Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 16-02-11, 17:53
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Εικόνες...

Αληθινές ιστορίες... "Διηγήματα"
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 12:56
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 16-02-11, 18:14
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παιδικό παιχνίδι...


Παιδικό παιχνίδι...


Ένα πολυβόλο με δυο κάνες, οι οποίες παλινδρομούσαν με το πάτημα της σκανδάλης, αφήνοντας κρότους και λάμψεις.
Αυτό το παιχνίδι είχε δει ο πεντάχρονος γιός μου, στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου του φίλου μου του Νίκου.
Βιβλιοπωλείο με αρκετή κίνηση. Έπαιζε ρόλο βέβαια και η θέση του, βρισκόταν στη μεγάλη πλατεία της πόλης.
Με τον Νίκο, γνωριζόμουνα πολύ καλά, από εκεί αγόραζε γραφική ύλη και η υπηρεσία στην οποία εργαζόμουνα.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, παραμονές γιορτών – Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά – πήγα να αγοράσω λίγους φακέλους και όπως έκανα συχνά, η παρέα μου ήταν ο γιός μου. Αυτό ήταν, έμεινε στη βιτρίνα κοιτάζοντας εκείνο το όπλο.
-Μπαμπά μου είπε, πρέπει να αφήσουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη, για να μου φέρει την παραμονή της πρωτοχρονιάς δώρο, αυτό το όπλο.
-Μα δεν έχουμε πει και άλλη φορά, πως τα παιχνίδια με τα όπλα δεν είναι καλά; υπάρχουν τόσο άλλα να διαλέξεις ένα.
Την επόμενη το πρωί, φεύγοντας για τη δουλειά μου, μου το θύμισε, δεν το ξέχασε.
-Το όπλο θέλω μπαμπά μου είπε, αυτό θα ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη, εξ’ άλλου δεν είναι αληθινό.

Τι να κάνω τώρα, με τι χρήματα να αγόραζα ένα τέτοιο ακριβό, για τα χρόνια εκείνα δώρο, «με τρεις κι’ εξήντα» που έπαιρνα;
Πολλές σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου. Γιατί;

Όμως δεν υπήρχε άλλη λύση, να το ζητήσω από τον Νίκο με πίστωση σκέφτηκα, στο κάτω, κάτω, σε μένα το χρωστούσε, εγώ τον πρότεινα στην υπηρεσία μου, ένα σωρό χρήματα κέρδιζε.

-Γεια σου Νίκο τι κάνεις;
-Καλώς τον Γιάννη, αν ρωτάς για δουλειά λίγα πράγματα, με βλέπω να μετακομίζω αλλού, μεγάλο κατάστημα μα και το ενοίκιο μεγάλο, πολλά και τα υπόλοιπα έξοδα και εισπράξεις, αν και γιορτές πολύ λίγες.
-Να σου βάλω λοιπόν κι’ εγώ μια μικρή καθυστέρηση, το να σε πληρώσω δηλαδή λίγο αργότερα- αγοράζοντας αυτό το όπλο που το έβαλε στο μάτι προχθές ο γιός μου, μα δυσκολεύομαι τώρα.
-Φίλε μου καλέ μου, δεν γίνεται αυτό που μου ζητάς, ότι άλλο θέλει,ς εκτός από παιχνίδια και να σου εξηγήσω.
-Όχι να μη μου εξηγήσεις τον σταμάτησα, δεν χρειάζεται.

Και τώρα; Προκαταβολή από την υπηρεσία μου. Αυτό δεν το ήθελα δεν το είχα κάνει ποτέ μου, μα έπρεπε.

Πρωί πρωτοχρονιάς, χαλασμός στο σπίτι, η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Από τα χαράματα σηκώθηκε, να δει αν πέρασε ο άγιος Βασίλης, να του αφήσει το δώρο που του είχε ζητήσει στο γράμμα..
Θυμήθηκα παιδί κι’ εγώ στο χωριό μου, τα φτωχικά εκείνα χρόνια, μου έφερε μια θεία μου από την πόλη, ένα μικρό κόκκινο μπαλόνι, από εκείνα που σήμερα τα αγοράζουμε με το κιλό.
Όταν τελικά κατάφερα να το φουσκώσω, στην αυλή του σχολείου έγινε χαμός, έτρεχα και όλα τα παιδιά πίσω μου, να θέλουν να αγγίξουν αυτό το παράξενο πράγμα.

Πέρασαν πολλά χρόνια, όταν ένα βράδυ ένα παιδί μου έφερε ένα γράμμα, είναι μου είπε από τον κύριο Νίκο τον βιβλιοπώλη.
-Κύριε Γιάννη, μου είπε να περιμένω, μπορώ;
-Κάθισε είπα στο παιδί κι’ εγώ γεμάτος περιέργεια, άνοιξα το φάκελο.
-Γιάννη έγραφε, βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη θέση, αν μπορείς και εσύ βοήθησε με, δάνεισέ μου για λίγες μέρες, τριακόσιες χιλιάδες δραχμές.

Για δες λοιπόν, πως έρχονται τα πράγματα, εκείνος για λίγες μέρες πίστωση, δεν μου έδωσε εκείνο το παιχνίδι, το παιχνίδι που σκοπό είχε να δώσει χαρά και τώρα μου ζητάει δανεικά. Τι περίεργη που είναι λοιπόν η ζωή.

Έβαλα στο φάκελο τις τριακόσιες χιλιάδες και δυο λόγια στο ίδιο χαρτί, κάτω από τα δικά του.
Φίλε μου Νίκο, δεν πρέπει να ξεχνάς τους φίλους σου όταν ανεβαίνεις, γιατί θα τους χρειαστείς όταν θα κατεβαίνεις.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 19:23
Απάντηση με παράθεση
The Following 5 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (16-02-11), jimil (17-02-11), Nikoscot (27-02-11), vgiagias (06-07-11), Xenios (16-02-11)
  #3  
Παλιά 18-02-11, 11:52
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας

Ο πήλινος λύχνος...

Κοίταζα με ενδιαφέρον, τον αγγειοπλάστη εκείνον, που με το γυμνό του πόδι, έδινε ώθηση στον τροχό, για να δώσει μορφή στη συνέχεια -πλάθοντας τον πηλό- σ’ ένα σωρό αντικείμενα.

-Να σταματήσω; Θέλετε κάτι; με ρώτησε ο ηλικιωμένος τεχνίτης.
-Ένα λυχνάρι του απάντησα.
-Ρίξτε μια ματιά εκεί στα ράφια και βρείτε αυτό που θέλετε, μου είπε, ενώ συνέχισε να πλάθει με τα χέρια του και με περίτεχνο τρόπο τον πηλό, δίδοντας του το σχήμα κάποιας κανάτας, όπως φαινόταν αρχικά τουλάχιστον.

Δεν ξέρω, μα ανέκαθεν κοίταζα με προσοχή, κάθε τι αρχαίο που συναντούσα, είτε στα μουσεία, είτε σε αρχαιολογικούς χώρους.

