Ανακοίνωση Ιεράς Κοινότητος Αγίου Όρους Άθω

[mystakid]

(διά τον εκκλησιαστικόν τύπον)

Η πρόσφατη επίσκεψις του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στο Οικουμενικό Πατριαρχείο επί τη θρονική εορτή του Αγίου Ανδρέου (30ή Νοεμβρίου 2006) και κατόπιν η επίσκεψις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου στο Βατικανό (14η Δεκεμβρίου 2006) προεκάλεσαν ποικίλες εντυπώσεις, εκτιμήσεις και αντιδράσεις. Παρερχόμεθα όσα ο εκκοσμικευμένος Τύπος αξιολόγησε ως θετικά ή αρνητικά, για να επιμείνωμε σε όσα αφορούν την σωτηρία μας, χάριν της οποίας εξήλθαμε από τον κόσμο στην ερημία του Αγίου Όρους.

Ως Αγιορείται Μοναχοί σεβόμεθα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την κανονική δικαιοδοσία του οποίου υπαγόμεθα. Τιμώμεν και ευλαβούμεθα τον Παναγιώτατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και χαιρόμεθα για όσα θεοφιλώς και με πολλούς κόπους εργάζεται υπέρ της Εκκλησίας.

Μνημονεύομε ιδιαιτέρως την εν μέσω αντιξόων συνθηκών στερρά και ακατάβλητη υπεράσπισι των απαραγράπτων δικαίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την στήριξι των εμπεριστάτων Ορθοδόξων τοπικών Εκκλησιών και την μέριμνα για την προβολή του μηνύματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τον κόσμο. Επίσης οι Αγιορείται Μοναχοί τιμώμεν την Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος, από την οποία οι περισσότεροι προερχόμεθα, και σεβόμεθα τον Μακαριώτατο Προκαθήμενό της.

Εντούτοις τα διατρέξαντα κατά τις πρόσφατες επισκέψεις του Πάπα στο Φανάρι και του Μακ. Αρχιεπισκόπου στο Βατικανό προεκάλεσαν στις καρδιές μας βαθυτάτη λύπη.

Επιθυμούμε και αγωνιζόμεθα δια βίου να φυλάξωμε την παρακαταθήκη των Αγίων Πατέρων, την οποία μας εκληροδότησαν οι άγιοι Κτίτορες των ιερών Μονών μας και οι προ ημών αοίδιμοι πατέρες. Ζούμε όσον ημπορούμε το μυστήριο της Εκκλησίας και την αμώμητο Ορθόδοξο Πίστι σύμφωνα με όσα καθημερινώς διδασκόμεθα από τις ιερές Ακολουθίες, τα ιερά αναγνώσματα και την εν γένει διδασκαλία των Αγίων Πατέρων που είναι διατυπωμένη στα συγγράμματά τους και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.

Περιφρουρούμε ως κόρην οφθαλμού την δογματική μας συνείδησι, την οποία οικοδομεί η εντρύφησις στους φιλοθέους αγώνες και τα κατά των ποικιλωνύμων αιρέσεων κατορθώματα των αγίων Ομολογητών Πατέρων, ιδίως εν προκειμένω του εν αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά, των Αγιορειτών Οσιομαρτύρων και του αγίου Οσιομάρτυρος Κοσμά του Πρώτου, του οποίου τα ιερά λείψανα παντίμως ασπαζόμεθα και την ιερά μνήμη πανηγυρίζομε. Φοβούμεθα να σιωπήσωμε, οσάκις τίθενται ζητήματα που αφορούν στην παρακαταθήκη των Πατέρων. Αισθανόμεθα βαρεία την ευθύνη μας έναντι των ευλαβεστάτων πατέρων και αδελφών της παναγιορειτικής Αδελφότητος και έναντι του ευσεβούς λαού της Εκκλησίας, ο οποίος προσβλέπει στον αθωνικό Μοναχισμό ωσάν σε αδιαπραγμάτευτο φύλακα των ιερών Παραδόσεων.

Οι επισκέψεις του μεν Πάπα στο Φανάρι του δε Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό απέδωσαν ίσως κάποιες ωφέλειες κοσμικής σημασίας, όμως κατ’ αυτές έλαβαν χώραν εκδηλώσεις ασύμφωνες προς τα θέσμια της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας ή συμφωνήθηκαν δεσμεύσεις που δεν θα ωφελήσουν ούτε την Ορθόδοξο Εκκλησία ούτε τους ετεροδόξους Χριστιανούς.

