περί φυσικής - μεταφυσικής και ''φωτισμού''

[mystakid]

Το σύνολο της (εγνωσμένης) φυσικής και της (άγνωστης) μεταφυσικής ορίζουν το σύνολο της Φύσης.

Στη φύση, το σπίτι μας, υπάρχουν άγνωστα και ανεξερεύνητα ‘’δωμάτια’’. Το μεταίχμιο μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής, εξαρτάται και από την εποχή, αλλά και από τις ιδιαίτερες γνώσεις του ανθρώπου (ακόμη και στην ίδια εποχή).

Πόσο ‘’μεταφυσικό’’, ακόμη και ‘’θαύμα’’ φαντάζει σε έναν αρχαίο, να πατάει κάποιος ένα κουμπί και να ανάβει φως, να αλλάζει κανάλι στην τηλεόραση, δεν μιλάμε για την ίδια την τηλεόραση… να λες το όνομα και να καλεί αυτόματα το τηλέφωνο…; δηλαδή με μία λέξη, η ‘’μαγεία’’ σε όλο της το μεγαλείο!

Σε ένα ‘’μεταφυσικό’’ βιβλίο είχα διαβάσει ότι η επιστήμη, ολοέν και πλησιάζει την μαγεία, χωρίς αυτή να το θέλει.

Και στην φυσική και στην μεταφυσική, φυσικά και ισχύουν νόμοι. Αλοίμονο να μην ίσχυαν.

Αυτά τα βήματα εξερεύνησης και τιθάσσευσης του αγνώστου κόσμου μας, υπέρ της φυσικής και συγχρόνως κατά της μεταφυσικής, (πάντα σε συνολικό ποσοστό 100%), είναι μονόδρομος, εκτός και αν διακοπεί βιαίως η τεχνολογική πρόοδος από ανόητη χρήση και κατάχρησή της.

Έτσι, δεν έχει σημασία πως ‘’βαφτίζονται’’ οι κατεχόμενες (από τον καθένα) γνώσεις και δυνάμεις. Σημασία έχει πως χρησιμοποιούνται. Με πόση ειλικρινή και άδολη αγάπη, με πόσο σεβασμό για τον συνάνθρωπο και όλη τη φύση.

Το κλειδί ασφάλειας της προόδου του ανθρώπου, κακώς ψάχνεται στο πότε η ‘’μεταφυσική’’ θα πάψει να υπάρχει καταλαμβάνοντας την θέση της η νομοκρατούμενη φυσική.

Στην ‘’άγνωστη’’ μεταφυσική και από εκείνα τα δωμάτια που δεν έχουν ακόμη πληρωθεί από το ‘‘λογικό’’ φως, παρεισφρύει και ‘’δρά’’ θαυμαστά, άλλοτε το παράλογο και άλλοτε το υπέρλογο. Και το μεν ένα, δια της φαντασίας προς απώλεια της ψυχής του ανθρώπου, το δε άλλο προς σωτηρία του.
Το κλειδί ασφάλειας, βρίσκεται στην πλήρωση της φύσης του ανθρώπου (γνωστού και αγνώστου μέρους του) με Φως Χριστού. Με εκείνο το ανέσπερο φως, που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο κάθε Μεγάλο Σάββατο, μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη.

Η όλη φωταγωγία συνολικά του ανθρώπου (και φωτολογία) εξαρτάται σε ποιο χώρο δραστηριοποιείται με την συνείδησή του και ποια τα ‘’εν-δια-φέροντά’’ του. Στην υπερφύση, στην φύση ή στην παραφύση.

Αυτή η έκπτωσις έχει καταγραφεί (και) στην Αγία Γραφή, από την οποία ερανίζομαι τα χωρία.

Ο ΑΔΑΜ ήταν μέσα στον παράδεισο, μέσα στο Φως. Μετά το προπατορικό αμάρτημα και την έξοδο, τοποθετήθηκε ‘’απέναντι’’ του παραδείσου και τέλος, μετά τον φόνο του Άβελ από τον Κάιν, ‘’κατέναντι’’ της Εδέμ.

[και εξέβαλεν τον Αδάμ και κατώκισεν αυτόν απέναντι του παραδείσου της τρυφής και έταξεν τα χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής (Γεν.γ’24) …
… εξήλθεν δε Κάιν από προσώπου του Θεού και ώκησεν εν γη Ναϊδ κατέναντι Εδέμ (Γεν.δ’16)]

ενδεικτικά (σχηματικά και αναλογικά) φαίνονται στα παρακάτω σχήματα.



Στην κατέναντι θέση, ο άνθρωπος δεν ‘’φωτίζεται’’ πλέον άμεσα από τον ήλιο (και αναλογικά νοητό), αλλά από την σελήνη και τα άστρα (την πολυθεϊα).

Γιαυτό και αναφέρεται σε τροπάριο των Χριστουγέννων.
…Η γέννησίς Σου Χριστέ ο Θεός, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως, εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής, Κύριε δόξα Σοι!...

Αν ο άνθρωπος ‘’δεν’’ πιστεύει ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει Φως, ‘’δεν’’ πιστεύει ότι Ο Κύριος είναι το Φως, (εγώ ειμί το φως…) και φυσικά δεν κινείται προς τα εκεί, αρχίζει και μεριμνά να πληρώσει αυτό το κενό, με ‘’άλλα’’ φώτα. Τεχνολογικά ή παραφυσικά. Προσπαθεί να καλύψει το φως που χρειάζεται με το φως της επιστήμης ή με τον πολλαπλασιασμό του αστρικού φωτός.
Θυμίζουν εκείνες τις σύγχρονες διόπτρες (είτε υπέρυθρες, είτε που πολλαπλασιάζουν το αστρικό φως) και που βοηθούν τους στρατιώτες να ‘’βλέπουν’’ μέσα στο σκοτάδι, σε σχέση με τους υπολοίπους αγωνιστές… υπεραιρόμενοι και τρομοκρατώντας με την ‘’κοσμική’’ υπεροπλία τους…

Αυτή όμως η επιδεικτική ανωτερότητα, ότι δλδ ‘’βλέπουν’’ μέσα στο σκοτάδι, διαλύεται σαν χάρτινος πύργος μπροστά σε έναν άνθρωπο, που για τον δικό του φωτισμό, χρησιμοποιεί έστω και ένα απλό κεράκι με ‘’φυσικό’’ φως. Έτσι, που να βγει ο καημένος ο ‘’πολεμιστής’’ να αντικρύσει τον ήλιο… γιαυτό και κρύβεται και διαβιεί στο σκοτάδι, αποφεύγοντας το Φως….

Σαν τους στρατιώτες του φαραώ που, πανόπλους, εν άρμασι και εν ίπποις εδίωκαν τους ισραηλίτες στην έρημο (προς τον δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα), κι όμως ενικήθησαν από τους αόπλους, αλλά με τον τύπο του σταυρού. Κι αν νικήθηκαν από τον τύπο… σκεφτείτε τι ασύλληπτη δύναμη έχει ο ίδιος ο Σταυρός!!!

Γιαυτό τον λόγο ήλθε ο Κύριος ο φωτίζων τους εν σκότει… με φως λογικό και φως υπέρλογο, υπερούσιο, ενωμένο σε μία θεανθρώπινη μονάδα, στο Εσταυρωμένο και Αναστημένο Σώμα Του, (Ορθόδοξη Εκκλησία) που άφησε στη γη, ως κλίμακα ανόδου του ανθρώπου στον παράδεισο. Φως γλυκό, ενδόμυχα ποθούμενο (όχι όμως και ασύλληπτο) που είθε να φωτίζει, να λούζει, ως το μόνο που αξίζει και αρμόζει στην θεοειδή ψυχή του ανθρώπου.



μετά και με Χριστό.

[mystakid]

Αν μου επιτρέπετε, δυο συμπληρωματικές σκέψεις σε αυτήν την ενότητα, καθώς κρίνετε ποιο κατάλληλη, ως μη αμβλύνουσα τα σώματα και τα πνεύματα, αλλά οξείνουσα την διάκρισή μας, περί της Αληθείας.

Για την φιλοσοφία αυτών που δεν πιστεύουν στην μεσότητα (μεταξύ Θεού και ανθρώπων) Του Κυρίου, η αλήθεια, παρά την έκπτωσή της, είναι σύμφωνη με τα φυσικά… και αφού είναι βατά και χειροπιαστά, ας τολμήσουμε την φυσική περιήγηση…

Στην φυσική ισχύει, πως, όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές. Αν τα βάζαμε σε απόλυτη τιμή, το (+) του φωτός και το (–) της σκιάς, ως ουραγού και επομένου, θα ήταν ίσα. Και το απλό ερώτημα;;; πως θα αυξανόταν το σκοτάδι πίσω από το παραπέτασμα, αν δεν επροηγείτο, ο πολλαπλασιασμός και η αύξηση (σε ανάλογο ποσό), του φωτός;

100 φως ---> 100 σκιά. 120 σκιά πόσο φως; μάλλον είναι ατόπημα να θεωρείται ή ‘’σύμπτωση’’ ή άσχετο το ένα με το άλλο! Το φως προηγείται και το σκότος, όχι μόνο έπεται αλλά κυρίως ‘’εξαρτάται’’ από αυτό, καλύπτοντας (σκεπάζοντας) όσα δεν πληρούνται από το φως.

Αν δογματίζουμε ή αισθανόμαστε σε διάφορους χώρους (πολιτική, οικολογία, παιδεία, υγεία…), ότι μέρα με την ημέρα όλο και πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, όλο και πιο σκοτεινά, (άγοντας την συνείδησή μας να απαισιοδοξεί) νάστε σίγουροι, πως πίσω από την φαινομενική κυριαρχία και πλήθυνσης του σκότους, πίσω από το παραπέτασμα που μας καλύπτει (ως πέπλο) την θέα του φωτός, υπάρχει, υφίσταται και αυξάνεται το ελπιδοφόρο φως το ερχόμενο. Σε μας εναπόκειται να προσθέσουμε φως στη ζωή μας, αφαιρούντες όσα ‘’παραπετάσματα’’ μας εμποδίζουν, όντας αυτό, το ‘’ανθρώπινο’’ έργο του δευτέρου σκέλους της αληθείας… ‘’και χείρα κίνει’’.

Για τους δεχόμενους τη μεσιτεία Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ως 888 μεταξύ 999 (Τριαδικού Θεού) και 666 (χξστ’) δεν υπάρχει μόνο ποσοτική αναλογία, αλλά και ποιοτική μυστική σχέση του Φωτός (με κεφαλαίο Φ) με το σκότος, το οποίο πληρεί, εμ-πνέει (και ισχύει) μόνο στο χώρο που δεν πληρούται από Φως, και μόνο κατόπιν παραχωρήσεως αυτής της δοτής ισχύος από Τον Θεό.



Η μόνη λύση που διαφαίνεται, φυσικά είναι, η κατεύθυνσή μας προς τον χώρο όπου ισχύει ο πολλαπλασιασμός του Φωτός, για την πλήρωση της φύσης μας, της καρδιάς και του νου, εμπνεόμενοι από Αυτό. Σ’ όλο αυτό το μυστικό διάβα, ως φανάρι φυσικού φωτισμού και συνεργός του πολλαπλασιασμού, είναι η πρακτική και θεωρητική ενέργεια, της άσκησης της προσευχής του Ιησού!

Και να μετά την λιτή εισαγωγή περί ορώμενου και διαπνέοντος της φύσης μας, φωτός, το σπερματοζωάριο και το ωάριο…. η πρώτη ύλη… ως μικρογραφία, της ‘’εν δυνάμει’’ ανθρώπινης ζωής. Και ο άνθρωπος, όπως τον γνωρίζουμε τώρα, με την ψηλαφούμενη, αλλά ενεργούσα ψυχή του, μέσα από το σώμα, ως η μικρογραφία της ‘’εν δυνάμει’’ θείας ζωής. Οι δύο ‘’φωτισμοί’’… (σπερματοζωαρίου – ανθρώπου), είναι διαφορετικοί. Ο ένας έμμεσα, μέσω της σκοτεινής μήτρας που βλέπει σκιές, ο δε άμεσα, έξω αυτής, ελεύθερος, φωτιζόμενος από το ηλιακό φως, που βλέπει τις αιτίες που προβάλλουν τις σκιές, σαν τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα….

Μελετώντας το σπερματοζωάριο, βλέπουμε να έχει ένα οφιοειδές μαστίγιο, που του επιτρέπει να ‘’κινείται’’ (ή ακριβέστερα, να ‘’έρπει’’ στον χώρο του, που ΔΕΝ είναι το τελικό ‘’δωμάτιο’’, αλλά ένας προεισαγωγικός χώρος… κάτι σαν διάδρομος). Κινείται προς ανεύρεση εκείνου του γόνιμου ωαρίου, που στην ένωσή του εντός της μήτρας, θα αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με σκοπό την άνοδό του σε επίπεδο ζωής από τον μικρο-μικρόκοσμο, στον μικρόκοσμο του ανθρώπου.

