Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#91
|
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Chressida για αυτό το μήνυμα: | ||
HelenA (08-12-09) |
#92
|
|
||||
Φυσικα και βρισκουν εφαρμογη, αλλιως δε θα υπηρχαν ηρωες και εξ-αιρετικά ατομα που εχασαν τα αυτονοητα (το εγω τους) για να κυνηγησουν κατι αλλο. Δεν ειμαστε ολοι ικανοι, αλλα καποιοι ειναι.
Αν εννοεις για μια οικουμενικη ισχύ της αγαπης, οπως ειπαμε παραπανω, κανενας δεν ισχυριζεται οτι ισχυει, αλλα αυτο δεν εχει να κανει με την υπαρξη της η τη φυσικοτητα της. Εσυ λες οτι αν υπηρχε, θα ισχυε, εγω σου λεω οτι αν δεν υπηρχε, δε θα την ειχε εκφρασει κανενας. Επισης, αν μιλας ειδικα για την ιδανικη εννοια της αγαπης εισαι αδικη γιατι απορριπτεις τις υπολοιπες, καθημερινες "εγωιστικες" εννοιες της αγαπης. Και τελος παντων, νομιζω τοσες μερες ειμαστε εκτος θεματος γιατι το αρχικο μηνυμα ειναι για την διαπροσωπικη, καθημερινη αγαπη. Δεν ειναι ουτε για την ουτοπικη, ουτε την επαναστατικη, ουτε την υπερβατικη ουτε τη θεϊκή, αυτες δηλαδη που λες οτι δεν υπαρχουν
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 08-12-09 στις 17:07 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Gildor για αυτό το μήνυμα: | ||
μαρια ψαθα (28-12-09) |
#93
|
|
||||
Gildor,
επειδή πιο πάνω έκανες λόγο για φιλοσόφους, ας σου θυμίσω ότι όλα τα φιλοσοφικά κινήματα ξεκίνησαν από μια κοινή συνισταμένη: την εξήγηση της Φύσης μας και του Κόσμου. Κάποια απ' αυτά τα κινήματα θέλησαν να ασχοληθούν με το ζήτημα της σωτηρίας της Ανθρωπότητας. Αυτά, έγιναν θρησκείες κι αυτά είναι που καταπιάστηκαν με υπερβατικές θεωρίες: πώς θα γίνει καλύτερος ο κόσμος, για να σωθεί. Στην προσπάθεια λοιπόν αυτή, οφείλεται η σύλληψη ιδεών όπως Θεός, Αγάπη κτλ. Δεν εκφράζουμε μόνον ότι υπάρχει αλλά ότι θα θέλαμε να υπάρχει, προκειμένου να κατευνάσουμε τους φόβους μας. Γι' αυτό επιμένω ότι η Αγάπη που "νιώθουμε" είναι ψευδαίσθηση. Μια εκούσια αυταπάτη, που επιβεβαιώνει τον παράλογο (με την κατά Καμύ έννοια) χαρακτήρα μας. Ως εκ τούτου, δεν απορρίπτω τις διαπροσωπικές σχέσεις, διότι πάνω από άθεη και μηδενίστρια, δηλώνω παράλογη. Αν δεν ήμουν παράλογη, τώρα δε θα μιλούσα μαζί σου γιατί θα είχα αυτοκτονήσει. Δεν τις απορρίπτω αλλά παραδέχομαι την προβληματική τους υπόσταση. Η πρωτογενής ύλη απ' την οποία είναι φτιαγμένα τα ζωντανά όντα του πλανήτη είναι κοινή. Εντολή της φύσης είναι η κατασπάραξη της αντιλόπης από το λιοντάρι. Κι εσύ κι εγώ, δεν εκδηλώνουμε την επιθετικότητά μας όσο δρούμε σε συνθήκες που δεν απειλούν την ακεραιότητά μας. Αν αυτή απειληθεί, λειτουργούμε σαν κανονικά ζώα. Στο Λόγο μας οφείλεται ο Πολιτισμός μας