Καταρχήν η υποδοχή του Πάπα έγινε ωσάν να επρόκειτο περί κανονικού επισκόπου Ρώμης. Κατά την τελετή ο Πάπας φορούσε ωμόφορο, προσφωνήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη με το «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» ωσάν να πρόκειται περί χριστού Κυρίου, ευλόγησε το εκκλησίασμα και πολυχρονίσθηκε ως αγιώτατος και μακαριώτατος επίσκοπος Ρώμης. Επίσης η χοροστασία του Πάπα στην Ορθόδοξο θεία Λειτουργία με ωμόφορο, η απαγγελία του «Πάτερ ημών», ο λειτουργικός ασπασμός με τον Πατριάρχη, είναι εκδηλώσεις που ξεπερνούν τις απλές συμπροσευχές. Και όλα αυτά ενόσω ο παπικός θεσμός δεν υποχώρησε καθόλου από τις αιρετικές του διδασκαλίες και την πολιτική του, αντίθετα μάλιστα στην πράξη αποδεδειγμένα προωθεί και προσπαθεί να ενισχύσει την Ουνία και τα περί πρωτείου και αλαθήτου δόγματα και προχωρεί περισσότερο με τις διαθρησκειακές συμπροσευχές και τον διαφαινόμενο σε αυτές πανθρησκειακό ηγεμονισμό του Πάπα της Ρώμης.

Εν σχέσει με την υποδοχή του Πάπα στο Φανάρι μας λυπεί ιδιαιτέρως και το γεγονός ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως επανελάμβαναν την εσφαλμένη πληροφορία ότι τά, ως μη ώφελε, ψαλέντα τότε τροπάρια συνετάχθησαν από αγιορείτη ή αγιορείτες μοναχούς. Δραττόμεθα της ευκαιρίας να πληροφορήσουμε υπευθύνως τους ευλαβείς Χριστιανούς ότι συντάκτης τους δεν είναι, και δεν μπορούσε να είναι, αγιορείτης μοναχός.

Έπειτα η επιδίωξις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών να συνάψη σχέσεις με το Βατικανό επί κοινωνικών, πολιτιστικών και βιοηθικών ζητημάτων, καθώς και η στόχευσις στην από κοινού υπεράσπισι των χριστιανικών ριζών της Ευρώπης (θέσεις οι οποίες συναντώνται και στην Κοινή Διακήρυξι Πάπα και Πατριάρχου στο Φανάρι), κατ’ αρχήν μπορούν να θεωρηθούν ανώδυνες ή και θετικές, εφόσον στοχεύουν στην καλλιέργεια ειρηνικών ανθρωπίνων σχέσεων.

Ωστόσον παραλλήλως είναι σημαντικόν αυτά να μη δίδουν την εντύπωση ότι και σήμερα η Δύση και η Ορθοδοξία στηρίζονται στις ίδιες βάσεις και να μη οδηγούν στο να λησμονήται η απόστασις που χωρίζει την Ορθόδοξη Παράδοση από αυτό που συνήθως παρουσιάζεται ως δήθεν «ευρωπαϊκό πνεύμα». Η (Δυτική) Ευρώπη είναι χρεωμένη με μία σειρά αντιχριστιανικών θεσμών και ενεργειών, όπως οι σταυροφορίες, η Ιερά Εξέτασις, το δουλεμπόριο, η αποικιοκρατία· βαρύνεται με την τραγική διαίρεσί της με το σχίσμα του Προτεσταντισμού, τους ολεθρίους παγκοσμίους πολέμους, τον ανθρωποκεντρικό ουμανισμό και την αθεΐα της. Όλα αυτά είναι συνέπειες των θεολογικών παρεκκλίσεων της Ρώμης από την Ορθοδοξία. Η μία μετά την άλλη οι παπικές και οι προτεσταντικές αιρέσεις απεμάκρυναν από τον Δυτικό κόσμο τον ταπεινό Χριστό της Ορθοδοξίας και στην θέσι του εγκατέστησαν τον υπερήφανο άνθρωπο. Ο άγιος επίσκοπος Νικόλαος Αχρίδος και Ζίτσης έγραφε από το Νταχάου: «Τί είναι λοιπόν η Ευρώπη; Ο Πάπας και ο Λούθηρος ... Τούτο είναι η Ευρώπη εις τον πυρήνα της, οντολογικώς και ιστορικώς». Ο δε αγιασμένος Γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς συμπληρώνει: «Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών... διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα» και συμπεραίνει: «Αναμφιβόλως αι αρχαί και αι δυνάμεις της (δυτικο)ευρωπαϊκής κουλτούρας και του πολιτισμού είναι Χριστομάχοι». Δια τούτο έχει σημασία να προβάλλεται το ταπεινό ήθος της Ορθοδοξίας και να υποστηρίζονται οι πραγματικά χριστιανικές ρίζες της Ενωμένης Ευρώπης, αυτές που η Ευρώπη είχε κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, την εποχή των κατακομβών και των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Σκόπιμον είναι η Ορθοδοξία να μη χρεώνεται αμαρτίες αλλότριες και επιπλέον να μη δίδεται η εντύπωσις στους εξ αντιδράσεως προς τις εκτροπές του Δυτικού Χριστιανισμού αποχριστιανισθέντες Ευρωπαίους ότι η Ορθοδοξία ταυτίζεται με αυτόν, αποτυγχάνοντας να μαρτυρείται ως η μόνη αυθεντική Πίστις στον Χριστό και ως η ελπίδα των λαών της Ευρώπης.