Μελετώντας τον άνθρωπο, ισχύουν αναλογικά και για την διάστασή του, καθώς κι αυτός κινείται εντός του χώρου - διαδρόμου, προς ανεύρεση εκείνης της γόνιμης μήτρας που θα του δώσει εφόδια πολλαπλασιασμού του, για την άνοδό του στο επόμενο (θείο) επίπεδο. Το ένα, ως σπερματοζωάριο – γονιμοποιημένο ωάριο να συντίθενται σε μία μονάδα και που στόχο έχει να γεννηθεί, στον δε άνθρωπο που ανευρίσκει την γόνιμη μήτρα και μέσα σε αυτήν γαλουχείται, τροφοδοτείται σαν από ομφάλιο λώρο με τα ιδιαίτερα θρεπτικά στοιχεία της ψυχής και αυξάνεται, έως ότου αναγεννηθεί εν Χριστώ.

Είναι σκληρό, όπως οι φυσικοί νόμοι… (οι οποίοι όμως έγιναν έτσι, μετά την πτώση) που ορίζουν πως, αν κατά τη διάρκεια της μικρής του ζωής, δεν το καταφέρει, … η ζημιά φαίνεται ανεπανόρθωτη… αν όμως (και μακάρι για όλους) το καταφέρει… τότε συμβαίνει κάτι αναλογικά σπουδαίο! με την είσοδό του, αμέσως αποκόπτεται το οφιοειδές μαστίγιο… γιατί πλέον ΔΕΝ του χρειάζεται. Τότε, μπροστά στα μάτια (σχήμα λόγου) των υπολοίπων σπερματοζωαρίων… αυτό ακινητεί.

Να που συμβαίνει και στους ανθρώπους κάτι ανάλογο! ήθισται για αυτήν την φαινομενική αργία, να μαστιγώνεται… δλδ για την παθητική του αντίδραση ( ;;; ) στα προβλήματα του κόσμου… Κι όμως! δεν είναι έτσι, γιατί εκτός του ότι Ο Κύριος παραινεί δια της στάσεώς Του την υπομονή και ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος αναφέρει πως εν υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς ημών… δεν είναι λίγοι οι εργάτες Του Κυρίου, που πράγματι συμπεριφέρονται ανθρώπινα και μερικές φορές μάλιστα ακόμη και υπεράνθρωπα, θυσιαστικά, στους φτωχούς και στους πονεμένους, χαρίζοντας έστω και λίγο, ρανίδες ζωής και ελπίδας). Δίνουν ζωή! παρά την αφαιρούν….

Κι όμως, σε εκείνον τον χώρο… που κινητικά κατακρίνετε ως αργία… συμβαίνει μία άλλη (πέραν των ορωμένων από τον πολύ κόσμο) λειτουργία, όπου δυναμικά χωρίς να επαίρεται γιαυτό, ήσυχα και προοδευτικά, πολλαπλασιάζεται. Πολλαπλασιάζεται, με προοπτική την γέννηση (για το σπέρμα) στον χώρο του ανθρώπου και την αναγέννηση (για τον άνθρωπο) στον χώρο του Θεού. Δεν είναι μάλιστα συμπτωματικό, πως στα αρχαία ελληνικά αργός σήμαινε ο γρήγορος… για παράδειγμα γαστρί-μαργος, λαίμ-αργος, αργο-ναύτες… οι κρήτες γαστέρες αργαί κλπ με συμβολική ‘’άλλου’’ επιπέδου γρηγοράδα…

Αν βαδίσει (για τα ανθρώπινα δεδομένα) τον διάδρομο (όπου επί γης έρπει φιλοσοφικά εκτός Νυμφώνος και Ουρανίου δώματος) και περατώσει με επιτυχία την είσοδό του στην γόνιμη μήτρα, δλδ ευστοχήσει υπαρξιακά, αρχίζει (και μόνο τότε) στην κυριολεξία να κατακτά επάξια τον τίτλο του άνω θρώσκω, καθώς ανορθώνεται από την πτώση. Αρχίζει να μορφούται από άμορφος και να αποκτά την όψη του σοφού ανδρός εννοιολογικά και ουσιαστικά, να γίνεται άνθρωπος [άνθρ (εκ του άνδρ) ωπος (εκ του όψις)].

Το Αρχέτυπο και Πρωτότυπο του οποίου είμαστε εικόνες και εκ του Οποίου εξήλθαμε, είναι Ο Λόγος – Χριστός. Ο απόστολος Παύλος, ενημερώνει τους Γαλάτες, ότι… θα μείνω μεθ’ υμών, έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν υμίν…

Ας πάμε όμως στην σοφία των όφεων. (με υποσχόμενη την ανάλυση αυτής της σχέσης ΦΩΣ – ΟΦΙΣ… άλλη φορά και μόνο αν το επιθυμείτε). Την προτεινόμενη από τον ίδιο Τον Κύριο, φρονιμάδα των όφεων… όπου φρονιμάδα είναι κάποιος να είναι εύτακτος και όχι άτακτος… εύστοχος και όχι άστοχος…

Αν ο σκοπός του καθενός είναι να δρα σωστά και εύστοχα (σε σκέψεις και πράξεις) και όχι να δρα έτσι απλά για να δράσει αυτόνομα χωρίς να νοιάζεται για θεούς και δαίμονες, κολάσεις και θρησκείες… (γιατί τώρα, αυτό μου κατέβηκε στο κεφάλι, (ή ακόμη και μετά από ώριμη σκέψη) αυτό αισθάνομαι… αυτό θα κάνω και δεν με νοιάζει τίποτα!!!), όταν και μόνο όταν θέλει να συντονιστεί η ενέργεια του, με την ενέργεια του Θεού, η παραίνεση θα πιάσει τόπο.

Όταν το φίδι πολεμάται, καλύπτει, προστατεύει με όλη του τη δύναμη και τέχνη του, την κεφαλή του, αφήνοντας το σώμα του εκτεθειμένο.
Έτσι και οι μάρτυρες, άφησαν εκτεθειμένο το σώμα τους στα διάφορα κολαστήρια, προστάτεψαν και δεν παρέδωσαν την πίστη – κεφαλή τους, σταυρώθηκαν, υπέμειναν τον πόνο για την αγάπη του Θεού, αποκομίζοντες από τον Αγαθοδότη Θεό, το στέφανο του μαρτυρίου και την αιώνια χαρά! (ενώ άσοφα, θα μπορούσαν να προστατέψουν το σώμα τους… να μην πάθει τίποτα το καημένο… (φιλοσαρκία και γενικά φιλοτομαρισμός...) να απεμπολίσουν αδιάκριτα το ορθό τους (ορθόδοξο) πιστεύω και να αποκομίσουν τι; την αιώνια αρά;;; (αφού θα λείπει Ο Χριστός – χ) μάλλον μη λογική και σοφή επιλογή!, ευχόμενος να μας νουθετεί δια αυτής της πρότασης, Ο Κύριος).

Μιας όμως και ξεκινήσαμε με φυσική, ας τελειώσουμε και τον παρόντα λόγο (συγγνώμη για το μακροσκελές), πάλι ερανειζόμενοι από αυτό το ‘’ταμείο και θησαυροφυλάκιο’’ λόγους ενδεικτικούς της άνωθεν Αληθείας, που αφέθηκαν ως ίχνη και οδοδείκτες σε αυτήν την κοιλάδα των στεναγμών, εξόδου μας (από τον μικρόκοσμο) στην αίσια με το ποθούμενο Φως και όλα τα λοιπά χαρίσματα του Κυρίου, αιωνιότητα.

Αγιογραφικά: Όταν δηλητηριώδη φίδια δάγκωναν τους ισραηλίτες στην έρημο κι αυτοί πέθαιναν, ο Μωυσής ρώτησε για τη λύση του προβλήματος. Ο Θεός, του απάντησε, ότι θα έπρεπε να στήσει το ραβδί του στον ψηλότερο λόφο προς θέα όλων και να κρεμάσει πάνω σε αυτό, έναν χάλκινο όφι. Από τότε, όταν κάποιος που δαγκωνόταν ατένιζε με πίστη τον ‘’όρθιο κρεμασθέντα όφι’’, λυτρωνόταν από τον θάνατο.

Αυτή η θεόσδοτη λύση στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν η προτύπωση αυτού που θα συνέβαινε ως μόνη λύση θεραπείας και νίκης κατά του θανάτου, στην Καινή, όπου Ο Κύριος ως άλλος όφις, αλλά ως όρθιος κρεμασθείς επί Σταυρού, στο ψηλότερο σημείο (προς θέα όλων) και όχι έρπων όφις, καταρασθείς και δηλητηριώδης, δια της θυσίας Του, Ο Κύριος, ανενεργεί το όποιο δηλητήριο εξασθενεί τον άνθρωπο (ψυχικά και σωματικά) καθώς Ο Χριστός, είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων! μετατρέποντας το φαρμάκι σε φάρμακο, το μικρόβιο σε αντίσωμα… δια της παθητικοποιήσεώς του.

Κι αν ο προηγούμενος λόγος είναι αγιογραφικός, εκ του Γραπτού Νόμου, μη πιστευτός από ορισμένους, έρχεται η δικλείδα ασφαλείας που προσφέρει η ίδια η φύση.

Όταν τα πελεκανάκια τα τσιμπήσει δηλητηριώδες φίδι, το μόνο αντίδοτο, είναι το αίμα του πατέρα πελεκάνου, που αυτοτραυματίζεται, για χάριν των παιδιών του.
Αναλογικά, αν τα δημιουργήματα (πελεκανάκια και μετά την αναγωγή – άνθρωποι) δηλητηριαστούν από τον νοητό όφι, το μόνο αντίδοτο, είναι το Αίμα του Πατέρα που αυτοθυσιάστηκε, έχυσε και χύνει διαχρονικά (με την αναίμακτη θυσία Του) για την σωτηρία μας.

Έξω από την Ι.Μονή Φιλοθέου στο Άγιο Όρος (στην είσοδο), δείχνει παραστατικά ένα πελεκάνο με έναν σταυρό, να θυσιάζεται και να συγκεντρώνει γύρω του τα πελεκανάκια που κοινωνούν το αίμα του, για να σωθούν από το δηλητήριο ενός φιδιού που τα περιβάλλει. Και ο τίτλος;!:… Ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…!



φυσικά η ερώτηση είναι ευκολοαπάντητη… Ο Χριστός ετύθη (θυσιάστηκε) σαν τον πελεκάνο; ή ο καλός Θεός έστησε πεντακάθαρο οδοδείκτη μέσα στην φύση, στους διάσπαρτους λόγους της φύσης, όπου ενδεικνύει με αναλογικό τρόπο τα συμβαίνοντα στον πνευματικό χώρο…;

Από εμάς εξαρτάται αν κατανοώντας τη φύση και ακολουθούντες την σημειακή αναλογία, τελικά αναχθούμε από τον ένα χώρο (του παλαιού ΑΔΑΜ) δια της χάριτος του Θεού και της παρεχόμενης διακρίσεως, στον άλλο χώρο της Ανάστασης!

Από το σπειροειδές φως του έρποντος όφεος (και του κόσμου τούτου) που ‘’ισχύει’’ μέσα στο επιτρέπεται του Θεού, κατοπτρικά στο κατέναντι, να αναχθούμε δια της μετανοίας (μεταστροφής του νου στο Νου) στο απέναντι και δια των μυστηρίων της Ιεράς Εξομολογήσεως (ως φλέβα) και της Κοινωνίας του θείου Σώματος και Αίματος Του Κυρίου (ως αρτηρία), να συνταχθούμε ως μέλη, ενωμένα με τη Μονάδα, ΜΥΣΤΙΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ, (σε ισορροπία και όχι μονοδιάστατα και ελλειπή), ενωμένα μέσα στο Αναστημένο Σώμα Του Κυρίου, την μόνη σωτήρια κιβωτό και μήτρα ολοκλήρωσης του θείου Έργου, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΥΓ. Τα προαναφερθέντα ιχνηλατίσιμα και προς ψηλάφηση ‘’σημεία’’ επαφής, φύσης και Υπερφύσης, παλαιού ΑΔΑΜ και νέου, τα οποία ευελπιστώ (στο παρόν δέντρο) να πολλαπλασιαστούν (με την καλοπροαίρετη συμβολή και κατάθεση των διακριτικών αναγωγικών σας σκέψεων) και να αποδώσουν τον θεοφιλή και αληθή καρπό τους, απεικονίζονται στην εικόνα της Ανάστασης… και στον δρόμο που διανοίγεται μπροστά στον καθένα. Είναι η χειραγωγία και η έλξις του Ενός ‘’συμπάσχοντος Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού Χριστού’’ με πολύ συμπάθεια, πόνο και θεία αγάπη προς τον πόνο του άλλου (παλαιού ΑΔΑΜ, στο πρόσωπο του οποίου, απεικονίζεται όλη η ανθρωπότητα και ο καθένας ξεχωριστά).


Εικ. Ανάσταση από τη Μονή Χώρας Κωνσταντινουπόλεως.

Μακάρι ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση να ανταποκρινόμαστε σε αυτήν την πρόταση, γιατί είναι πρόταση Ζωής και μάλιστα… αιωνίου, για να ισχύσει… στο μέτρο του δυνατού, το κατενόησα τα έργα Σου, και εδόξασά Σου την θεότητα… του προφητάνακτα ψαλμωδού Δαβίδ, πάνω και στην δική μας προσπάθεια βιωματικής εναρμόνισης της φυσιογνωσίας με την θεογνωσία. Αμήν.

[mystakid]

περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής... (απόσπασμα από κάποιο βιβλίο)...