Πήρα λοιπόν στα χέρια μου αυτό που ζητούσα, έναν πήλινο λύχνο.
Καθώς τον κοίταζα, η φαντασία μου πέρασε στη νύχτα του αρχαίου κόσμου, στο φως του.
Η φλόγα που κεντούσε τα όνειρα και τα γνωρίσματα, του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τη φιλοκαλία, το μέτρο, την ευθύτητα και την παρρησία, τον ανθρωπισμό και την αγάπη της ελευθερίας.

-Αυτό το λυχνάρι που κρατάτε κύριε, μου είπε ο τεχνίτης, που εντωμεταξύ είχε έρθει κοντά μου, είναι αντίγραφο που βρέθηκε κάπου στο νησί της Κω.
Μα και τα άλλα που βλέπετε, είναι αντίγραφα από τον ελληνικό χώρο, τα φτιάχνω όπως και τότε οι αρχαίοι αγγειοπλάστες δούλευαν, δηλαδή με τα χέρια.
Αυτό το φως, το φως του ελληνικού λύχνου, φώτιζε και τότε τους λαούς, γι’ αυτό κι’ εγώ συνεχίζω να τους φτιάχνω κι’ ας μη τους αγοράζει κανένας.

Θα είχα κάνει λίγα βήματα στο δρόμο μα γύρισα πίσω, μια ιδέα πέρασε από
το μυαλό μου.
-Έχει κάτι το λυχνάρι; Με ρώτησε αυτός ο καλοκάγαθος άνθρωπος, αν δεν σας αρέσει μπορείτε να πάρετε άλλο.
-Όχι, το όνομά σας;
-Γιάννη με λένε.
-Συνονόματοι ήμαστε.
-Να θα ήθελα κυρ Γιάννη, να αγοράσω λίγο από τον πηλό σου, έτσι να παίξω λίγο, γίνεται;
-Και το ρωτάς, πάρε από εκεί, δείχνοντας μου τα πακέτα με τον πηλό, κι’ αν κάτι φτιάξεις, μου το φέρνεις να το βάλω στο καμίνι μου, για να ψηθεί.

Το τι τράβηξε αυτός ο πηλός, δεν λέγεται.
Έβαλα τον δικό μου λύχνο, δίπλα σ’ εκείνον που αγόρασα και όπως ήταν φυσικό απογοητεύτηκα, ο ένας κομψοτέχνημα και ο άλλος ένα «χοντροκομμένο κατασκεύασμα».
Όμως δεν είχα και άλλες ευκαιρίες ανακατασκευής, ο πυλός άρχισε να γίνεται σκληρός, οπότε τον άφησα στην ησυχία του.

Θα είχε περάσει μια βδομάδα, όταν αποφάσισα να πάω το καλλιτέχνημα μου για τον φούρνο.
-Γεια σας κυρ Γιάννη τι κάνετε.
-Σήμερα φτιάχνω μικρές κανάτες μου είπε, παραγγελία από κάποια ταβέρνα, για το μεροκάματα παλεύω, μα δεν έχει δουλειά, πάνε οι εποχές, που με τα σταμνιά, κουβαλούσαν οι άνθρωποι το νερό από τα πηγάδια, έσπαγε κι’ από κανένα και το μεροκάματο έβγαινε.

Κυρ Γιάννη σας έφερα ένα λυχνάρι, που κατασκεύασα με τον πηλό που μου είχατε δώσει, μα ντρέπομαι, έχει τα χάλια του.
Εκείνος όμως δεν είπε λέξη, περιεργάστηκε για λίγο το λύχνο μου, τον έβαλε με τα υπόλοιπα αντικείμενα, που θα έμπαιναν στο καμίνι για να ψηθούν και βάλθηκε να ψάχνει τα πήλινα αντικείμενα, που ήταν μέσα σε κάποιο παλιό ξύλινο κιβώτιο.
Έναν λύχνο κρατούσε στα χέρια του, ένα κατασκεύασμα, μα πολύ χειρότερο από το δικό μου.
-Αυτός κύριε Γιάννη μου είπε, είναι ο λύχνος που κατασκεύασα πρώτη φορά και δεν είναι καλύτερος από τον δικό σου, για μένα όμως έχει αξία και που φυσικά δεν πουλιέται. Το ερχόμενο Σάββατο έλα θα είναι έτοιμος και ο δικός σου.

Ήξερα πως αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, δεν θα δεχόταν να τον πληρώσω, γι’ αυτό είχα σε μια τσαντούλα ένα μπουκάλι ποτό και λίγα γλυκά.
-Τι σας χρωστάω κυρ Γιάννη; Τον ρώτησα.
-Τίποτε δεν μου χρωστάτε, μου απάντησε εκείνος μ’ ένα χαμόγελο.
-Μπορείς να τον ανάψεις αν θέλεις, λαδάκι κι’ ένα φυτίλι από βαμβάκι και μπορείτε στη φλόγα του να ονειρευτείτε.

Άφησα την τσάντα που κρατούσα, δίπλα στα πακέτα με τους πηλούς χωρίς να με δει και έφυγα.
-Ευχαριστώ πολύ κυρ Γιάννη του είπα από την πόρτα φεύγοντας, να είσαι πάντα καλά.

Πέρασε ο καιρός κι’ εγώ καμιά φορά μελαγχολώντας, μέσα από τη φτωχική φλόγα του λύχνου μου (οδοιπορώ) ψηλαφώ τα χνάρια της ζωής, ονειρεύομαι και κοντοστέκομαι, προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ, το άγνωστο, να ακραγγίξω τη σκιά, της δικής μου ειμαρμένης…

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 19:33
Απάντηση με παράθεση
The Following 5 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (18-02-11), jimil (21-02-11), Nikoscot (27-02-11), vgiagias (18-02-11), Xenios (18-02-11)
  #4  
Παλιά 18-02-11, 12:00
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Πάρα πολύ όμορφο και τρυφερό. Κάποια στιγμή έκλεισα τα μάτια και ήταν σαν να ζωντάνεψαν οι σειρές των λέξεων. Εύγε!!!
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα:
justin (18-02-11)
  #5  
Παλιά 18-02-11, 13:35
HelenA Ο χρήστης HelenA δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 19-02-13 14:12
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
η τελευταία παράγραφος είναι όλη η ουσία, όλο το νόημα
που κρύβει αυτή η όμορφη ιστορία, εγώ έτσι το βλέπω.....
Φανταστικό Γιάννη εύγε!
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην HelenA για αυτό το μήνυμα:
justin (18-02-11)
  #6  
Παλιά 20-02-11, 17:52
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η Σουπιά...

Η Σουπιά…

Με το γυαλί των ψαράδων την είδα για πρώτη φορά.
Έβαλα κάποιο δόλωμα στο αγκίστρι και το άφησα να την πλησιάσει.
Δεν πιάνονται οι σουπιές με αγκίστρι μου είπε ο ψαράς.

Πράγματι κάθε φορά που την πλησίαζε το δόλωμα μου, εκείνη
αργά νωχελικά πήγαινε λίγο ποιο πέρα αλλάζοντας συνεχώς χρώμα.
Δεν μπορεί είπα, κάποιος τρόπος θα υπάρχει να την πιάσω.
Το δίχτυ ή το καμάκι στο πυροφάνι, μου απάντησε εκείνος χαμογελώντας.

