Δικοί μου στίχοι και ποιήματα.

[justin]

Στη Βόιλα ;

Λες και δεν πέρασε μια μέρα στη Βόιλα μια Κυριακή,
ποιά είσαι κοπελιά μου σε ρωτούσα και μου' λεγες πως είσαι η ζωή.

Λες κι' ήταν χθες ανεστορούμαι στη γειτονιά την κάτω μια βραδιά
στην αγκαλιά μου σε κρατούσα σ' ένα παιχνίδι που το παίζανε παιδιά.

Τρυγούσαμε τα σύννεφα στης θάλασσας τη ζάλη,
στις φυσαλίδες του βυθού μεθύσει, παραζάλη.

Τις μαντινάδες στρίφωνα στις κοντυλιές της λύρας,
μερεμετούσα τις γραφές στ' απόκρυφα της μοίρας.

Και σήμερα περάσαν Γερανοί μια χάβρα όπως τότε η λαλιά τους,
λες κι' είναι ίδια η χθεσινή η ταχινή, στο ίδιο αραξοβόλι τα φιλιά τους.

Μου' πες πως ήσουν η ζωή κι' ήταν αλήθεια, κρυστάλλινο της βρύσης το νερό,
όμως θαρρείς δεν πέρασε μια νύχτα και βρίσκω το χαμόγελο σου παγερό.

Μια μέρα όλη κι' όλη κοπελιά μου κι' έγειρε ο ήλιος κι' άλλαξε θωριά,
το χρώμα των ματιών σου δεν θυμάμαι, στης Βόιλας τη βρύση μοναξιά...

Yiannis H.
30 Μαΐου 2019

[justin]

Τα στέκια τα παλιά τα ξεχασμένα...

Στα στέκια τα παλιά περνώ τα ξεχασμένα,
τα μάκρη και τα πλάτη τους κλουθώ,
να τα χαρώ να τα χαϊδέψω ένα ένα,
από τα μάτια τους το κάποτε να δω.

Από του χρόνου τον καιάδα ν' ανασύρω,
αστέγαστα κοχύλια αλήτικα πουλιά,
από τις κρήνες της ψυχής νάμα και μύρο,
τα παιδικά μου να δροσίσω τα φιλιά.

Παίρνω τα χνάρια μου σε θύμισες να βγούμε,
να ταξιδέψουμε σε άλλες light εποχές,
απ' το ξωκλήσι της ψυχής να δεηθούμε,
για τις μεγάλες τις δικές μου ενοχές.

Κλουθώ τα χνάρια μου στις χθεσινές αλάνες,
να' ανατρανίσω το ξυπόλυτο το λυκαυγές,
ματιές κλεφτές με τις ιτιές τις κλαίουσες τις πλάνες,
να φιληθούμε με όστριες, θαλασσινές πηγές.

Κι' αν τα σημάδια χάθηκαν του χθες, εγώ δεν φταίω.
Για τ' άγνωστο παιχνίδι της ζωής, λέξη δεν λέω.
Πέτρες κι' αν φύτρωσαν και βάτοι στο μεϊντάνι,
με της καρδιάς μου γράφω πάλι το μελάνι.

Yiannis H.

[justin]

Δυο θάλασσες...

Θωρώ κι' απόψε το μεγάλο ουρανό,
μα είμαι ακόμα στ' αη Γιάννη τ' ακρογιάλι,
τι κι' αν τα σήμαντρα καλούν για εσπερινό,
εγώ χαϊδεύω της αυγής το μαϊστράλι.

Ήρθε ο καιρός που φεύγουνε οι Γερανοί,
μα εγώ απ' τις θάλασσες ρουφάω το χυμό τους,
τι κι' αν συννέφιασαν στ' αλήθεια οι ουρανοί,
εγώ μετράω τ' άστρα στο λαιμό τους.

Δυο θάλασσες μ' απύθμενα μπλάβα νερά
κι' εγώ ο Ζέφυρος της άνοιξης αγέρας,
τι κι' αν σεκλέτια ήρθαν νοερά,
εγώ θωπεύω το χρυσόμαλλο το δέρας.

Θωρώ κι' απόψε το μεγάλο ουρανό,
μα είμαι ακόμα στις βεγγέρες τ' αλωνάρη,
τι κι' αν το χθες μοιάζει στ' αλήθεια μακρινό,
το τρεχαντήρι μ' όρτσα τα πανιά σαλπάρει.

Γιάννης Χαρκιολάκης

[justin]

Ηχούν τ’ αστροπελέκια τ’ ουρανού,
μαρμαρωμένος ο κισσός στ' αγιάζει,
έχουν στερέψει κι’ οι πηγές του «Ιλισσού»
κι' έφεραν των φιλιών οι ανεπαλιές χαλάζι.

Τρίζουν στην όστρια τα άχλωρα κλαριά,
μα από του χρόνου τα φουσάτα δεν τρομάζει,
μοναχικός στην άναστρη και τούτη τη βραδιά,
ανεστοράται μιας βελανιδιάς το νάζι.