αλλά η ύπαρξη του Λόγου δεν αναιρεί τα ζωώδη ένστικτα που υποβόσκουν. Μια αφορμή αρκεί, για να ξυπνήσουν. Η Αγάπη είναι ένας τρόπος να τα κοιμίσουμε. Αν δεν τα κοιμίζαμε, θα ζούσαμε ακόμη στις σπηλιές. Είναι όμως θέμα εργοστασιακής ρύθμισης που θέλουμε να τα κοιμίζουμε, εφόσον είναι θέμα εργοστ. ρύθμισης που θέλουμε να προοδεύουμε. Πλατείασα πάλι. ΥΓ: η αλήθεια είναι πως, έτσι όπως εξελίχθηκε η συζήτηση, το θέμα ταιριάζει περισσότερο στο κλαμπ της φιλοσοφίας |
#94
|
|
||||
Εγώ, Nelly, θα στο πω όπως το νιώθω. Νιώθω πραγματικός άνθρωπος όταν με αγαπούν και αγαπάω. Αντίθετα, νιώθω εντελώς ζώο όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο "θέλω να σκοτώσω άνθρωπο".
Και αν είναι ψευδαίσθηση όπως λες αυτό που εγώ ονομάζω αγάπη, τότε για να μην είναι και τα όποια κακά μου ένστικτα. Τώρα, το πόσο συχνά ή με πόσους ανθρώπους έχω νιώσει / νιώθω αυτό το "με αγαπούν και αγαπάω", αυτό είναι άλλη υπόθεση
__________________
Vis Imaginativa |
#95
|
|
||||
Αν μου ελεγες αυριο να πεθανω για τα παιδια μου, θα το εκανα χωρις να σκεφτω ουτε για ενα δευτερολεπτο. Δεν ειναι καθολου απιθανο να αγαπησεις πραγματικα. Ναι τα παιδια μου και τον αντρα μου τους αγαπαω *πραγματικα* και ανιδιοτελως, ειναι η ανασα μου, ειναι παντα στην σκεψη μου, καθε ωρα και καθε λεπτο... Χωρις να θελω να προσβαλλω, οποιος δεν ειναι γονιος δεν μπορει να καταλαβει το βαθος αυτης της αγαπης. Μπορει να φανταστει και να συγκρινει αλλα να καταλαβει πραγματικα, ειλικρινα, μεχρι το κοκκαλο...δεν μπορει. Απο τοτε που εγινα μητερα, δεν ζω για μενα πια και ξερεις κατι? Διολου δεν με νοιαζει αν αυτο δεν ειναι ανιδιοτελεια τι ειναι? Η αγαπη που εχω για ολα τα αλλα προσωπα στην ζωη μου, ναι ακομα και τον αντρα μου που τον λατρευω, τους γονεις μου, τα αδελφια μου... ειναι πολυ χλωμη σε σχεση με την αγαπη που εχω για τα παιδια μου.. ειναι σαν να συγκρινεις το Φεγγαρι με τον Ηλιο...
__________________
The Sculptor's Diaries (My Blog) If you want the rainbow you must put up with the rain! |
#96
|
|
||||
Αγαπάς τα παιδιά σου ανιδιοτελώς ; Μήπως αυτή η αγάπη πηγάζει από το γεγονός ότι είναι συνέχεια του εαυτού σου ; Είσαι διατεθιμένη όταν αυτά γίνουν 18, όσο και αν πονάς, να τους πεις πηγαίνετε να ζήσετε τη ζωή σας και εμένα αφήστε με ;
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε |
#97
|
|
||||
Δεν λέω ότι σε όλους τους γονείς, αυτή η αγάπη είναι άδολη. Αλλά στο μεγάλο ποσοστό ή αν θες σε ανθρώπους σαν και σένα, είναι και δεν θα πάψει να είναι στους αιώνες των αιώνων.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#98
|
|
||||
Ένα άρθρο που βρήκα και λες και διάβασε το ερώτημα της Μαρίας.
