Χριστουγεννιάτικη ιστορία

[Xenios]

Για να μην υπάρχουν χρονοτριβές ξεκινάω ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Συνεχίστε εσείς, εγώ θα συντονίζω τα θέματα σας, ελπίζοντας να έχω και την βοήθεια της Άννας.

Καλό είναι ο καθένας να μην αλλάζει το νόημα, να μην εμφανιστούν ιπτάμενοι δίσκοι και ο ΕΤ, ας προσπαθήσουμε να το ολοκληρώσουμε μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων. Μπορείτε κάθε φορά να γράφετε από 1 έως 3 παραγράφους.

Μια φορά και ένα καιρό, σε ένα άλλο τόπο και σε ένα άλλο χρόνο, ζούσε μια πολυμελής οικογένεια, στην άκρη ενός χωριού.

Δίπλα στο μικρό σπίτι υπήρχε το μικρό εργαστήριο του πατέρα που ήταν ξυλουργός. Τεχνίτης άριστος, έβγαζε το ψωμί του τίμια, φτιάχνοντας ή επισκευάζοντας όλα τα ξύλινα έπιπλα του χωριού και μερικές φορές μάλιστα, τον καλούσαν και από το σπίτι του άρχοντα Τσεπάκογλου, να κάνει επισκευές και διορθώσεις.

Ο μάστρο Παντελής και η κυρά Δέσποινα είχαν 3 αγόρια και 2 κορίτσια. Τον Γιακουμή 15 ετών και βασικό βοηθό του πατέρα του, τον Γιάγκο 13 ετών και ασκούμενο στο εργαστήριο, την Μυρτώ 10 ετών, την Θηρεσία 7 ετών και τον μικρούλη Χρήστο 4 ετών. Τα τρία μικρότερα παιδιά πήγαιναν στο δημοτικό σχολείο του χωριού.

Το χωριό ήταν φτωχό, τα έσοδα που είχε ο μαστροΠαντελής ήταν ελάχιστα, μόλις αρκούσαν για να αγοράσουν τα απαραίτητα, καλλιεργώντας τα ζαρζαβατικά και τα λαχανικά τους σε ένα κηπάκο, δουλειά που είχε αναλάβει η κυρά Δέσποινα.

Όλοι ήταν χρεωμένοι στον άρχοντα Τσεπάκογλου, με αποτέλεσμα η σοδειά τους να πηγαίνει σχεδόν όλη για τους τόκους που ζητούσε.

Ο χειμώνας ήρθε βαρύς και από τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου ένα μέτρο χιόνι σκέπαζε τα πάντα. Οι μετακινήσεις δύσκολες ως αδύνατες. Η οικογένεια τα έβγαζε δύσκολα τρώγοντας τα όσπρια που είχαν μαζέψει το καλοκαίρι. Τα παιδιά παρά τα χιόνια μετέφεραν ξυπόλητα ξύλα για τις σόμπες του χωριού, προσθέτοντας λίγες δεκάρες στις μικρές οικονομίες της οικογένειας, που μόλις αρκούσαν για λίγα δράμια λάδι.

Παραγγελίες δεν υπήρχαν και τα Χριστούγεννα πλησίαζαν.

[Xenios]

(Επειδή κανείς δεν είδα να συνεχίζει την ιστορία, θα το κάνω εγώ και όποιος φιλοτιμηθεί ας ρίξει ένα χεράκι βοηθείας.)

Mια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, βράδυ, η οικογένεια μαζεμένη δίπλα στο τζάκι, προσπαθούσε ο ένας με τον άλλο, να ζεσταθούν. Τα τρόφιμα κινδύνευαν να τελειώσουν, το χιόνι που έπεφτε ασταμάτητα εδώ και μέρες, είχε κόψει κάθε επικοινωνία της μικρής καλύβας, με το υπόλοιπο χωριό.

Μέσα στον χαλασμό, ο Πατέρας τους ζήτησε να σωπάσουν και πετάχτηκε όρθιος. Ησυχία τους λέει κάτι άκουσα. Λύκοι θα είναι, είπε η Μάνα. Όχι λέει, ησυχάστε να ακούσουμε.

