Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Ελληνική παράδοση & Λαογραφία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 26-09-06, 19:20
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Τα έθιμα μας

Τα έθιμα μας

Όσο νοσταλγικά γυρίζω πίσω, πονάει πολύ βλέποντας τα έθιμα μας αλλοιώνονται, μένουν πια μόνο σε αφηγήσεις ορισμένων μεγάλων ανθρώπων, ή στις εικόνας που ένας συγγραφέας αφήνει να φανούν.

Δεν θα κάνω μεγάλη εισαγωγή, θα ξεκινήσω να σας αναφέρω εικόνες δικές μου, από χρόνια όμορφα και ανέμελα που δυστυχώς δεν θα τις ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Ελάτε και εσείς και δώστε τις δικές σας εικόνες, με απλά λόγια, χωρίς περίτεχνες λογοτεχνικές εκφράσεις.

Η παραμονή του Αϊ Γιάννη (23 Ιουνίου) ήταν μία από τις πιο αγαπημένες μου μέρες, γιατί όλοι μαζί μικροί μεγάλοι γιορτάζαμε το κάψιμο των πρωτομαγιάτικων στεφανιών. Τώρα θα μου πείτε ποιων στεφανιών; Μαζεύαμε παλιές καρέκλες, ξύλα, παλιά χαλασμένα τραπέζια, ότι χαρτικά από εφημερίδες ακόμα και κακομεταχειρισμένα βιβλία (δυστυχώς), μέρες ολόκληρες πριν. Καταπιέζαμε τους δικούς μας για ότι μπορούσε να καεί και τα μαζεύαμε. Το απόγευμα της παραμονής, οι μεγαλύτεροι που είχαν και τον απόλυτο έλεγχο της φωτιάς, φτιάχνανε ένα σορό που μερικές φορές ξεπερνούσε το μπόι τους σε ύψος, το περιλούζαμε με φωτιστικό οινόπνευμα και το πανηγύρι ξεκίναγε. Ε πάνω πάνω βάζαμε και τα στεφάνια …

Που να πλησιάσουν οι μικρότεροι, οι πιο τολμηροί ξεκίναγαν τα πηδάνε μετά από μία ώρα και τι περηφάνια νοιώθαμε σε κάθε πήδημα, έστω και αν είχαν λίγο τσουρουφλιστεί μερικές τρίχες μας.

Εκείνη την μέρα δεν είχε αυστηρότητα στην ώρα του ύπνου, μέχρι πια να δυσαρεστηθεί κανείς μεγάλος και να σβήσει το υπόλοιπο της φωτιάς με κανένα λάστιχο νερού.

Τα έθιμα των γιορτών, έθιμα πλημμυρισμένα με μυρωδιές που σου σπάγανε την μύτη και εσύ να κάνεις νηστεία για να μεταλάβεις και το μαρτύριο της εγκράτειας να γίνεται πολύ μεγαλύτερο. Τα Χριστούγεννα η Γιαγιά μου με τις κόρες της (και η Μητέρα μου φυσικά μαζί) έκαναν πολλές μέρες πριν τις προετοιμασίες. Τι καλό φρέσκο βούτυρο θα πάρουν, που θα βρουν το καλύτερο αλεύρι, να πάνε και στην ψησταριά της γειτονιάς να προμηθευτούν και την στάχτη για τα γλυκά.
Η Γιαγιά σαν πιο έμπειρη έδινε την έγκριση της για κάθε υλικό και αλίμονο στην κόρη, που δεν είχε ψωνίσει το καλύτερο :-)

Τώρα μιλάμε για τέσσερις κόρες αποκατεστημένες, αλλά τα γλυκά αυτά γινόντουσαν μόνο με την υψηλή επιστασία της Γιαγιάς, στο δικό μας σπίτι που έμενε και η Γιαγιά.

Τα γλυκά των Χριστουγέννων ήταν φυσικά τα Σμυρναίικα μελομακάρονα, καμιά σχέση, να σας το πω απλά, με ότι έχετε φάει από μη Σμυρνιά. Η Γιαγιά έδινε την έγκριση της να σταματήσει το ζύμωμα, όταν τα έπιανε στα χέρια της και καταλάβαινε ότι ήταν εντάξει.