Όλοι μας έχουμε γαλουχηθεί θεωρώντας την αγάπη ως την πεμπτουσία της ζωής και το «κλειδί της επιτυχίας» στις σχέσεις μας. Πιστεύουμε ότι είναι η πηγή της ευτυχίας και αναλώνουμε την ζωή μας στην δημιουργία των προϋποθέσεων που θα καταστήσουν δυνατή την μόνιμη εδραίωσή της στη ζωή και στις σχέσεις μας... Επιθυμούμε μια άνευ όρων αγάπη, δηλαδή την αγάπη που οι άλλοι μας προσφέρουν γι’ αυτό που είμαστε, κι όχι γι’ αυτό που κάνουμε, ή δεν κάνουμε. Οι περισσότεροι από μας, στην προσπάθειά μας να εξιδανικεύσουμε τους γονείς μας και τους σημαντικούς μας ανθρώπους της παιδικής μας ηλικίας, εντάσσουμε την φροντίδα που πήραμε από εκείνους σ’ αυτήν την άνευ όρων αγάπη που τόσο πολύ ανάγκη την είχαμε και την έχουμε. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν ζήσει έστω και λίγα λεπτά αυθεντικής αγάπης σε όλη τους τη ζωή! Οι περισσότεροι, με θλίψη και απογοήτευση συνηδητοποιούμε, σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο της ενηλικίωσής μας, πως το μεγαλύτερο κομμάτι της αγάπης που βιώσαμε μέσα στις σημαντικές μας σχέσεις κάθε άλλο παρά χωρίς όρους ήταν. Ότι οι γονείς, οι σύντροφοι, οι φίλοι μας μας αγαπούσαν –και μας αγαπάνε- επειδή μας θεωρούνε συνέχειά τους στο μέλλον, έξυπνους, όμορφους, αποτελεσματικούς, δοτικούς, σώφρονες, τρυφερούς, επειδή δεν λέμε εύκολα «όχι» στις ανάγκες των άλλων, επειδή έχουμε καλό χιούμορ, κ.ο.κ. Αν βέβαια στραφούμε για λίγο με ειλικρινή διάθεση στον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι οι όροι που και μεις οι ίδιοι θέτουμε σε εκείνους που αγαπάμε είναι αδυσώπητα άκαμπτοι και αυστηροί! Είμασταν πολύ μικρά παιδιά όταν εμποτιστήκαμε σ’ αυτήν την γεμάτους όρους αγάπη, και δυσκολευόμαστε πολύ να την ξε-μάθουμε τώρα που γίναμε μεγάλοι. Οι όροι που –με επίγνωση, ή ανεπίγνωστά μας- βάζουμε στα πρόσωπα με τα οποία εμπλεκόμαστε, γίνονται βάρη, επιβαρύνουν τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Όταν επιλέγουμε να αποσύρουμε κάποιους απ’ αυτούς τους όρους ανακαλύπτουμε την ευρύτητα των συναισθημάτων μας και την ικανοποίηση που μπορούμε να αντλήσουμε μέσα απ’ αυτά. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στην ανάγκη μας για άνευ όρων αγάπη είναι ο φόβος μας ότι αυτό το ωραίο συναίσθημα που δώσαμε δεν θα επιστραφεί ποτέ. Εκείνο όμως που δεν συνειδητοποιούμε, μέσα απ’αυτήν μας την υπόθεση, είναι ότι η συναισθηματική αίσθηση που αναζητάμε δεν βρίσκεται σ’ αυτό που θα πάρουμε, αλλά σ’ αυτό που εμείς προσφέρουμε. Εάν υπολογίσουμε «λογιστικά» την αγάπη που δεχόμαστε –ή που θα έπρεπε να είχαμε δεχτεί- δεν θα νιώσουμε ποτέ ότι μας αγάπησαν