Ο θάνατος «…δια των θυρίδων εισέρχεται».
Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Κύριος παρήγγειλε στους Ισραηλίτες να βάψουν με αίμα από αμνό (που να μην είχε συντριβεί κόκκαλο) τις πόρτες τους, ώστε όταν άγγελος θανάτου περάσει, να μην επισκεφθεί τα συγκεκριμμένα σπίτια. Στην Καινή Διαθήκη που ζούμε, καλούμαστε να ασφαλίσουμε τις θυρίδες μας (αισθητήρια) με Αίμα (Θεία Κοινωνία) Του Αμνού (που δεν Του κατέαξαν τα σκέλη, ίνα πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών…), για να αποφύγουμε τον άγγελο θανάτου. Σταυρώνοντας τα αισθητήρια μας με μυστικά βιώματα, χαριτωμένα και σφραγισμένα μυστηριακά με το Αίμα Του Σταυρωθέντος Κυρίου, αγωνιζόμαστε να διατηρούμε τη Ζωή μέσα μας (όχι τη ζωή με την βιολογική της έννοια, αλλά την πνευματική).

Υπάρχουν σημάδια στην εποχή μας που θα μπορούσαν να μας ενημερώσουν (σαν ταμπέλες σε δρόμο), αν πορευόμαστε στην ορθή κατεύθυνση, ή αν έχουμε χάσει τον πνευματικό μας προσανατολισμό.
Ένα από τα σημάδια που θα μπορούσαμε να κάνουμε πνευματική αναγωγή, είναι το διαρκώς εξαπλούμενο AIDS.

Αν έξω από το σπίτι μας δημιουργείται από κάποια αιτία ρύπανση (σκόνη, ήχος) η πιο λογική αντίδραση είναι να κλείσουμε τα παράθυρα για να μη μπει εντελώς, ή τουλάχιστον να μετριαστεί η ενοχλητική της παρουσία μέσα στο χώρο που ζούμε. Αν παρά τις προσπάθειες μας, από αδυναμία ή αμέλεια εισέλθει, μετά την πρώτη μας μέριμνα της αντίστασης, ακολουθεί η κάθαρση για τη επανάκτηση της (σχετικής) καθαρότητας μέσα στο σπίτι.
Αυτήν την τόσο φυσική και λογική αντίδραση στο ρύπο για το εξωτερικό μας σπίτι, πρέπει να την μεταφέρουμε ως προσοχή και μέριμνα ελέγχοντας και διακρίνοντας όλα τα συμβαίνοντα έξω από τον εαυτό μας, που θα ήθελαν να μπουν στον οίκο μας, δια των θυρίδων - αισθητηρίων (όπως μπορεί ορθά να νοηθεί ότι το σώμα είναι οίκος - ναός του πνεύματος).

Με το πρόσχημα της πληροφόρησης ή των εμπειριών επιτρέπουμε (από αδιακρισία) τη διάβαση πλήθος κακού στην ψυχή μας.

Τα όπλα είναι η προσοχή και η προσευχή.

Παρότι ακούγεται η προσοχή και προσευχή, μόνο ως θεολογική παραίνεση, στην πραγματικότητα, οι ιατρικές ανακαλύψεις για τον ιό του AIDS, τον τρόπο λειτουργίας του φυσιολογικού οργανισμού και αντίθετα, του προσβεβλημένου από τον ιό, μας διαφωτίζουν σχετικά εμφανίζοντάς μας την προσοχή και προσευχή ως φυσικό νόμο λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος. (παρατήρηση και αντίδραση).
Ο οργανισμός μας κατά την ιατρική, έχει ακριβώς στα όριά του παρατηρητές, οι οποίοι ανάλογα με τις πληροφορίες που έχουν, επιτρέπουν ή όχι, την είσοδο στα εισερχόμενα.

Αν ο πρώτος έλεγχος (παρατήρηση) επιτρέψει την είσοδο, τότε ο οργανισμός προσπαθεί ήσυχος να το εκμεταλλευτεί και να το αφομοιώσει. Σε αντίθετη περίπτωση, ειδοποιείται η άμυνα του οργανισμού, τα αντισώματα τα οποία κινούνται προς το σημείο που δόθηκε η πληροφορία με σκοπό την εξουδετέρωση του αρνητικού που μπήκε στον οργανισμό.
Έτσι δουλεύει χωρίς τη δική μας επέμβαση και μέριμνα ο φυσιολογικός οργανισμός. Ας παρατηρήσουμε όμως την όλη διεργασία του προσβεβλημένου από τον ιό του AIDS, οργανισμό.

Οι παρατηρητές αφού αιχμαλωτιστούν από τον ιό δεν ενημερώνουν την αντισωματική αντίδραση, οπότε μένοντας αυτή ανενέργητη, δεν προβάλλεται η απαιτούμενη αντίσταση στο κακό και έτσι ο άνθρωπος πεθαίνει από την εισροή των μικροβίων..., που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσε με ευκολία να αντιμετωπίσει και να καταστρέψει, π.χ. μια απλή γρίπη. Σε σχηματική συμπλήρωση αυτών που παραπάνω περιφραστικά διατυπώθηκαν, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, ο οργανισμός αντιδρά όπως φαίνεται παρακάτω:



Η αναγωγή βοηθάει τη συνείδηση για την αντιμετώπιση του ΑΙDS σε ανώτερη, δηλαδή πνευματική διάσταση.

Η σημερινή ιατρική και αυτό είναι λογικό, έχει ασχοληθεί μόνο με τη μορφή του AIDS στην απτή σωματική επαφή (αίμα και σεξ). Πάλι, αυτή η μορφή δε μεταδίδεται εξ αποστάσεως από όραση, από ακοή ή από όσφρηση. Υπάρχει όμως η ηθική προέκταση, που ο άνθρωπος με τα αισθητήρια δεν ασφαλίζει τη Ζωή του μόνο με την πληροφορία να μη χρησιμοποιούμε την ίδια βελόνα, να αποφεύγουμε την αλλαγή ερωτικών συντρόφων, να ζητάμε την καλή αποστείρωση των εργαλείων των οδοντογιατρών κλπ.

Στην επέκταση που είναι ευκολονόητη, οι παρατηρητές που είναι στα όρια κάθε αισθητηρίου και όχι μόνο της αφής, είναι συνδεδεμένοι με τη γενική άμυνα του ψυχοσωματικού ανθρώπου.

Άλλωστε, ο αναφερόμενος από Τον Κύριο πνευματικός θάνατος, εισέρχεται δια όλων των θυρίδων και όχι μόνο από την εξωτερική αφή ή τη γεύση.
Αν κατανοούμε το φοβερό κακό που παθαίνει ο οργανισμός από την προσβολή του από το AIDS, τότε φανταστείτε πόσο ακόμη κακό υπάρχει πίσω από τα εξωτερικά φαινόμενα. Σαν άκρη από παγόβουνο το AIDS κρύβει τον κύριο κορμό του και τη δράση του κατά της ανθρωπότητας πνευματικά, ψυχικά και τέλος βιολογικά. Δυστυχώς μόνο το βιολογικό σκέλος έχουμε αντιληφθεί και μόνο σ’ αυτό στοχεύει ο σημερινός άνθρωπος για τη θεραπεία του, προσπερνώντας τα ουσιαστικότερα και βαθύτερα.

Αισθανόμαστε αυτήν την μάστιγα μόνο στην αφή, κάνουμε συλλαλητήρια, μοιράζουμε προφυλακτικά, διοργανώνουμε ημερίδες, εντρυφούμε σε μελέτες κλπ, αλλά αρνούμαστε να εστιάσουμε και στην προσβολή του θανατηφόρου ιού… στα υπόλοιπα αισθητήρια.

Βλέπουμε μόνο το 1/5 του όλου προβλήματος και επαναπαυόμαστε ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε. Συγγνώμη, νομίζω πως δεν κάνουμε ό,τι μπορούμε. Είναι σαν να φυλάμε σκοποί, σαν κέρβεροι, σε μια πόρτα και τα υπόλοιπα παράθυρα να τα έχουμε αφήσει ανοικτά και αφύλακτα σαν να λέμε «…μπάστε σκύλοι αλέστε…», εμάς μας ενδιαφέρει μόνο αυτή η πόρτα. Η πόρτα της αφής.
Εύχομαι βέβαια να λυθεί έστω και αυτό, αλλά οι ναυτικοί επιμένουν πως οι ύφαλοι είναι πιο επικίνδυνοι από τους σκοπέλους, γιατί αυτούς τους βλέπουμε και τους αποφεύγουμε, ενώ στους αφανείς τσακιζόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε καν την αιτία.

Φαίνεται προς στιγμήν ανεξέλεγκτη η εξάπλωση αυτής της αρρώστειας.
Μπροστά σ’ αυτήν τη πνοή θανάτου, (αλλά όχι μόνο τώρα που ενέσκυψε αυτό το βιολογικό πρόβλημα), Ο Κύριος δωρίζει στους παρατηρητές, δηλαδή την προσοχή άπλετο φως (διάκριση), ώστε να μην διαλανθάνει «κανένας κλέφτης» και την προσευχή ως αγιαστική χάρι και δύναμη του Αγίου Πνεύματος, διαφυλάττοντας και αποκαθιστώντας την πνευματική υγεία και Ζωή.

Τα περί αγγέλου θανάτου στην Παλαιά Διαθήκη, προτυπώνουν καθ' ολοκληρία τη Δευτέρα Παρουσία όπου μόνο με τη φυλακή των θυρίδων (αισθητηρίων) δια του Χριστού (αίματος Αμνού), υπάρχει η διαφύλαξη της Ζωής.
Έτσι ασφαλίζουμε τα αισθητήριά μας από το θάνατο που έρχεται με την πνευματική υπαρκτή, αλλά αόρατη διάσταση του AIDS.

Οι εκμαιευθείσες απαραίτητες πληροφορίες από τους φυσικούς νόμους, στις οποίες πρέπει να εμμείνουμε για την λειτουργικότητα της πνευματικής ζωής, είναι αίτηση φωτός, διάκριση και αγιασμός, δηλαδή προσοχή και προσευχή.
Όσο αντιλαμβανόμαστε την πνευματική διάσταση του AIDS, τόσο αισθανόμαστε την βαρύτητα που έχει η διαφύλαξη και η απόκτηση της εσωτερικής αιώνιας Ζωής, χωρίς βέβαια αυτό να μας μαλθακώνει στην προσοχή της βιολογικής μας ζωής.

Υποβάλλοντας στον εαυτό μας την ερώτηση: είναι καλό αυτό που βλέπω, που ακούω... ή μου κάνει πραγματικά κακό, πιστεύω πως ενώ οι έννοιες καλού και κακού επιδέχονται συζήτηση, είναι μια καλή αρχή αιτήσεως φωτός και διακρίσεως από τον Φωτοδότη Χριστό.

Αν επιστρέψουμε στον κόσμο των κυττάρων, οι προσωπικές πληροφορίες βάση της αισθητηριακής τους μερικής αντίληψης, είναι ελάχιστες το ίδιο και η άμυνά τους όταν αυτά νοηθούν αποκομμένα ή ότι μπορούν να δράσουν μόνα και κατά την αυτονομία τους.

Ο οργανισμός μέσα στον οποίο ανήκει το κυτταράκι το γεμίζει πέρα από τη φύση του γνώση και δύναμη.

Με την ανάπτυξη των μεγεθών, ο άνθρωπος είναι εκείνο το «λογικό» κύτταρο που ανήκει σε έναν μεγαλύτερο Οργανισμό. Η αισθητηριακή αντίληψη αλλά και η άμυνα στην λαίλαπα των ψυχικών και σωματικών ασθενειών, είναι μηδαμινές και είναι αδύνατον να διαφυλάξει από μόνος του την πολυπόθητη Ζωή.

Ευσπλαχνικά λοιπόν ο Κύριος μας συντάσσει κάτω από μια Κεφαλή, σε Ένα Σώμα (την ορθόδοξη Εκκλησία).

Η μελέτη του βιολογικού σώματος και η καταγραφή των αδιάψευστων νόμων που το διέπουν, μας δίνει το δικαίωμα να μην θεωρούμαστε αυθαίρετοι όταν αυτούς τους αναγάγουμε σε πνευματικούς νόμους και αρχές.
Η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ζει ένα κύτταρο, είναι να είναι ενωμένο με την καρδιά διαμέσου δύο αγωγών, την φλέβα και την αρτηρία αλλά και με το νου, ώστε να υπάρχει νευρική απόληξη (αιτία αίσθησης, νόησης, ζωής) μέσα στο κύτταρο.

Η αρτηρία είναι εκείνος ο απαραίτητος αγωγός από τον οποίο εισρέει καθαρό αίμα σταλμένο από την καρδιά, και η φλέβα είναι ο άλλος ισάξια σπουδαίος αγωγός που χρησιμοποιείται για την απόρριψη των περιττών και οιαδήποτε βάρους των κυττάρων. Το νεύρο συνδέει το κύτταρο με τον εγκέφαλο, ώστε με αμφίδρομη φορά πληροφόρησης, το μεν να αναφέρει τα αισθανόμενα, προβλήματα κλπ, ο δε εγκέφαλος να καθορίζει (ορθά για το σύνολο του οργανισμού) τον τρόπο αντιδράσεως αποστέλλοντας (ενεργοποιώντας) ανάλογα με την ανάγκη, αντισωματική δράση προς διαφύλαξη της ζωής....

