Ιησούς: Κήρυκας μίσους ή αγάπης

[mystakid]

Κάθε τι που ξεφεύγει από την ψυχρή και κοσμική (τετράγωνη) λογική, δεν είναι κατ’ ανάγκη και παράλογο. Πέραν του λογικού, υπάρχει, όχι μόνο το παράλογο, αλλά και το Υπέρλογο.

Δεν ξέρω αν μετά από πολύ σκέψη ή αβίαστα βγάλατε το συμπέρασμα ότι Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδρασε παράλογα στο θέμα της ξηρανθείσης συκής και Του υποδεικνύεται τι σημαίνει θαύμα, πράγμα που το κάνει, αλλά μυστικά, όπως θα αποδειχθεί λίγο παρακάτω.

Επειδή Ο Κύριος για τα μάτια του κόσμου φαινόταν αγαθός και κυκλοφορούσε η φήμη μεταξύ των κακοτρόπων… και αχαρίστων, άστον μωρέ αυτόν, είναι αγαθός διδάσκαλος… ό,τι και να του κάνεις, μόνο θαύματα θα κάνει, νεκρούς ανασταίνει, λεπρούς καθαρίζει, δαιμόνια εκβάλλει… και από την άλλη, το μίσος των αρχιερέων που δεν έπρεπε να μένει χωρίς ‘’σημείο’’ ανταπόδοσης, τελεί το ‘’θαύμα’’.

Για να δείξει λοιπόν ότι τελειώνοντας το έργο της διδασκαλίας θα έλθει όπως προείπε σαν Κριτής, ‘’έδειξε’’ την ‘’κριτική’’ δύναμή Του, (ακόμη και τότε), όχι κατακεραυνώνοντας τους σταυρωτές Του, ως ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ αλλά την συκή.
Στο τέλος του περασμένου μου μηνύματος είπα πως για την κρίση των θείων γεγονότων, δεν αρκεί η απλή λογική, αλλά θέλει υπέρλογη διάκριση, για να συλληφθούν τα νοήματα που κρύβονται πίσω από τα φαινόμενα.

Η ‘’συκή’’ εντοπίζεται στην Αγία Γραφή ως σύμβολο των δερμάτινων χιτώνων που ενεδύθηκε ο άνθρωπος με την έξοδο από τον Παράδεισο. …και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα. (Γεν. γ’7)…. Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς. (Γεν. γ’21)….
Εάν ο θάνατος κατέπινε το αθάνατον μέρος του ανθρώπου, τη ζωογονούσα θεία πνοή, θα γινόταν και αυτός αθάνατος με αποτέλεσμα να είχαμε δύο αθάνατες αρχές του καλού και του κακού. Για λόγους λοιπόν ευσπλαγχνίας, και για να μην γίνει ο θάνατος αθάνατος, ντύνει τους ανθρώπους με δερματίνους χιτώνες, καλύπτοντας έτσι το πρόσωπο με το προσωπείο, το ένδυμα, ώστε όταν τα δύο μέρη (από τα οποία αποτελείται) αναλύονται, να κατευθύνονται το μεν πνεύμα εις το Πνεύμα ο δε χους εις τον Χουν.

Με τους ζωογονημένους (εκ της ζωής) δερμάτινους χιτώνες που είναι καλυμμένος ο άνθρωπος σαν κρεμμύδι (γνωστό σε όλες τις παραδόσεις) καλείται αυτός, να φέρει καρπούς. Καλούς καρπούς σωματικούς (καλά έργα) συναισθηματικούς (καλά αισθήματα) νοητικούς (καλές σκέψεις) σε πρακτική και θεωρία.

Πάνω λοιπόν στην κρίση Του επί της συκής που ΔΕΝ έφερε καρπό αρεστό στον Θεό, καλό, αγαθό και άξιο του Θεού, όπως το επιθυμεί, αποτυπώνεται η μέλλουσα κρίση των ανθρώπων που δεν θα φέρουν καλό καρπό, ώστε να τους συνετίσει. Συγχρόνως, δίνει την κριτική εξουσία (καθώς οι δώδεκα απόστολοι είναι οι κρίνοντας τας φυλάς τας δώδεκα). Δεν σταματάει εκεί, τους υπόσχεται ότι θα τους χαρίζει ό,τι Του ζητήσουν με πίστη.

Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς• Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει• και πάντα όσα αν ζητήσητε εν τη προσευχή έχοντες πίστιν θέλετε λάβει. (Μαρκ. κα’ 21-22)
Έτσι, η ξηρανθείσα συκή, είναι το σύμβολο αυτού του ίδιου του ανθρώπου (του ενδεδυμένου με δερμάτινους χιτώνες από πλευράς ανυπαρξίας αγαθής καρποφορίας) και όχι απλά ένα καημένο δεντράκι που υποτίθεται κατακεραυνώθηκε από τον (αλαζόνα ;;; ) Κύριο Ιησού Χριστό, επειδή τόλμησε εκτός εποχής να μην έχει καρπούς. Η αναφορά της ‘’συκής’’… έχει συνέχεια!
Ο Ιούδας κρεμάσθηκε σε συκιά.