Είναι προφανεστάτη η αδυναμία των Ρωμαιοκαθολικών να αποδεσμευθούν από τις αποφάσεις των μεταγενεστέρων (κατ’ αυτούς οικουμενικών) Συνόδων των, οι οποίες εθέσπισαν το Φιλιόκβε, το Πρωτείον, το Αλάθητον, την κοσμική εξουσία του Ρωμαίου Ποντίφηκος, την κτιστή Χάρι, την άσπιλο σύλληψι της Θεοτόκου, την Ουνία. Παρά ταύτα οι Ορθόδοξοι συνεχίζομε τις εθιμοτυπικές λεγόμενες επισκέψεις αποδίδοντας τιμές Ορθοδόξου επισκόπου στον Πάπα και αθετώντας σειρά Ιερών Κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, ενώ ο θεολογικός διάλογος επανειλημμένως ναυαγεί και ανασυρόμενος από τον βυθόν πάλι καταποντίζεται.

Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το Βατικανό δεν προσανατολίζεται στην αποβολή των αιρετικών διδασκαλιών αλλά σε επανερμηνεία τους, δηλαδή σε συγκάλυψί τους.

Η ρωμαιοκαθολική εκκλησιολογία αλλάζει από την μία εγκύκλιο στην άλλη, από την ανοικτή λεγομένη εκκλησιολογία της Εγκυκλίου «Ut Unum Sint» στην εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της Εγκυκλίου «Dominus Jesus». Σημειωτέον ότι και οι δύο αυτές ρωμαιοκαθολικές απόψεις είναι αντίθετες προς την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία. Η αυτοσυνειδησία της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως της μόνης Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δεν αναγνωρίζει τις ετερόδοξες εκκλησίες και Ομολογίες ως «αδελφές εκκλησίες». Αδελφές Εκκλησίες είναι μόνο οι ομόδοξες Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες. Καμμία καθ’ ομωνυμίαν αναφορά σε αδελφές εκκλησίες πέραν των Ορθοδόξων είναι θεολογικώς επιτρεπτή.

Το Φιλιόκβε προβάλλεται από την ρωμαιοκαθολική πλευρά σαν μία άλλη νόμιμη έκφρασις της διδασκαλίας περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, ισότιμη θεολογικώς προς την Ορθόδοξο διδασκαλία περί της «εκ μόνου του Πατρός» εκπορεύσεως. Άποψι, την οποία δυστυχώς υποστηρίζουν και ωρισμένοι ημέτεροι θεολόγοι.

Το παπικό άλλωστε Πρωτείον ο Ποντίφηκας το κρατεί ως απαρασάλευτο προνόμιο, όπως φαίνεται από την πρόσφατη απάλειψι του τίτλου του Πατριάρχου της Δύσεως από τον νυν Πάπα Βενέδικτο τον ΙΣΤ΄, από την αναφορά στην παγκόσμια διακονία του Αποστόλου Πέτρου και των διαδόχων του κατά την ομιλία του στον Πατριαρχικό Ναό, καθώς και από πρόσφατο επίσης λόγο του που διαλαμβάνει τα ακόλουθα: «μέσα στην κοινωνία με τους Διαδόχους των Αποστόλων, των οποίων την ορατή ενότητα την εγγυάται ο Διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, η Ουκρανική Καθολική Κοινότητα [σ.σ. ουνιτική] κατόρθωσε να διατηρήσει ζωντανή την Ιερή Παράδοση στην ακεραιότητά της» (Εφημ. Καθολική, αριθμ. φύλ. 3046/18-4-2006).

Η Ουνία πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως ενισχύεται και επιβεβαιώνεται, παρά τις κατά καιρούς περί του αντιθέτου εξαγγελίες του Πάπα. Η ανειλικρινής αυτή στάσις μαρτυρείται πλην των άλλων περιπτώσεων και από την προκλητική παρέμβασι του προηγουμένου Πάπα Ιωάννου-Παύλου Β΄, η οποία ωδήγησε σε ναυάγιο τον Ορθοδοξο-ρωμαιοκαθολικό διάλογο στην Βαλτιμόρη, καθώς και από την επιστολή του νυν Πάπα προς τον Καρδινάλιο Λιουμπομίρ Χούζαρ, τον ουνίτη Αρχιεπίσκοπο της Ουκρανίας. Στην εν λόγω επιστολή (22/2/2006) σημειώνεται με έμφασι: «Επιβάλλεται να εξασφαλίσουμε την παρουσία και των δύο μεγάλων φορέων της μοναδικής Παραδόσεως (τού λατινικού και του ανατολικού) ... Διπλή είναι η αποστολή, που έχει ανατεθεί στην Ελληνοκαθολική Εκκλησία, που βρίσκεται σε πλήρη κοινωνία με τον Διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου: από τη μια πλευρά να διατηρήσει ορατή μέσα στην Καθολική Εκκλησία την ανατολική Παράδοση· από την άλλη πλευρά, να ευνοήσει τη σύγκλιση των δύο παραδόσεων, μαρτυρώντας ότι αυτές όχι μόνο συνδυάζονται μεταξύ τους, αλλά και αποτελούν μια βαθειά ενότητα μέσα στην ποικιλία τους» (ένθ’ ανωτ.).