Τα αγόρια είχαν φροντίσει τα φέρουν από τον φούρνο τα μεγάλα ταψιά, τους λεγόμενους ταβάδες. Όλα τα γυναικεία χέρια από 12 ετών και άνω, έπαιρναν μέρος στην μυσταγωγία της μορφοποίησης των μελομακάρονων, χρησιμοποιώντας την παλάμη τους και να τους δώσουν το σχήμα και μετά να τα ακουμπήσουν στην ξύστρα, για να πάρουν αυτό το ανάγλυφο σχήμα.

Εμείς τα αγόρια τα μεταφέραμε στον φούρνο, αφού η Γιαγιά μεταβίβαζε με εμάς στον Φούρναρη, την απειλή μην τολμήσει και τις τα κάψει.

Μετά από μιάμιση ώρα ξεκινούσε η αντίστροφη μεταφορά των ταβάδων από τον φούρνο στο σπίτι. Η Γιαγιά έκανε πρώτη την επιθεώρηση, έσπαγε ένα το δοκίμαζε στην γεύση και συγκατάνευε ότι ήταν καλό, αυτό σήμαινε ότι και εκείνη την φορά, όποιος έτρωγε μελομακάρονο έγλυφε και τα δάκτυλα του :-)

Είχαν ετοιμάσει μεγάλες πήλινες λεκάνες με το μέλι, και με μια μεγάλη τρυπητή κουτούλα βαπτίζανε τα μελομακάρονα για ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να τα απλώνουν στις πιατέλες να τα πασπαλίζουν ψιλοκομμένο καρύδι.

Ένα άλλο γλυκό που το κάναμε παραμονές πρωτοχρονιάς, ήταν τα βασιλοπιτάκια και από το ίδιο υλικό η παραδοσιακή τραγανή Βασιλόπιτα.

Στα Βασιλοπιτάκια τα έκαναν τα παιδιά έστρωνε η Μητέρα μας την ζύμη στο τραπέζι και με διάφορες μεταλλικές φορμίτσες δίναμε σχέδια ζώων και πουλιών στα πιτάκια.
Η Μητέρα μας πρόσθετε ένα γαρύφαλλο στην νοητή θέση του ματιού και τα άλειφε με κρόκο αυγού.

Υπόλοιπα έθιμα έρχονται.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 27-09-06, 10:23
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
2ο μέρος

Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ήταν η μέρα που θα στολίζαμε το δέντρο (στην οικογένεια μου ήταν παράδοση το δέντρο παρ’ όλα που γενική μόδα έγινε λίγα χρόνια αργότερα). Ο Μπαμπάς μου φρόντιζε να αγοράζει ένα αληθινό και εμείς από νωρίς με την εποπτεία της Μαμάς μας ξεσκονίζαμε τις μπάλες, ισιώναμε κάτι φανταστικά στολίδια, με σπιτάκια χιονισμένα και παράθυρα από χρωματιστή ζελατίνη. Ένας ένας στην σειρά έβαζε το δικό του στολίδι πάνω στο δέντρο ενώ η Μαμά μας έκανε μερικές ….διορθωτικές κινήσεις. Το αστέρι στην κορυφή ήταν το τελευταίο στολίδι που έμπαινε και μετά όλοι μαζί τραγουδάγαμε τα γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια με το ‘ω έλατο’ να έχει την τιμητική του.

Την παραμονή πρωί πρωί, τα παιδιά ζητούσαν απ όλους συγχώρεση για τις αμαρτίες τους :-) και πηγαίναμε στην εκκλησία για να μεταλάβουμε. Μάλιστα μαζί με κάθε συγχώρεση, ήταν παράδοση να παίρναμε και ένα χαρτζιλίκι, υποτίθεται για το κερί στην εκκλησία. Μόλις επιστρέφαμε τρώγαμε το πρωινό μας και φεύγαμε σε παρέες ή μόνοι για τα κάλαντα στην γειτονιά. Δεν πηγαίναμε στα ξένα μέρη, μόνο σ’ αυτούς που γνωρίζαμε και όλους τους γείτονες σε μια ακτίνα 100-150 μέτρων που ήταν η επικράτεια της παρέας μας.