Θα πλημυρίσω το γιαλό με φως σκέφτηκα και τότε δεν μπορεί να μου ξεφύγει, θα την πιάσω.
Τι σκέφτεσαι μου είπε ο ψαράς, τη σουπιά του απάντησα.
Γιατί τη σουπιά, τόσα ψάρια θα βρεις με το πυροφάνι πολύ καλύτερα.
Δεν του απάντησα μα ούτε και στον εαυτό μου. Γιατί αυτή και όχι τ’ άλλα ψάρια;

Πέρασε ο καιρός και ο ουρανός γέμισε σύννεφα.
Που και που και κάποια σταγόνα βροχής φανέρωνε πως η βραδιά θα ήταν ακατάλληλη για ψάρεμα.
Μα εγώ βιαζόμουν, φοβόμουν μήπως και βρει κάποια άλλη ξέρα και τη χάσω.

Το καμάκι με κούραζε, η αντίσταση του νερού το έκανε ποιο βαρύ καθώς την ακολουθούσε.
Παιχνίδι στο βυθό της θάλασσας.
Δεν είχα χρόνο πολύ και δεν έπρεπε να αστοχήσω.
Το καμάκι μου ψυχρό, ατσάλινο, την είχε διαπεράσει χωρίς οίκτο.

Καθώς η τρίαινα μου την ανέβαζε στην επιφάνεια της θάλασσας,
τα μεγάλα μάτια της θαρρείς και μου έλεγαν γιατί;
Σπαρταρούσε προσπαθώντας απελπισμένα να ελευθερωθεί.
Τη λυπήθηκα, μου πέρασε από το μυαλό να την ελευθερώσω,
μα ήταν αργά.

Στο φως από τη δυνατή λάμπα της βάρκας την κοίταζα λες και την
έβλεπα πρώτη φορά, ας τη χαϊδέψω είπα μέσα μου, μα δεν πρόλαβα
να την ακουμπήσω, μια μεγάλη ποσότητα από μελάνι εκτοξεύτηκε
στο πρόσωπο μου.
Τρόμαξα, άφησα το καμάκι με εκείνη να πέσει στη θάλασσα προσπαθώντας
να καθαρίσω τα μάτια μου που έτσουζαν από το μαύρο υγρό της.

Σου ξέφυγε μου είπε ο ψαράς.
Κρίμα του απάντησα, δεν θα ζήσει με τόσες πληγές.
Μην ανησυχείς μου είπε εκείνος, σε λίγο καιρό θα είναι καλά.
Οι σουπιές δεν πεθαίνουν εύκολα…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 12:58
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (20-02-11), jimil (21-02-11), Nikoscot (27-02-11), Xenios (20-02-11)
  #7  
Παλιά 21-02-11, 10:26
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Οι Μέλισσες...

Οι Μέλισσες…

Πιστεύετε στα όνειρα; Εγώ πάντως όχι.
Όμως αυτό το παράξενο όνειρο που είδα πριν από λίγες μέρες,
θα μου επιτρέψετε να σας το διηγηθώ.

Μια περίτεχνη, τεράστια κυψέλη μελισσών κοίταζα με δέος.
Ένα έργο ανεπανάληπτο, απείρου κάλους, λες κι’ έφτανε στον ουρανό.
Πέρασε μέσα, μου είπε κάποια στιγμή μια μέλισσα που ήταν στην
είσοδο της κυψέλης, σε περιμένει η βασίλισσα.

Ίσως να βρίσκομαι σε κάποιον άγνωστο πλανήτη, σκέφτηκα.
Κηρήθρες περίτεχνες, ουρανόπεμπτες και φως, παντού λευκό φως.

Είμαι το πνεύμα της αρχέγονης βασίλισσας μου είπε μια εξαίσια
άυλη μορφή που με πλησίασε.

Έλα μου είπε, πάμε μια βόλτα έξω, στον κόσμο, στη γη μας,
να βρούμε και άλλες κοινωνίες μελισσών, να δούμε πως ζούνε,
να τους χαρίσουμε απ’ τη δική μας την κηρήθρα ένα κομμάτι.

Με πήρε από το χέρι και φύγαμε.
Είναι ωραίο να πετάς σκέφτηκα κι’ ας μην έχεις φτερά…
Κοντοστάθηκε σε μια σχισμή ενός βράχου.
Τι είναι εδώ τη ρώτησα.
Άγριες μέλισσες μου απάντησε.
Κάναμε δεκάδες στάσεις σε όλη τη γη, όπου υπήρχαν άγριες μέλισσες,
σε σπηλιές, σε σχισμές βράχων, πάνω σε δέντρα.
Σε όλα αυτά τα σμήνη αφήναμε κι’ ένα κομμάτι από την κηρύθρα μας
μέχρι που τελείωσε όλη.
Μα γιατί τους χαρίζετε κηρήθρες και μέλι, ρώτησα.
Μα για να ξεκινήσουν κι’ εκείνες να φτιάχνουν κυψέλες, να φωτίσουν
τις σκοτεινές νύχτες τους.
Τι θα κερδίσετε όμως;
Την ικανοποίηση πως ημερέψαμε τη ζωή τους, πως τους δώσαμε
το πρώτο φως.

Τώρα που πάμε τη ρώτησα.
Επιστρέφουμε δεν βλέπεις;
Σμήνη από τεράστιες κόκκινες σφήκες επιτίθενται στην
κυψέλη μας, θέλουν να μας εξοντώσουν να πάρουν το μέλι μας.
Τα κατάφεραν λίγες φορές στο παρελθόν μα εμείς έχουμε τη
δύναμη να ξαναγεννιόμαστε.

Όμως και πάλι με λάθη δικά μας, μα και με την τελευταία μας
βασίλισσα, ανίκανη, οι κόκκινες σφήκες έχουν ήδη περάσει στο
εσωτερικό της κυψέλης μας, καμιά αντίσταση.
Πράγματι, αυτές οι τεράστιες φοβερές σφήκες είναι σε κάθε γωνιά ελέγχουν τα πάντα.
Και τώρα τι σκοπεύετε να κάνετε;
Δεν σου είπα, έχουμε τη δύναμη μέσα απ’ τις στάχτες μας να ξαναγεννηθούμε
Το δικό μας πνεύμα είναι αθάνατο, θα αντιδράσουμε και πάλι
θα νικήσουμε.

Τώρα αν σας πω, πως και σε μένα έκανε δώρο λίγο μέλι εκείνη
η βασίλισσα, προφανώς και δε θα με πιστέψετε, όμως…

Μέσα στο χαλασμό και τη βαβούρα ξύπνησα, τρόμαξα όταν
είδα, πως δυο μέτρα πάνω από μένα κρεμόταν από τα κλαδιά
της ελιάς ένα τεράστιο (τσαμπί) από χιλιάδες μέλισσες.
Από κάποια κυψέλη σκέφτηκα, σίγουρα θα έφυγαν
ακολουθώντας την παλιά τους βασίλισσα και στάθμευσαν
προσωρινά στην ελιά μου.
Αυτό κάνουν οι μέλισσες, όταν αναλάβει η καινούργια βασίλισσα
η παλιά αποχωρεί μαζί με τις πιστές της εργάτριες.

