...επειδή το παρόν thread φιλοξενείται στην θεολογική ενότητα, γιατί όντως είναι κυρίως μέσα σε αυτήν, (στάση ζωής ιεχωβάδων περί μη μετάγγισης) παρά του ότι, άνετα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί και στα δικαιώματά μας, πιστεύω πως:
- ''καλό'' είναι η ελευθερία των προσωπικών αποφάσεων και της αυτοδιάθεσης και ο σεβασμός αυτών. Είναι επίτευγμα η αποφυγή εμπάθειας, κατάκρισης....
Το θέμα όμως δεν μας συμφέρει να μείνει εκεί, (...και αυτός είναι ο μόνος λόγος που γράφω αυτό το μήνυμα) γιατί στενοχωριέμαι όταν με την πρόφαση του σεβασμού των αποφάσεων των άλλων και με αυτήν την ''λογική της απαθείας - συγχωρετικότητας'' ισοπεδώνονται και η αιτία και το αποτέλεσμα των πράξεων δλδ οι έννοιες του αντικειμενικού Καλού, και της αντικειμενικής Αλήθειας, καθώς όλες οι αποφάσεις μας, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, διαβαθμίζονται σε ορθές και ορθότερες ή ακόμη και λάθος και χειρότερες.
- έτσι, ΑΝ κάποιος ενδιαφέρεται για το σωστό, το σοφό, την Αλήθεια, από την φαντασία αυτής (την αληθοφάνεια), το άριστο και όχι ακόμη και αυτό το καλώς λίαν, είναι ''καλύτερο'' όχι μόνο να συγ-χωρεί, αλλά και να διακρίνει και τις μυστικές αιτίες που ωθούν τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις, όπως τις αντιμετωπίζουν, οπότε και τα αποτελέσματα των επιλογών τους, δλδ πόσο τελικά με αυτά που πιστεύουν, (μέσα στην ελευθερία τους) εγγίζουν - βιώνουν την Αλήθεια, πόσο μετέχουν στην Ζωή, την πέραν της αυστηράς βιολογικής εννοούμενης.
Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος, ότι
ενώ ΟΛΑ μας επιτρέπονται, ΔΕΝ μας συμφέρουν τα πάντα.
Κι αν επιτευχθεί η συγχωρετικότητα και ο σεβασμός του άλλου, του διαφορετικού, είναι καλό σαν βάση. Όμως αυτή καθεαυτή η απάθεια είναι τέλμα, όταν δεν συνοδεύεται με ενδιαφέρον για την Αλήθεια. Είναι η τακτική ίσων αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, αληθούς και αναληθούς, σωστής αντιμετώπισης της ζωής και λάθος. Έτσι, η αδιακρισία, σαν σύννεφο, αποκρύπτει την Αλήθεια και τις μυστικές ενεργειές Αυτής, οπότε καθυστερεί την πνευματική μας πρόοδο.