Χιλιάδες νύχτες και μι’ ακόμα μοναξιά,
το πεπρωμένο πως μπορεί να προσπεράσει,
ίχνη αδιόρατα κι’ από τη φινετσάτη την «οξιά»
την αύρα των ματιών της πως να φτάσει.

Είναι ο κορμός ροζιάρικος, τραχύς,
χαρακωμένος απ’ τα πείσματα του χρόνου,
κι’ όμως πονάει στη θωριά μιας «αμυχής»
από μια «κλαίουσα Ιτιά» του «γραμμοφώνου»

Γιάννης Χαρκιολάκης

[justin]

Ανιχνεύσιμα ίχνη;

Τις οριζόντιες γραμμές απ΄ το τετράδιο το σχολικό, όσο κι' αν τις πολέμησε
ο χρόνος, όσο κι' αν τις βανδάλισαν οι καλικάντζαροι της ζωής, μπλαβισμένες
παραμένουν.
Οι γραφές του κοπελιού με τα πλαγιαστά γράμματα, βαθυστόχαστα λόγια
από τα θέλω του από τα γιατί του.
Μια ζωγραφιά με ένα μάτσο μανούσα στο δίχρωμο πήλινο ανθοδοχείο ίσα που
φαίνεται. Το μαύρο μολύβι όμως δεν άντεξε στα καμώματα του χρόνου, στις
ανεπαλιές, στις κάψες, στους αέρηδες.
Στης ζωγραφιάς το μεσοφόρι ανιχνεύσιμα ίχνη από τα δάκρυα του πόνου,
τα μελανιασμένα, τα γεμάτα αίματα παιδικά χέρια.

Δεν αυγάτισαν κι' οι νερωμένες μπογιές, το μπλάβο ξέπλυνε η θάλασσα και το
έκανε μελάνι, να' χει ο χρόνος γράμματα να γράφει στον ταξιδιώτη των ανεκλάλητων ονείρων.
Το κόκκινο το πήρε η καρδιά να' χει λέει παραπάνω να ξοδέψει, ν' αντέξει στις
αγιάτρευτες κουζουλάδες

Η αλήθεια είναι πως δεν το τσιγκουνεύτηκε το σπατάλησε και ξέμεινε. Ας είναι
υπάρχουν τα χαμόγελα, το ίδιο κάνει.

Γιάννης Χαρκιολάκης

[justin]

Πλάκα μου κάνεις;

Λίγες μέρες απόμειναν για τα Χριστούγεννα. Η καραντίνα όμως λόγω του Covid-19 είναι εδώ.
Βιβλία; Ναι μα πόσα να "φας" και γυμναστική στο μπαλκόνι γίνεται;
Το μοναστηράκι μου λείπει πιο πολύ, της Κυριακής τα φίνα περπατήματα που λέει και η
μαιρούλα στο άσμα της το λαϊκό μου λείπουν.
"Πλάκα" μου κάνεις;
Πλάκα; Έγραφα λοιπόν μια φορά...

"Πλάκα"

Από τις πολλές έννοιες της λέξης, λέω να κρατήσω σήμερα τις δυο, έτσι για παρέα,
για «κουτσομπολιό»…
Γραφική γειτονιά της Αθήνας και μαθητική Πλάκα!

Καλημέρα, πάλι στα στενά του «γιουσουρούμ» ; Ναι το συνηθίζω τελευταία.
Εδώ που λες σ’ αυτό το ευλογημένο μέρος, κάθε Κυριακή δίνει ραντεβού η ιστορία
του χθες, του τότε, του σήμερα, κάθε παλιό αντικείμενο και με τη δική του περπατησιά
στα σοκάκια της εποχής του.
Τη σκέψη μου λοιπόν αφήνω να πλέει στον «αιθέρα» του χρόνου, τα σιγοψιθυρίσματα
τους προσπαθώ να αφουγκραστώ.
Αυτή εδώ π.χ. είναι μια μαθητική πλάκα με το σφουγγαράκι και το κοντύλι της, ίσως
κάποιου επιμελή μαθητή, αν κρίνω από τις ανεπαίσθητες γρατζουνιές στο μαύρο της σώμα.
Και τώρα βροχή τ' ανεστορήματα...
Η «βίτσα» λοιπόν το πολύτιμο εργαλείο του παιδαγωγικού νόμου της εποχής, εφορμούσε
σαν αφηνιασμένο γερμανικό στούκας» πάνω στο ανυπεράσπιστο παιδικό χέρι.
Κι’ εκείνο, ασυναίσθητα καμιά φορά στην τρομερή επαφή, οπισθοχωρούσε με αποτέλεσμα
τα πολυβόλα των στούκας καθέτου εφορμήσεως να διαπερνούν με (εχθρικό) μένος, σώμα και ψυχή.
Αυτή εδώ όμως η πλάκα τι σχέση έχει με τη βέργα του δασκάλου;
Θα πρέπει να ήταν εκεί, γύρω στα 1949 με είκοσι περίπου μαθητές πέμπτης δημοτικού
στην τάξη μου και σίγουρα ημέρα της εβδομάδας Δευτέρα.
Και γιατί Δευτέρα;
Γιατί πάντα αδιάβαστος πήγαινα στο σχολείο, προτεραιότητα τα σαββατοκύριακα είχαν η
σφεντόνα και τα πουλιά.
Πρωί πρωί λοιπόν η βέργα έπρεπε να ζεσταθεί στα χέρια μου και όπως είπαμε Δευτέρα ήταν.
Όλες όμως οι «βιτσιές» δεν έφταναν στο στόχο, έτσι κι’ εκείνη τη μέρα στο τέταρτο και
τελευταίο χτύπημα, τράβηξα ασυναίσθητα πίσω το χέρι μου με αποτέλεσμα η βέργα του
δασκάλου να πέσει σαν κεραυνός στην καινούργια μου πλάκα, θρύψαλα αυτή, κομμάτια και
το κοντύλι της. Όμως επειδή εγώ έφταιγα, άλλες τέσσερις βιτσιές κι’ αυτή τη φορά, με όση
δύναμη διέθετε. Αφόρητος πόνος μα και αίμα από το πολτοποιημένο νύχι του μεσαίου
δαχτύλου μου, ευτυχώς του αριστερού μου χεριού.
Καλά και οι γονείς σου;
Καλά σου έκανε, η απάντησή τους, όπως πάντα.
Θα την αγοράσεις; Ένα ευρώ γράφει.
Όχι, όμως απόψε θα έχω θέμα να γράψω, αν τα καταφέρω…
Yiannis H.