Φαίνεται πως με είχε πάρει ο ύπνος στο παγκάκι που έχω
τοποθετήσει κάτω από τη μεγάλη ελιά.
Εκεί στην παχιά τη σκιά της, πολλά μεσημέρια βρίσκω χρόνο
να γράψω, να διαβάσω και καμιά φορά να ονειρευτώ.

Λίγα πράγματα από μέλισσες γνωρίζω, έχω φίλο όμως
επαγγελματία μελισσοκόμο και τον πήρα τηλέφωνο.
Αργά το βράδυ οι μέλισσες εκείνες είχαν μετακομίσει σε μια
καινούργια κυψέλη δώρο του φίλου μου.

Και το όνειρο;
Ειδήσεις άκουγα από νωρίς και είχα θυμώσει πολύ.
Κάποιος με κλέβει χωρίς ίχνος ντροπής, κλέβει το
λιγοστό μου χαρτζιλίκι, τώρα στο ηλιοβασίλεμα.
Τον γνωρίζω, μα δεν έχω τη δύναμη να αντιδράσω.
Τον προστατεύουν οι κόκκινες σφήκες…

Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 12:59
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (21-02-11), jimil (21-02-11), Xenios (21-02-11)
  #8  
Παλιά 24-02-11, 11:14
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η κληματαριά.

Η Κληματαριά…

Τι έπαθες κυρία Ελένη, εσύ είσαι έτοιμη να κλάψεις, τα καράβια σου
βουλιάξανε;
Κύριε Γιάννη, για κοίταξε εδώ μου είπε δείχνοντας μου τον κορμό
της μεγάλης κληματαριάς που σκέπαζε ολόκληρη την αυλή
και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.

Η κυρία Ελένη είχε χάσει νωρίς τον άντρα της.
Μια μικρή σύνταξη δεν έφτανε να συντηρήσει την οικογένεια της,
δυο παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο είχαν έξοδα κι’ έτσι νοίκιαζε
και το μικρό εξοχικό της δίπλα στο δικό μου.

Την τελευταία φορά έμενε μια οικογένεια μεταναστών.
Μια χαρά άνθρωποι ήταν δηλαδή, τουλάχιστον αυτό έδειχναν.
Η κυρά Ελένη όμως τους είχε ζητήσει να φύγουν το συντομότερο.
Δεν πλήρωναν το ενοίκιο ως όφειλαν, μου είχε πει μια μέρα.
Ήδη μου χρωστάνε ενοίκια τριών μηνών, δεν είναι καλοί άνθρωποι
κύριε Γιάννη.

Εκείνο το πρωί λοιπόν έφτασε στο εξοχικό της για να δει τι συνέβη.
Κάποιος άλλος γείτονας την ειδοποίησε πως οι άνθρωποι που νοίκιαζαν
το σπίτι της, έφυγαν και η πόρτα του σπιτιού παρέμενε ανοιχτή.

Βλέπεις κύριε Γιάννη, η κακία των ανθρώπων που έφτασε;
Εγώ σου είπα τότε πως αυτοί δεν ήταν καλοί άνθρωποι, τι τους έφταιγε
το δέντρο;

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ήταν φονιάς, θα μπορούσε να εκτελέσει
ποιο εύκολα τον συνάνθρωπο του για ασήμαντη αιτία,
πως και έπεσα τόσο έξω, δεν το πιστεύω.

Για να εκδικηθεί λοιπόν τη γυναίκα, η οποία το αυτονόητο έκανε,
να τον διώξει δηλαδή αφού δεν ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του,
πήρε το πριόνι και έκοψε τον κορμό της κληματαριάς πολύ χαμηλά,
τόσο χαμηλά που να μην έχει τη δυνατότητα να βγάλει καινούργιους
βλαστούς.

Έριξα μια ματιά στα μαραμένα της φύλλα μα και στα κέρινα σταφύλια που
άρχιζαν να παίρνουν το χρώμα το κεχριμπαρένιο και η καρδιά μου πόνεσε.
Αυτή η κληματαριά θα ήταν τουλάχιστον είκοσι χρόνων.

Γιατί θεέ μου τόσο μίσος;

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν με τη βοήθεια και άλλων που
εν τω μεταξύ είχαν έρθει από τα γύρω σπίτια, να μαζέψουμε σταφύλια,
βλαστούς και κλαδιά και να τα πετάξουμε.

Το πουλάω κύριε Γιάννη μου είπε, δεν μπορώ να το συντηρήσω,
βοηθείστε κι’ εσείς να βρω κάποιον αγοραστεί.

Η κυρά Ελένη όμως δεν περίμενε και πολύ χρόνο, πολλοί ήθελαν
να το αγοράσουν γιατί ήταν σε καλό μέρος μα και άνετο,
για μια οικογένεια για εξοχικό ή μόνιμη κατοικία ήταν ότι έπρεπε
και σε καλή τιμή.

Καλημέρα είπα στον καινούργιο μου γείτονα, αν θελήσετε κάποια βοήθεια
τώρα στην αρχή να μου πείτε.
Σας ευχαριστώ πολύ μου απάντησε, ελάτε να σας κεράσω για τα καλορίζικα.
Μια άλλη φορά του είπα δεν θα χαθούμε.
Πρόσεξα όμως πως καθάριζε το χώμα γύρω από τον κορμό της κληματαριάς,
που μόλις και προεξείχε.
Η κληματαριά αυτή έχει ιστορία…
Ξέρω, με πρόλαβε εκείνος, την έκοψε κάποιος ξένος που έμενε εδώ για να
εκδικηθεί την κυρά Ελένη.
Τον βρήκε όμως η αστυνομία και τον απέλασε.
Πιστεύω πως καινούργια βλαστάρια θα βγάλει σύντομα, δύο με τρία
τουλάχιστον μάτια έχει εδώ κάτω, κάτω.

Πέρασαν τα χρόνια και την αυλή του Κώστα, του καλού μου γείτονα τη
σκεπάζει η αναγεννημένη κληματαριά με τα υπέροχα κέρινα σταφύλια.

Ακόμα μια ρακή κυρ Γιάννη;

Έτσι περνάμε ακόμα και σήμερα, κουτσομπολεύοντας τη ζωή κι’ ας μας
κουνάει το μαντήλι, ποιος της δίνει σημασία.
Καλή καρδιά.

Πόσο αλήθεια ωραίο πράγμα είναι, όταν ο άνθρωπος είναι άνθρωπος.
Λόγια του κωμικού ποιητή, Μένανδρου του Αθηναίου.

Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 12:59
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (24-02-11), jimil (24-02-11), Xenios (24-02-11)
  #9  
Παλιά 27-02-11, 10:36
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Το ταχυδρομικό Περιστέρι.