Πραγματικά σαν ψίθυρος ακούστηκε ένα αγκομαχητό και μια φωνή που μόλις έβγαινε ζητούσε βοήθεια. Ο Πατέρας αμέσως πετάχτηκε έβαλε την κάπα του και φώναξε : Γιακουμή το φτυάρι, κάποιος ζητάει βοήθεια.

Παναγιά μου λέει η Μάνα, δεν είναι δυνατόν, πως θα ανοίξετε την πόρτα στο σκοτάδι θα έχει πιάσει πολύ χιόνι.

Θα φτυαρίσουμε, άναψε μου το λυχνάρι. Η πόρτα ανοίγει και ο κρύος αέρας τους πάγωσε όλους. Με την αξίνα ο μάστρο Παντελής με το φτυάρι ο Γιακουμής, σιγά σιγά έκαναν ένα διάδρομο και ο Πατέρας με το λυχνάρι πετάγεται έξω. Τον ακολουθεί ο γιος του.

Η Μητέρα με τα τρια μικρότερα παιδιά ξανάκλεισαν με δυσκολία την πόρτα και περίμεναν γεμάτοι αγωνία.
Παναγιά μου βοήθησε τους, μην πάθουν τίποτα.

Πέρασε πολύ ώρα. Τα παιδιά κοιτούσαν την Μητέρα τους, που προσπαθούσε να τα καθησυχάσει. Μετά από αρκετή ώρα ακούστηκε η φωνή του Γιακουμή, Μάνα άνοιξε.

Ο Πατέρας μετέφερε στα χέρια του, το σώμα ενός γεροντάκου που είχε μελανιάσει από το κρύο.
Ζει ζει, γρήγορα να τον βάλουμε κοντά στο τζάκι και φτιάξε ένα ζεστό.

Θα συνεχίσει κανείς;

[vaios1]

Η μητέρα έστρωσε γρήγορα ένα καθαρό σεντόνι στο ντιβάνι , που ήταν κοντά στο τζάκι και ο πατέρας με την βοήθεια του Γιακουμή τοποθέτησε μαλακά τον γέροντα πάνω στο κρεβάτι. Η Μυρτούλα έτρεξε να φτιάξει ένα ζεστό,ενώ ο Γιάγκος έφερε κουβέρτες για να ζεστάνουν το παγωμένο σώμα του γέρου,που ήταν αβέβαιο,αν τελικά κατάφερνε να σωθεί ,μια και ήταν μελανιασμένος από το πολύ κρύο.
Με την βοήθεια του πατέρα ο γέρος ήπιε λίγο από το ζεστό. Ευχαριστώ σιγοψιθύρισε και αποκοιμήθηκε εξαντλημένος. Η μητέρα κοίταξε ανήσυχη τον πατέρα. Τί θα έκαναν σε περίπτωση που θα χρειάζονταν ιατρική βοήθεια ,σκέφτηκε. Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει την σκέψη της και ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε από έξω.........

[Xenios]

... κοιτάχτηκαν όλοι... Τι είναι πάλι αυτό;

Ο Μάστρο-Παντελής πλησίασε τον γεράκο, τον ρωτάει αν ήταν κανείς μαζί του. Ναι λέει εκείνος ξεψυχισμένα, ο φίλος μου.
Ο Πατέρας ξαναφόρεσε το πανωφόρι πήρε το λυχνάρι και βγήκε έξω. Σε λίγο κτυπάει την πόρτα, κουβαλούσε στα χέρια του ένα μαύρο τριχωτό πλασματάκι.

Ο Γέρος άνοιξε τα μάτια του και με πολύ προσπάθεια είπε, ζει; Στην σιγανή φωνή του, το σκυλάκι τέντωσε τ' αυτάκια του. Έβαλαν το μικρό σκυλάκι δίπλα στο τζάκι και η μικρή Θηρεσία το πήρε στην αγκαλιά της και το χάιδευε.

[Xenios]

Μετά όλοι μαζί κοιμήθηκαν, μαζί με όσους διάβασαν αυτό το παραμυθάκι και δεν μπήκαν καν στον κόπο να γράψουν δύο λέξεις.