[mystakid]

Περί διαστημικής και Ορθοδοξίας!
Εμβάθυνση στον ύμνο ‘’Άξιον Εστίν’’…

Το σώμα του ανθρώπου, είναι όχημα. Οδηγείται από τη συνείδησή του, που είναι η συνισταμένη δυνάμεων, όπως του πνευματικού θελήματος, του συναισθηματικού του και του σαρκικού του κόσμου, γνώσεων, σκέψεων, θελήσεων, συνηθειών, επιρροών....

Μοιάζει με τεχνοκρατική προσέγγιση. Κι όμως, είμαστε αυτο-κίνητα, κάποια πιο αξιόπιστα, άλλα πιο ρυπογόνα..., γυαλισμένα ή αγυάλιστα, τρακαρισμένα...
Για την ορθή λειτουργικότητά του θέλει και αυτό επισκευή από ειδικό ''τεχνίτη'', επισκευή στα φρένα, (φρένο σε κάποιες επιθυμίες) στα ηλεκτρικά - ηλεκτρονικά, (βραχυκυκλώματα) στα φώτα (αγάπη)...
Το όχημα τέλος, επιδέχεται και εσωτερική αναβάθμιση και όχι μόνο αλλαγή σε εξωτερικά (κάπως ανούσια) χαρακτηριστικά.

Ο άνθρωπος συγχρόνως είναι και οίκος. Κατοικεί το ''εγώ'' που διαμέσου τον αισθητηρίων επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Πάλι μέσω αυτών (ως θυρίδες) εισέρχεται και ο θάνατος (Αγία Γραφή) τις οποίες θυρίδες πρέπει να ασφαλίσουμε, για την διατήρηση μέσα μας, της ζωής.

Στην Παλαιά Διαθήκη αίμα αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη απομάκρυνε τον άγγελο θανάτου, σε όποιες θύρες σπιτιών, ήταν βαμμένο. Στην Καινή Διαθήκη, στην Χάρι, όπως ο ίδιος ο Κύριος αποτύπωσε σαν σκιά, στο νόμο (ΠΔ), Αίμα Αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη, ως Θεία Κοινωνία (που, δρα αφομοιούμενο στον άνθρωπο, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας) στα αισθητήρια των ανθρώπων, (θυρίδες οίκων), ασφαλίζει την ζωή.

Εδώ καταθέτουμε την παγκοσμιότητα και την ορθότητα της ορθόδοξης πίστης μας, άσχετα αν είναι σεβαστή από τον κόσμο, γνωστή, πολεμούμενη, αδιάφορη... αλλά μάλλον πάνω απ' όλα... άγνωστη!

Κάθε άνθρωπος όντας ‘’όχημα’’ και ‘’οίκος’’, λειτουργικό, καθαρό... κάθε στιγμή, μπορεί να φωτίζεται από την τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ.

Τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, είναι όροι, που σημαίνουν ‘’αγγελικοί οίκοι και οχήματα’’. Η Παναγία μας, με την ασύλληπτη καθαρότητα και απίστευτη λειτουργικότητα, γίνεται το τελειότερο όχημα και τελειότερο οίκημα, που κατοικεί ο υπέρχρονος και υπεράνω χώρου Θεός.

Στην διαστημική, ο άνθρωπος έχει κατασκευάσει ένα φωτοκίνητο διαστημόπλοιο, όπου, όταν με το δικό του καύσιμο υλικό, προσεγγίσει τον ήλιο, ανοίγει ιστία και αφήνεται να κινηθεί με την ωστική δύναμη των φωτονίων. Φτάνει μάλιστα, στην εκπληκτική ταχύτητα των 750.000 χλμ, την ώρα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κατασκευάσει στην συνέχεια, όσο το δυνατόν πιο ελαφρύ όχημα, με την προοπτική, να γίνει και κάποτε οίκημα (επανδρωμένο όχημα).

Η γνώση και τα επιτεύγματα του ανθρώπου εκτός του κόστους απόκτησής τους, παρατηρούμε πως πολλές φορές, έχουν και ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους σε εμάς, τους κοινούς θνητούς...

Έρχεται όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία, που με ορθάνοιχτες τις πόρτες και το ''δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε'', κάνει έκκληση στους ανθρώπους, τα λίαν καλώς οχήματα και οίκους, (με τα όποια σχετικά με ‘’κίνηση’’ και ‘’καθαριότητα’’ προβλήματα) να τους ολοκληρώσει, να τους καθαρίσει με την εξομολόγηση, να τους δώσει το τελειότερο καύσιμο υλικό, την Θεία Κοινωνία, να τους κάνει τέλειους, θεούς κατά χάρι, τέκνα φωτός. Από αυτοκίνητους με ρυπογόνα καύσιμα (χοϊκά) υλικά, σε φωτοκίνητους, χριστοκίνητους, πνευματοκίνητους, θεοκίνητους.

Ο Τριαδικός Θεός, ως άλλος ήλιος νοητός, περιμένει το πλησίασμά μας, (μέρα - νύχτα, αδιαλείπτως) το άνοιγμα των ''ιστίων'' μας, της ψυχής μας που αναφωνεί με πίστη ''γενηθήτω Κύριε το πάνσοφο θέλημά Σου'', ώστε Ο Κύριος, να συμπλέει μαζί μας, να συγ-κινείται (όπως θάθελε ο άνθρωπος στην διαστημική να συμπλέει με το φως). Να μας κινεί το Φως, προς το Φως, γνωρίζοντάς μας την Αλήθεια (που σε ερώτηση του Πιλάτου και όσων νίπτουν τας χείρας τους, επιτρέποντας με την στάση του την σταύρωση, εσιώπα) και την ανεκλάλητη χαρά της Ζωής.
Κοντά σε αυτόν τον νοητό Ήλιο, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο, από Φως. Όχι φως απρόσωπο, αλλά ο παντεπόπτης και αγαθοδότης Χριστός (εγώ ειμί το φως, η αλήθεια, η ζωή...).

Έχουμε το όριο να μας φωτίζει και να μας βοηθά. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Παναγία μας.
Έχουμε την απόδειξη της ορθότητος της θεωρίας και της πράξης, με το Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε... τον Άγιο Διονύσιο Αεροπαγίτη, (που μεταφέρθηκαν θαυμαστά υπό νεφελών, (ως πραγματικά ‘’φωτοκίνητοι’’) στα Ιεροσόλυμα για την μετάσταση της Θεοτόκου), τον Άγιο Γεώργιο Σιναϊτη, Μάξιμο Καυσοκαλύβη... γέροντα Παϊσιο,... κι αν αυτά είναι άπιαστα όρια, ας ξεκινήσουμε με τα μικρά μας δεδομένα.

Ο καθένας μας, με το δικό του καύσιμο υλικό, την επιστήμη του, την γνώση και δύναμή του, μπορεί (αν θέλει) να κινηθεί και διαβεί εκείνη την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που οδηγεί στο τέρμα κάθε επιστήμης, την Αλήθεια και τη νίκη του θανάτου, του χρόνου και του χώρου.

Αναφέρεται πως η καλύτερη μνήμη των αγίων, είναι η μίμησή τους. Η καθαρότητα του οίκου μας (σε όλα τα επίπεδα) και η καλύτερη λειτουργικότητα (σύννομη του Θείου θελήματος) του οχήματός μας, είναι η καλύτερη μνήμη στην Παναγία μας και η πλέον ευάρεστη στον Θεό, προσφορά μας. Προσφορά που σηματοδοτεί την παρουσία μας μπροστά στην εικόνα Της. Μέσα στο νοητό Άγιο Όρος. Ενώ λοιπόν δικαίωμα πρόσβασης στο κάτω Άγιο Όρος, στη γη, έχουν μόνο οι άνδρες, στην επουράνια τάξη των ισάγγελα (καθαρά και άτρεπτα) προσκυνούντων Την, έχουν θέση όλοι.
Ευσπλαγχνικά από την Μητέρα του Θεού και δική μας Μητέρα, όλοι... Ευχηθείτε αδελφοί να μας αξιώσει, να βάλλουμε κι εμείς αρχή.

...Χαίρε ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,
χαίρε βάθος δυσθεώρητον και αγγέλων οφθαλμοίς...
Αυτό το υπερφυσικόν κάλλος που κατέκτησε ανθρώπινη φύση,
Γίνεται η κλίμαξ δι ής κατέβει ο Θεός,
η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν...

Αυτή η ουράνια κλίμακα, που ενώνει το άπειρο με το πεπερασμένο, αποτυπώνεται σε κάθε φύση, και κατανοείται αναλογικά, υπό κλίμακα.
Μοιάζει κάπως νομοτελειακά, αλλά όσο πιο καθαρός είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας, τόσο αντανακλάται το πρόσωπο, το φως. Όσο πιο στιλπνό, απορροφητικό είναι ένα υλικό, τόσο, όχι μόνο δεν αντανακλά ότι πέφτει επάνω του, αλλά τόσο και πιο σκούρο είναι.
Προσαρμοσμένα τα παραπάνω φυσικά, στο επίπεδο του ανθρώπου, όσο πιο εγωιστής είναι κάποιος σε αντίθεση της ταπεινότητος της Παναγίας, όσο πιο στραμμένος στα γήινα σε σχέση με τον ουράνιο και αγνό πόθο, που διέπνεε την Θεοτόκο, τόσο δεν μπορεί να κατανοήσει, αλλά ούτε και να αντανακλάσει το θείο Πρόσωπό Της, μέσα στην ζωή του.

Είναι δρόμος προσέγγισης! έτσι αν θεωρηθεί, στην αρχή αδιαφορούμε και δεν κατανοούμε το μυστήριο. Η μεγάλη απόσταση από την Κυρία, είναι η αιτία που μοιάζει ασχημάτιστη στην ζωή μας (κάτι σαν αμελητέα ποσότητα). Θυμίζει τον Απ. Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή, που παραμένει κοντά τους, έως ου μορφωθεί ο Χριστός μέσα τους...

Το επόμενο στάδιο, προσκυνώντας την εικόνα Της, και όσο η ζωή μας είναι ομόρροπα προσανατολισμένη προς την ταπεινότητα και αγνότητα, σιγά - σιγά σχηματίζεται μέσα μας και απολαμβάνουμε και αισθανόμαστε την χάρι Της. ''Ενεργεί'' μέσα μας και προβάλλεται στην συνείδησή μας, όπως, όποτε και όσο δωρίζει ο καλός Θεός, σύμφωνα με το σχέδιό Του, κατά το Πνεύμα, που, όπου θέλει πνεί.

Σαν φωσφορούχα ταμπελάκια, (γιατί κάθε άνθρωπος αφού είναι δομημένος από φως και από λάσπη) όσο είναι ορθά προσανατολισμένος και απεκδύει την λάσπη (το γήινο φρόνημα, που στην αρχή σκεπάζει και περικλείει τον εσωτερικό του θησαυρό), τόσο αντανακλά το φως που τον φωτίζει.
Ο άνθρωπος που προχωρά φυσιολογικά, από το παρελθόν, κινούμενος προς το μέλλον αδυνατεί να κατανοήσει ''διανοητικά'' πως το υπέρχρονο φως το ερχόμενον, που κινείται προς συνάντησή του, τον φωτίζει.

Πως ο φωσφορούχος άνθρωπος (ανεξάρτητα εποχής) θα φώτιζε και θα το αντανακλούσε μέσα στον κόσμο, (με αρετές, με αλήθεια, με αγαθότητα, με καλοσύνη…) αν το Φως δεν τον πλησίαζε, δεν ερχόταν;

Στο τέλος του δρόμου της προσέγγισης της Παναγίας, μετά την αισθανόμενη χάρι, βλέπουμε το Πρόσωπο. Αυτό είναι το πλέον άξιο στην ζωή μας. ''Άξιόν εστίν ως αληθώς..." Η άνοδος αυτής της κλίμακος, από απρόσωπη στην βάση, χάρι σε όλη την διαδρομή, μέχρι το Πρόσωπο στο τέλος.

Όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε στη ζωή μας, νάμαστε σίγουροι πως ένας ‘’άγγελος οίκος’’ και ένας ‘’άγγελος όχημα’’, ένα χερουβείμ και ένα σεραφείμ, είναι έτοιμοι να μας βοηθήσουν, αν το θέλουμε, να περάσουμε από την αρά προς την χαρά.

Κι αυτός ο δρόμος, στο σύνολό του, σαν προεισαγωγικός διάδρομος αλλά και κυρίως δρόμος, έχει συνοδοιπόρους και τους αγγέλους (ιδού αποστέλλω άγγελον προ προσώπου σου, ίνα ετοιμάση την οδόν σου… οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος (αγγέλου) εδιδάσκοντο…) αλλά και Τον ίδιο τον Βασιλέα, όπως φαίνεται να συμπορεύεται μυστικά προς Εμμαούς, μαζί με τους αποστόλους Λουκά και Κλεώπα, μη γνωριζόμενος από αυτούς, καθώς τα μάτια τους εκράτηντο…

Πορεία, και συνοδοιπορία διαρκής και αδιάλειπτη με την πανταχού παρουσία του καλού Θεού, (από τα τρίσβαθα του Άδη, από το απόλυτο σκοτάδι) άλλοτε εμφανής, και άλλοτε αφανής (εξαρτώμενη από την πραγματική μας ωφέλεια) έως ότου διαβούμε τη γέφυρα που μας χωρίζει από τον Παράδεισο. Να βιώσουμε το μυστήριο της χάρης Του Κυρίου και Της Θεοτόκου (της γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, την ολκάδα των θελόντων σωθήναι…) και να συζήσουμε μαζί Τους....