Το ταχυδρομικό περιστέρι…

Η αλήθεια είναι πως παραμένει ακόμα ένα άλυτο μυστήριο η συμπεριφορά
εκείνου του ταχυδρομικού περιστεριού.
Σε συζητήσεις με φίλους που έχουν μεγαλύτερη πείρα από μένα, μα και
από αναγνώσεις βιβλίων σχετικά με τα περιστέρια, δεν αναφέρεται
πουθενά κάποια παρόμοια περίπτωση.

Πόσο έξυπνο μπορεί να είναι ένα περιστέρι;
Τα πουλιά αυτά τα εκπαιδεύουμε για να επιστρέφουν στη φωλιά τους.
Δηλαδή τα αφήνουμε πρώτα από μικρές αποστάσεις και στη συνέχεια,
σε μεγαλύτερες ώσπου να μπορούν να επιστρέφουν ακόμα και
πέραν των χιλίων χιλιομέτρων.

Ο σκύλος ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, θα επιστρέψει να ειδοποιήσει
με τις κινήσεις του τα γαβγίσματα του, πως κάτι συνέβη με το (αφεντικό) του,
τραυματισμός κυνηγού κ.λ.π.
Το περιστέρι όμως δεν έχει την ικανότητα αυτή και εδώ είναι το περίεργο.

Ένα βιβλίο διάβαζα εκείνη την ώρα όταν πρόσεξα πως
ένα περιστέρι προσπαθούσε να καθίσει ανάμεσα από τις
πολλές γλάστρες με τα λουλούδια στο μπαλκόνι του σπιτιού μου.
Κάποιο μικρό πρωτοπέταχτο, σκέφτηκα θα είναι που έφυγε
από τη φωλιά του και σίγουρα έχει χαθεί.

Η έκπληξη μου όμως ήταν μεγάλη, αυτό είναι ανεξήγητο, το περιστέρι
ήταν δικό μου με το χαρακτηριστικό δαχτυλίδι στο πόδι του.
Πως άφησε τη φωλιά του και από απόσταση τριάντα χιλιομέτρων ήρθε
εδώ στο σπίτι μου μα και γιατί;
Βέβαια γνωρίζει τη διαδρομή, αφού το έχω εκπαιδεύσει, όμως να φύγει
από το δικό του χώρο δεν υπάρχει λογική.

Σίγουρα κάτι έγινε, τα περιστέρια μου είναι περιορισμένα, δεν μπορούν
να φύγουν, επομένως κάτι σοβαρό συνέβη…

Καμιά παραβίαση, όλα ήταν εντάξει και εκείνο περίμενε
να του ανοίξω για να πάει αμέσως στη φωλιά με τα δυο του μικρά.
Η λύση του προβλήματος βέβαια ήταν απλή.
Όταν καθάριζα το χώρο τους, κάποια στιγμή εκείνο φαίνεται πως βγήκε
και έτσι το κλείδωσα έξω.

Το ανεξήγητο όμως παραμένει ανεξήγητο.
Δεν έχουν τα περιστέρια τέτοιες δυνατότητες, η νοημοσύνη τους είναι περιορισμένη.
Κι’ άλλες φορές έμειναν περιστέρια έξω, μα τα βρήκα την
επομένη να προσπαθούν να βρουν τρόπο να περάσουν μέσα
στο χώρο τους.

Κι’ όμως εκείνο πέταξε τριάντα χιλιόμετρα για να έρθει να μου πει, τι;
Πως το κλείδωσα έξω; Πως έχει μικρά που πρέπει να ταΐσει;


Μήπως υπάρχουν δυνατότητες στα ζώα που εμείς ακόμα αγνοούμε;
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 12:59
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (27-02-11), jimil (27-02-11), maralin (27-02-11), Xenios (27-02-11)
  #10  
Παλιά 03-03-11, 20:16
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Πίνακας ζωγραφικής.

Πίνακας ζωγραφικής;

Μόλις είχε περάσει η μπόρα και οι αχτίνες του ήλιου βάλθηκαν
να παιχνιδίζουν πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο αναγκάζοντας
τα χρώματα της ίριδας να κυλιούνται με τις ώρες δημιουργώντας
εικόνες απίστευτης ομορφιάς.

Λίγη φαντασία και μπορείς να ονειρευτείς, να φύγεις από τη βαρύτητα
της γης, να βυθιστείς στους πολύχρωμους ποταμούς, στους καταρράκτες
τους, να πορευτείς σε συμπαντικούς ατραπούς, μα και στον γήινο,
τον δικό σου κόσμο…

Άραγε θα μπορούσε αυτή η εξαίσια ζωγραφιά που η φύση δημιούργησε
να περάσει πάνω στον καμβά, στο χαρτί, ή τέλος πάντων να αντιγραφεί;
Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου.
Ζωγράφος βέβαια δεν είμαι, καλικαντζούρες έκανα όποτε ασχολήθηκα
με το να ζωγραφίσω κάτι.
Όμως λέω τη φαντασία μου ν’ αφήσω αυτή τη φορά να προσπαθήσει
και ότι βγει.
Χρειάζομαι όμως πολλά χρώματα, κι’ έναν καμβά.

Ελαιόχρωμα με τα βασικά χρώματα, κοινό, όχι ζωγραφικής και διαλυτικό
πολύ, ένα λίτρο.

Μ’ αυτό το διαλυτικό μπορείς να καθαρίσεις δεκάδες πινέλα,
τι θα το κάνεις τόσο πολύ, μου είπε ο υπάλληλος του καταστήματος.
Μα να καθαρίσω τα χέρια μου όταν τελειώσω του απάντησα.
Γιατί με τα χέρια θα βάψεις;
Πειραχτήρι ο νεαρός, μα εγώ αλήθεια έλεγα.

Το ατελιέ μου; Υπαίθριο φυσικά.
Καμβάς. Ένα κομμάτι κόντρα πλακέ, περίπου ένα μέτρο επί ένα.
Το έβαλα λοιπόν κάτω από ένα δέντρο και ετοιμάστηκα.
Αφού αραίωσα λίγο τα χρώματα, βγήκα πάνω στο δέντρο και από
ύψος τριών μέτρων περίπου άφηνα τα χρώματα το ένα μετά το άλλο
να πέφτουν πάνω στο κόντρα πλακέ.
Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας τα χέρια μου για πινέλο τα έκανα από
το βαλς να χορέψουν και λίγο ταγκό.

Πολύχρωμο αγκάλιασμα σ’ έναν ατέλειωτο ερωτικό χορό.
Αυτό δεν ήταν το ουράνιο τόξο του δρόμου, ήταν το παιχνίδισμα
των αστεριών, εκρήξεις ήλιων, συμπαντικός κατακλυσμός, ποταμοί
του απείρου.

Πέρασαν λίγες μέρες για να στεγνώσει τελείως και να πάρει κάποια
θέσει κάπου στο δωμάτιο μου.
Πολλές φορές κοιτάζοντας αυτό το δημιούργημα γελούσα μέσα μου.
Σκεφτόμουν πως θα πρέπει κάποια στιγμή να τον πετάξω,
αυτός δεν είναι πίνακας ζωγραφικής, έλεγα πάντα, είναι
ορνιθοσκαλίσματα.