Στην κυριολεξία, ‘’κρέμασε’’ την ζωή του στην συκή. Δεν είναι τόσο δύσκολο, να μεταφραστούν τα δεδομένα. Κρέμασε την ζωή του στους δερμάτινους χιτώνες (στη συκή). Ιούδας σημαίνει εξομολόγηση και Ισραήλ, νους ορώμενος τω Θεώ. (για το θέμα του πρωτότοκου Ισραήλ, τις συζύγους του Ιακώβ (Ισραήλ) Λεία, Ραχήλ και δούλες αυτών…αν θέλετε να το ανεβάσω σε άλλο κείμενο, για να μην πέσει βαρύ, το παρόν).

Ο Ιούδας, μεταμελήθηκε αλλά δεν μετανόησε. Άλλο πράγμα η μεταμέλεια και άλλο η μετάνοια. Μετάνοια είναι η μεταστροφή του νου στο Θεό (μετά-νοια). Με την μετάνοια ‘’εξέρχεται’’ ο νους του ανθρώπου από τον κόσμο, και ενώνεται με τον Θεό. Με την μεταμέλεια ο νους παραμένει εντός του κόσμου, εξαρτάται απόλυτα η ζωή από τους δερμάτινους χιτώνες που είναι απάρτιο και λειτουργικό ιδίωμα του μεταπτωτικού κόσμου, ‘’δένεται ως υποχείριο του κοσμοκράτορα’’ οπότε ο μεταμεληθείς και κρεμασθείς στη συκή Ιούδας, αυτοκτονεί.

Ποιο είναι τελικά το μήνυμα; και ποιες οι δικές μας επιλογές προ του βιολογικού μας τέλους; κρεμάμε τη ζωή μας, στηριζόμαστε απόλυτα στα υλικά; στα συναισθηματικά; στα διανοητικά; π.χ. ένα ποσοστό των προβλημάτων μου τα λύνω με τα χρήματα, ένα άλλο ποσοστό, με την φυσική μου δύναμη… με την ομορφιά μου, τις γνώσεις μου, τα μέσα μου κλπ… (όλα αυτά είναι ιδιότητες των δερματίνων χιτώνων, μέσα στον κόσμο) πόσο ποσοστό τελικά έμεινε να λύσω τα προβλήματα με τη δύναμη του Αληθινού Θεού;

Με αυτό το σκεπτικό, αν κάθε δύναμη την εντάσσω, την αποδίδω τα ευχαριστήρια ως δωρεά, την ενώνω με την Παντοδυναμία. Την όποια γνώση, την εντάσσω, την ενώνω με την Παντογνωσία, αγάπη με την Παναγαθότητα.
Όπως ένα μικρό μαγνητάκι με περιορισμένες (φυσικά) ιδιότητες όταν είναι μόνο του έχει κάποιες μικρές ιδιότητες, αλλά όταν ενωθεί με τον μεγάλο μαγνήτη, διέρχονται οι ιδιότητες του μεγάλου δια του μικρού, είναι εύστοχο να προσπαθεί ο άνθρωπος να ενωθεί με Τον Άνθρωπο. Τότε οι ιδιότητες Του Ανθρώπου, διέρχονται δια του ‘’κολλημένου’’ σε Αυτόν, ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τις φυσικές ιδιότητες σε υπερφυσικές.

Η άρνηση του Θεού, η άρνηση της μετανοίας, η ‘’όραση’’ του ανθρώπου αν φτάνει μόνο στα ενδοσυμπαντικά και δεν εξέρχεται εκτός αυτού, στον Αληθινό Δημιουργό, (υπόκειται στο σπειροειδές πλάνο φως) το κρέμασμα της όλης ζωής στους δερμάτινους χιτώνες είναι μίμηση της προδοσίας του Ιούδα και της αυτοκτονίας του. Είθε όσος χρόνος μας απομένει, να τον χρησιμοποιήσουμε για να ευστοχήσουμε, έστω και την τελευταία στιγμή, σαν τον ευγνώμονα ληστή επί του σταυρού, όπου δια του ευθέως φωτός ταπεινώνει τον εωσφορικό του εγωισμό και περηφάνεια, σε σύγκριση με τον άλλον που υβρίζει τον Δημιουργό του Παντός, παρά την τόσο κοντινή του απόσταση. Δεν είναι η απόσταση, είναι η στάση ζωής. Εγωισμός ή ταπεινότητα. Μεγάλη μπουκιά φάε… μεγάλη κουβέντα μην πεις προτείνει σοφά ο λαός! ή όποιος τον εαυτό του τον ταπεινώνει, ο Θεός τον υψώνει ενώ όποιος τον εαυτό του τον υψώνει, ο Κύριος, τον ταπεινώνει!

