Δικοί μου στίχοι και ποιήματα.

[justin]

ΤΟ ΡΟΔΟ ΜΟΥ...
(Στην Κόρη μου)

Συναισθήματα χαράς, πόνου, ψυχική κατάσταση από έντονη ανησυχία.
Στιχάκια χωρίς καμιά επεξεργασία, χωρίς κανόνες ποίησης, στην ανηφόρα,
στο ίσιωμα, στην κατηφόρα.
Έτσι όπως ζούσα την κάθε στιγμή, τις μέρες τα χρόνια.



Τα ρόδα πάντα μ’ άρεσαν, να τα θωρώ ν’ ανθίζουν,
μπουμπούκια εκατόφυλλα, λες τη ψυχή μου αγγίζουν.

Γι’ αυτό μια μέρα φύτεψα, κλωνάρι μες στη γλάστρα,
για να ριζώσει να φανεί, ο ουρανός με τ’ άστρα.

Μες στου Γενάρη το χιονιά, άρχισε να προβάλει,
ένα μικρό τριαντάφυλλο, της άνοιξης γελάει.

Πολύ γλυκό μου όνειρο, αμάραντο λουλούδι,
του φεγγαριού πανσέληνος, των αστεριών τραγούδι.

Μια ηλιαχτίδα πρωινή, της άνοιξης μου χάδι,
χρυσή ελπίδα της ζωής, πολύχρωμο πετράδι.

Ήλιε μη βασιλέψεις σήμερα, μείνε για να γιορτάσεις,
το ρόδο που γεννήθηκε, μ’ αχτίνες να σκεπάσεις.

Μες στις πηγές της θάλασσας, στου αετού τα ύψη,
θα ψάξω να βρω θησαυρούς, τίποτα μη του λείψει.

Άστρα πέστε στα σύννεφα, στο ρόδο μου να τρέξουν,
να ρίξουν δάκρυα δροσιάς, τη ρίζα του να βρέξουν.

Οι μέλισσες του τραγουδούν και νέκταρ το ταΐζουν,
γύρω απ’ τα ροδοπέταλα, μ’ αγάπη τριγυρίζουν.

Τα χελιδόνια που πετούν, δροσοσταλιές του δίνουν,
κι’ από τα φτερουγίσματα, αύρα γλυκιά τ’ αφήνουν.

Χρυσές αχτίδες το πρωί, μ’ αρώματα το πλένουν
και τ’ άλλα τα τριαντάφυλλα, γλυκές ματιές του στέλνουν.

Σαν το χαϊδεύω απαλά, το χώμα να τ’ αλλάξω,
θαρρώ πως μου χαρίσανε, φτερά για να πετάξω.

Και κάθε μέρα που περνά, ομορφαίνει και αλλάζει,
το βλέπω στα ματάκια του, πόσο πολύ μου μοιάζει.

Μέρα τη μέρα γίνεται, όλο και πιο μεγάλο,
πιο όμορφο μου φαίνεται, πως δεν υπάρχει άλλο.

Μακριά του όταν βρίσκομαι, παρακαλώ τη φύση,
βροχή να ρίξει από ψηλά, τη γλάστρα να ποτίσει.

Και κάνω όνειρα πολλά, απ’ το πρωί ως το βράδυ,
να του χαρίσει ο θεός, της άνοιξης το χάδι.

Το ρόδο μου μεγάλωσε και γέμισε η γλάστρα
και τ’ άρωμα του σκόρπισε, στον ουρανό και τ’ άστρα.

Το ρόδο μου μεγάλωσε, φύλλα καινούργια βγήκαν
και όμορφα χαμόγελα, σιγά σιγά φανήκαν.

Το ρόδο μου μεγάλωσε και μέστωσαν τα κλώνια,
για να αντέξει το βοριά, που έρχεται με χιόνια.

Το ρόδο μου μεγάλωσε, μα εγώ δεν ησυχάζω,
μη του συμβεί κάποιο κακό, στο νου μου πάντα βάζω.

Μακριά του όταν βρίσκομαι, φοβάμαι μη φυσήξει,
να μη το πιάσει δυνατός, αέρας και το ρίξει.

Φοβάμαι μήπως ξεραθεί, φοβάμαι μη το χάσω,
μη το ξεράνει ο βοριάς, προτού το προφυλάξω.

Φοβάμαι μήπως του συμβεί, κακό και δεν προλάβω,
στον τρυφερό του τον βλαστό, στηρίγματα να βάλω.