Έτσι, νομίζω πως άλλη διάσταση λαμβάνει ο ύμνος:

''Άξιόν εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και Παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν...''.

όχι εκείνων των κεκλεισμένων θυρών της κοσμικής σοφίας, αλλά των ανοικτών σπλάγχνων προς γνώσιν θεολογίας!

[mystakid]

Άνθρωπος (αυτογνωσία, υπό χημική …προσέγγιση)…

Επειδή ο άνθρωπος, δέχεται έλξεις και επιρροές, αντικείμενο που μελετά επιστημονικά η χημεία, ας μου επιτραπεί μια αναφορά περί της φύσεως του ανθρώπου, με ανάλογα δεδομένα, που μπορεί να βοηθήσει, στην αυτογνωσία και την οντογνωσία, ακόμη και την γνώση (οπότε και την αγαθή χρησιμοποίηση) αυτών των εφοδίων, προς τον δρόμο για την θεογνωσία. Κάνοντας ορθή αναγωγή των ορατών στα νοούμενα, είναι δυνατόν να αντιληφθεί ευκρινέστερα τον αληθινό του σκοπό, ανάμεσα στους πολλούς ‘’πρωτεύοντες κατά κόσμο, στόχους’’ που θέτει η εποχή μας.

Αυτό που δημιουργεί κατά κύριο λόγο τις ενώσεις στον άνθρωπο, είναι ο άνθρακας, ο οποίος συναντάται σε διάφορες μορφές. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες οριακές καταστάσεις του άνθρακα από πλευράς καθαρότητος, που συναντάμε στη φύση, είναι το κάρβουνο και το διαμάντι.

Ο άνθρωπος υπό την γενική έποψη, είναι ‘’μονάδα άνθρακος’’, όπως το πισί μας, είναι μονάδα πυριτίου…

Η διαφορά του διαμαντιού και του κάρβουνου, βρίσκεται στο εξής: Τα τέσσερα ελεύθερα ηλεκτρόνια της τελευταίας στοιβάδας στο κάρβουνο ενώνονται με γήινα στοιχεία, δημιουργώντας επίπεδες φλοίδες. Αποτέλεσμα αυτών των ‘’γήινων προσμίξεων’’ καθιστούν τον άνθρακα μαύρο και ρυπαρό.

Το διαμάντι αντίθετα, αποφεύγει τις γήινες προσμίξεις, στρέφεται με ισχυρούς δεσμούς προς το κέντρο και με στόχο την κορυφή του, ελαχιστοποιεί έως μηδενίζει τις ενώσεις με τη γη. Εκεί εντοπίζεται η διαφορά υποστάσεων του άνθρακα, που θα τον καταντούσαν από μόνο για φωτιά, ευτελές κάρβουνο, σε αξιοθαύμαστο, ακριβό και ποθητό κόσμημα, διαμάντι: η ‘’αποφυγή των γήινων προσμίξεων’’ και η ‘’θέληση’’ άρρηκτης ένωσης με το κέντρο και πυρήνα του.

Ανάλογες με τις παραπάνω οριακές καταστάσεις του άνθρακα, εντοπίζονται και στις φύσεις των ανθρώπων, εξαρτώμενη η ανωτερότητα της ποιότητος του κοσμήματος, (όσο εξαρτάται από εμάς), από την προαίρεση, την θέληση και τον αγώνα.

Νοητά διαμάντια προσπαθούν να γίνουν οι αναχωρητές, οι μοναχοί. Μεταστρέφουν το νου τους και όλον τους τον εαυτό προς τον Θεό, (ορισμός της μετάνοιας) προσπαθώντας να ισχυροποιούν τους δεσμούς με την πεμπτουσία (σύνδεση της εξωτερικής φύσης των τεσσάρων στοιχείων με το κέντρο, την πεμπτουσία, σχηματίζοντας έτσι τον σταυρό). Είναι ο κατ’ εξοχήν και ορισμό, σταυρωμένος μοναχός (για την αγάπη και κατά το παράδειγμα Του Εσταυρωμένου Κυρίου).




Μοναχοί, φυσικά και δεν νοούνται οι μοναχικοί τύποι, αλλά μόνο όσοι αποφεύγουν τις εξωτερικές, γήινες προσμίξεις, τα πάθη της σάρκας. "Κυνηγούν" το Πνεύμα, βιάζουν τη φύση τους θεάρεστα, σταυρώνονται και ζουν με έναν σκοπό: να αναγεννηθούν, να αναστηθούν, να σκηνώσει η Αγία Τριάδα μέσα τους. Ο σκοπός όμως της θέωσης, δεν είναι μόνο των μοναχών, αλλά το ιδανικό και η κλήση κάθε ανθρώπου.

Εμείς, με τις φυσικές, υλικές μέριμνες και τις ‘’κοσμικές μας ερωτοτροπίες’’ δεν είμαστε διαμάντια, αλλά άνθρακες.

Σαν άνθρακες, μπορεί να είμαστε σβηστοί, οπότε όποιος μας ακουμπήσει λερώνεται, (με παραβολική σημασία) μπορεί όμως να είμαστε αναμμένοι με την φωτιά του Αγίου Πνεύματος, οπότε, όπως η φυσική φωτιά διώχνει μακρυά τα αγρίμια, έτσι και η νοητή φωτιά του Θεού, αν καίει μέσα μας, απομακρύνει τα νοητά αγρίμια…

Όσο διατηρούμε αυτήν την (πατροπαράδοτη, ελληνορθόδοξη) φωτιά ζωντανή, τόσο το κάρβουνο θα επιτελεί το σκοπό του… χωρίς όμως ποτέ να παραβλέπουμε (ή να θεωρούμε άπιαστο) και τον αληθινό μας σκοπό, της μεταστροφής από κάρβουνο σε διαμάντι, δια της μετανοίας, (άγιοι γίνετε ότι άγιος ειμί…) επαναπροσδιορίζοντας τις επιθυμίες μας, από άστοχους γήινους σε εύστοχο θείο έρωτα (κατά την χημική ορολογία), που είναι αυτός ο διαπνέων έρωτας, μέτρο της πνευματικής μας προόδου, όχι μόνο εμάς των ιδίων, (αφού δεν είμαστε αποκομμένοι από το σύνολο) αλλά του αγαπημένου μας τόπου και της κοινωνίας, γενικότερα….

[mystakid]

Προχθές, στο chat, ένα από τα θέματα που τοποθετήθηκε στο τραπέζι… αλλά δεν αναλύθηκε διεξοδικά, ήταν, τι είναι η ψυχή!

Ο απλούστερος ορισμός θα ήταν το αθάνατο ‘’ψυχίο’’ του Θεού μέσα μας, κάτι σαν σπόρος, ή καλύτερα η ‘’ουσία’’ που ο καθένας (φυσικά και) με απόλυτη ελευθερία, διαχειρίζεται και αυτοδιατίθεται.

Έτσι περιγράφεται (σαν εικόνα) και στην παραβολή του ασώτου υιού, που έλαβε το μερίδιο, την ουσία που του αναλογούσε, και έφυγε μακρυά σε ξένη χώρα.

Εκεί, σπατάλησε την ουσία του ασώτως (σε πράξεις και θεωρίες μη σώζουσες – ολοκληρώνουσες) και όταν στην χώρα εκείνη έπεσε πείνα και βρέθηκε σε δεινότατη θέση, σκέφτηκε ότι ακόμη και ο πιο ελάχιστος δούλος στον οίκο του πατρός του, είναι σε καλύτερη θέση από την δική του, που είναι και υιός… και ελθών εις εαυτόν, μετενόησε… και επέστρεψε στον οίκο του Πατρός.

Ο εν δυνάμει σπόρος Θεού (ψυχή) που έχουμε μέσα μας και διαχειριζόμαστε είναι σε αναλογία με τον δικό μας σπόρο, που από τον μικρο-μικρόκοσμο και μόνο κάτω από τις ορθές συνθήκες και προϋποθέσεις επιτυγχάνεται η άνοδος του στον μικρόκοσμο, δια της γεννήσεως. Προ της γεννήσεως, η οποία δεν έρχεται μαγικά και αυτόματα, προηγούνται η σύλληψη (ένωση σπερματοζωαρίου από γόνιμο ωάριο), η κίνηση και η κυοφορία μέσα στον κατάλληλο χώρο.

Μόνο έτσι, το ‘’εν δυνάμει’’ γίνεται πραγμάτωση, αλλιώς παραμένει σε εικονική πραγματικότητα.

Πολλές φορές και σε πολλές παραδόσεις, ακόμη και στην Ορθοδοξία, το σώμα θεωρήθηκε ως ‘’ωόν’’ (έχει φωτογραφηθεί μάλιστα η αύρα, με αυτό το σχήμα, με την μέθοδο Κιρλιάν…). Η ψυχή μας, ο νους μας, μεριμνά και περισπάται περί πολλών, πολλές φορές μάλιστα ‘’έρπει’’ και δεσμεύεται στα γήινα και στα κοσμικά, αναλίσκοντας και σπαταλώντας όλην του την ενέργεια - ζωτικότητα.

Είναι φυσικό, οι επιμέρους στόχοι (μέχρι του τελικού) να επιτυγχάνονται με σειρά, και κατά τάξη. Και η πρώτη ‘’απαιτούμενη’’ ευστοχία είναι η σύλληψη, όπου η ψυχή, (σπόρος) ευστοχεί στο ωόν (κατ’ αναλογία ωάριο), δλδ μέσα στο σώμα.

Η άσκησις της προσευχής του Ιησού, είναι άσκησις που επιστρέφει το νου στην καρδιά, μέσα στο σώμα, αφήνοντας τους εξωτερικούς περισπασμούς και εν-δια-φέροντα. Έτσι, αν κάτι παραπλήσιο επιτυγχάνεται ίσως και με άλλες μεθόδους αυτοσυγκέντρωσης – διαλογισμού και εσωστρέφειας, μόνη η σύλληψη, δεν αρκεί! που κρινόμενα ορθολογιστικά, δεν είναι σύλληψις και ένωσις στην μονάδα, γιατί αυτές οι τεχνικές, μάλλον προωθούν στην διάσπαση των δυνάμεων, (εξωτερίκευση αστρικού σώματος, νοητικού… με δόλωμα τις εμπειρίες…) παρά στην ένωση….

Το επόμενο σοβαρότερο βήμα που καλείται να βαδίσει σώμα και ψυχή (ενωμένα σε μονάδα) είναι η είσοδος στην γόνιμη μήτρα, σε εκείνο το σώμα προς κυοφορία, όπου μέσα του θα πολλαπλασιαστεί, θα μεστωθεί και στον κατάλληλο καιρό, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου και της ωρίμανσης, θα γεννηθεί.

…Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ, δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν. είπε δε προς αυτόν ο υιός• Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.
Και ο πατήρ είπε προς τους δούλους αυτού• Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας,
με τα υπογραμμισμένα με ‘’ανάλογη’’ σημασία και αξία… για την δική μας κυοφορία – είσοδο στο σώμα, με παράλληλη κατάργηση λειτουργίας του οφιοειδούς οριζόντιου και έρποντος μαστιγίου (έρωτα του κόσμου) και εγκατάσταση αρχής της άλλης κάθετης πορείας προς τα άνω, πάλι δια του όφεως, αλλά αυτή τη φορά καθέτου - ορθίου κρεμασθέντος (σπονδυλική στήλη) που οδηγεί προς την εν Χριστώ αναγέννηση, στο Νου και την Κεφαλή.

Η είσοδος σε αυτό το σώμα, όπου επανενδυόμαστε την πρώτη στολή, δεν είναι άλλο, από την αγαπημένη Μητέρα μας στον τύπο της Παναγίας, το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού.

Και πάλι, δεν είναι σύμπτωση, πως η Εκκλησία στην προβολή της, είναι ένα σώμα. Έχει το ιερό ως κεφαλή, τον επισκοπικό θρόνο ως καρδιά, τους ψάλτες – ψαλτήρια ως πνευμόνια, τον κανονάρχη αυτόν που συνδέει τα πνευμόνια μεταξύ τους…. Εκεί στην ένωση του ιερού με το υπόλοιπο σώμα, εκεί που ερχόμαστε σε Κοινωνία Λόγου και λόγου, στην Ωραία Πύλη, πάντα απεικονίζεται ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου ο Λόγος σαρξ εγένετο… επαναλαμβανόμενο στην κυριολεξία το μυστήριο, όπου και σε μας χάριτι, επιτελείται η έλευσις της δυνάμεως του Υψίστου. Οι επίτροποι, κατέχοντας την περιοχή της κοιλιάς, παίρνουν την πρώτη ύλη (χρήματα) και την μετατρέπουν σε υλικά, ανάλογα των ιδιαίτερων αναγκών του Σώματος.

Με την είσοδό μας στην Εκκλησία, αντικρύζουμε (συνήθως) και προσκυνάμε τις δύο εικόνες, του αγίου της Εκκλησίας και του εορταζομένου αγίου της ημέρας, που σαν από ομφαλό μεταγγίζονται οι θείες ευλογίες.

Κι αυτό το σώμα, που είναι ιδιαίτερο… (σαν οικοδόμημα) δεν έχει χέρια και πόδια, γιατί αληθώς ακινητεί. Ακινητεί ως προς το επίπεδο του κόσμου, γίνεται ‘’αργό’’ κατά την νεοελληνική της σημασία, αλλά συγχρόνως ‘’αργό’’ με την αρχαιοελληνική σημασία, όπου το τέρμα αυτής της κίνησης του σώματος και της ψυχής, των ενωμένων πλέον σε μία μονάδα, μετατρέπει την πρώην κινητική σε δυναμική ενέργεια, σε ύψος.