και ότι μας αγαπούν. Αντίθετα, θα έχουμε συνεχώς την αίσθηση ότι μας χρωστάνε, όχι τόσο επειδή πράγματι μας χρωστάει κάποιος, αλλά επειδή η ίδια η πράξη του υπολογισμού δεν είναι καθαυτή μια πράξη αγάπης. Με άλλα λόγια, η αίσθηση ότι δεν μας αγαπούν δεν προκύπτει απ’ το γεγονός ότι δεν δεχόμαστε αγάπη. Είναι επειδή, εξαιτίας του φόβου μας, μπλοκάρουμε την δική μας ανάγκη να δώσουμε αγάπη. Όταν είστε σε διαμάχη με κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο, έχετε την εντύπωση ότι νιώθετε απογοητευμένοι για κάτι που εκείνος/ εκείνη σας έκανε, ή δεν σας έκανε. Στην πραγματικότητα όμως νιώθετε θλίψη και απογοήτευση επειδή, από φόβο ότι θα υπερβείτε τον εγωκεντρικό σας εαυτό –και έτσι, ίσως και να τον χάσετε!- έχετε αποσύρει την αγάπη σας από το πρόσωπο που αγαπάτε. Εάν αποφασίσετε –γιατί περί προσωπικής απόφασης πρόκειται!- να απλώσετε τα χέρια σας και, χωρίς ιδιαίτερο εσωτερικό διάλογο και σκέψη, αγκαλιάσετε την μητέρα σας, τον φίλο σας, τον αδερφό σας, μολονότι δεν είναι –ούτε ενδεχομένως θα γίνουν ποτέ- όπως θα θέλατε να είναι, θα αρχίσετε να βλέπετε μαγάλες αλλαγές στη ζωή σας. Θα δείτε να ελευθερώνονται δυνάμεις, μέσα και έξω από σας. Μα, πάνω απ’ όλα, θα δείτε τις καρδιές σας να μαλακώνουν και να γεμίζουν γαλήνη... www.aftognosia.gr
__________________
Vis Imaginativa |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Chressida για αυτό το μήνυμα: | ||
μαρια ψαθα (28-12-09) |
#99
|
|
||||
Με έκανε να αναρωτηθώ όμως ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά της αγάπης. Από την μεριά του παιδιού, καθώς μόνο έτσι μπορώ να σχολιάσω, θα έλεγα πως η αγάπη αυτή εξυψώνεται και ολοκληρώνεται όταν έχει και σαν χαρακτηριστικό της την ελευθερία. Τα παιδιά δεν είναι ούτε συνέχεια των γονέων, ούτε ανήκουν σε αυτούς. Ας πούμε πως ανήκουν στον εαυτό τους.. Κι αυτές τις σκέψεις ήρθε το παρακάτω μήνυμα να τις συμπληρώσει. Το βλέπω πως: "υποχρέωση" του γονέα είναι, να σεβαστεί το παιδί και να μην το θεωρεί κτήμα του και ούτε να πράττει έτσι. Κι όταν αυτό δεν είναι δυνατό, "υποχρέωση" του παιδιού είναι να οδηγήσει τον γονιό του. Η παραπάνω αγάπη, έτσι όπως εκφράζεται στο αρχικό μήνυμα, με την ελευθερία (όπως πολύ λίγο ανέφερα) πιστεύω πως είναι μια καλώς εννοούμενη αγάπη. |
#100
|
|
||||
Με συγχωρείτε αλλά η απορία είναι φύσεως λεκτικής και άρα λογικής και άρα σηκώνει τεμαχισμό. Επί το έργον (μπαλτά παρακαλώ...):