Φοβάμαι τους περαστικούς, στη γλάστρα του μη ρίξουν,
φαρμάκι δηλητήριο, τη ρίζα να σαπίσουν.


Φοβάμαι μη το κλέψουνε, μια νύχτα από τη γλάστρα
και σβήσουν απ’ τον ουρανό, παντοτινά τα άστρα.

Όμως θαρρώ πως άλλαξε, δε δίνει σημασία,
στο χώμα που είναι ασκάλιστο, κι’ ας είναι ξηρασία.

Τις κούκλες του δεν παίζει πια, το παιχνιδάκι αλλάζει
κι’ όταν κοντά του βρίσκομαι, αυτό αλλού κοιτάζει.

Κι’ εγώ το βλέπω δεν μπορώ, πως να το πλησιάσω,
δε με αφήνει να χαρώ, ούτε να τ’ αγκαλιάσω.

Περνούν οι μέρες ο καιρός, μα εκείνο δεν αλλάζει
κι’ από τη γλάστρα χάθηκε, το σκέρτσο και το νάζι.

Περνούν οι μέρες ο καιρός και οι χαρές χαθήκαν,
ο ουρανός σκοτείνιασε και σύννεφα φανήκαν.

Όσο περνάει ο καιρός, η ρίζα κι’ αν μεστώνει,
άσκημα πάντα μου μιλά και μίσος φανερώνει.

Όσο περνάει ο καιρός, αντί να λογικεύει,
γίνεται δύστροπο πολύ και αφορμή γυρεύει.

Κουράστηκα πια συνεχώς, νερό να το ποτίζω
και δεν μπορώ να το χαρώ, στο σπίτι σαν γυρίζω.

Βαρέθηκα και δεν μπορώ, τη γλάστρα του να βλέπω,
το όμορφο το ρόδο μου, νομίζω πια δεν έχω.

Εγώ όμως τ’ αγαπώ πολύ, αίμα η καρδιά μου στάζει,
όταν το βλέπω ο δρόμος του, στο πουθενά δεν βγάζει.

Το βλέπω πως δεν νοιάζεται, ακόμα δεν κρυώνει,
όμως χειμώνας έρχεται, με κρύο και με χιόνι.

Νομίζει είναι εύκολο, και έχει την ελπίδα,
να προσπαθήσει μη βραχεί, μέσα στη καταιγίδα.

Πως να μπορέσω να του πω, πως έρχονται τα χιόνια
και πως περνάνε γρήγορα, οι μέρες και τα χρόνια.


Πως να μπορέσω να του πω, στη ζεστασιά να τρέξει,
ο τρυφερός του ο βλαστός, την παγωνιά ν’ αντέξει.

Φίλοι μου λένε θα το δεις, με τον καιρό θ’ αλλάξει,
καινούργια ροδοπέταλα, τ’ αγκάθια θα πετάξει.

Άλλοι μου λένε θα το δεις, με τον καιρό που μπαίνει,
από το δρόμο το στενό, σιγά σιγά θα βγαίνει.

Όλοι τα τριαντάφυλλα, μονάχα τα ποτίζουν
κι’ εκείνα δίνουν τη χαρά και άρωμα σκορπίζουν.

Μα στο δικό μου το μικρό, χρυσάφι έχω δώσει
κι’ αυτό αντί για ευχαριστώ, θέλει να με πληγώσει.

Κουράστηκα να τ’ αγαπώ, συχνά να το ποτίζω
και να του βάζω λίπασμα, νέκταρ να το ταΐζω.

Πολλές φορές το σκέφτομαι, μη το ξαναποτίσω,
να μη του ρίξω λίπασμα, ούτε να το σκαλίσω.

Μα μαραμένο σαν το δω, πάλι με μιας θα τρέξω,
να πάρω πάλι το νερό, τα άνθη του να βρέξω.

Ήθελα να το έβλεπα, ολόκληρο ανθισμένο,
μ’ άλλο μαζί τριαντάφυλλο, ζευγάρι αγαπημένο.

Ζηλεύω άλλους που έχουνε, ρόδα ανθισμένα,
τα χρόνια που κουράστηκαν, είναι πια ξεχασμένα.

Γιατί μεγάλωσαν πολύ, τα ρόδα τους τα άσπρα
και κορφοπούλια βγάλανε και γέμισε η γλάστρα.

Κάθομαι συλλογίζομαι, όταν θα χειμωνιάσει,
ποιος θα σκεφτεί το ρόδο μου, ποιος θα το προφυλάξει.