Υπό την έννοια αυτή οι φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεσι της ενότητος στην Πίστι, επιτυγχάνουν αφ’ ενός μεν να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις ενότητος και να απομακρύνουν τον ετερόδοξο κόσμο από του να προσβλέπη στην Ορθοδοξία ως προς την αληθινή Εκκλησία, και αφ’ ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων· επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και την δημιουργία νέων σχισμάτων.

Γι’ αυτό από αγάπη για την Ορθοδοξία μας, με πόνο δε για την ενότητα της Εκκλησίας και αποβλέποντας στην διατήρησι ακαινοτομήτου της Ορθοδόξου Πίστεως, διακηρύσσουμε προς κάθε κατεύθυνσι όσα στις 9/22 Απριλίου 1980 διακήρυξε η Έκτακτος Διπλή Ιερά Σύναξις της καθ’ ημάς Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους:
«Πιστεύομεν ότι η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, έχουσα το πλήρωμα της Χάριτος και της Αληθείας και δι’ αυτό αδιάκοπον την Αποστολικήν Διαδοχήν.
»Αντιθέτως αι “εκκλησίαι” και “ομολογίαι” της Δύσεως έχουσαι εις πολλά σημεία διαστρέψει την πίστιν του Ευαγγελίου, των Αποστόλων και των Πατέρων, στερούνται της αγιαστικής Χάριτος, των αληθών Μυστηρίων και της Αποστολικής Διαδοχής ...

»Ο μετά των ετεροδόξων διάλογος, εφ’ όσον αποβλέπει να πληροφορήση αυτούς περί της Ορθοδόξου Πίστεως, ώστε όταν ούτοι καταστούν δεκτικοί του θείου φωτισμού και διανοιχθούν οι οφθαλμοί των να επανέλθουν εις την Ορθόδοξον Πίστιν, δεν είναι καταδικαστέος.

»Ο θεολογικός διάλογος ουδόλως δέον να συνοδεύεται από συμπροσευχάς, συμμετοχάς εις τας λειτουργικάς και λατρευτικάς συνάξεις εκατέρων και λοιπάς ενεργείας, αι οποίαι ενδέχεται να δώσουν την εντύπωσιν ότι η ημετέρα Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται τους Ρωμαιοκαθολικούς ως πλήρη Εκκλησίαν και τον Πάπαν ως κανονικόν Επίσκοπον Ρώμης. Τοιαύται ενέργειαι παραπλανούν και το Ορθόδοξον πλήρωμα και τους Ρωμαιοκαθολικούς, δίδοντες εις αυτούς την εσφαλμένην εντύπωσιν περί του τί φρονεί περί αυτών η Ορθοδοξία ...

»Το Άγιον Όρος χάριτι Θεού μένει πιστόν, ως και ο Ορθόδοξος του Κυρίου λαός, εις την Πίστιν των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, εξ αγάπης και προς τους ετεροδόξους, οι οποίοι ουσιαστικώς βοηθούνται όταν οι Ορθόδοξοι δια συνεπούς Ορθοδόξου στάσεως τους υποδεικνύουν το μέγεθος της πνευματικής ασθενείας των και τον τρόπον της θεραπείας αυτών.
»Αι αποτυχούσαι απόπειραι του παρελθόντος δι’ ένωσιν διδάσκουν ότι δια μίαν μόνιμον και κατά το θέλημα του Θεού ένωσιν εν τη Αληθεία της Εκκλησίας προϋποτίθεται διάφορος προετοιμασία και οδός εκείνων, αι οποίαι ηκολουθήθησαν εις το παρελθόν και φαίνεται να ακολουθώνται σήμερον».

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι
τών είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

ΚΑΡΥΑΙ ΤΗι 30.12. 2006
ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. Φ.2/7/2310
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ

[Xenios]

Κώστα θα σε στεναχωρήσω λίγο, αλλά καλά θα κάνουν οι Ιερές Μονές Αγίου Όρους να ασχολούνται με τα Οίκου τους και να μην σχολιάζουν αποφάσεις των κεφαλών της εκκλησίας μας.

Καλά θα κάνουν να νοιώσουν πιο έντονα το μήνυμα αγάπης του Χριστού,

»Ο θεολογικός διάλογος ουδόλως δέον να συνοδεύεται από συμπροσευχάς, συμμετοχάς εις τας λειτουργικάς και λατρευτικάς συνάξεις εκατέρων και λοιπάς ενεργείας, αι οποίαι ενδέχεται να δώσουν την εντύπωσιν ότι η ημετέρα Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται τους Ρωμαιοκαθολικούς ως πλήρη Εκκλησίαν και τον Πάπαν ως κανονικόν Επίσκοπον Ρώμης. Τοιαύται ενέργειαι παραπλανούν και το Ορθόδοξον πλήρωμα και τους Ρωμαιοκαθολικούς, δίδοντες εις αυτούς την εσφαλμένην εντύπωσιν περί του τί φρονεί περί αυτών η Ορθοδοξία ...