Πέρασε ο καιρός, τα χρόνια, κι’ αυτό το αλλόκοτο πράγμα άρχισε
σιγά, σιγά, να ανοίγει τα παραθυρόφυλλα του, να με αφήνει να βλέπω,
να βλέπω, ότι δεν μπορούσα να δω, τη ζωή που τότε φορούσε τα καλά της,
τα δρομάκια με τα γιασεμιά, τα φίνα φιλιά.
Για δες, λες κι’ ήταν χθες, κάπου εκεί της είπα το πρώτο σ’ αγαπώ.
Μπροστά μου το χθες το σήμερα, όλη η ζωή.
Τα ορνιθοσκαλίσματα της ψυχής μου!
Πως και δεν έβλεπα το κλειδί, που εγώ στην κλειδαριά είχα αφήσει;

Ξέχασα; Όχι. Στο χθες δεν υπήρχε αύριο…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 13:00
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (03-03-11), jimil (03-03-11), maralin (13-03-11), Xenios (03-03-11)
  #11  
Παλιά 13-03-11, 11:58
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η Σκιά...

Η σκιά…

Το χάραμα αργεί!
Η σκιά ανήσυχη στο μικρό δωμάτιο.
Περιμένει το φως, το φως που φοβάται, μα πρέπει να δει…
Η Marilyn Monroe ζει;

Ο κρύος καθρέφτης ραγισμένος απ’ τη μανία της τελευταίας δόνησης.
Ξημέρωμα, ίδια εικόνα. Μίσος, σκοτεινή μοναξιά, τα σημάδια του
χρόνου βαθιά, ανεξίτηλα.
Παραμορφωμένο είδωλο.
Ίσως να φταίει ο ραγισμένος καθρέφτης.

Μένος. Αιτία οι ρίμες του σύμπαντος;
Ο καθρέφτης θρυμματίζεται.
Ένα ποτήρι θαλασσινό νερό.
Δηλητήριο.
Η σκιά χαϊδεύει το κόκκινο μήλο.

Το μαυροπούλι της νύχτας αχώριστη συντροφιά.
Καινούργιος καθρέφτης.
Ημερεύει το χάος;
Ποιος ξέρει.
Ταξίδι στο παρελθόν, στους σταθμούς των ονείρων.
Παιδικό παιχνίδι, σκοτεινός δρόμος;

Καταμεσήμερο!
Ο καθρέφτης θ’ αλλάξει θέση;
Το φως του ήλιου μπορεί τη σκιά της σκιάς να ζεστάνει;

Ίσως… [/SIZE][/FONT][/I]
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 13:00
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (13-03-11), jimil (14-03-11), maralin (13-03-11), Xenios (13-03-11)
  #12  
Παλιά 14-03-11, 18:41
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Τα τσομπανόσκυλα...




Τα τσομπανόσκυλα

Το ταβερνάκι του Γιώργη στις νότιες παρυφές του μικρού χωριού
τα χρόνια εκείνα ήταν τα βράδια πάντα γεμάτο.
Μια ζεστή φιλική γωνιά με εξαιρετικά φαγητά και φίνο κρασάκι
από τα δικά του αμπέλια.

Εκείνο το σαββατιάτικο βράδυ, στην αυλή της ταβέρνας
οι παγωμένες μπύρες είχαν την τιμητική τους.
Εβίβα ο ένας στην υγεία μας ο άλλος και τέλος άσπρο πάτο,
τ’ αστέρια κατέβηκαν για πάρτι με τις πυγολαμπίδες.

Περασμένα μεσάνυχτα και το ταβερνάκι το μικρό άρχιζε να
αδειάζει σιγά, σιγά. Το δρόμο φώτιζε η αυγουστιάτικη πανσέληνος,
ότι έπρεπε δηλαδή για τη θολούρα των ματιών.
Βάδιζα αργά για το σπίτι, - ένα μικρό δωμάτιο νοίκιαζα - μα ένιωθα
άνετα με τους εξαιρετικούς εκείνους ανθρώπους που με φιλοξενούσαν.

Τα φοβερά, μεγαλόσωμα τσομπανόσκυλα, τα είδα να με
πλησιάζουν κουνώντας την ουρά τους λες κι’ ήμουνα εγώ
το αφεντικό τους.
Μπα είπα πως και βρέθηκα εδώ, ως φαίνεται θα πήρα
το μικρό δρομάκι που οδηγεί στο μεγάλο μαντρί του γέρο Μενέλαου.

Το έδαφος μύριζε έντονα, είχα φτάσει λοιπόν στη μεγάλη στάνη
με τα χίλια πρόβατα του γέρο Μενέλαου. Και τα σκυλιά, αυτά
τα θηρία καθόταν δίπλα μου, με άφηναν να τα χαϊδεύω και να
τους μιλώ, ναι, ρωτούσα ένα, ένα να μου πει το όνομα του κρατώντας
του το πόδι.

Κύριε Γιάννη, κύριε Γιάννη άκουσα κάποια στιγμή τις φωνές
του Γιώργη μα και του γέρο Μενέλαου.
Μπα τι δουλειά έχουν αυτοί τέτοια ώρα εδώ σκέφτηκα,
μα και τι να με θέλουν άραγε.
Εδώ είμαι τους φώναξα.

Πλησίασαν με την ψυχή στο στόμα, μια ώρα σε ψάχνουμε
μου είπαν, σε είδαμε λιγάκι πιωμένο – το λιγάκι τι το ήθελαν
τώρα - και πήγαμε στο σπίτι να βεβαιωθούμε πως έφτασες καλά.
Και γιατί να πάω στο σπίτι, τους αποκρίθηκα, βρήκα εδώ
την παρέα μου.
Μα πως γίνεται αυτό, κανονικά τα σκυλιά θα έπρεπε να σε
είχαν κάνει κομμάτια μου είπε ο γέρο Μενέλαος κάνοντας
το σταυρό του βλέποντας τα να κάθονται δίπλα μου και να
γρυλίζουν επικίνδυνα έτοιμα να επιτεθούν στον Γιώργη.

Το κεφάλι μου πονούσε πολύ, κοντά μεσημέρι πλησίαζε, το
παράκανα στον ύπνο σκέφτηκα μα ήπια το κρύο καφεδάκι
που μου είχε αφήσει από το πρωί η κυρά Ελένη η νοικοκυρά
του σπιτιού.

Βγήκα έξω και κοίταξα απέναντι το μικρό λοφίσκο με τη
στάνη του γέρο Μενέλαου.
Το κοπάδι είχε χαθεί πίσω από τη μικρή ρεματιά μα άκουγα
καθαρά τα γαυγίσματα των σκύλων.
Για στάσου είπα, αλήθεια ήταν η χθεσινή μου βόλτα στο μαντρί,
δεν ήταν όνειρο. Και τα σκυλιά, παράξενο, τόσο φιλικά μαζί
μου τι να συνέβη άραγε;

Μονολογείς κύριε Γιάννη; με ρώτησε η κυρά Ελένη που ήταν
στην αυλή χωρίς να την προσέξω.
Ναι κυρία Ελένη, λέω πως καμιά φορά φίλους μπορεί να
βρεις και μέσα στην κοπριά, κι’ αυτή η φιλία κυρία Ελένη δε θα σε προδώσει ποτέ.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (14-03-11), jimil (14-03-11), maralin (14-03-11), Xenios (14-03-11)
  #13  
Παλιά 17-03-11, 10:52
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η Κουκουβάγια.



