Η κατάνυξη της περιφοράς του επιταφίου είναι δεδομένη. Ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν, συμμετέχουν. Τα υπέροχα τροπάρια, έχουν συνδέσει αυτή την μοναδική στιγμή με τον Ελληνισμό απανταχού της Γης.
Έχω παρακολουθήσει στην Ελλάδα, επιταφίους σε πόλεις σε χωριουδάκια σε βουνά και σε λαγκάδια, αλλά το αίσθημα της νοσταλγίας που σου δημιουργείται στο εξωτερικό, είναι απλά μοναδικό ή τουλάχιστον το έχω βιώσει εγώ.
Η πρώτη μου εμπειρία, ήταν στην Αλεξάνδρεια, την Αλεξάνδρεια των 300.000 Ελλήνων. Η γνώμη που είχα τότε σχηματίσει, ήταν η αγαστή συνύπαρξη όλων των θρησκειών στην τότε Αίγυπτο. Στην περιφορά του επιταφίου του Πατριαρχικού ναού του Αγίου Σάββα, άγημα Αιγυπτιακού στρατού απέδιδε τιμές. Οι μουσουλμάνοι Αλεξανδρινοί στεκόντουσαν στον δρόμο, σχεδόν σε στάση προσοχής και με σεβασμό. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου.
Στο Cape Town ήταν η δεύτερη εμπειρία μου. Μόλις 3000 Έλληνες, αλλά οι δρόμοι γύρω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ήταν κατάμεστοι από κόσμο, όχι μόνο ορθοδόξους Έλληνες, αλλά και άλλων δογμάτων. Η μπάντα του Δήμου του Cape Town είχε εκπαιδευτεί να παίζει το ω γλυκύ μου έαρ.
Εκπρόσωποι όλων των Εκκλησιών, ήταν εκεί. Στην περιφορά η τροχαία έκλεινε τους δρόμους, η οργάνωση ήταν μοναδική. Ένιωθες σαν να βίωνες ένα επιτάφιο, σε κάποια ενορία της Αθήνας.
Στην Αγγλία έχω κάνει πολλά Πάσχα και σαν φοιτητής, αλλά και σαν επισκέπτης. Το ομορφότερο ήταν ο επιτάφιος στο γραφικό Torquay, του Devon στα νοτιοδυτικά.
Ο επιτάφιος έβγαινε κοντά στην θάλασσα και είχες την αίσθηση, ότι βρίσκεσαι σε κάποιο Ελληνικό νησί.
Μακριά από την Ελλάδα, γίνεσαι πιο πολύ Έλληνας, βιώνεις πιο έντονα κάθε τι Ελληνικό. Οι εκκλησίες στις Ελληνικές κοινότητες, δεν είναι απλά ένας τόπος λατρείας όπως εδώ, είναι ένα κομμάτι της Ελλάδος, μια ευκαιρία να βρεις συμπατριώτες σου και να μιλήσεις Ελληνικά.