Αυτό από μόνο του είναι αστείο ακόμα και να το σχολιάσω.

Το τι κάνει το ορθόδοξο πλήρωμα να μην τους ενδιαφέρει, να κοιτάξουν τι κάνουν και κυρίως τι πράττουν μερικοί μοναχοί και ηγούμενοι. Όποιος νομίζει ότι με αυτές τις θεωρίες θα υπερασπίσουμε την Ορθοδοξία, είναι εξαιρετικά πολύ γελασμένος.

Πείτε και άλλα άγιοι ηγούμενοι των μονών, για να απομονωθείτε ακόμα πιο πολύ από την σημερινή πραγματικότητα.

[mystakid]

...Όταν Ο Κύριος αναφέρει ''εγώ ειμί η Αλήθεια'' (όχι απλά σας λέω την αλήθεια, όπως κάνουν πολλοί θρησκευτικοί αρχηγοί πλανώντες και πλανώμενοι…) και συγχρόνως ισχύει ότι ''ο Θεός αγάπη εστίν'', Η ΑΓΑΠΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ... όντας ίδιας Ουσίας, συμπυκνωμένα στο Ένα και Αυτό θεανθρώπινο Πρόσωπο, ΔΕΝ ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΟΥΝΤΑΙ.

Έτσι, δεν είναι λογική η αδιάκριτη κατάργηση ή η υποτίμηση του ενός σκέλους (Αλήθεια) που στην κυριολεξία είναι πιο απτό (1+1 κάνουν 2) για χάριν του ιδεατού άλλου, του πιο ασύλληπτου (Αγάπη).

...Κάθε προσέγγιση δυσαρμονική, μόνο με ΑΛΗΘΕΙΑ, χωρίς (ή με πλημμελή) αγάπη ή μόνο με ΑΓΑΠΗ χωρίς την απαραίτητη ''συγχαίρουσα'' αλήθεια, είναι χωλή και προβληματική. Άρρωστη!!!

Είναι γνωστό, πως αν η αγάπη, δεν συνοδεύεται από την αλήθεια και δεν κινούνται παράλληλα και αρμονικά προς τον ίδιο στόχο, ισάξια και ισότιμα μαζί, η αγάπη δεν είναι ούτε υγιής, ούτε θεραπευτική, ούτε τέλος τέλος αληθής αγάπη, αλλά ψευδεπίγραφη - αληθοφανής.

Παραδείγματος χάριν, αν κάποιος γιατρός είτε γνωρίζοντας την αλήθεια, είτε μη γνωρίζοντάς την, (αποκρύπτοντας ή αγνοώντας την), προτείνει σε έναν ασθενή του, που έχει ζάχαρο, να τρώει γλυκά ή σε ένα που έχει χοληστερίνη.. να τρώει λιπαρά, με πρόφαση την αγάπη, του κάνει καλό; τον εξυγιαίνει; είναι σε τελική φάση ‘’πραγματική αγάπη’’ ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον άρρωστο συνάνθρωπο, αν, ΔΕΝ συνοδεύεται η Αγάπη με την Αλήθεια;

Στα πνευματικά, ρίζα της ασθένειας, είναι ο εγωισμός, με συνέπεια την φαντασία και όλα τα επόμενα αυτής, σε ΟΛΕΣ τις εκδηλώσεις της ζωής, ακόμη κι αυτό που προβάλλεται με τόσο σιγουριά, ως πανάκεια λύσης όλων των προβλημάτων.

Αν θεοποιηθεί όμως η αγάπη αλλάζοντας τη σειρά της πρότασης – θέσης της Αγίας Γραφής, αντιστρέφοντάς το στο ‘’η αγάπη είναι θεός’’, υποτιμώντας την Αλήθεια ως δευτερεύουσα, τότε χάνεται το πρόσωπο Αυτής.

Αντικαθίσταται από μια απρόσωπη ιδεατή ενέργεια, την αγάπη γενικά και αόριστα… Όταν, χωρίς να το θέλουμε, υποτιμάμε το πρόσωπο της Αλήθειας, ως λειτουργικό και συνεκτικό της Αγάπης, χωρίς να το καταλάβουμε, ΔΕΝ πιστεύουμε πλέον Στον Έναν Ομοούσιο, Τριαδικό Θεό, αφού θα πιστεύουμε ότι αγάπη και αλήθεια δεν είναι ίσα.