Η Κουκουβάγια.

Το κυνήγι το αγαπούσα πολύ. Από πολύ παλιά κυνηγούσα, με παρέα
ή και μόνος μου πολλές φορές, με συντροφιά όμως πάντα τη Λίζα μου,
το πανέξυπνο θηλυκό Πόιντερ.
Αγαπημένο μου θήραμα ήταν το αγριογούρουνο.
Κουραστικό και επικίνδυνο κυνήγι με ειδικά σκυλιά που λίγοι είχαν τα
χρόνια εκείνα.

Ξεκινήσαμε χαράματα εκείνη την Κυριακή από ένα χωριό του Έβρου.
Μια παρέα τρία άτομα με δυο σκυλιά κατάλληλα για το κυνήγι του
αγριογούρουνου.
Το καρτέρι όπως λέγεται σε δύο επιλεγμένα σημεία στην αρχή της
χαράδρας, εγώ αριστερά ο φίλος μου ο Δημήτρης δεξιά και ο άλλος
της παρέας κατηφόρισε τη χαράδρα με τα δυο του σκυλιά.

Καμιά ένδειξη για την παρουσία κάποιου θηράματος, αν και είχαν
περάσει αρκετές ώρες μέχρι που κάποια στιγμή ακούστηκαν οι φωνές
των σκυλιών και ένας πυροβολισμός από τον άνθρωπο που ερχόταν
από τη χαράδρα.

Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα και το σφίξιμο της καρδιάς.
Αν και πέρασαν πάρα πολλά χρόνια δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το νεκρό
Ζαρκάδι.

Όρκος απαράβατος, αν και δεν έφερα εγώ καμιά ευθύνη, το κυνήγι
τελείωσε για μένα το όπλο μου στη θήκη του και στην αποθήκη του
σπιτιού μου. Δεν θα κυνηγήσω ποτέ μου.
Πράγματι τήρησα τον όρκο μου μέχρι που…

Τα περιστέρια μου πριν από λίγα χρόνια, ήταν ελεύθερα.
Οι φωλιές τους ήταν υπερυψωμένες πάνω σε μεγάλες σιδερένιες σωλήνες
με το απαραίτητο σκέπαστρο για την βροχή και τον αέρα.
Όταν πήγαινα κατέβαιναν όλα, ήξεραν πως θα τους έδινα σπόρια,
χαιρόσουν να τα βλέπεις.

Εκείνο το καλοκαίρι παρατήρησα πως μικρά χωρίς φτερά ακόμα, πέθαιναν
χωρίς λόγο. Παράξενο, μυστήριο. Δε άργησα όμως να ανακαλύψω την αιτία.
Οι γονείς τους εξαφανίζονταν.
Τα περιστέρια δεν αφήνουν τη φωλιά τους, τα χωρίζει μόνο ο θάνατος.
Ασυνείδητοι κυνηγοί σκέφτηκα. Αυτά έφευγαν το πρωί και γυρνούσαν μετά από ώρες.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι απώλειες ήταν μεγάλες, σχεδόν κάθε μέρα
έλειπε και ένα περιστέρι μέχρι που βρήκα ίχνη από αίμα.
Το μυαλό μου πήγε στο γεράκι, μα πάλι αν ήταν έτσι θα υπήρχαν πολλά ίχνη από φτερά κ.λ.π.
Είχα ακούσει όμως πως μια μεγάλη κουκουβάγια μπορεί να κάνει πολύ
μεγαλύτερη ζημιά από ένα γεράκι.
Το γεράκι θα σκοτώσει κάποιο περιστέρι μα δεν θα γυρίσει την επομένη.
Η κουκουβάγια όμως δε θα μείνει στο ένα.

Τη μέρα εκείνη έφτασα πολύ πρωί στο κτήμα μου. Παράξενο όμως,
όλα τα περιστέρια έρχονταν το ένα μετά το άλλο και από διάφορες
κατευθύνσεις, ήταν φανερό πλέον πως ο επιδρομέας δρούσε τη νύχτα
και γνωρίζω την ώρα, οι κουκουβάγιες κυνηγούν συνήθως τα χαράματα.

Καρτέρι λοιπόν, δεν υπήρχε άλλος τρόπος.
Ξημερώματα με τον καφέ μου περίμενα.
Μια τεράστια κουκουβάγια έκανε την εμφάνισή της, με είδε όμως και με μια
απότομη στροφή πήγε να φύγει.
Τρεις πυροβολισμοί και το μεγάλο πουλί απομακρύνθηκε τρομαγμένο.

Ποτέ δεν ξαναφάνηκε στο χώρο των περιστεριών μου.

Μα κι’ εγώ τήρησα τον όρκο μου, τα φυσίγγια μου δεν είχαν σκάγια…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (17-03-11), jimil (17-03-11), maralin (17-03-11), Xenios (17-03-11)
  #14  
Παλιά 16-06-11, 19:48
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας



Και τις πέτρες τις αλλάζει ο καιρός…

Η επτάχρονη εγγονή μου βάλθηκε να εξετάζει με περιέργεια το χέρι μου.
Τι ψάχνεις να βρεις στο χέρι μου Γιασεμούλα μου; Τη ρώτησα.
Παππού ξέρεις με τι μοιάζει το χέρι σου;
Με τι μοιάζει αγάπη μου;
Παππού θυμάσαι εκείνο το οργωμένο χωράφι με τις πολλές πέτρες που
μου είχες πει πως με εκείνες οι αρχαίοι άνθρωποι έκαναν εργαλεία;
Το θυμάμαι γιασεμί μου, μα τι σχέση έχει αυτό με το χέρι μου;
Του μοιάζει παππού, του μοιάζει, δες και μόνος σου.

Κοίταξα τα ματάκια της που συνέχιζαν να εξετάζουν με προσοχή
τα κακοτράχαλα μονοπάτια του.
Πολλές οι ερωτήσεις της, μα τι να της πω, είναι αλήθεια πως κι’ εγώ
ακόμα, δεν είχα προσέξει τις χαράδρες τους, λες και τα χέρια δεν ήταν
τα δικά μου, θαρρείς και τα έβλεπα πρώτη φορά.

Την επόμενη φορά σου υπόσχομαι πως θα σου πω πολλά της απάντησα,
τώρα όμως πρέπει να φύγω. Τα λουλούδια τα περιστεράκια θα θέλουν το
νερό τους το φαγητό τους, εσύ να με περιμένεις το Πάσχα και θέλω να δω
στροφές, πολλές φιγούρες στο πατινάζ.

Άφησε το χέρι μου, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε, παππού μου
σ’ αγαπώ πολύ και θα μου λείψεις.
Με δυσκολία προσπάθησα να κρύψω κάποιο δάκρυ μου. Αυτά τα άτιμα
τώρα τελευταία φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο να δραπετεύουν…

Μικρό μου ρόδο. Ανέσπερο φως.
Μπουμπούκι της αυγής, ο κόσμος μου όλος, μάλαμα καρδιάς,
το χάδι της ψυχής.