Όταν γυρίζαμε από τα κάλαντα με τα πιο τρελά λεφτά που μπορούσαμε να διανοηθούμε, μέχρι και ένα πενηντάρικο δηλαδή, είχαμε μια αγγαρεία που τα πιο πιτσιρίκια την φοβόμασταν. Μας έφτιαχνα από το σπίτι μια πιατέλα με γλυκά και μερικές σακούλες με τρόφιμα μάλλον και έπρεπε να τα πάμε σε μια γριούλα που βαριάκουγε και εμείς τα αισχρά την λέγαμε κουφή. Ήταν ένα κομμάτι μάλαμα αλλά σαν παιδιά είχαμε παρεξηγήσει που φίλαγε σβουριχτά :-) Έτσι μετά φόβου θεού πηγαίναμε στο σπιτάκι της, που για όσους ξέρουν το νυν σπίτι μου, ήταν ακριβώς απέναντι μου σε ένα οικόπεδο με καλαμιές και τις δίναμε τα δώρα, μαζί με ένα μέρος (με βαριά καρδιά ομολογώ) από τα κέρδη μας στα κάλαντα.

Το βράδυ της παραμονής καθόμαστε μέχρι αργά και ακούγαμε ιστορίες για την γέννηση του φτωχού Χριστού. Μέχρι σήμερα κάθε παραμονή Χριστουγέννων έρχονται πολύ δυνατά εκείνα τα λόγια.

Ήρθαν και χρόνια πολύ πιο δύσκολα, μετά από μία οικονομική καταστροφή του πατέρα μου, αλλά σε τίποτα δεν άλλαξε αυτή την μαγική βραδιά, όσο ακόμα ήμασταν ενωμένοι, με την ίδια αγάπη και στοργή. Στα πιο δύσκολα ξεχωρίζεις κανείς πιο εύκολα τους ανθρώπους.

Η παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν πολύ διαφορετική, μαζευόταν κόσμος στο σπίτι, όλοι παίζαμε τόμπολα, με την Γιαγιά να κοιτάζει μπας και κλέβει κανείς. Μισή ώρα πριν την αλλαγή του χρόνου ανοίγαμε το ραδιόφωνο και ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση. Σε 10 δευτερόλεπτα θα έρθει ο νέος χρόνος σε 5 4 τότε κλείναμε όλα τα φώτα και κρατάγαμε τις αναπνοές μας 3 2 1 καλή χρονιά ευτυχισμένο το νέο έτος!!!

Αγκαλιές φιλιά ευχές και μετά στο τραπέζι για το πρωτοχρονιάτικο δείπνο, που δεν ξέρω από παράδοση ήταν πάντα ένα γουρουνοπουλάκι (σλερφ) το κύριο πιάτο.

Την άλλη μέρα πηγαίναμε, δυστυχώς, πολύ πρωί στην εκκλησία, με τον Μπαμπά να κρατάει ένα ρόδι και ένα κανατάκι για τον αγιασμό. Γυρίζαμε και ο Μπαμπάς έσπαγε το ρόδι για να ροδίζει όλος ο χρόνος.

Και ερχόντουσαν τα φώτα και έπρεπε να κατεβάσουμε τα στολίδια από το δέντρο και την άλλη μέρα να πάμε και στο σχολείο, σκέτη δυστυχία δηλαδή.

Το Πάσχα τα ήθη και τα έθιμα ήταν ακόμα πιο πολλά. Ας ξεκινήσουμε με τα αγαπημένα μου τα πασχαλιάτικα γλυκά.

Δύο βασικά γλυκά φτιάχναμε παραδοσιακά το Πάσχα, τα τσουρέκια, τα γνωστά σας τσουρέκια και τα Σμυρναϊκά τσουρεκάκια τα οποία εδώ αποκαλούν σμυρναϊκά κουλούρια (καμιά σχέση με ότι έχετε φάει).

