Χαμένος μέσα στο κενό...
Ηταν 5 το πρωί πριν ακριβώς 8 μήνες...(22/2/91).
Μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου μαζί με τον Πατέρα μου και τ' αδέλφια μου.
Η φωνή του γιατρού με είχε ρίξει σε μια κατάσταση που δεν τολμούσα να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω. "Δυστυχώς η Μητέρα σας αυτή την φορά δεν τα κατάφερε"...
Χαμένος μέσα στο κενό...
Και τώρα τι; πως είναι δυνατόν ; Χωρίς το χαμόγελο της; Χωρίς την μεγάλη την γλυκιά , την ολοζώντανη παρουσία της;
Κάθισα στο γραφείο μου, και ένοιωθα μετέωρος. Γκρεμιζόμουνα συνέχεια και έψαχνα ένα χέρι να με βοηθήσει, να με κρατήσει ...
Ξαφνικά θυμήθηκα, από παλιά είχα την ιδέα ότι αν πω ένα πρόβλημα μου σε έναν φίλο, αυτόματα νοιώθω καλύτερα, αυτόματα είναι σαν να μοιράζω το βάρος μου...
Εκείνη την στιγμή θεώρησα ότι αν έλεγα το πρόβλημα μου ανοιχτά, σε όλα τα παιδια της Acrobase, θα είχα πολλά χέρια να με κρατήσουν.. θα τους μοίραζα τον πόνο μου, αγνοώντας την λύπη που θα τους σκόρπιζα, εγωιστικά θα έλεγα ... άφησα ένα μήνυμα στην εισαγωγική οθόνη της βάσης...
Ασφαλώς πολλά παιδιά θα το θυμούνται ..
" Ο Χειριστής Συστήματος έχασε την Μητέρα του Έχασε ότι πολυτιμότερο είχε "
Ήταν 5 το πρωί της 22/2/91 πριν μία ώρα είχα χάσει το φως μου. Είχα χάσει τον πολυτιμότερο άνθρωπο μου. Είχα χάσει το πιο ζεστό χαμόγελο του κόσμου.
Είχα χάσει τα πάντα
Είχα όμως αυτόματα βρει, ζεστασιά αγάπη συμπαράσταση από δεκάδες γνωστά
και άγνωστα παιδιά της Acrobase.
Οκτώ μήνες από την απώλεια Της, χρωστάω σε όλους σας ένα μεγάλο ευχαριστώ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|