Ορθώνονται στον τύπο των 12 αποστόλων, οι όσες κολώνες (έχει η κάθε εκκλησία) δεσπόζοντας στην κορυφή ο Δεσπότης του παντός, ως Παντοκράτωρ, περιστοιχιζόμενος προφητών…. Στην άνοδο των οφθαλμών μας, αντικρύζουμε τους αγίους, τον λογικό έναστρο ουρανό, ως άλλο ουρανό σε σχέση με αυτών που ισχύουν και φωτίζουν έξω αυτού του ιερού χώρου… ήτοι των α-λόγων αστέρων. Στο βάθος, επάνω από την κόγχη, στο ιερό προς Ανατολάς, η Πλατυτέρα των Ουρανών, μας παραδίδει σε χρόνο και χώρο, γνωριζόμενο Θεό εν Σαρκί, τον Άδυτο Αστέρα, Χριστό!

Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ‘’είναι’’ και όχι απλά συμφωνείται (μεταξύ ομοθρήσκων) ως το μόνο ζωντανό κύτταρο του Παντοκράτορος επί γης, ως την μόνη φιλόξενη οικία μέσα στην αφιλόξενη – ξένη χώρα, την μακράν της οικίας του Πατρός, στον χώρο του κοσμοκράτορα.

Στην Αγία Τράπεζα, επιτελείται το θείο Μυστήριο και μετουσιώνεται ο άρτος και ο οίνος σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ως να ‘’κατέρχεται’’ το Αίμα Του Κυρίου, σαν άλλη ‘’αρτηρία’’. Πάντα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες η Αγία Τράπεζα φιλοξενεί και λείψανο αγίου μάρτυρα, (είτε άμεσα είτε δια μέσω αντιμηνσίου για να επιτελεστεί Θεία Λειτουργία) ο οποίος μάρτυρας, έδωσε το αίμα του, για την αγάπη του Θεού, ορίζοντας αυτή την άνοδο αίματος από την γη στον ουρανό, την ‘’φλέβα’’. Όλη η προσευχητική στάση του εκκλησιάσματος (κλήρος και λαός) ως αμφίδρομη επικοινωνία δια των ευχών και των αναγνωσμάτων, είναι το ‘’νεύρο’’ που ενώνει το μέρος με το Όλον, γιατί πως θα υλοποιόταν η ζωντανή σχέση του μέρους με το Όλον αν δεν υπήρχαν αυτοί οι τρεις ζωηφόροι αγωγοί; αναλογική σχέση με το βιολογικό σώμα; ήτοι ‘’αρτηρία (λήψη καθαρού αίματος) – φλέβα (μεταφορά βαρών) – νεύρο (αμφίδρομη επικοινωνία)’’; Θεία κοινωνία – Ιερά Εξομολόγησις – Προσευχή!

Όχι σαν απλή παρουσία σε χώρους ομοϊδεατών και κοινωνικών συνάξεων, που κάνουν απλή ‘’έκκληση’’ ελάτε σε μας, όπως κάνουν οι άλλες (κατ’ ευφημισμόν… εκκλησίες)!!! αλλά ως τη μόνη ζωντανή μήτρα, μέσα στο οποίο κυοφορούμαστε ψυχί τε και σώματι (σε μία μονάδα), ελπίζοντες (εμείς) την εν Χριστώ αναγέννησή μας, καθώς είδαμε αυτό να επιτυγχάνεται από τους μυριάδες αγίους μας. Και δεν είναι μόνο θέμα πίστης, αλλά πίστης στο Λόγο και απλής λογικής, της ευλογημένης ένωσης της Υπερφύσης και της φύσης, σε ένα θεανθρώπινο Σώμα, της ελληνορθόδοξης Αλήθειας.

ΥΓ. Ευχαριστώ για την υπομονή σας, συγγνώμη για την εκμετάλλευση της καλωσύνης σας!!!

[mystakid]

…Μια ερώτηση που συχνά ακούγεται και που δημιουργεί (υποτίθεται εύλογα) κενά στην αξιοπιστία του Αληθινού Θεού μέσω της Παλαιάς Διαθήκης, είναι ΓΙΑΤΙ ο Θεός επέλεξε το ισραηλιτικό γένος, αυτόν τον νομαδικό βάρβαρο λαό, ως περι-ούσιο και ‘’εκλεκτό’’, για να εκτελέσει το σχέδιό Του.

Βέβαια, αν κάποιος έχει εμπιστοσύνη στην Πανσοφία Του Θεού, ψάχνει φιλότιμα το γιατί, αντί να επαναστατεί ασόφως, με εμπιστοσύνη στο κρυμμένο εύλογο σε σχέση με το φαινόμενο ά-λογο, αλλά έστω κι έτσι, τα κενά υπάρχουν για να συμπληρώνονται.

…Κενά και σκιές προβάλλονται στην ΠΔ και τάχα αιμοδιψής, παιδαριώδης, ‘’εθνικιστής και προσωπολήπτης’’, εμπαθής ΦΑΙΝΕΤΑΙ ο Απαθής Εύσπλαγχνος, Αληθινός Θεός που ου προσωποληπτεί και πάντα τα έθνη εκάλεσε, έτσι ώστε το φαινόμενο να απωθεί και εγείρει σκεπτικισμό (αν όχι άπωση και υποτίμηση της Αληθείας Του) στους αναζητητές Του.

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε ότι ο Θεός χειραγωγεί το ισραηλιτικό γένος (με το γενεές δεκατέσσερις – όσες δλδ και οι φάλαγγες του χεριού μας – του κατ’ εικόνα πλασθέντος από Τον Δημιουργό - ) για να
εγγράψει επί γης ένα ‘’σχέδιο’’, ως σκιά, ως οδοδείκτη εκείνης της Οδού, που επρόκειτο να εμφανιστεί αργότερα, όταν το πλήρωμα του χρόνου έλθει.

Ενώ λοιπόν η εγγραφή ενός σχεδίου σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί (όπως κάνουν οι συγγραφείς και λογοπλόκοι, αλλά όχι μόνον οι αληθοφανείς, αλλά και οι αληθινοί θεολόγοι) είναι μια εύκολη υπόθεση, χωρίς μεγάλη αντίσταση, το εγχείρημα που πολλαπλασιάζει την δυσκολία εγγραφής είναι όταν αναπτύσσεται αυτό το σχέδιο σε γη έρημο και άβατη και άνυδρη, και με αντιστάσεις εθνών, ακόμη πιο βάρβαρες και άγριες, άρα λογικά και χρειάζεται ένα σκληρό εργαλείο για να επιτευχθεί αυτή η χάραξη του σχεδίου.

Ποιος λογικός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι για να καμφθεί μια σκληρή αντίσταση κατά κράτος, απαιτείται κάτι σκληρότερο; Γιαυτό και διάλεξε αυτόν τον λαό για να γράψει πάνω στην πέτρα και στην έρημο.

Πρέπει όμως να παραδεχτούμε, ότι μέσα σε αυτό το άγριο περιβάλλον, διακρίνουμε μια παροιμιώδη για μίμηση Φιλοξενία και Φιλανθρωπία (Φ) του Αβραάμ, που ΚΑΙ φιλοξενεί τους 3 άνδρας προσφωνώντας τους Ο Κύριός μου (Τριάς εν Μονάδι) αλλά ΚΑΙ τους ακολουθεί παρακαλώντας τους δικαίως ο δίκαιος και φιλανθρώπως να ΜΗΝ καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορα των οποίων η αμαρτία επλήθυνε. (Γεν.ιη) Έκανε παζάρια, μήπως και βρεθούν 50 δίκαιοι ώστε για χάριν τους να γλυτώσουν οι πολλοί άνομοι και αμαρτωλοί. Μήπως και βρεθούν 45, 40, 30, 20, 10 .. και ήλθεν Ο Κύριος και δεν βρήκε ούτε 5. Και έδωσε σημάδι σε κάθε συνείδηση, φεύγε (από την αμαρτία η οποία θα κολαστεί) και πίσω μην κοιτάς!

(για την φυγή εξ αυτού του χαμερπούς έρωτα, όχι από φόβο αλλά από σεβασμό, αργότερα ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, θα διαγράψουμε μια ‘’άλλη’’ σπειροειδή επί γης μεν, αλλά προτείνουσα τα άνω, πορεία…).

Διακρίνουμε σε εκείνο το σκληρό περιβάλλον είπαμε όχι μόνο την Φιλοξενία και Φιλανθρωπία του Αβραάμ, αλλά και την Υπακοή του υιού του. Την Υπακοή του Υιού, έως την θυσία του. Την Υπακοή (Υ) του Ισαάκ . Διακρίνουμε την καλή Τεκνογονία του επομένου, Ιακώβ. Τεκνογονία (Τ) των αρετών του Ιακώβ, (των οποίων γενεσιουργός δύναμη είναι η Ταπεινότητα σε αντίθεση με τον εγωισμό που γεννά πάθη και προαναγγέλλει όχι ζωή όπως οι αρετές, αλλά θάνατο...). Τα 12 τεκνία γεννημένα από την Λεία και την Ραχήλ και τις δούλες αυτών, είναι οι αντιστοιχίες των πρακτικών (εκ της Λείας) αρετών και της θεωρίας (Ραχήλ).

Κι είναι σύμφωνη αυτή η τεκνογονία με το θέλημα του Θεού, που ευλόγησε τον ΑΔΑΜ και την ΕΥΑ με το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΔΕΝ εννοούσε φυσική τεκνογονία παιδιών, αλλά αρετών, γιατί όπως προείπαμε, η εντολή δόθηκε μέσα στον Παράδεισο, (Γεν.α’28) ενώ η φυσική τεκνογονία επήλθε σαν γεγονός έξω του παραδείσου, όταν ο Αδάμ, έγνω τη Εύα (Γεν.δ’1).

Και επανερχόμενοι στον ανευρεθέντα Ιακώβ, που κατά την ώρα της γέννησης εξήλθε της μήτρας με επειλημμένην την χείραν αυτού επί της πτέρνας του Ησαύ, είναι αβρός και απλούς σε σύγκριση με τον δασύ και τραχύ Ησαύ.

Στα ομομήτρια δίδυμα γνωρίζουμε, ότι αυτός που θα συλληφθεί πρώτος, εμφανίζεται στον κόσμο δεύτερος και αυτός που θα γεννηθεί πρώτος έχει ‘’συλληφθεί’’ δεύτερος. Γιαυτό και στην ιεραρχία του Θεού, την εγνωσμένη δια Αβραάμ, Ισαάκ ο Ιακώβ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ του Νόμου, εξερχόμενος ο πρώτος παρότι φαίνεται δεύτερος, με επειλημμένην την χείραν αυτού, επί της (τρωτής) πτέρνας του Ησαύ.

Προηγείται το Φως και έπεται το σκότος (και η σκιά). Και δεν μπορούν να πληθαίνουν οι σκιές, αν δεν έχει προηγηθεί η πλήθυνση του φωτός. Πρωτότοκος είναι το Φως το Αληθινόν, παρότι εμφανίστηκε δεύτερος, μετά τον σκιώδη και έρποντα όφι που δηλητηρίαζε και πέθαινε τους ισραηλίτες στην έρημο. Αυτός ως όρθιος (χάλκινος) όφις, ο (εν σκιά προτυπώσας τον εαυτό του) κρεμασθείς επί της ράβδου του Μωυσέως, δίνει ζωή και λύνει το πρόβλημα του θανάτου.

Συγχωρέστε με για το άπλωμα, αλλά μια μικρή σχετική και καθόλου συμπτωματική παρένθεση. Κενό δεν έχει μόνο ο Νόμος, αλλά και η Σοφία, όπως φαίνεται από την επίσης τρωτή πτέρνα του Αχιλλέα. Μικρό κενό, αλλά τόσο καίριο για την ζωή. Κι έρχεται η ΘΕΤΙΣ η θεά της δικαιοσύνης δια της ΘΕΜΙΔΟΣ (δικαιοσύνη) να αλλάξει ΘΕΣΙ στον ανομούντα άνθρωπο σωφρονίζοντας τον.

Κι ο σωφρονισμός πριν τον θάνατο είναι ΕΥΣΤΟΧΗ αλλαγή προσανατολισμού.

ΘΕΤΙΣ
ΘΕΜΙΣ
ΘΕΣΙΣ

Και από
ΓΝΩΜΗ (υποκειμενική) ευστοχεί και καρπώνεται την (αντικειμενική)
ΓΝΩΣΗ (Μ ---> Σ).

Αυτή η γνώση της αντικειμενικής Αλήθειας (δια του ορθίου όφεος του θυσιασθέντος για μάς) μας συμφέρει με αυτήν ως επόμενη θεογνωσία κι όχι του πλάνου φωτός και πρώτου έρποντος εωσφόρου, που πλανά τους ‘’φωτιζόμενους’’ και αντί να θεολογούν, ψυχοβλαβώς θεοπλοκούν, υβρίζοντας (μάλλον εν αγνοία τους) λόγω μη κατανόησης των μυστηρίων και του σωτήριου Σχεδίου του Αγαθού Θεού, που επιλέγει μια σκιά, ένα ίχνος μια ταμπέλα για να δείξει κάτι. Από εμάς εξαρτάται αν θα προσανατολιστούμε ΟΡΘΑ/ΟΡΘΟΔΟΞΑ για να δούμε τον ήλιο κι όχι το δάχτυλο, έστω και ρυπαρό (ως ανθρώπινο), που τον δείχνει...