Τα τσουρεκάκια για να γίνουν ήθελαν πολύ τεχνική, όσο και αν προσπάθησα να τα φτιάξω μεταγενέστερα ατύχησα. Πρώτο συστατικό το καλό φρέσκο βούτυρο, τα έπλαθαν με βούτυρο και όλα τα άλλα συστατικά, φτιάχνανε τρία μπαστουνάκια που ενώνανε τις άκρες όπως θα τα έχετε δει και σε ζαχαροπλαστεία. Η μυρωδιά αυτών αν θέλετε κουλουριών (τσουρεκάκια είπαμε) ήταν κάτι το απίστευτο, η δε γεύση του σε απογείωνε, σε μεθούσε.

Επίσης προσεκτική δουλειά τριών ημερών ήταν η δημιουργία των μεγάλων τσουρεκιών (τις πλεξούδες που ξέρετε). Τρεις μέρες κράταγε η κατασκευή τους και για την προστασία της ζύμης χρησιμοποιούσαν λινά τραπεζομάντιλα. Να πω την αμαρτία μου δεν ήμουν ποτέ φίλος των τσουρεκιών, αλλά ειδικά για εμάς μας έφτιαχναν και μερικά μικρούλια που μας τα έκαναν σάντουιτς με βούτυρο και μαρμελάδα :-)

Η Γιαγιά μας για κάθε μέρα της Μεγάλης εβδομάδος μας έλεγε μια μικρή πρόταση σαν επεξήγηση της ημέρας. Μεγάλη Δευτέρα μεγάλη Μαχαίρα, Μεγάλη Τρίτη ο Χριστός εκρίθη, Μεγάλη Τετάρτη ο Χριστός στον Άδη Μεγάλη Πέμπτη ο Χριστός παιδεύτη, Μεγάλη Παρασκευή Θάνατος και οδυρμοί Μεγάλο Σάββατο οι Εβραίοι στον Θάνατο, Μεγάλη Κυριακή Μπαμ μπουμ εδώ και εκεί. Ελπίζω να θυμάμαι ακριβώς τα λόγια αυτά.

Νωρίς το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης βάφαμε τα αυγά, λύπη και οδύνη για κάθε ένα που έσπαγε στο βράσιμο. Εμείς με την σειρά καθόμασταν με ένα πανάκι με λάδι για να τα αλείφουμε και να τους δίνουμε την γυαλάδα. Μου άρεσε πολύ να βλέπω τα κόκκινα αυγά πάνω στον μπουφέ της τραπεζαρίας. Σαν να στόλιζε όλο το σπίτι. Την μεγάλη Παρασκευή μέχρι σήμερα, ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα, Παρακολούθηση της Αποκαθήλωσης και μετά επίσκεψη σ’ Εκείνους που δεν είναι πια μαζί μας. Τότε σαν μικρό παιδί πηγαίναμε λίγα λουλούδια, θυμιατίζαμε και ανάβαμε το καντήλι στον Παππού, τώρα δυστυχώς η εκεί παρέα μεγάλωσε…

Σαν μικρά παιδιά θέλαμε την Μεγάλη Παρασκευή να προσκυνήσουμε όσους επιταφίους μπορούσαμε περισσότερους, Αγία Ζώνω Άγιος Γεώργιος Των Αποστόλων (η εκκλησία του Κανάρη) στου Σταυρού και στον Άγιο Δημήτριο. Όλες εκκλησίες σε ακτίνα περίπου 500 μέτρων από το σπίτι. Το μεσημέρι από παράδοση τρώγαμε φακές νηστίσιμες, που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί ήταν νηστίσιμες αφού πάντα μου άρεσαν πάρα πολύ :-)

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί φέρναμε από την Πρώτη Ανάσταση τις δαφνούλες που σκορπούσε ο Ιερέας στο Ανάστα ο θεός κρίνων την Γη. Με λεφτά από χαρτζιλίκι αγοράζαμε πιστολάκια με καψούλι και περιμέναμε το βράδυ στο Χριστός Ανέστη να ξεκινήσουμε τα μπαμ μπαμ.

Ξέχασα να σας πω ότι σε όλες τις γιορτές μαζευόμαστε όλοι μαζί 25-30 άτομα, όλο το σόι και για εμάς αυτό ήταν το μεγάλη μας πανηγύρι.