Να είχα θεέ μου δύναμη, τη νύχτα να φωτίσω,
δρόμο χωρίς κακοτοπιές, στο ρόδο μου ν’ αφήσω.

Να είχα θεέ μου δύναμη, πριν πέσει να προλάβω,
στον δρόμο τον ανώμαλο, στηρίγματα να βάλω.


Έτσι το θέλησε η ζωή, να βρίσκομαι μακριά του
και τρόπο δεν μπορώ να βρω, να γίνω η σκιά του.

Τώρα που είναι μακριά, στη σκέψη μου το φέρνω,
στα όνειρά μου του μιλώ, να είναι ευτυχισμένο.

Στα όνειρα μου του μιλώ, του λέω να προσέχει,
μέσα στα ροδοπέταλα, την Παναγιά να έχει.

Στα όνειρα μου του μιλώ, το δρόμο να κοιτάξει,
πριν τον περάσει μη τυχόν, σε πέτρα και σκοντάψει.

Θεέ μου παντοδύναμε, που όλο τον κόσμο βλέπεις
και το μικρό το ρόδο μου, ζητώ σου να προσέχεις.

Θεέ μου που είσαι εκεί ψηλά, το ρόδο μου να βλέπεις,
σε κάθε του κακοτοπιά, εσύ να το προσέχεις.

Να είναι ο δρόμος του άνοιξη, χωρίς βροχές και μπόρα,
να το φυλάς παντοτινά, κάθε λεπτό και ώρα.

Θεέ μου πόσο τ’ αγαπώ, εσύ μόνο το ξέρεις,
είναι για μένα η ζωή, κοντά μου να το φέρεις.

Ήθελα να’ ξερα πολύ, όταν τη γη θ’ αφήσω,
στα όνειρα του άραγε, μπορώ να του μιλήσω;

Στα όνειρά του ν’ άρχομαι, κουράγιο για να παίρνει
και στο χειμώνα της ζωής, απανεμιά να φέρνει.

Τώρα μονάχα εύχομαι, όταν θα έρθει η ώρα,
να γίνει ο δρόμος του άνοιξη, χωρίς βροχές και μπόρα.

Τότε ν’ αφήσει δίπλα του, τριαντάφυλλο άλλο να’ ρθει,
να γίνουν ταίρι αγαπητό απ’ της καρδιάς τα βάθη.

Να λαχταρά όσο ποτέ, την άνοιξη που μπαίνει,
να δει μέσα απ’ τη γλάστρα του, βλαστάρι ν’ ανεβαίνει.

Ήρθε ο χρόνος κι’ έφερε, ρόδο μες στη φωλιά του
και με το δώρο της ζωής, γέμισε’ η αγκαλιά του.


Τώρα πιστεύω φύγανε, τ’ αγκάθια τα μεγάλα
κι’ από τα ροδοπέταλα, στάζει μονάχα γάλα.

Η αγωνία κι’ ο καημός, σ’ εκείνο πήγαν τώρα,
μη κακοπέσει το μικρό, απ’ τη κακιά την ώρα.

Όλο με χάδια και φιλιά, το χώμα του αλλάζει
και με τα φύλλα της καρδιάς, το ρόδο του σκεπάζει.

Ακόμα και το αίμα του, αν χρειαστεί θα δώσει,
θα πολεμήσει με στρατό, το ρόδο του να σώσει.

Κι’ εγώ θα βλέπω από ψηλά, το ρόδο το γλυκό μου,
στ’ αστέρια και στον ουρανό, θα λέω είναι δικό μου.

Κι’ όσο θα μεγαλώνει αυτό κι’ η γλάστρα θα γεμίσει,
θα μαραθεί θα ξεραθεί, τη γη να του αφήσει.

Κι’ όταν θ’ ανέβει από τη γη, στου ουρανού τα ύψη,
που ίσως να’ ναι όμορφα, χωρίς πόνους και θλίψη.

Θα τ’ αγκαλιάσω να του πω, στη γη για κείνο ζούσα,
ακόμα κι’ απ’ τ’ αγκάθια του, τσιμπήματα ξεχνούσα.

Θα τ’ αγκαλιάσω να του πω, πως τ’ αγαπώ ακόμα
κι’ ας μου’ χε κάνει εκεί στη γη πολλές πληγές στο σώμα..

_______________________________

[Nelly]

Πολύ τρυφερό αλλά πολύ μεγάλο.

[maralin]

πολύ ωραιο...

[mixanobios]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Πολύ τρυφερό αλλά πολύ μεγάλο.