Γνώση όχι απλά του Νόμου και της Σοφίας που έχουν τρωτές φτέρνες όπου εκεί ο πτερνιστής πεθαίνει τον άνθρωπο, αλλά προς συνάντηση εκείνης της ‘’μωρίας’’ του Σταυρού, που καλύπτει δια της ταπεινότητος ΚΑΙ τα σημεία που αιτούσιν οι Ιουδαίοι ΚΑΙ την Σοφία που, ζητούσι οι Έλληνες. Έτσι για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο και μη μείνουμε φαρισσαϊζοντες εν νόμω ή σοφία. (για όποτε θέλετε, έναν σχετικό δεσμό: από τα 147 δελφικά παραγγέλματα στο ''άλ-φα'' που λείπει... ).

Το Σημείο του Σταυρού, είναι ο τόπος συναντήσεως μας.

Ο Κύριος κατέρχεται να μας αποκαλυφθεί και μείς ανερχόμαστε για να Τον προσεγγίσουμε και ανακαλύψουμε (κατά τάξη και ετοιμότητα και ειλικρινή καρδιακή θέληση για αυτό).

Έρχεται Φιλανθρώπως η Τριάς εν Μονάδι (όπως παρουσιάστηκαν οι 3 άγγελοι στον τύπο της Αγίας Τριάδος στον Αβραάμ προσφωνούντος αυτούς, Ο Κύριος) και μας Φιλοξενεί (Φ) εμάς που από ανοησία ή τόλμη αλλά πάλι α-νόητη (μη συμφέρουσα) ανυπακοή μας, με την Υπακοή (Υ) του υιού (Ισαάκ στον τύπο του Κυρίου και Υιού του Θεού) δια των χαρισμάτων που γεννά το Άγιο Πνεύμα στην ζωή μας (όπως προτυπώθηκε ως Τεκνογονία (Τ) του Ιακώβ τεκνίων/ αρετών πρακτικών και θεωρίας).

…και ΑΝ η δική Του κάθοδος και δικός Του δρόμος αποκάλυψης είναι αυτός που παραπάνω ιχνηλατήθηκε, και δια της ΠΔ και των σκιών της, αλλά εμφανούς χειραγωγίας Του Αληθινού Θεού, (γενεαί 14) η δική μας πορεία προσέγγισης, είναι η πλήθυνση των αρετών, (Τ) η υπακοή (Υ) και η φιλοξενία/φιλανθρωπία (Φ).

Έτσι, αφού εξέλθουμε από τον φλεγόμενο κόσμο (Σ), δια των Τ,Υ,Φ θα γνωριστεί (μας αποκαλυφθεί) ο Χ και δια αυτού, του ‘’άλλου’’ πυρός, όχι καυστικού, αλλά ανακαινιστικού ΘΕΙΟΥ ΠΥΡΟΣ ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΥ, θα Ψηθούμε και θα τελειωθούμε (Ω) (ψηλαφηθέντος του Δρόμου και με ελληνικά δεδομένα για τους αναζητούντες Τον Πάνσοφο Κύριο ΚΑΙ δια Σοφίας, που ΔΕΝ υστερεί, αλλά ως ΣΥΝΟΛΟ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ, καλύπτει κάθε υποσύνολο και τρόπο προσέγγισης – Απλά έρχου μας λέει. ΕΓΩ ΕΙΜΙ. ). ΜΕΣΑ ΣΤΟ ενσαρκωθέν, παθέν, αλλά και αναστάν ΣΩΜΑ ΤΟΥ. Στην ΜΙΑ Ορθόδοξη Εκκλησία, που ως μόνη γόνιμη μήτρα, μας αναγεννά και δια των μυστικών και μυστηριακών βιωμάτων, μας τελειοί/ ολοκληρώνει.

ΑΜΗΝ γένοιτο.

------

θα μπορούσε και να υπάρξει άλλη μια ''ένδειξη'' στην όλη ελληνορθόδοξη προσέγγιση του περι-ούσιου πριν Ισραήλ και μετά Ελλάδος. Είναι Το Λ του Λόγου, τα δύο σκέλη (προσέγγισης) και η μία κορυφή. Στην συσχέτισή τους με τον χρόνο, τον Ο ΩΝ (ως αιωνίως παρών), ως σκέπη η ΑΓΑΠΗ και η απαιτούμενη κορυφή, γιατί όσες και γνώσεις ή δυνάμεις και κάποιος να αποκτήσει, μένει χωρίς ΑΥΤΗΝ, μισός και ανολοκλήρωτος. Και μετά, από το (απλά ας πούμε) ΥΠΑΡΧΩΝ ανεκδήλωτος μέσα στον χρόνο Ο άχρονος και Αχώρητος, χωρείται και ενχρονίζεται ως Ο ΗΝ και Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ. ΗΝ, προ και χωρίς Χριστό (ενσαρκωμένο), με περι-ούσιο λαό τον ΙΣΡΑ(ΗΛ) και μετά και με Χριστό, περι-ούσιο την (ΕΛ)ΛΑΔΑ.

(αιώνιο παρών)
ΑΓΑΠΗ

Λ

ΔΥΝΑΜΗ - ΣΟΦΙΑ

ΙΣΡΑΗΛ - ΕΛΛΑΔΑ
(παρελθόν) - (μέλλον)

αποδεικνύοντας στους καλοπροαίρετους και καλόγνωμους, ότι Ο Κύριος ΕΧΕΙ δύναμη να καλύψει κάθε κενό του παρελθόντος και συγχρόνως τέτοια σοφία και Πρόνοια για ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ που επεθύμησε πραγματικά την ΑΓΑΠΗ, γνωριζόμενη - βιούμενη στον λαό Του (πάντες οι άγιοι) μυστικά και δια των μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ.

(Αυτήν την ΑΓΑΠΗ την βιώνουν πλήρη ΚΑΙ με Ουσία ΚΑΙ με ενέργειες, όπως είπαμε στην ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Ορθοδοξία, σε σχέση με τους μη μετέχοντες μυστηριακά ανθρώπους, οπότε Τον βιώνουν ΜΟΝΟ σαν ενέργεια, σαν χιτώνες και ένδυμα.

Κύριε δόξα Σοι για την Οικονομία και φιλανθρωπία Σου!!

-----

σχόλια:

1. κι αν ο κατακρινόμενος Μωυσής ήταν τόσο κακός ... γιατί τον έστησε μοναδικό παραστάτη μαζί με τον προφ.Ηλία, στην Μεταμόρφωση;

για να δείξει, ότι δια αυτού έρχεται η πνευματική γνώση των Γραφών, σε συνάρτηση ΠΑΝΤΑ και ισορροπία με την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (προφ.Ηλία).

Κι αν λοιπόν αυτόν έθεσε ως κλειδούχο για την ερμηνεία, με το μένος που διακρίνει μερικούς ενάντιά του, πως περιμένουν να αποκτήσουν αυτήν την γνώση;;;

Κύριε ελέησον!!

2. ...κατά τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή, ο γραπτός νόμος (κατά πόδα / ερμηνεία θεόπνευστη από προφ.Μωυσή) και ο φυσικός (φυσικοί λόγοι, των οποίων την πνευματική γνώση μας την χαρίζει ο Κύριος δια του προφ.Ηλία) είναι ισότιμοι και ταυτοδιδάσκαλοι και δεν πλεονεκτεί κάποιος ούτε και μειονεκτεί.

Γιαυτό και προσπάθησα ισόρροπα να προσεγγίσω δια λόγων (φυσικών και γραπτών) τον Λόγο αφού και Ο ίδιος είναι αγαθοδότης κάθε σοφίας (ελληνικής) και δύναμης (Γραφών), όλα για την μεταμόρφωσή μας ίνα τέκνα Θεού γενέσθαι....

Και αφού ... τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά... ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Eξ αὐτοῦ δὲ ὑμεῖς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ὃς ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις, 31 ἵνα, καθὼς γέγραπται, ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω.

...ώστε να πληθύνουμε τις αρετές δια της ταπεινότητος (σε αντίθεση εγωισμού και παθών), να βιώσουμε υπακοή (εισάγουσα αντί ανυπακοής που εξάγει) από την Φιλανθρωπία Του Τριαδικού Θεού.

Για τους συνηθισμένους να προσεγγίζουν τις Γραφές χωρίς ελληνικά ''ψαυστά'' φυσικά στοιχεία, παρακαλώ την διάκριση και το προσπέρασμα, καθώς είναι ομόρροπα και ομόπνοα. Για τους μη οικειωμένους με τις Γραφές, ας είναι το παραπάνω ερέθισμα στα τοιχεία του νου και της καρδίας, αυτά τα στοιχεία. Ικανά ως φωτιά (σ) να καθαρίσει, παρά απλά να ενημερώσει... (όπως γράφτηκε αλλού για την σ+οφία των ελλήνων και κινέζων...).


----

δεσμοί συναφείς (προηγούμενοι αυτού που παρατέθηκε τώρα, και για όσους εν-δια-φέρονται για το θέμα)
για τους επικριτές των σκιών της ΠΔ

και συνέχεια διαλόγου

[mystakid]

Ένα μυστήριο αρχίζει να λύνεται, όταν αυτή η ίδια η λύση, λαμβάνει ‘’σάρκα και οστά’’. Η λύση του μυστηρίου του Θεού, είναι ανάλογη. Σαρκούται ο Άχρονος και υπεράνω Χώρου άγνωστος Θεός για να γίνει γνωστός…

25 Μαρτίου με τον Ευαγγελισμό συνέβη άπαξ το, Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τὴ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε καὶ σὺν τὴ ἀσωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα. Χαῖρε, δι' ἦς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,χαῖρε, δι' ἦς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.Χαῖρε, τοῦ πεσόντος , Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις,χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Λύτρωσις και λύσις του προβλήματος. Στην ισχύουσα πρώην αρά, που απέδιδε πικρούς καρπούς σαν αγριέλαιος, έρχεται το μπόλιασμα. Το αντικειμενικά καλό εμ-βόλιο στον κόσμο και μεταποιεί την πρώην αγριέλαιο, σε καλλιέλαιο. Το κάθε ασθενές και υποκείμενο στην φθορά του θανάτου, σε πλήρες Ζωής με αυτήν να βιούται από τους ανθρώπους και όλη την κτίση, όχι πλέον ως αρά, αλλά ως χαρά. (αφού αυτό το ίδιο το Χ προσετέθη στον κόσμο. Ο Λόγος σάρξ εγένετο.

Τετραγωνίστηκε ο κύκλος. Ενχρονίσθη και εχωρήθη μέσα στο τετραδιάστατο χωροχρόνο (σαν μέσα σε τετράγωνο) πλήρως και χωρίς καμμιά έκπτωση, ή έλλειψη, η ολότητα του Θεού. Όλος ο κύκλος της Ζωής, της Δύναμης, της Σοφίας της Παναγαθότητός Του.

Εισήλθε στον χωροχρόνο ως Πέτρα (ο Άχρονος) και τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα*, κάνοντας ομόκεντρους κύκλους μέχρι τα όρια της Δημιουργίας. Επλήρωσε χαρμόσυνα τα σύμπαντα η είσοδός Του.

Επεκτάθηκε στα πριν και στα μετά και δεν άφησε ως Τέλειος, κανένα κενό. Ο πρώην γνωριζόμενος ως ο Ων, γνωρίζεται πλέον ως και ο Ην (παρελθών) και Ων (παρών) και Ερχόμενος (μέλλων). Ως Πρόσωπο μέσα στο απρόσωπο παρελθόν, παρόν και μέλλον, εξαρτώμενη η θεωρία και η αποδοχή ή υποτίμηση Αυτού, από την απόσταση ανθρώπου και Ανθρώπου.

Τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες για τη δική μας συμμετοχή, κατ’ ετοιμότητα.

Και ‘’πέφτει’’ ο Άδυτος Αστήρ, ως Αναπεσών,

με ενδεικτικό προπομπό του άγγελο, ως οδοδείκτη και φωτίζει ακτινοειδώς, αναμένοντας την συγ-κίνηση και συν-αίσθηση των ανθρώπων λόγων σε αυτήν την φιλάνθρωπη ενέργεια Του Λόγου. Πάντα όστις θέλει. Ο νοητός Ήλιος, ο Άδυτος Αστήρ φωτίζει όπως και ο φυσικός ήλιος, αλλά αν κατά τον Ιωάννη θεολόγο (γ’19) …αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· … οι άνθρωποι ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ προσεγγίζουν το Φως ή απομακρύνονται από Αυτό.

Με την γέννηση, η κρίσις και με την κρίση η γέννησις.

Στου καθενός την κρίση εναπόκειται να συνεχίσει να λατρεύει τους αστέρες ή να οδηγηθεί δια αστέρος στην προσκύνηση και επίγνωση του Αληθινού Φωτός.

…Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.

Είθε αυτές οι ακτίνες να ακουμπήσουν την συνείδησή μας και παρότι μακράν βιολογικώς και φυσικώς σε χώρο και χρόνο (2012 χρόνια μ.Χ), η Οικονομία Του Θεού δεν μας αφήνει αμετόχους, αφού ακτινοειδώς, καλύπτει πάντα χώρο και χρόνο. Και αυτή είναι η κρίσις.