τι θα πει "Είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε πραγματικά;" 1.Είμαστε = Εμείς? Οι άνθρωποι? Όλοι οι άνθρωποι? Όλων των ηλικιών? Μόνο οι ευκατάστατοι ή και εκείνοι που αναζητούν τροφή καθημερινά? Τι γίνεται με όσους δεν έρχονται σε πραγματική επαφή με άλλους; Εκείνοι δεν αγαπούν; Τα βρέφη ως γνωστόν δύσκολα αγαπούν γιατί δεν γνωρίζουν ούτε εαυτό ούτε ανιδιοτέλεια. Από την άλλη υπάρχουν ζώα που φέρονται ωριμότερα από εμάς ως προς τον συγκεκριμένο τομέα. (π.χ. http://www.youtube.com/watch?v=54qmYvlQ-Sg ) 2. Ικανοί = η αγάπη είναι ικανότητα; είναι κάτι που έχουμε ή που αποκτάμε με τον καιρό, κάτι που μας μαθαίνεται από άλλους; ή κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει και αντιγράφουμε; αρχικά θα έλεγα ότι είναι καταγεγραμμένη στο DNA μας, αλλά βλέποντας πόσο άγρια μπορεί να φερθεί άνθρωπος σε άνθρωπο... καταλήγω στο ότι μάλλον δεν είναι ούτε καταγεγραμμένη ούτε ανιδιοτελής... πρόκειται ίσως για κάτι τεχνητό με υψηλή αλλά πολύ καλά καλυμμένη σκοπιμότητα. (ζευγάρωμα, διαιώνιση, εξασφάλιση, κλπ.) γι'αυτό και την ανάγουμε ως αξία στην υψηλή σφαίρα των ευγενών αισθημάτων. 3. να Αγαπήσουμε Δυστυχώς η έννοια της αγάπης περικλείει τόσα συναισθήματα και συμπεριφορές, που ένας όρος μοιάζει φτωχός να αποδώσει. Ίδια είναι η αγάπη του γονέα προς το παιδί; του εραστή στην ερωμένη; του φιλόπτωχου στον ζητιάνο; του δασκάλου στον μαθητή; σίγουρα όχι. Γιατί λοιπόν να υπάρχει μόνο μία λέξη; (Εδώ να θυμήσουμε και το αντίστοιχο πρόβλημα στα αρχαία με τις λέξεις εραστής και ερώμενος που έχει κάνει τους άγγλους αρχαιολόγους να μας θεωρούν παιδεραστές πρώτης) Τι θα πει λοιπόν αγάπη; Αν είναι συναίσθημα ας αφήσουμε τα λόγια και τις σκέψεις και ας το απολαύσουμε. Αν ωστόσο αντί να το νιώθουμε τείνουμε να το πετσοκόβουμε στις ατραπούς του λογισμού, ίσως τελικά μοιάζει πιο πολύ με άλλο ένα θεωρητικό κατασκεύασμα (όπως ο ρομαντισμός ή ο ιπποτισμός) που γεννήθηκε στα βιβλία και έκτοτε κυκλοφορεί για να μας στοιχειώνει αν το ζούμε αν το χάσαμε ή αν το πετύχαμε σωστά. 4. Πραγματικά Αυτό το πραγματικά δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην ερώτηση. Υποβαθμίζει την αξία, συναίσθημα κλπ. της αγάπης σε επίπεδο πραγμάτων. Ζητάει απτές αποδείξεις, αριθμούς, ή δυνατόν ένα "πραγματικόμετρο" που θα μετρήσει αν και κατά πόσο η αγάπη μας είναι αυτή που πρέπει, αυτή που ορίζουν τα διεθνή εμπορικά σταθμά. ε, όχι. Καθένας αγαπάει όπως καταλαβαίνει και όπως μπορεί. Ολοκληρώνω: για να αγαπήσουμε πρέπει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να έχουμε ενσυναίσθηση (να μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου). Αφού λοιπόν ξέρουμε ποιοί είμαστε και τι νιώθει ο άλλος, υποψιαζόμαστε πώς μπορούμε να του κάνουμε καλό και πώς κακό. Μένει λοιπόν λίγο ήθος (να θέλουμε δηλαδή να του κάνουμε καλό) και στη συνέχεια θέληση για δραστηριότητα, ώστε τελικά να μη μείνουμε θεωρητικοί και αδρανείς αλλά να εκδηλώσουμε την αγάπη έμπρακτα. Αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, έτσι; (Άρα οι παράγοντες που εμπλέκονται είναι αρκετοί και όχι πάντα ελεγχόμενοι, συνεπώς προσφέρουν δικαιολογίες σε πολλούς να μην κάνουν πράγματα) Α...στο τελικό στάδιο η ενέργειά μας καλό είναι να φτάσει αναλλοίωτη στον αποδέκτη, ο οποίος πρέπει να την αντιληφθεί όπως την εννοούσαμε και οπωσδήποτε να μας στείλει κάποιο μήνυμα αναγνώρισης και ευχαριστίας. αλλιώς σταματάμε να τον αγαπάμε να μάθει. αυτά τα ολίγα ευχαριστώ που σας κούρασα με πραγματική αγάπη Wallace |
#101
|
|
||||
Δεν είχα φανταστεί ότι ένα ερώτημα μου θα έπαιρνε τέτοιες διαστρεβλωτικές διαστάσεις .
Σας ζητώ να επανέλθουμε ακόμη μία φορά , καθότι η ερώτηση αφορά αποκλειστικά και μόνο την ερωτική αγάπη - νομίζω είναι ευδιάκριτο - και δεύτερον προς Θεού , θέλετε να μου πείτε πως σε μία συζήτηση φιλικού επιπέδου για να επιχειρηματολογήσετε ξεσηκώνετε φιλοσοφίες και αποφθεγματα ? Ας σταματήσουμε για ένα λεπτό την όποια επίδειξη γνώσης και ας απαντήσουμε σαν φίλος προς φίλο . Είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε πραγματικά ?
__________________
Άν το σκεφτείς πολύ θα τρελαθείς . . . αν το ζήσεις θα πιάσεις ουρανό ! ! ! |
#102
|
|
||||
Μετά από τόση κουβέντα, εσύ απορείς ακόμη;
__________________
Ό,τι προλάβουμε |
#103
|
|
||||
Αντί να μας ευγνωμονείς που πήραμε το θέμα από κουτσομπολίστικο πρωινάδικο για απονενοημένες νοικοκυρές και το πήγαμε στη βραδυνή ζώνη του History Channel, μας τη λες κι αποπάνω; |
#104
|
|
||||
Απο το πρώτο σου μήνυμα δεν φαίνεται ότι το περιορίζεις στην ερωτική αγάπη, ή τουλάχιστον εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι έτσι και από την τροπή της κουβέντας φαίνεται πως και άλλοι δεν το αντιλήφθηκαν έτσι. Δεν είδα κανένα να το διαστρεβλώνει κατά την άποψη μου, μα σαν μοντερέιτορ που είσαι και επειδή κατέχεις το θέμα σου καλύτερα μπορείς να διαχωρίσεις τα διαστρεβλωτικά μηνύματα. Στο είδικο θέμα της ερωτικής αγάπης που ρωτάς, φυσικά και υπάρχει! Η ερωτική συνεύρεση ( πως αλλιώς να το πω? ) δεν γίνεται μόνο σαν βιολογική λειτουργία. Σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύεται και με "ερωτική αγάπη". Τώρα αν υπάρχει "ερωτική αγάπη" χωρίς την ερωτική συνεύρευση, εκεί θα σε γελάσω, δεν γνωρίζω να απαντήσω. Επίσης -και μη με κατηγορήσεις για φιλοσοφία- μια κουβέντα θα συμπληρώσω: ελευθερία. |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|