Πέρασαν 15 ημέρες...

και μου λείπεις τόσο που δεν το πιστεύω.
Όσοι σε αγαπούσαμε σε συνοδεύσαμε για να ξέρουμε που θα σε βρούμε όταν χρειαστούμε πάλι το χαμόγελό σου. Αυτό που έχουμε κρατήσει στη καρδιά μας, να μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Μέχρι να βρεθούμε ξανά.
Όταν όμως ήρθα αργότερα να σε δω, ένοιωσα ότι δεν είσαι πια εκεί. Το πιο μεγάλο κομμάτι σου έχει ριζώσει στη καρδιά και τις αναμνήσεις μου.
Όλοι θέλουν κάτι προσωπικό, κάτι δικό σου, να σε θυμούνται.
Εγώ ο τυχερός πήρα αυτό που αγαπούσες πιο πολύ. Την αδελφή σου, το άλλο μου μισό.
Καλή αντάμωση αδελφούλη.