Έτσι η Γιαγιά είχε πάλι το γενικό πρόσταγμα για να φτιάξει την μαγειρίτσα, επέβλεπε τις κόρες της να ψιλοκόβουν τις συκωταριές σε μέγεθος μικροσκοπικό, να καθαρίζουν τα αντεράκια μέσα έξω και να τα φτιάχνουν πλεξούδες για να μπουν στο τσουκάλι. Το κόψιμο των φρέσκων κρεμμυδιών (σε αντίθεση με ότι γίνεται εδώ η μαγειρίτσα γινόταν μόνο με φρέσκα κρεμμύδια χωρίς άλλα χορταρικά και μαρούλια).

Εκείνη η μυρωδιά της μαγειρίτσας όσο ψηνόταν έκανε την πείνα από τη νηστεία μας ακόμα πιο δύσκολη, η Μητέρα μου επειδή ήξερε ότι το στερνοπαίδι της (εγώ δηλαδή) ήταν πολύ λιγούρικο, όλο και φρόντιζε να μου δίνει και κάτι.

Στις 11 πηγαίναμε όλοι μαζί στην Αγία Ζώνη, για την Ανάσταση, ντυμένοι στα καλά μας, με καινούργια παπούτσια και ρούχα και με την νονά μου (και θεία μου) να με έχει προμηθεύσει με μια μεγάλη άσπρη λαμπάδα με ένα μεγάλο γαλάζιο φιόγκο. Τι χαρά νοιώθαμε εκείνες τις ώρες, ήταν η προσμονή της Ανάστασης, ήταν και η προσμονή της μαγειρίτσας (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε), λάμπαμε από ευτυχία.

Όταν ο Πατέρας μου (που είχε σπουδάσει παράλληλα και Βυζαντινή μουσική και ήταν και είχε και εκπληκτική φωνή) πήγαινε να ψάλει εθελοντικά, καθόμαστε μέχρι τις 2-2:30 η ώρα να τελειώσει όλη η λειτουργία.

Μετά στο τραπέζι η πανδαισία της μαγειρίτσα, ο διαγωνισμός τσουγκρίσματος αυγών και η αυριανή προσμονή για τις σούβλες του Θείου που ήταν ήδη έτοιμες.

Συνεχίζεται
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 27-09-06, 13:05
Το avatar του χρήστη Diamond
Diamond Ο χρήστης Diamond δεν είναι συνδεδεμένος
Mika Vyko's Vozht
 

Τελευταία φορά Online: 19-01-21 20:02
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Στέλιο σκέφτεσαι να μας κάνεις να τρέχουμε στα ζαχαροπλαστεία για μελομακάρονα τέτοια εποχή; Και από πάνω να μας λες ότι αυτά που βρήκαμε δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έτρωγες; Τέλος πάντων...

Εγώ θυμάμαι ότι η νηστεία ήταν πράγματι ένα μαρτύριο. Ο πατέρας μου (υπεύθυνος για τα γλυκά του σπιτιού) έφτιαχνε τα περιβόητα Κυπριακά δάχτυλα, κάτι σαν μελομένες φλογέρες με ξηρούς καρπούς, βασιλόπιτα, τσουρέκια και αυτό που πάντα με σκότωνε... Τυροπιτάκια! Να τα έχεις όλα αυτά αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι και εσύ να μην πρέπει ούτε να τα μυρίσεις!
Πόσες φορές θυμάμαι να έχω σπάσει την νηστεία από λάθος, από παιδική αφέλεια, όταν βοηθούσα τον πατέρα μου να φτιάξει το μίγμα με το τυρί και τον δυόσμο και από κεκτημένη ταχύτητα όταν τελείωνα έγλυφα τα δάχτυλά μου αντί να τα πλύνω... Θυμάμαι τις παιδικές ενοχές που με κάνανε να κοκκινίζω και να προσπαθώ να καλύψω το λάθος μου. Ακόμα και σαν μεγάλος μία φορά "κατέλυσα" την νηστεία όταν πήγα να ψωνήσω τυρί και ο άνθρωπος στο ψυγείο πολύ φυσιολογικά μου έδωσε ένα μικρό κομμάτι από την φέτα που αγόραζα για να δοκιμάσω.
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ...
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 01:38.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.