Ο χρόνος περνά οργώνοντας κάθε φορά όλο και ποιο βαθειά τα χέρια.
Πότε βλοσυρός πότε κεφάτος, πικρός μα και γλυκός καμιά φορά.
Κάθε ρυτίδα και μια ιστορία.

Θα πρέπει να είμαι δεκατεσσάρων χρόνων περίπου και ο πόνος στα χέρια
μου από τις φουσκάλες είναι αφόρητος, το σκάψιμο δεν είναι εύκολη δουλειά.
Τα παιδικά μου χέρια αρχίζουν να χάνουν τη δροσιά τους…

Τώρα ο κύκλος έκλεισε κι’ ακούμπησαν στην άλλη δροσιά, σ’ αυτήν που
εκείνα έδωσαν. Στο μικρό μου το ρόδο..

Όμως αυτά είναι η ίδια η ζωή, ένα βιβλίο με ατέλειωτες, λευκές σελίδες.

Της παναγιάς θα σφίξουν την εικόνα, θα πολεμήσουν, θα πονέσουν και
κουρασμένα θα χαϊδέψουν.

Και τώρα στη στροφή την τελευταία, αυτή που λέμε τη μοιραία,
εσένα ρόδο μου γλυκό αγκαλιάζουν με την ευχή τα δικά σου χεράκια
να μείνουν πάντα δροσερά.
Να μην πονέσουν ποτέ όπως τα δικά μου πόνεσαν.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 17-06-11 στις 17:20
Απάντηση με παράθεση
The Following 6 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
Easty (16-06-11), HelenA (16-06-11), maralin (18-06-11), vgiagias (06-07-11), vviola (17-06-11), Xenios (16-06-11)
  #15  
Παλιά 28-09-11, 10:16
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας

Η κυρία Άννα.

Προχθές ύστερα από καιρό άκουσα τη φωνή της στο τηλέφωνο.
Τι κάνεις κύριε Γιάννη;
Καλημέρα κυρία Άννα, είμαι καλά, εσύ πως τα περνάς;
Άστα στο κρεβάτι, δεν μπορώ πλέον να κινηθώ…μια ξένη γυναίκα
με βοηθάει όσο μπορεί και εκείνη.
Όμως σε πήρα τηλέφωνο κύριε Γιάννη για να μου πεις, εσύ ξέρεις
σίγουρα, θα τα χάσουμε τα λεφτά μας;
Ποια λεφτά μας, κυρία Άννα.
Να αυτά που έχομε στην τράπεζα, μου είπε με φωνή φοβισμένη.
Ποιος είπε τέτοιο πράγμα, τι είναι αυτά που μου λες πρωί, πρωί;
Άκουσα πως την εθνική την πήρε η μπάγκα. Η (alpha Bank) ήθελε να πει.
Κυρία Άννα μην ανησυχείς κανένας δεν μπορεί να πάρει την εθνική
τράπεζα, κάτι άλλο άκουσες και μπερδεύτηκες.
Αυτή όμως ανησυχούσε, φοβόταν με αυτά που άκουγε στην τηλεόραση.

Έχουν περάσει πολλά, πάρα πολλά χρόνια από εκείνο το πρωινό.
Είχα απελπιστεί πως δεν θα έβρισκα κάποιο σπίτι για να νοικιάσω,
ώσπου ένα βράδυ περνώντας από εκείνον τον δρόμο, είδα μια
γυναίκα να βάζει στην εξώπορτα της πολυκατοικίας εκείνο το ενοικιάζεται.
Επιτέλους είπα μέσα μου τελείωσαν τα βάσανα μου, είναι και σε πολύ
όμορφο μέρος.
Και πράγματι άρεσε και σε μένα, δέκα χρόνια με φιλοξένησε.

Η κυρία Άννα ήταν εκείνη η γυναίκα που δεν πρόλαβε να βάλει
το ενοικιάζεται και είχε να το λέει.
Ο κυρ Γιάννης ήταν ο ποιο γρήγορος ενοικιαστής…
Εκείνη λοιπόν διαχειριζόταν όλα τα διαμερίσματα του τετάρτου ορόφου ιδιοκτησίας
ενός ξαδέλφου της. Τον μοναδικό συγγενή που είχε δηλαδή.
Κοντά στα δεύτερα …ηντα, μόνη στη ζωή, μόλις πριν λίγους μήνες
είχε παντρευτεί έναν υπέροχο άνθρωπο που από πολύ νωρίς είχε χάσει
την σύντροφό του, τον κυρ Αντώνη.

Αν και είχαμε μεγάλη διαφορά στην ηλικία κάναμε παρέα,
πηγαίναμε συχνά για ψάρεμα.
Είχε ο ίδιος μια πολύ μικρή βαρκούλα και με εκείνη μέσα στο λιμάνι
μικρά ψαράκια πιάναμε με καθετή,
μα ήταν πεντανόστιμα όπως τα έψηνε η κυρά Άννα.
Κάποια μέρα πέρασε δίπλα μας κάποιο καΐκι και με το κύμα που
δημιούργησε έριξε τον κυρ Αντώνη στη θάλασσα που εκείνη τη στιγμή
ήταν όρθιος.
Να δεις που σα να έπεσα στη θάλασσα, μου είπε ενώ προσπαθούσε
με τη βοήθεια μου να μπει μέσα στη βάρκα.
Δε θα ξεχάσω το χιούμορ του.
Μας χαιρέτησε όμως έτσι ξαφνικά κάποιο βράδυ, για το σταυροδρόμι τ’ ουρανού.

Κύριε Γιάννη, ξέρω τι λες μέσα σου, μέρες της απόμειναν,
ίσως και ώρες, κοντεύει τα τελευταία …ήντα
κι’ αυτή για τις καταθέσεις της ενδιαφέρεται.
Τι είναι αυτά που λες Άννα μου, πρόλαβα να της πω.
Ξέρω τι λέω. Ο άνθρωπος όμως ελπίζει όσο ζει, ελάχιστα χρήματα
είναι μα δε θέλω να πληρώσουν άλλοι το ενοίκιο.
Ξέρεις ποιο ενοίκιο θέλω να πω.

Τώρα εδώ που τα λέμε αυτή γιατί να διαφέρει από όλους μας.
Έχεις; Τι σημασία έχει, ποιο πολλά θέλεις να μαζέψεις
με όποιο τρόπο μπορείς. Ναι με όποιο τρόπο.
Η ηλικία; Δεν παίζει κανένα ρόλο.

Έχεις το μάλαμα, έχεις φίλους.
Δεν έχεις; Δεν υπάρχουν φίλοι για σένα.
Παράξενος που είναι ο κόσμος.
Μαζί μας όμως, τι θα πάρουμε άραγε;
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 12:49
Απάντηση με παράθεση
The Following 5 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
HelenA (28-09-11), varthol (28-09-11), vgiagias (28-09-11), vviola (28-09-11), Xenios (28-09-11)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 00:47.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.