Σε όλο το κείμενο της ανακοίνωσης του Αγίου Όρους, διακρίνω αρμονικά, και την ΑΓΑΠΗ και την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Κι όλη αυτή η ‘’συνοδική’’ τοποθέτηση του λόγου της αληθείας, με ειλικρινή αγάπη προς τον συνάνθρωπο, είναι ένα ακόμη λιθαράκι στο να μην χαθεί η Ορθοδοξία (θεωρία και πράξη), από το εκκλησίασμα ώστε να μην προβεί στην έκπτωση ούτε της Μίας, ούτε της Άλλης, υποκαθιστώντας και υποβιβάζοντας την Αγάπη (Θεό) σε ουμανιστική αγάπη χωρίς Αλήθεια και την Αλήθεια (Χριστό) ως αλήθεια αόριστη, οικουμενιστική, πανθρησκευτική, με θυρεό… ‘’όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε’’, χωρίς αγάπη αληθινή, αλλά ψευδεπίγραφη. Σ’ αυτόν τον (χύμα) Θεό πιστεύουμε; ή θέλουμε να πιστεύουμε;

...Η αγάπη ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία...
http://users.otenet.gr/~mystakid/love.htm

...προκαλώντας φυσικά, κάθε δράση, μία λογική αντίδραση... Τι θα έπρεπε λοιπόν κάποιος να κάνει, αν αδικείται και υποτιμάται η ‘’αλήθεια και η αγάπη’’; αν μη τι άλλο, να εκφράσει έναν ΟΡΘΟΔΟΞΟ λόγο αγάπης και αληθείας, σύμφωνο με τους αγίους, που έδωσαν και το αίμα τους ως μάρτυρες και ομολόγησαν, ως ομολογητές, και εθέσπισαν ως ιεράρχες… των οποίων ζωντανοί συνεχιστές είναι στην ακρόπολη της Ορθοδοξίας… τον Άθωνα: γιαυτό και ανέβασα την ανακοίνωση.

Κι αν αυτοί (οι αγιορείτες) πάψουν να δοξάζουν τον Θεό… (κοιτώντας τα του οίκου τους…) θα το κάνουν οι πέτρες! (όπως έγινε στο Λουκά ιθ’36… και συνεχίζεται διαχρονικά…) το πρόβλημα μεταφερόμενο έτσι, …στους ακροατές… και τον συντονισμό ‘’ακρόασης του Λόγου και κάθε ορθοδόξου λόγου’’. Αμέσως δλδ ή εμμέσως, την δόξα του Θεού, την εκφραζομένη αληθώς, δια της αγάπης, ισόρροπα και αρμονικά και αντίστροφα.

[Xenios]

Κώστα θα μου επιτρέπεις να μην αποδεχτώ την διπλή αρχή της εκκλησίας, αλίμονο αν σε ένα ζωντανό οργανισμό, όπως είναι η εκκλησία, αμφισβητήσουμε την μόνη αρχή της, που είναι η κεφαλή της ή διεκδικήσουμε την συναπόφαση της.

Είναι ο ίδιος λόγος και αιτία, που πολλές φορές αντιδρώ σε θεολογικές ρήσεις που δεν προέρχονται από τον ίδιο τον Χριστό, τον αρχηγό της εκκλησίας μας, αλλά από κάποιες αμφίβολες ερμηνείες 'πατέρων' που εγώ αμφισβητώ έντονα σε πολλές περιπτώσεις.

Προσωπική μου άποψη που θα επαναλάβω, οι ηγούμενοι να ασχοληθούν με τα του οίκου τους και με τις όσες ασχήμιες ακούγονται και γίνονται. Δεν έχουν το δικαίωμα να αμφισβητούν τις κεφαλές της Ορθοδόξου εκκλησίες για να μην θεωρηθούν ότι προβαίνουν σε σχίσμα της εκκλησίας και χαρακτηριστούν εντελώς διαφορετικά... .

[mystakid]

Πράγματι, η υπακοή είναι η μητέρα των αρετών. Οι άγιοι αναφέρουν για την ‘’αδιάκριτη’’ και μετά την ‘’διακριτική’’ υπακοή. Μεταξύ ‘’κεφαλής’’ (είτε οικουμενικός πατριάρχης, είτε ελλαδικής Εκκλησίας, είτε τοπικός…) και του πιστού, και για την οποία υπακοή θα κριθεί, είναι ο καθενός εκάστου, πνευματικός.

Για την κεφαλή, δεν έχουμε δικαίωμα λόγου, καθώς σαν λυχνίες (όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη) είναι στα χέρια του Θεού.

Κανείς όμως δεν μας απαγορεύει, οπότε, τηρούμε το δικαίωμα της διακρίσεως καθώς έχουμε ‘’μέτρο Αληθείας’’ τους αγίους που μας Την παρέδωσαν και πορεύεται μαζί μας (έως της Συντελείας, ως Σώμα Αληθείας) την Ορθοδοξία. Έτσι, τίθεται το ουσιώδες για την Αλήθεια, θέμα, το πόσο ο ιεράρχης είναι ‘’σύμφωνος’’ με τους αποστόλους και τους αγίους, τις συνόδους και το πόσο ‘’ξεφεύγει’’. (...στο βήμα επαναπροσέγγισης των δύο Εκκλησιών, ρώτησες κάτι, που δεν σου απάντησα... άφησα την απάντηση για τους επαϊοντες... το Άγιο Όρος..., την παρούσα ανακοίνωση...).

Η ιεροκατάκριση, και η αμφισβήτηση είναι αφετηρία (όπως το αναφέρεις) σχίσματος, αλλά η με ΑΓΑΠΗ εκφραζομένη ΑΛΗΘΕΙΑ, είναι νουθεσία, παρατήρηση, έλεγχος, ιατρική συμβουλή... και είναι ιδίωμα των ομολογητών.

