, διότι ήταν η περίοδος πού άρχισε να εξαπλώνεται το Ισλάμ. Άρχισαν επιδρομές στα μέρη εκείνα, πού επίεζαν τον χριστιανικό κόσμο. Προστέθηκαν εις αυτά και διάφορες θεομηνίες, όπως ανομβρίες, πού προκαλούσαν φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Η περιοχή ήταν καταδικασμένη, επειδή ο Νείλος ποταμός δεν επλημμύριζε, λόγω της ανομβρίας των χωρών όπου ευρίσκοντο οι πηγές του.

Και μέσα εις αυτές τις συμφορές, οι χριστιανοί εζητούσαν καταφύγιο, ελεημοσύνη, τροφή και συμπαράστασι στην μεγάλη πόλι της Αλεξανδρείας. Τότε ο Άγιος Ιωάννης, πού ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή και θέσι, επέδειξε τις διαθέσεις της ψυχής του. Εφανέρωσε την πολλή συμπάθεια πού είχε.

Τότε η Εκκλησία ήταν ανεξάρτητη οικονομικά. Είχε πόρους ιδικούς της και δεν είχε ανάγκη συμπαραστάσεως της πολιτείας. Σε δύσκολες μέρες ημπορούσε να κυβέρνηση τον λαό. Δημιουργούσε νοσοκομεία, θεραπευτήρια, εκπαιδευτήρια και πρακτικά εβοηθούσε τους ανθρώπους. Σ' εκείνες τις ημέρες έδειξε τόσο πολύ την αμίμητη ελεημοσύνη του ο Άγιος, ώστε δικαίως ωνομάσθη «Ελεήμων». Τον μεν βίο του ημπορεί να μελετήση ο καθένας μας• εκείνο όμως πού θέλομε να τονίσωμε και πού είναι ωφέλιμο για μας» είναι ο ακριβής τρόπος της συμπάθειας προς τον πλησίον, πού είναι ο ένας πόλος του προορισμού του ανθρώπου.

Δύο είναι οι πόλοι στους οποίους κινείται ο άνθρωπος σαν ένα τέλειο και λογικό όν. Ο μεν ένας είναι το να αγαπήση τον Θεό «εξ όλης ψυχής, εξ όλης ισχύος, εξ όλης καρδίας» και ο δεύτερος να αγαπήση «τον πλησίον ως εαυτόν». Εάν επιτύχη το πρώτο, οπωσδήποτε θα επιτύχη και το δεύτερο.

Πώς θα κινηθή ο άνθρωπος για να αγαπήση «Κύριον τον Θεόν του;

Για να αγαπήση κανείς τον Θεό και να Τον λατρεύση, πρέπει να Τον πιστεύση σωστά. Για να Τον πιστεύση σωστά, πρέπει να Τον γνωρίση. Προηγείται εδώ η εισαγωγική γνώσι. Η εισαγωγική γνώσι, γεννά την εισαγωγική πίστι. Αν η εισαγωγική γνώσι δεν διαφθαρή από επιδράσεις ξένων θεωριών, αυτομάτως γεννά την πίστι. Διότι η πίστι είναι υπόστασι ψυχική. Δεν είναι επινόησι, όπως προσπαθούν να μας αποπλανήσουν οι διάφοροι υλιστές σήμερα. Η πίστι είναι υπόστασι του πνευματικού κόσμου. Είναι συμφυής της πνευματικότητος των λογικών όντων.

Όταν ο νους είναι υγιής, ο άνθρωπος δεν ημπορεί παρά να πιστεύση, να παραδεχθή, ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει αυτή η αρμονία στο σύμπαν, χωρίς να υπάρχει κάποια δύναμι, κάποια εξουσία, η οποία έχει βάλει στην γραμμή όλα αυτά και τα προνοεί. Σύμφωνα με τους κανόνες της φυσικής, τίποτε δεν είναι αυθύπαρκτο. Παρά τις τόσες έρευνες και παρά το πείσμα της απιστίας, δεν απεδείχθη το αντίθετο.