Γράψε και εσύ εάν μπορείς! Τι είναι αρχείο να το κάνεις ZIP ?

Justin με έκανες να 'χαθώ' μέσα στις σκέψεις μου...Σε ευχαριστώ!

[justin]

Nelly, maralin, mixanobios.

Σας ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε στίχους που γράφτηκαν τότε, πολλές φορές σε πρόχειρα χαρτιά, μουτζουρωμένα από δάκρυα, τσαλακωμένα από πόνο.

Σας έδωσα μια περίληψη από ένα πολύ μεγάλο (ποίημα) πενήντα σελίδων.

Να είστε πάντα καλά
Γιάννης

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από mixanobios Γράψε και εσύ εάν μπορείς!

πρώτον μπορώ.
δεύτερον δεν υπάρχει περίπτωση να το γράψω και να το αφήσω εδώ και να τεθεί στην ευχέρεια μελών σαν του λόγου σου.

Αρχική Δημοσίευση από mixanobios Justin με έκανες να 'χαθώ' μέσα στις σκέψεις μου...Σε ευχαριστώ!

Απ' το ρόδο βγαίνει αγκάθι κι απ' τα αγκάθι βγαίνει ρόδο. Το νου σου.

Αρχική Δημοσίευση από justin Να είστε πάντα καλά Γιάννης

Κι εσύ να είσαι καλά. Περιμένω και τα επόμενά σου.

[justin]

Στην Άγνωστη.

Σου είχα πει, ένα χαμόγελο μου φτάνει,
στ’ ολόγραμμα του να τα πίνω να μεθώ,
να μου φωτίζει τις βραδιές στο πυροφάνι,
να ΄χω ένα λόγω να του λέω σ’ αγαπώ.

Στο γκρίζο απόβραδο ένα μελένιο βλέμμα,
στην αύρα της αλήθειας του ν’ αναριγώ,
από τις στάχτες μου να βρω καινούργιο θέμα,
μια λέξη που την έχασα, στον κόσμο μου να πω.

Μια λέξη μόνο, μονοσύλλαβη κι’ ευθεία,
λέξη κοινή μου λένε και μη δίνεις σημασία,
άλλοι γελούν γιατί τη βρίσκουνε αστεία,
είναι το μου, μα απ’ τα δικά μου λείπει τα αρχεία.

Στ’ αζήτητα που ψάχνω, ίσως κάποτε τη βρω,
τη μελωδία της την άγνωστη ν’ ακούσω,
για να μη λέω δεν πειράζει, έτσι έμαθα να ζω.
Να ΄χω ένα ..μου.. να το χτενίσω να το λούσω.

[justin]

Σκοτάδι και φως.

Κι’ απόψε στην ατέλειωτη νύχτα
στο τερατόμορφο σκοτάδι.
Ταξιδέματα μεταφυσικά με το άρμα άγνωστων ανέμων,
στον ουρανό της θύελλας.
Θωρώ το μελαγχολικό πλύσιμο της δύσης
και φοβάμαι.

Άρχισαν κιόλας να μαζεύονται συννεφιές,
μαύρες, αλλόκοτες,
πάνω σ’ ένα πέλαγο φτιαγμένο από τα καυτά δάκρυα
μιάς αιωνιότητας.
Το δωμάτιο μικρό, αρκτικό σπήλαιο.
Πόνος απ’ το μαστίγωμα της παγωμένης πολικής νύχτας.
Σκιές μαύρες, σιλουέτες ακαθόριστες, σ’ ένα χορό μεταμφιεσμένων.

Άλικες άβυσσοι, βάραθρα φωτιάς.
Κι’ απάνω συναντιούνται φεγγάρια άχρωμα.
Κομήτες στροβιλίζονται και παγώνουν τα μάτια μου.
Φάτσες παραμορφωμένες, πελιδνές.
Φωνές βραχνές ακατάληπτες.

Η τρομερή προέλαση των οπλών από αρχέγονα όντα,
θαρρείς διαπερνούν το σώμα μου.
Ερινύες περιγελούν τη φοβερή τρικυμισμένη σιωπή μου.
Κι’ η νύχτα μια αιωνιότητα.
Χάος.

Ξημέρωμα μέσα στη σιωπή των αστεριών που σβήνουν.

Κι’ εκείνη,
κάπου εδώ, κοντά μου είναι, το αισθάνομαι.
Ξέρω πως ακούει το δικό μου ανάκουστο κάλεσμα.
Νιώθω την αύρα της σκέψης της.
Τη χρειάζομαι κι’ αυτή το ξέρει, μου στέλνει το χαμόγελο της
και μου φτάνει.