Κρίσις συσταυρωμένων ανθρώπων (εν χωροχρόνω) συνάμα με Ενσαρκωθέντα ενχρονισθέντα και χωρηθέντα δια της Θεοτόκου αλλά και Εσταυρωθέντα Ιησού Χριστό, Θεό και Λόγο.

Και πως φαίνεται; Μια κουκιδίτσα στον τόσο μεγάλο χωροχρόνο. Ένα σημαδάκι, αλλά παρότι μικρό εμ-βόλιο στον κόσμο, παρότι μικρό σημείο, μπορεί και είναι το μόνο ικανό, να μας μεταστρέψει την αρά σε χαρά. Σε εμάς εναπόκειται η διάκρισις για την εύστοχη επιλογή Ζωής, μεταξύ ομοιαζόντων ‘’σημείων’’ (όπως ο Ώρος, ο Κρίσνα… που αποτυπώνουν στο μέτρο του δυνατού, αλλά ειδωλικά, την εκ Παρθένου Γέννηση). …ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον.

Προσκυνούμεν Σου την Γέννα Χριστέ δείξον ημίν και τα Θεία Σου Θεοφάνεια.

Με την γέννηση, η κρίσις και με την κρίση η γέννησις και η Κρίσις δια Σταυρού και δια του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω.

ΑΜΗΝ γενηθήτω το άγιο και πάνσοφο και φιλάνθρωπο θέλημά Σου.



**

Με την κυοφορούσα να μεταβαίνει εις Βηθλεέμ*** για απογραφή. Να Γεννήσει Τον Σωτήρα ως Άνθρωπο και μας να μας γεννήσει ως ουρανοπολίτες (μέσα στο εν ημίν σπήλαιο της καρδιάς, αλλά και Βασιλεία του Θεού) εν XC και Θεώ.

----------

* από Κάθετο Πνευματικό Κύκλο (οδοιπορικό της σοφίας του ανθρώπου)

** εξώφυλλο Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικό σώμα και Ουσία της κιβωτού)

*** στις δύο τοπικές διαλέκτους, Βηθλεέμ = οίκος του Άρτου και οίκος του Κρέατος (ή ευστοχότερα απ ότι καταλαβαίνουμε, της Σάρκας). Εκεί στην Βηθλεέμ πεθαίνει η (εν σκιά) θεωρία και θάπτεται ως Ραχήλ, εδώ (μέσα στην καρδιά μας αμήν) κι εμείς οι ορθόδοξοι κοινωνούμε Σώμα και Αίμα, τον Άρτο της Ζωής, την Θεία θεωρία Χριστό, για να μας δώσει Ζωή, κατά το ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ… Κύριε δόξα Σοι!!!

[mystakid]

Πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της;

«Και η γυναίκα η Σαμαρείτιδα και εκείνη που πήρε τους εφτά αδελφούς ως άνδρες της, σύμφωνα με τους Σαδδουκαίους, και η αιμορρούσα, και εκείνη
που έσκυβε στη γη, και η κόρη του Ιαείρου, και η Συροφοινίκισσα δηλώνουν και την ανθρώπινη φύση στο σύνολο της και την ψυχή του κάθε επί μέρους ανθρώπου και κάθε μια σημαίνει, σύμφωνα με τη διάθεση που υπόκειται στο πάθος, τόσο τη φύση όσο και την ψυχή.

Για παράδειγμα· η γυναίκα των Σαδδουκαίων είναι η φύση ή η ψυχή, που συνοίκησε βέβαια άγονα με όλους τους Θείους νόμους που δόθηκαν από τους αιώνες, δεν αποδέχεται όμως την προσδοκία των μελλοντικών.

Η αιμορρούσα επίσης είναι η φύση και η ψυχή, που με τα πάθη αφήνει να της γλιστρήσει πρός την ύλη η δύναμη που της δόθηκε για τη δημιουργία έργων και λόγων δικαιοσύνης.

Η Συροφοινίκισσα είναι η ίδια φύση και ψυχή του κάθε ανθρώπου, που έχει κόρη της τη διάνοια αιμορραγεί ασταμάτητα εξαιτίας της αγάπης πρός την ύλη. Η κόρη του Ιαείρου είναι επίσης η σύμφωνα με το νόμο φύση και ψυχή, που έχει τέλεια νενεκρωθεί από το να μην πράττει τις νομικές εντολές και να μην εκτελεί τα Θεία προστάγματα. Η συγκύπτουσα γυναίκα είναι η φύση και η ψυχή που με την απάτη του διαβόλου έστρεψε πρός την ύλη όλη τη σχετική με την πράξη νοερή δύναμη.

Η Σαμαρείτιδα, όμοια με τις προηγούμενες γυναίκες, σημαίνει τη φύση ή την ψυχή του καθενός, που χωρίς το προφητικό χάρισμα συμβίωσε, σαν με άνδρες, με όλους τους νόμους που δόθηκαν στη φύση μας, από τους οποίους οι πέντε είχαν προηγηθεί, ενώ ο έκτος, αν και ήταν παρών, αλλά όμως αυτός δεν ήταν άνδρας της φύσης ή της ψυχής, με το το να μή γεννά από αυτήν τη δικαιοσύνη που σώζει στον αιώνα.

Έλαβε λοιπόν η φύση ως άνδρα τον πρώτο νόμο, το νόμο στον παράδεισο· δεύτερο νόμο τον νόμο μετά τον παράδεισο· τρίτο το νόμο κατά τον κατακλυσμό του Νώε· τέταρτο το νόμο της περιτομής επί του Αβραάμ· πέμπτο το νόμο της προσφοράς του Ισαάκ. Αυτούς όλους τους έλαβε η φύση και τους απέρριψε εξαιτίας της ακαρπίας της στα έργα της αρετής. Έκτο είχε το νόμο μέσω του Μωϋσή που ήταν σαν να μην τον είχε ή επειδή δεν εκτελούσε τις πράξεις δικαιοσύνης που εκείνος όριζε ή επειδή επρόκειτο αυτή να μεταβεί σε άλλο νόμο ως άνδρα, δηλαδή το ευαγγέλιο, γιατί ο νόμος δεν είχε δοθεί στους ανθρώπους αιώνια, αλλά κατά οικονομία που παιδαγωγούσε προς το μεγαλύτερο και μυστικότερο.

Μ'αυτή την έννοια νομίζω είπε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα «και νυν ον έχεις ουκ έστι σός». Γιατί γνώριζε ότι ο άνθρωπος θα μεταφερόταν στο Ευαγγέλιο. Γι'αυτό και γύρω στην έκτη ώρα, όταν κατ'έξοχή περιλάμπεται η ψυχή από παντού από τις ακτίνες της γνώσης εξαιτίας της παρουσίας σ'αυτήν του Λόγου, κι ενώ είχε φύγει η σκιά του νόμου, συνομιλούσε την ώρα αυτή μαζί της, και κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, στέκοντας δηλαδή κοντά στην πηγή
μαζί με το Λόγο των θεωρημάτων της Γραφής. Αυτά ας λεχθούν πρός το παρόν και για το θέμα αυτό».

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής,
ΕΠΕ Φ 14Β, 263-267

πηγή

-----

προτεινόμενος δεσμός μια προσέγγιση στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού που ''δείχνει'' κάπως (στο μέτρο του δυνατού), την διαχρονική αναλογία Λόγου (Ανθρώπου) με λόγους (ανθρώπους) ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, δια των ζωηφόρων αιωνίων λόγων Του! για να μας ωριμάσουν και φτάσουν (κατά τάξη και ετοιμότητα και πόσο μας αναλογεί χάριτι) στο μέτρο της του Χριστού ηλικίας...

αλλά και το ότι Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·

από το blog

[mystakid]

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα...

…(Γεν.γ’24) καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

…(Γεν.δ’16) ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

Αφού ΑΔΑΜ είναι ο άνθρωπος, ανάλογα με τον προσανατολισμό του και από ποιο φως φωτίζεται, είναι σε στάση/θέση, ή κατέναντι ή απέναντι κι αν δεν περάσει από τον έναν έμμεσο φωτισμό στον άλλον, τον άμεσο, πως θα βιώσει αυτό το εκάθισεν και θρηνούσε και ωδύρετο;

-συνέχεια-

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ. Όχι απλά ως πέρασμα χρονικό, αλλά κυρίως βιωματικά, από χώρα στάσεως σε χώρα Αναστάσεως...

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ...

η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν)

[mystakid]

Όταν Ο Κύριος κατέβαινε από το όρος των Ελαιών, και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην Ιερουσαλήμ, για την Κυριακή των Βαϊων, οι μαθητές έψαλλαν δυνατά την δόξα του Θεού. Οι φαρισσαίοι, τους κατέκριναν και έλεγαν στον Χριστό, να τους διατάξει να σταματήσουν. Τότε Ο Κύριος τους είπε: αν αυτοί σταματήσουν να δοξάζουν τον Θεό, θα τα πουν οι πέτρες.

Ο Κύριος, δεν διέταξε τους μαθητές Του να σταματήσουν να δοξάζουν τον Θεό, αλλά αντιπρότεινε (με βαθύτερο και ευσπλαγχνικό αντί-λογο) σε αυτούς που ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν περί δόξας του Αληθινού Θεού, (φαρισσαίων, ελληνοαρχαιολατρών, αρνητών, αδιαφόρων κλπ) δλδ, διαχρονικά σ’ όλους αυτούς που με ‘’ελεύθερη’’ επιλογή… ορθώνουν τείχος σε αυτόν τον καλό, δοξαστικό λόγο (ευ-αγγέλιο), να τους εισάγει σε άλλη παιδεία και νουθεσία, να τους ερεθίσει λογικά, ώστε να κατανοήσουν το μήνυμα που δίνουν οι πέτρες του κόσμου.

Οι αναλογίες μικρο-μικρόκοσμου και μακρόκοσμου μπορούν να αποδώσουν με τις κατάλληλες κλείδες κατανόησης, μηνύματα – λόγους, ώστε να ανορθώσουν το νου μας, από τα χαμερπή στα επέκεινα. Από το ίχνος στην ζητούμενη Ουσία, που ''ρίχνει'' ίχνος και σημεία για να μην χάσει ο φιλαλήθης, τον δρόμο του.

… Το πρωτόνιο και τα ηλεκτρόνια, μοιάζουν με τον ήλιο και τους πλανήτες… η σχέση κυττάρου με το όλο βιολογικό σώμα μοιάζει με τον
άνθρωπο (ως μέλος) με το σύνολο του κοινωνικού σώματος, μέσα στο οποίο ζει και τους τρεις πάντα απαραίτητους αγωγούς σύνδεσης με τη ζωή φλέβα – αρτηρία – νεύρο (βιολογική, κοινωνική και πνευματική στο Αναστημένο Σώμα Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία).

Οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες της ‘’ζωής – κίνησης’’ για το πέρασμα της πρώτης ‘’δομικής’’ ύλης από τον μικρο-μικρόκοσμο στον χώρο των ανθρώπων,αναλογούν στις κατάλληλες (αυτή τη φορά φυσικοπνευματικά και όχι απλά βιολογικά, βλαστοκύτταρα δλδ κλπ) συνθήκες γένεσης – αναγέννησης και αναδημιουργίας του ανθρώπου στον χώρο του Θεού.

Είχαμε διακρίνει την πορεία ‘’ζωής’’ και το πέρασμα (δια της γέννησης) από το ένα επίπεδο στο άλλο. Αυτή η άνοδος σε διάσταση, επιτυγχάνεται, μόνο όταν το σπέρμα ευστοχήσει στο ωάριο, μαζί κινηθούν προς τη μήτρα, κυοφορηθεί η ‘’νέα μονάδα’’ μέσα σε αυτήν, περατώσει τον καθορισμένο χρόνο ωρίμανσης… ώστε τελικά να ‘’γεννηθεί’’, αφού βαδίσει την κλίμακα ανόδου.

Φυσικά, αυτό θα συμβεί, μόνο όταν το σπερματοζωάριο ενεργοποιηθεί. Το οφιοειδές του μαστίγιο, ως ‘’απαραίτητο εργαλείο’’ (μέχρις ενός σημείου), το υποβοηθά να κινηθεί προς ανεύρεση του στόχου του, που είναι το ωάριο. Αν επιτύχει στον πρώτο στόχο, πλέον ΔΕΝ το χρειάζεται, αποκόπτεται και μαζί κινούνται, ως ένα σώμα, στην μήτρα εκείνη, όπου θα επιτελεστεί ο πολλαπλασιασμός, η κυοφορία και η γέννησή του.

Είναι λογικό, ο άνθρωπος πριν περάσει στα υπερκόσμια, να περάσει εκ του κόσμου. Έτσι, αφού αντιληφθεί ότι δεν είναι μόνο ύλη και της θεωρίας… φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν… αρχίζει να κινητοποιείται – ενεργοποιείται (από την πρώην αδιαφορία και ακινησία που τον διακατείχε, ενδιαφερόμενος εφεξής για την αθάνατη ψυχή του). Με αυτήν την διάθεση ολοκλήρωσης, υποκινείται φιλομαθώς στις διάφορες θεωρίες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις του θείου, (ή και περιορισμένα κάπου, αν του καλύπτονται τα κενά) ώστε να βρει τον στόχο του.

-συνέχεια-