Με την εισαγωγική πίστι αρχίζει κανείς να πιστεύη, ότι πραγματικά υπάρχει Θεός. Το θέμα της πραγματικής πίστεως λύνεται με την αποκάλυψι. Εμείς σήμερα, δεν έχομε ανάγκη να ψηλαφίσωμε, να ανακαλύψωμε τον Θεό. Με την «κένωσι» του Θεού Λόγου, με την παρουσία του ενός προσώπου της Μακαρίας Τριάδος, εισερχόμεθα μέσα στην πίστι αυτή πού παραδίδει η Εκκλησία μας, το κέντρο της Αποκαλύψεως. Διότι εμείς δεν ενδιαφερόμεθα να μάθωμε εάν υπάρχη Θεός, αλλά αποβλέπομε στο να ρυθμίσωμε τις σχέσεις μας μαζί Του.

Εμείς, ως μεταπτωτικοί άνθρωποι, δεν ημπορούμε να υπάρξωμε χωρίς την παρουσία του Θεού. Υποκείμενοι τώρα μέσα στον θάνατο, τη φθορά, την ροή, τον πόνο και τον όλεθρο, πρέπει να ελευθερωθούμε από αυτά. Καμμία δύναμι δεν ημπορεί να μας ελευθέρωση εκτός από τον Θεό. Χωρίς την μυστηριώδη παρουσία της προνοίας Του, δεν ημπορούμε να υπάρξωμε, ούτε εμείς, ούτε κανένα στοιχείο. Έχομε ανάγκη της προσωπικής μας σωτηρίας, διότι το φάσμα του θανάτου επικρεμμάται επάνω μας. Δεν ημπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό. Αγόμεθα μέσα στον μύλο του θανάτου προς καταστροφή και απώλεια.

Πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγούμε. Για να γίνη αυτό, πρέπει να έχωμε σχέσεις με Αυτόν, πού είναι η απόλυτη Αυτοζωία. Μόνο η απόλυτη αυτοζωία ημπορεί να καταργή τον θάνατο και να ελευθερώνη δυναμικά όσους καταφεύγουν εις Αυτόν. Τότε, μεταφερόμεθα από την εισαγωγική πίστι στην πίστι της θεωρίας. Στην πραγματική πίστι πού σημαίνει υποταγή στο Θείο θέλημα. Εμείς είμεθα έτοιμοι να προσφέρωμε ό,τι θέλει ο Θεός. Αυτή η υποταγή στο Θείο θέλημα, είναι αυτό πού περικλείεται στην εντολή «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης διανοίας».

Με την υποταγή στον Θεό, εφαρμόζομε την αγάπη μας πρακτικά. Η υποταγή είναι το όργανο της αγάπης. Αγάπη αφηρημένη δεν είναι δυνατό να υπάρξη. Η αγάπη είναι συγκεκριμένη. Πώς θα μεταδώσης πρακτική αγάπη εάν δεν κινηθής να υπηρέτησης αυτόν πού λέγεις ότι αγαπάς; Αφού λοιπόν πιστεύσης στον Θεό θα εφαρμόσης και αυτά πού ζητά από σένα, με όλη σου την ψυχή. Όχι «κατ' οφθαλμό-δουλεία» αλλά εκ προθέσεως ολοκλήρου.

Αποδεικνύοντας ότι εξ ολοκλήρου αγαπάμε τον Θεό και προτιμούμε Αυτόν και το θέλημα Του, περισσότερο και από την ιδική μας ζωή, πείθομε τον Θεό και έρχεται και ενώνεται μαζί μας. Γίνεται η πραγματική ένωσι Θεού και ανθρώπου, αυτό πού ονομάζομε «Θεανθρωπισμό», που με την παρουσία Του ο Θεός Λόγος μας εδίδαξε πρακτικά.

Και όταν εμείς δώσωμε στον Θεό ότι υπάρχει μέσα στο περιθώριο της αγάπης μας, τότε και Αυτός δίδει ότι έχει προς εμάς. Την ιδική Του αγάπη, τις ιδικές Του υποσχέσεις. Εφαρμόζεται αυτό που λέγει ο Ιησούς μας. «Εκείνος εστίν ο αγαπών με, ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς» και τότε «ο αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου και εγώ και ο Πατήρ ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν». Ο άνθρωπος μετέχει, όταν φθάση εις αυτή την θέσι, στις Θείες ιδιότητες. Συμβαίνει ότι και με το σίδερο πού το βάζομε μέσα στην φωτιά. Γίνεται και αυτό φωτιά. Κοκκινίζει και παίρνει όλες τις ιδιότητες της φωτιάς, χωρίς να αλλάζη. Μένει σίδερο, αλλά καίει και φωτίζει όπως η φωτιά. Το ίδιο συμβαίνει με τον άνθρωπο πού επήρε τις Θείες ιδιότητες. Γίνεται όλος αγάπη και τότε αγαπά «τον πλησίον ως εαυτόν». Δεν ζή για τον εαυτό του.