Σήμερα μάλιστα, μεταξύ αυτών των αγίων που μνημονεύουμε, είναι και αγιορείτες:
Ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος ἡγούμενος Βατοπεδίου καὶ οἱ Δώδεκα Μοναχοί Βατοπεδινοί
Ὁ ὁσιομάρτυρας Εὐθύμιος καὶ οἱ δώδεκα μοναχοὶ τῆς Μονῆς Βατοπεδίου, μαρτύρησαν τὸ 1280 κατὰ τὸν διωγμὸ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ τοὺς φιλοπαπικούς, τὸν βασιλιὰ Μιχαὴλ Παλαιολόγο καὶ Πατριάρχη Ἰωάννη Βέκκο. Καταδίωξαν λοιπὸν τοὺς μοναχοὺς καὶ ἄλλους μὲν βασάνισαν, τὸν δὲ ἡγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπεδίου Εὐθύμιο, ποὺ εἶχε πρωτοστατήσει στὴ διαμαρτυρία κατὰ τῆς ἕνωσης μὲ τοὺς παπικούς, ἔπνιξαν στὴ θάλασσα. Ἐνῷ συγχρόνως δώδεκα ἄλλους ἀδελφούς τῆς ἰδίας Μονῆς ἀπαγχόνισαν.

πηγή: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/ortho...gion/01/04.htm

Στο μέγα συναξαριστή γράφει κι άλλες λεπτομέρειες, όπως την τύχη των μοναχών που φοβηθέντες ή διαφορετικά σκεπτόμενοι, σύμπραξαν με τους λατινόφρονες…

Έτσι, επανερχόμενος στο βίωμα της Αλήθειας, ενώ ΔΕΝ είμαστε υπεύθυνοι για τους ιεράρχες οι οποίοι είναι στο χέρι του Θεού, εμείς, όντας υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, μπορούμε να επιλέξουμε τον δικό μας πνευματικό, όπως μπορούμε να επιλέξουμε γιατρό, στου οποίου τα χέρια παραθέτουμε με ‘’εμπιστοσύνη’’ και με ‘’υπακοή’’ την ζωή μας, στο μέτρο της ελεύθερης αυτοδιάθεσής μας.

Έτσι όπως το θέτεις, περί μη επιτρεπομένης της αμφισβητήσεως, ‘’μοιάζει’’ να έχουν το αλάθητο, επειδή κάθησαν σε αυτήν την έδρα, είτε ως αποτέλεσμα ευλογίας από τον καλό Θεό (όπως ισχύει για τους άγιους και άξιους ιεράρχες) ή ως επιτρέπεται (για τους υπόλοιπους) μέσα στην οικονομία και το σχέδιό Του, καθώς ούτε τρίχα δεν πέφτει, αν δεν το επιτρέψει Ο Κύριος.

Αλάθητο ανθρώπου! ΔΕΝ είναι μεγάλο θέμα, παρότι έτσι παρουσιάζεται. Λίγη διάκριση θέλει και απλή λογική. Όποιος καθήσει σε κάποια έδρα, αμέσως και ως δια ‘’μαγείας’’ αποκτά τα χαρίσματα του πρώτου; κι αυτός ο ίδιος, ο πρωτοκορυφαίος, πρόβαλλε το αλάθητό του; ή μέχρι το τέλος της ζωής του, όποτε άκουγε κόκκορα να λαλεί… έκλαιγε; παρότι ακόμη κι η σκιά του έκανε θαύματα, σηκώνοντας νεκρούς, υψηλοφρόνησε; όχι βέβαια, ΟΥΤΕ έλαβε τον λόγο ως πρώτος για την κάλυψη της κενής θέσεως του Ιούδα (Ισκαριώτη), αλλά συμφώνησε ‘’συνοδικά’’ να εκλεχθεί ο αντικαταστάτης (Ματθίας) και κατά το θέλημα του Θεού (δια των κλήρων), και ΟΧΙ δια του θελήματός του…

Ούτε το ένα συμβαίνει, (ο πρωτοκορυφαίος δεν πρόβαλλε το αλάθητό του) ούτε το άλλο (δλδ ως δια ‘’μαγείας’’ αποκτώνται τα χαρίσματα, λόγω κατάληψης ‘’έδρας’’). Ο Κύριος ΔΕΝ καταργεί το πρόσωπο κι αυτό, η Ορθοδοξία το βιώνει. ΔΕΝ δρα ''μαγικά'', αλλά, το θεραπεύει, το αναβαθμίζει, καθαρίζοντας, φωτίζοντας, τελειοποιώντας το (αγιασμός), κατά τάξη.

Αν ίσχυε ότι με την κατάληψη μιας έδρας ‘’επιτυγχάνεται’’ η άμεση λήψη της χάριτος και των ιδιοτήτων, τότε θα είχαμε κατάργηση του ενός προσώπου και η λειτουργία του ενός, μέσω του άλλου, όχι σε ποσοστιαία σύμπραξη, αλλά σε ‘’απόλυτη, αλάθητη κατάληψη’’.