Όταν οι αρχαίοι Έλληνες στόχευαν σε ομόκεντρους κύκλους και η βολή τους έπεφτε οπουδήποτε εκτός του κέντρου, έλεγαν ήμαρτον (αστόχησον). Αστοχία = αμαρτία. Και η αίσθηση της αμαρτίας, της αστοχίας κινεί τον άνθρωπο στην διαδικασία της μεταμέλειας η οποία είναι φαύλος αδιέξοδος κύκλος αστοχίας (πραγματική αυτοκτονία σε νοητό επίπεδο) ή της (εύστοχης) μετανοίας, που συμπαρασύρει και την αλλοίωση της φυσικής ζωής εις το καλύτερο. Εκεί λοιπόν, με ταμπέλα το ‘’Βασιλεύς των Ιουδαίων’’ Ο Κύριος, ο Βασιλεύς των εξομολογουμένων, (Ιουδαίων) των μετανοημένων (που στρέφουν το νου τους στον Αληθινό Θεό) πρώτος ο ληστής αναφωνεί: μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου…

έτσι, επανατίθεται το θέμα του παραδείσου.

Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς• Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.(Λουκ. κγ’23).

Μετ' εμού εν τω παραδείσω…

Ο ίδιος Ο Κύριος είναι ο λογικός παράδεισος.
Παράδεισος είναι η συμμετοχή στην ζωή της Αγίας Τριάδος. Είναι η συμμετοχή (μυστική και μυστηριακή) στο Αναστημένο Σώμα του Χριστού. Η μικρογραφία του βιολογικού σώματος με τις φλέβες – αρτηρίες – νεύρα, είναι ενδεικτικά ως ‘’αναλογικά’’ της αληθείας της συμμετοχής, ένωσης και συζωής.

… Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.
Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ και εγώ ζω διά τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει θέλει ζήσει και εκείνος δι' εμέ. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, ουχί καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα και απέθανον• όστις τρώγει τούτον τον άρτον θέλει ζήσει εις τον αιώνα. (Ιωάν. στ’ 54-58).
Επειδή, πάλι πιθανόν να είμαι ακατανόητος… δυσανάγνωστος, αλλά όχι ακατονόμαστος :-))) και επειδή φάνηκε η διάθεση του πολυβολείν δια του …copy – paste… εκ του Δαυλού… είναι συμφερότερο να μην επεκτείνομαι πέραν του μέτρου. Ο μόνος λόγος αυτής της απάντησης είναι η κατάδειξη της διαφορετικότητας των εννοιών ‘’ενημέρωση’’ και ‘’εμβάθυνση’’. Η Αγία Γραφή είναι γλώσσα ‘’και’’ συμβολική οπότε θέλει την ακριβή, πνευματική της μετάφραση!
Άλλοι, πάλι παρουσιάζουν την Αγία Γραφή σαν κρεμμύδι. Για τα βαθύτερα νοήματα, χρειάζεται καθαρότερος νους και όμμα. Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι, κλαις και καθαρίζουν τα μάτια. Να και πάλι η μετάνοια! που αν η ελληνική παιδεία είναι ενάντιά της, ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να καταλάβει τα βαθύτερα σημεία της, οπότε η επιφανειακή γνώση της και παράθεση χωρίων αποκομμένων, για δημιουργία εντυπώσεων, ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΙΠΟΤΑ!!! Αργά η γρήγορα θα εκλείψει κηρός (ομοιώματα) από προσώπου πυρός.

Πάντως Ο Κύριος, με το τι με δέρεις; νουθετεί τον κόσμο να αμύνονται ευγενικά υπέρ του δικαίου. (Για το δεξί ωτίον του δούλου του αρχιερέα Μάλχου… (μαλακού χόνδρου) άλλη φορά). Κάνε υπομονή Γιάννη, μόνο σε παρακαλώ, ανέβαζε ένα ένα θέμα. Όλα έχουν την απάντησή τους. Όλα!

Επί του.. τι με δέρεις… Η αγάπη, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία…. Αν όμως κάποιοι παραφράζουν το νόημα του Κυρίου και θέλουν τους χριστιανούς καρπαζοεισπράκτορες… να τους δέρνουν και να μην αντιδρούν… ούτε καν να μιλάνε, έ! τότε δεν πάμε καθόλου καλά… περαστικά τους, ζουν σε φασιστικό κόσμο. Εμείς έχουμε αήττητο όπλο. Ούτε άρματα έχουμε, ούτε ίππους. Έχουμε Τον Σταυρό, με τις δύο ισάξιες και εναλλασσόμενες (αμήν) κατά το θέλημα του Θεού, όψεις των βιωμάτων, των χρησιμοποιούντων Τον, της υπομονής και του εν τούτω νίκα…

Ο καλός Θεός, να μας δίνει διάκριση, πότε να πολεμάμε να αλλάξουμε αυτά που πρέπει, και πότε να υπομένουμε αυτά που δεν μπορούμε ή δεν πρέπει να αλλάξουμε. Όλα κατά τάξιν.