Γίνεται ακριβώς αυτό πού λέγει ο Απόστολος Παύλος. «Έκαστος τω πλησίω αρεσκέτω εις το αγαθόν προς οικοδομήν». Και ο Ιωάννης λέγει ένα τολμηρότερο. «Τας ψυχάς ημών οφείλομεν υπέρ των αδελφών ημών τιθέναι».

Εις αύτη την θέσι, εις αυτή την κληρονομιά έφθασαν οι Πατέρες μας και αφού κατά μόνας κατόρθωσαν να αγαπήσουν τον Θεό, εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης διανοίας και εδέχθησαν τις Θείες ενέργειες, εστράφησαν ύστερα σε μας τους ασθενείς και αδυνάτους, μεταδίδοντας όλη την συμπάθεια και αγάπη πού τους έδωσε ο Θεός. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων είναι ένας εξ αυτών των τόσων πολλών πού η Εκκλησία μας πλουτεί. Με τις πρεσβείες του εύχομαι να ξεκινήσωμε με καλή πρόθεσι, αγαπώντες πρώτα τον Θεό και μετά τον πλησίον μας.

Αμήν.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 13-11-08 στις 17:18
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to mystakid For This Useful Post:
Alaman (05-01-10)
  #2  
Παλιά 15-01-09, 21:32
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
η πρακτική εκδήλωση της αγάπης προς τον Θεό
(Μνήμη Αγίων Παύλου τον Θηβαίου και Ιωάννου τον Καλυβίτου) 15 Ιαν

Τιμά η Εκκλησία μας τους δύο μεγάλους Πατέρες, τους Αγ. Παύλο τον Θηβαίο και Ιωάννη τον Καλυβίτη, των οποίων η ζωή είναι κάπως παράξενη, αλλά είναι αυτή πού ταιριάζει σε μας τους μοναχούς. Ο μεν ένας, είναι σχεδόν από τους πρώτους πού εξεκίνησαν να γίνουν μοναχοί, αφού απαρνήθηκαν πραγματικά τον κόσμο και εβγήκαν μόνοι τους έξω στην έρημο. Έζησαν μόνοι με μόνο τον Θεό, πρωτάκουστο στις ήμερες τους και σπάνιο φυσικά. Τρόπον τινά, ήταν οι πρωτοπόροι πού εχάραξαν τον δρόμο αυτό. Ο δε δεύτερος, είναι μεταγενέστερος. Ξεκίνησε μικρό παιδάκι από το σπίτι του, με ζήλο να γίνη μοναχός. Μετά από μερικά χρόνια έφυγε από το μοναστήρι του και επέστρεψε και εκάθησε στην είσοδο της πατρικής του κατοικίας, όπου εκεί ετελείωσε την ζωή με υπεράνθρωπους ασκητικούς αγώνας.

Τώρα διερωτάται κανείς. Ποιος είναι εκείνος ο παράγων ο οποίος έδωσε την δύναμι αυτή γι' αυτούς τους υπερφυσικούς αγώνες: Διότι πραγματικά αυτό είναι και το κέντρο του γενικού ενδιαφέροντος μας.

Διότι και εμείς πολλές φορές λέμε: «Γιατί δεν ημπορούμε: Και πώς αυτοί ημπόρεσαν;» Μέχρι του σημείου που ερευνούμε ακόμα και στα μαρτύρια των Αγίων, πως ημπόρεσαν, αφού ήσαν πήλινες σάρκες σαν και εμάς· και υπέμειναν τους τρομερούς αυτούς αγώνας, πού μόνο η ακοή των προκαλεί φρίκη! Να πη κανείς ότι είναι υπερβολές αυτά; Αλλοίμονο κάτι τέτοιο και να το σκεφθούμε. Ποιο είναι όμως το μυστικό τους; Εν ονόματι τίνος κατώρθωσαν αυτοί οι άνθρωποι, οι πήλινοι, να φθάσουν στην κατάστασι αυτή;

Ασφαλώς, πρώτος λόγος είναι, ότι το κατώρθωσαν διά της Χάριτος του Θεού. Τώρα όμως διερωτώμεθα.
Καλά ο Θεός ήταν μόνο για αυτούς; Για άλλες γενεές δεν είναι; Ο Θεός μεροληπτεί; Άλλους διαλέγει και άλλους προωθεί και ενισχύει, ενώ άλλους αφήνει; Τα ερωτήματα αυτά είναι πάντοτε επίκαιρα.
 