Η ‘’πνευματοκατάληψη’’, όμως και η ‘’μετεμψύχωση’’ ΔΕΝ είναι αποδεκτή, ως ισχύουσα, όχι μόνο στην Ορθοδοξία που αντιδρά, αλλά ως χριστιανικές αρχές, που σέβονται το ‘’πρόσωπο’’, την ‘’ελευθερία’’, λόγοι που χαρίζονται από Τον Λόγο, έννοιες προσεγγιζόμενες και βιούμενες ορθοδόξως, υπό άπλετο και ανέσπερο Φως, (Αυτό που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο, κάθε Μ. Σάββατο, ΜΟΝΟ στον Ορθόδοξο Πατριάρχη) ως ισότιμες σε αξία ‘’Αγάπη και Αλήθεια’’. σε αντιδιαστολή όποιας κοσμικής δυσμορφίας ουμανιστικής αγάπης και κατά το δοκούν, αληθείας...

Αμήν σε Αυτές με τα έντονα γράμματα... και κατά Θεόν, να προοδεύσουμε!

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Κανείς όμως δεν μας απαγορεύει, οπότε, τηρούμε το δικαίωμα της διακρίσεως καθώς έχουμε ‘’μέτρο Αληθείας’’ τους αγίους που μας Την παρέδωσαν και πορεύεται μαζί μας (έως της Συντελείας, ως Σώμα Αληθείας) την Ορθοδοξία.

Για ποια αλήθεια μιλάμε Κώστα; Ποιανού την αλήθεια υποστηρίζουμε; Ποιος είναι ο πιο αληθινός;

Να με συγχωρείς για μία ακόμα φορά που μιλάω πεζά, απαντώ στα μηνύματα σου, χωρίς τις θεολογικές εκφράσεις και θεωρώ τους ηγουμένους του Άθω, ότι γυρίζουν το αλέτρι των Ρώσων, που θέλουν να έχουν και τον λόγο για το τι γίνεται στον Άθω.

Μιλάμε για λεπτές ισορροπίες που φοβάμαι ότι πάνε να σπάσουν με την έως σχίσματος, αντίδραση μιας κλίκας ηγουμένων που μιλάνε σαν εκπρόσωποι της ορθοδοξίας.

Δεν αντιπροσωπεύουν παρα μόνο τους εαυτούς τους και κανέναν άλλον. Δεν έχουν καμιά επαφή με την πραγματικότητα και με το τι γίνεται σήμερα στον κόσμο, είναι φανατικοί και ζηλωτές μιας άγνωστης σε μένα τάσης.

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Έτσι, τίθεται το ουσιώδες για την Αλήθεια, θέμα, το πόσο ο ιεράρχης είναι ‘’σύμφωνος’’ με τους αποστόλους και τους αγίους, τις συνόδους και το πόσο ‘’ξεφεύγει’’.

Ε τώρα πάει, θα πω το απλοϊκό 'κουφάθηκα' με όλον τον σεβασμό. Ποιος αμφισβητεί το κανονικό της εκκλησίας;
Διάβασα με ομολογουμένως φόβο το κήρυγμα μίσους των ηγουμένων κατά του Πατριάρχη, γιατί μόνο αγάπη δεν υπάρχει εκεί Κώστα και ας αφήσουν τα θεολογικά τερτίπια.

Τώρα διαβάζοντας την παράγραφο αυτή συνειδητοποίησα ότι οι φοβίες μου είναι έμπρακτες, οι φανατικοί οδηγούν την Ορθοδοξία σε νέο σχίσμα και αν μην τι άλλο, μέσα από αυτές τις γραμμές θα πολεμήσω κάθε μορφή σκοταδισμού και επιστροφή της θρησκείας μας στον Μεσαίωνα της.

Κώστα σε παρακαλώ και το λέω πραγματικά ανήσυχος, να σκεφτείς τι συνέπειες θα έχει αυτός ο διαχωρισμός, αυτή η αντιπαλότητα, θα πρέπει όχι μόνο να μην την υποδαυλίζουμε, να μην φυσάμε την φωτιά για να φουντώσει, αλλά να την σβήσουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Είδα και την δικιά σου θέση στην αντίθεση σου στην επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι και κατάλαβα ότι είσαι φιλικά προσκείμενος σ’ αυτούς που τηρούν αποστάσεις από την ηγεσία της εκκλησίας εκφράζοντας κάπως δογματικές απόψεις. Σε προκάλεσα τότε σε διάλογο αλλά επιμελώς δεν έλαβες μέρος. Θα σου ζητούσα σαν χάρη, αν μου απαντήσεις στο μήνυμα αυτό να μην χρησιμοποιήσεις θεολογικούς όρους, για την αγάπη του θεού κλπ, θα επιθυμούσα πιο σαφείς απαντήσεις, πιο απλή γλώσσα, χωρίς παραπομπές σε βιβλία και αγίους.

Είμαι ανήσυχος Κώστα, πάρα πολύ ανήσυχος και αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν μερικοί, πάμε για πολύ άσχημες καταστάσεις.