Τα λουλούδια του ονείρου ξυπνούν, ανοίγουν φωτίζουν.
Η μέρα απ’ τη δροσιά της δρόσισε.
Σβήνει πεθαίνει το χάος.
Οι καταιγίδες κατεδαφίζονται.
Μιά στάλα φως και σήμερα από το φως της.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από justin Κι’ απόψε στην ατέλειωτη νύχτα στο τερατόμορφο σκοτάδι. Ταξιδέματα μεταφυσικά με το άρμα άγνωστων ανέμων, στον ουρανό της θύελλας. Θωρώ το μελαγχολικό πλύσιμο της δύσης και φοβάμαι.

Δεν θα ήταν καλό να ξέραμε και τον δημιουργό;

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Δεν θα ήταν καλό να ξέραμε και τον δημιουργό;

Σ' ευχαριστώ πολύ. Λίγα λόγια σε Π.Μ.

[Nelly]

Justin, το Ρόδο σου τρώει τη σκόνη του Σκοταδιού σου.

Αρχική Δημοσίευση από justin Φάτσες παραμορφωμένες, πελιδνές.

θα αντικαθιστούσα το "φάτσες" με το "μορφές" ή το "πρόσωπα".

Αρχική Δημοσίευση από justin Η τρομερή προέλαση των οπλών από αρχέγονα όντα, θαρρείς διαπερνούν το σώμα μου.

εξαιρετική μεταφορά.

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Justin, το Ρόδο σου τρώει τη σκόνη του Σκοταδιού σου.

Προσπαθώ να καταλάβω μα δε...

Σ’ ευχαριστώ που ξαναπέρασες από τη γειτονιά μου, ευχαριστώ για την παρέα σου.
Να είσαι καλά.

[justin]

Ονειροπόληση σ’ ένα φιλί.

Μου χάρισες ένα Σαββάτο δυο φιλιά
στους κήπους στο Ιράκ στη Βαβυλώνα.
Γυμνόστηθη δίχως μαγνάδι στα μαλλιά
στου Βασιλιά του Μίνωα τον αιώνα.

Σε φίλησα ένα Σάββατο πρωί
στην όαση μιας ηλιαχτίδας
και μέθυσε χαρά μου η ζωή
στο όραμα κάποιας ελπίδας.

Είσαι εδώ στο κόσμο μου και πάλι Αμυίτι (ς)
Νεφέλη Κλεοπάτρα Νεφερτίτη.
Σε πάπυρο με των χειλιών σου το μελάνι
μ’ άφησες χνάρια που δεν σβήνουν Αριάδνη.

Τώρα μου στέλνεις SMS για ένα καφέ
στης νύχτας των ματιών σου τα μπαράκια,
για ένα ταγκό μια αγκαλιά στη Σάντα Φε
στα τσιπουράδικα του κόσμου για σφηνάκια.

Αέναο σημάδι απ’ τα φιλιά σου
άλικο πάθος στους αιώνες που θα μένει,
πληβείοι Βασιλιάδες στη φωτιά τους μαγεμένοι,
πολέμησαν κορόνα να φορέσουν στα μαλλιά σου.

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από justin Προσπαθώ να καταλάβω μα δε...

Το ποίημά σου "σκοτάδι και φως" είναι πολύ καλύτερο από το "ρόδο". Αυτό.

Αρχική Δημοσίευση από justin Σ’ ευχαριστώ που ξαναπέρασες από τη γειτονιά μου

όσο εσύ γράφεις, εγώ θα περνάω.

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Το ποίημά σου "σκοτάδι και φως" είναι πολύ καλύτερο από το "ρόδο". Αυτό.

Αυτό, το ρόδο μου δηλαδή, γράφτηκε πριν από χρόνια με δάκρυα, με της καρδιάς το αίμα. (Σήμερα έχω στην αγκαλιά μου τα δυο μου μικρά μπουμπούκια, είναι η ζωή μου.)
Αρκετά τραγούδια μου που γράφτηκαν μετά από αυτό φαντάζομαι πως θα έχεις κι’ εσύ σιγοτραγουδήσει. Στίχοι που επεξεργάσθηκαν όπως πάντα γίνεται. Σ’ αυτό όμως το μεγάλο όπως είπες δεν υπήρξε καμιά διόρθωση, έτσι γραφόταν στις χαρτοπετσέτες γι’ αυτό και παραμένει πάντα πρώτο.

Πάντως σ’ ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου.
Καλή σου μέρα.