Ο Θεός μεν είναι αυτός πού δίνει την Χάρι Του, πού κάνει «σημεία και τέρατα», ο άνθρωπος δε είναι εκείνος πού θέτει σε ενέργεια αυτή την επίδρασι της Χάριτος. Ύστερα αυτός ο άνθρωπος με αυτή την Χάρι μαζί κατορθώνει αυτά τα υπερφυσικά πράγματα. Ποιος είναι λοιπόν ο κυριώτερος παράγων; Ποια είναι η αιτία πού προκαλεί αυτού του είδους την Χάρι; θα το βρούμε πάλι από τους Πατέρες μας.

Κάποτε είχε γίνει ένας διάλογος μεταξύ του Οσίου Παύλου του Θηβαίου και του Μεγάλου Αντωνίου. Ερώτησε ο Όσιος Παύλος τον Μέγα Αντώνιο: «Πώς εγώ αφού έχω κάνει μεγαλύτερους αγώνες από σένα, το όνομα σου εκυκλοφόρησε περισσότερο από το ιδικόν μου;» Και φυσικά ο διάλογος δεν ήταν τόσο γι' αυτούς, όσο για να μείνη σε μας. Και λέει ο Άγιος Αντώνιος, χαριεντιζόμενος. «Απλούστατα, γιατί εγώ αγαπώ πιο πολύ από σένα τον Θεό. Και ακριβώς επειδή αγαπώ τον Θεό πιο πολύ από σένα, αυτή είναι η αιτία πού εξαπλώθηκε πιο πολύ το όνομα μου».

Πιο πολύ, τώρα, αρχίζει να ξεδιπλώνεται το μυστήριο. Εκείνος ο οποίος έχει μεγαλυτέραν απόδοσι, εκείνος είναι πού αγαπά περισσότερο τον Θεό και σε τούτον επιδρά πιο πολύ η θεία Χάρις. Να το κλειδί! Πώς και εμείς ημπορούμε να αγαπήσωμε πρακτικώτερα, κατά αυτό τον τρόπο τον Θεό, ούτως ώστε να αυξηθή και σε μας περισσότερο η Χάρις, για να ημπορέσωμε να δρασκελίσωμε αυτές τις ελεεινότητες πού μας περισφίγγουν και να επιτύχωμε την πνευματική μας προαγωγή; Αυτό είναι το πιο επίκαιρο ερωτηματικό που ημπορούμε να προβάλωμε και απασχολεί ιδιαίτερα εμάς τους μοναχούς.

Για να δείξωμε πρακτικά πόσο αγαπούμε τον Θεό, πρέπει να τηρούμε τις εντολές Του· «ο μη αγαπών με, τους λόγους μου ου τηρεί» (Ίωάν. 14,23) και πάλι «εκείνος εστίν ο αγαπών με, ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς» (Ίωάν. 14,21). Εκείνο το οποίο πρακτικώτερα μπορώ να πω, πού το ακούομε και από τους Πατέρες μας και είναι άξιο εφαρμογής και προκαλεί σε ένα μεγάλο ποσοστό αυτό το αποτέλεσμα, είναι η εκδήλωσι της αγάπης προς τον Θεό. Αυτή αρχίζει από την μνήμη του Θεού. Ένας άνθρωπος ο οποίος λέει ότι αγαπά κάποιον και δεν τον ενθυμάται, είναι σαν να μη λέγη την αλήθεια. Έχομε πείρα όλοι μας. Ένα πράγμα πού το αγαπούμε, πού μας ενδιαφέρει, σε αυτό σχεδόν κολλάει ο νους μας. Εάν και εμείς πραγματικά θέλωμε να αγαπήσωμε τον Θεό, είμαστε υποχρεωμένοι να βιάσωμε τον εαυτό μας στην συνεχή μνήμη Του. Να γίνη αυτό πού λέει ο Αγ. Γρηγόριος ο θεολόγος· «μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον».