[justin]

Από την ποιητική συλλογή.
“Ταξιδεύοντας στο ηλιοβασίλεμα των πεπρωμένων”

Είσαι να παίξουμε;

Το δεκάχρονο αγόρι με σκούντηξε ελαφρά, ξαφνιάστηκα,
συμβαίνει κάτι μικρέ, θέλεις κάτι;
Ναι λέω να αφήσεις τις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες με τα παιχνίδια
και πάμε να παίξουμε.
Να παίξουμε; Με πειράζεις μικρέ έτσι δεν είναι;
Όχι, ξέρω πως κι' εσύ το θέλεις να πάμε πίσω στο χρόνο, να ψήσουμε
πήλινες μπίλιες, να κυνηγήσουμε λαδάκια, μαντινάδες να γράψουμε.
Ταξιδιώτες στους μπαξέδες με τα λευκά των μύλων τα πανιά, να πετάξουμε.
Εγώ κι' εσύ; Ναι είμαστε φίλοι, είμαι εσύ, είσαι εγώ.
Παραμύθια πιτσιρίκο, δεν ξαναγυρνούν τα περασμένα, δεν μπορείς το χρόνο
να σταματήσεις.

Φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος, τελευταία η παλιά μου πολυθρόνα χατήρι
δεν μου χαλάει.

Μικρέ με κούρασες δε θέλω ένα κοπέλι να θωρώ,
πως εισ’ εγώ μη λες δεν το μπορώ.
Δε σε γνωρίζω, δε σε ξέρω, δε θυμάμαι,
δεν είμαι φίλος σου λυπάμαι.

Παππού κι’ αν όπως λες είσαι η αλήθεια
κι’ ότι δε ζεις στα παραμύθια,
τότε είμαι εγώ επαναστάτης
κι’ είσαι ένας άλλος αποστάτης.

Εσ’ ένα σώμα κάλπικο και ξένο
κι εγώ ψυχή που τη ζωή δεν τη χορταίνω.
Είσαι ένα όνειρο παλιό που έχω ξεχάσει
κι’ εγώ η καρδιά σου που δε λέει να γεράσει.
Εισ’ ένα ψέμα που οι χειμώνες του το δέρνουν
κι εγώ τα μάτια σου που ερωτευμένα παραμένουν.

Όμως δε θέλω στη θολούρα να σ’ αφήσω,
άσε το δάκρυ σου μ’ αγάπη να σκουπίσω.
Είμαι εσύ, το χρόνο που ποθεί να σταματήσει,
ποιός δε λαχτάρισε δυό ζάλα πίσω να γυρίσει.

Yiannis H.

[justin]

Φύσα βοριά και παίξε μπαλοτιές
για μια αγάπη που την έκανε κομμάτια
φύσα μαΐστρο σβήσε τις φωτιές
που άναψαν δυο καστανά μεγάλα μάτια.

Δεν τελειώνει μ' ένα ψέμα η ζωή
έχει ο χρόνος ο σοφός βοτάνια
μ' ένα του βλέμμα ένα χάδι μια πνοή
σ' άλλης αγάπης θα περάσεις τα λιμάνια.

Άγλυκο είναι ένα κάλπικο φιλί
θα λιώσει η ζάχαρη η άχνη ως το βράδυ
μα είναι όμως η αρχή λίγο πολύ
για κάτι άγνωστο που θα' ρθει απ' το σκοτάδι.

Δεν τελειώνει μ' έναν έρωτα η ζωή
με μια ζαριά σημαδεμένη
έχει ο καιρός γυρίσματα θα δεις ένα πρωί
στο σ' αγαπώ της τη ματιά σου κεντημένη.

γ. χ.