Να τώρα τα κλειδιά, το ένα πίσω από το άλλο.

Ανοίγουν τα μυστήρια, τα οποία ίσως να ήταν κλειστά για μας. Είναι γεγονός ότι οι Πατέρες των πρώτων αιώνων είχαν αυστηρότατη φιλοπονία και βία. Εισήλθαν, όπως λένε μόνοι τους, με τέτοια σκληρότητα ζωής, με τέτοια σκληρά φιλοπονία, πού όχι μόνο δεν υπετάχθησαν σε κανένα τρόπο ηδονής και φιλαρέσκειας, αλλά ούτε στους νόμους της χρείας δεν έφθαναν. Με την βία της φιλοπονίας πού είχαν, επόμενο ήτο να εύρουν και ένα αντίκρυ το να κρατούν την μνήμη Του. Γι' αυτό και καλλιέργησαν περισσότερο το θέμα της ευχής και της εσωστρέφειας και ύψωσαν το θέμα της μονολόγιστης ευχής σε περιωπή. Αυτό παρέμεινε και παρατείνεται μέχρι και σε μας. Και είναι παρήγορο και ευχάριστο γεγονός. Γιατί και εμείς, πραγματικά, περισσότερο από τους προγενεστέρους Πατέρες μας, είμεθα φιλάσθενοι και δεν έχομε ούτε αυταπάρνησι, αλλά ούτε και δύναμι.

Θέλομε όμως να σωθούμε και το πρόβλημα είναι διπλό.

Θέλομε να σωθούμε - και πρέπει οπωσδήποτε να σωθούμε - αλλά και τα πάθη μας, χάριν του ότι είμεθα αδύνατοι και δεν έχομε αυταπάρνησι, είναι περισσότερο ισχυρά μέσα μας. Δυστυχώς είμεθα και περισσότερο αμαρτωλοί. Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να απαλλαγούμε από όλα αυτά, διότι παρόντων των παθών, σωτηρία δεν ημπορεί να γίνη.

Επομένως, πάση σπουδή έχομε ανάγκη της επιδράσεως της Χάριτος, ούτως ώστε αυτή να μας βοηθήση, να μας ελευθερώση από την αιχμαλωσία των παθών και αδυναμιών μας, και να μας οδηγήση στην σωτηρία.

Άρα έχομε μεγαλυτέραν ανάγκη από τους προηγουμένους να βρούμε την θεία Χάρι μέσα μας να ενεργή και ποιοτικά και ποσοτικά. Γι’ αυτό, το μόνο πού μας μένει μετά από όλα αυτά, είναι η εκδήλωσι της αγάπης μας προς τον Θεό μέσω τούτου του τρόπου, της μνήμης Του. Γι' αυτό επιβάλλεται να πιέζωμε τον εαυτό μας στην ευχή. Δεν υπάρχει καλλίτερος τρόπος από αυτόν, πού να κρατάη ο άνθρωπος την μνήμη του στον Θεό.

Όλες οι αρετές είναι, τρόπον τινά, δρόμοι, μονοπάτια πού οδηγούν στον Θεό, στην μνήμη Του και στην σχέσι μαζί Του. Όλες οι εντολές τηρούμενες, εκεί οδηγούν.

Άλλη όμως αρετή από την ευχή, πού να μας οδηγή κατ' ευθεία και κατ' ενέργεια στην μνήμη του Θεού, δεν υπάρχει. Αυτός είναι και ο λόγος πού οι Πατέρες μας πού ζήσαμε κοντά τους, επέμεναν πολύ σε αυτό τον τομέα. Αλλά και αν ερωτάτε, και η ιδική μου εντολή σε σας είναι τούτη μόνο, ώστε να μη ξεχνάμε ότι σαν μοναχοί, πέρα από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις πού κρατάμε, η ευχή είναι το κεφάλαιο όλων. Στα άλλα όλα υπάρχει μια οικονομία· εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Ημπορούμε όλοι μας όταν θέλωμε να επιμένωμε σε αυτό. Και ιστάμενοι, και καθήμενοι, και άρρωστοι, και δουλεύοντες, και περιπατούντες, και τρώγοντες, και οτιδήποτε κάνοντες όσο είμεθα ξύπνιοι, ώστε να γίνη συνήθεια ακόμη και στον ύπνο μας η ευχή. Γιατί σε εκείνον πού έχει προχωρήσει η ευχή, ενεργεί και στον ύπνο του ακόμα. Πρέπει να σπουδάζετε και να προσπαθήτε. Μην ύποχωρήτε κατ΄ ούδένα τρόπο.

Πάμε στα κελιά μας τώρα και αρχίζομε. Έρχεται φυσικά η αντίστασι, ο πόλεμος. Αυτά τα ξέρομε. Ημπορεί μια ή δυο βραδιές, μια εβδομάδα, 15 μέρες, να έχωμε επίδοσι στην ευχή και να αισθανόμαστε ειρήνη. Αυτό είναι
αδύνατο να μείνη, θα διακοπή, θα έρθη ο ύπνος, η ακηδία, οι λογισμοί και χίλια δυό κακά, από τα οποία όλοι μας έχομε πείρα. Είναι παράλογο να μας τρομάζουν αυτά, διότι ξέραμε πλέον ποιοι θα’ ρθουν και από που
θα’ ρθουν, και τι γυρεύουν.
Αλλά ξέρομε ότι ο στόχος μας είναι η μνήμη του Θεού και αυτό θα κάνωμε. Δεν μας αφήνει να σταθούμε όρθιοι; θα καθήσωμε. Δεν μας αφήνει καθήμενους και μας φέρνει ύπνο; Πάλι θα σηκωθούμε. Δεν μας αφήνει έτσι; θα περπατήσωμε. Έρχεται μας πιέζει, μας πιάνουν λογισμοί, σταματάμε μια στιγμή και κάνομε διάλογο και λέμε στον εαυτό μας δήθεν, αλλά στην πραγματικότητα αυτόν πού μας πολεμά ερωτάμε: «Τι ζητάς από μένα; Δεν πρόκειται να υποχωρήσω. Εδώ δεν ευρέθηκα τυχαία. Έχω πλήρη επίγνωσι και αίσθησι της αποστολής μου πώς είμαι μοναχός. Δεν πρόκειται να υποχωρήσω. Το καθήκον είναι αυτό. Αγαπώ τον Χριστό μου, πού με εφώναξε να Τον ακολουθήσω και θα συνεχίσω να Τον ακολουθώ. Δεν πρόκειται να με εμποδίσης λοιπόν».

Με αυτό τον τρόπο ενισχύομε τον εαυτό μας, δίνομε ξανά θάρρος και συνεχίζομε την πορεία. Δεν πάει ο νους στην ευχή; Τον συγχύζει η ζάλη, η πίεσι των λογισμών; Πάνε τα χείλη όμως. Τα χείλη δεν θα σιωπήσουν, θα φωνάζουν και θα λένε: «Ναι, δεν αφήνεις τον νου, διάβολε, να πάη; Εγώ θά φωνάξω με το στόμα. Ο Θεός μου ξέρει και με τις κινήσεις ακόμα πού κάνω με το χέρι μου. Επιμένω και Τον κράζω και θάρθη να με σώση. «Ισχυκότες ηττάσθε, και αν πάλιν ισχύσητε και πάλιν ηττηθήσεσθε' και ην αν βουλήν βουλεύσητε, διασκεδάσει Κύριος, ότι μεθ' ημών ο Θεός» (Ησαΐας 8,9). Αυτός είναι ο τρόπος.

Εάν έτσι επιμένωμε, να είστε βέβαιοι ότι η επιτυχία είναι σε μας, γιατί η ιδική μας ζωή είναι προγραμματισμένη απολύτως από την πρόνοια του Θεού και είναι αδύνατο να παραχαραχθή. Δεν είναι προσβολή για μας, ένα παιδί δώδεκα - δεκατριών χρόνων, μέσα από αριστοκρατική οικογένεια, όπως ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης, να ξεκινήση να γίνη μοναχός και να γυρίση πίσω και να συντρίψη το κράτος του σατανά με τέτοια αυταπάρνησι, πού μόνο η ακοή της προκαλεί φρίκη; Τι ήταν αυτό το παιδί; Μήπως ήταν σαν εμάς, πού είμασταν αγρότες και εργάτες και είχαμε πείρα της σκληρής ζωής; Τι ήξερε εκείνο, εκτός από το να ζή μέσα στα πούπουλα; Και όμως τι κατώρθωσε! Γιατί με την ειλικρινή του αυταπάρνησι προκάλεσε την θεία Χάρι, και αυτή τον έστεψε με τόσες επιτυχίες.

Αυτή την Χάρι ζητούμε και εμείς. Με αυτή την Χάρι εξεκίνησε και ο Αγ. Παύλος ο Θηβαίος, χωρίς να ξέρη, πρώτη φορά. Έκανε το τόλμημα να φύγη μόνος, χωρίς σύμβουλο, χωρίς πείρα, χωρίς γνώσι και να εξέλθη στην βαθύτατη έρημο, να πολεμήση με τα τάγματα των δαιμόνων και να μην λυγίση στους τόσο σκληρούς πειρασμούς πού του έκαναν, για να φοβηθή και να γυρίση πίσω. Αλλά επίστευε και έλεγε: «Δεν είναι δυνατό. Εγώ για τον Θεό εξεκίνησα, πώς είναι δυνατό ο Θεός να με αφήση;». Και πράγματι επέτυχε.


Αμήν

Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to mystakid For This Useful Post:
Alaman (05-01-10)
  #3  
Παλιά 03-01-10, 01:25
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
...ωφέλιμοι λόγοι: Μικρός ευεργετινός


ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
Κανείς ποτέ δεν πρέπει ν΄ απελπίζεται
Του αββά Μάρκου
Του αββά Ησαΐα
Του αγίου Εφραίμ
Από το βίο της αγίας Συγκλητικής
Από το Γεροντικό

Πώς πρέπει να μετανοούμε
Του αββά Μάρκου
Του αγίου Εφραίμ
Του αββά Ισαάκ
Από το Γεροντικό

Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε το θάνατο
Του αββά Ησαΐα
Του αγίου Εφραίμ
Από το Γεροντικό

Ανέκφραστη είναι η χαρά και η δόξα
Του αγίου Μαξίμου
Του αγίου Εφραίμ
Από το Γεροντικό

Οι θεοφιλείς γονείς.
Από το μαρτύριο των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων
Από το βίο του αγίου Αλυπίου
Από το βίο του αγίου ιερομάρτυρος Κλήμεντος

Όποιος θέλει να σωθεί.
Του αγίου Μαξίμου
Του αββά Μάρκου
Από το Γεροντικό

Η αναγκαιότητα της υποταγής
Του αγίου Εφραίμ
Του αγίου Μαξίμου
Tου αββά Κασσιανού
Του Αγίου Διαδόχου
Του αββά Μάρκου
Από το Γεροντικό

Να μήν εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του.
Από τον άγιο Βαρσανούφιο
Του αββά Κασσιανού
Του αββά Ισαάκ
Από το Γεροντικό

Ας αποφεύγουμε όσους μας βλάπτουν.
Του αββά Ησαΐα
Του αββά Ισαάκ
Του αγίου Εφραίμ
Από το Γεροντικό

Από πού ν΄ αρχίζουμε την άσκηση
Του αββά Ισαάκ
Του αββά Ζωσιμά
Του αγίου Διαδόχου
Του αββά Μάρκου
Του αββά Ησαΐα
Από το Γεροντικό
Από το βίο της αγίας Συγκλητικής

Οι δαίμονες πολεμούν τους σθεναρούς αγωνιστές.
Από το Γεροντικό
Του αγίου Μαξίμου
Του αββά Ισαάκ

Συχνά η Θεία χάρη διδάσκει.
Από το Γεροντικό
Από το βίο του αγίου Αρσενίου
Από το βίο του αγίου Παχωμίου
Από το βίο του αγίου Εφραίμ
Να μήν αντιλέγουμε εριστικά.
Του αββά Μάρκου
Του αββά Ησαΐα
Αντιόχου του Πανδέκτη
Του αγίου Εφραίμ
Από το Γεροντικό
Από το βίο του οσίου Συμεών του έν τη μάνδρα

Όλα προέρχονται από τη δικαιοσύνη.
Του αγίου Διαδόχου
Του Αββά Μάρκου
Του αββά Ησαΐα
Από το Γεροντικό

Η ταπεινοφροσύνη είναι εντελώς ακατανίκητη.
Από το Γεροντικό
Από το βίο της αγίας Συγκλητικής
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to mystakid For This Useful Post:
HelenA (03-01-10), maralin (03-01-10)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 18:23.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.