Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Θεολογικά θέματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 13-10-06, 23:19
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
περί φυσικής - μεταφυσικής και ''φωτισμού''

Το σύνολο της (εγνωσμένης) φυσικής και της (άγνωστης) μεταφυσικής ορίζουν το σύνολο της Φύσης.

Στη φύση, το σπίτι μας, υπάρχουν άγνωστα και ανεξερεύνητα ‘’δωμάτια’’. Το μεταίχμιο μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής, εξαρτάται και από την εποχή, αλλά και από τις ιδιαίτερες γνώσεις του ανθρώπου (ακόμη και στην ίδια εποχή).

Πόσο ‘’μεταφυσικό’’, ακόμη και ‘’θαύμα’’ φαντάζει σε έναν αρχαίο, να πατάει κάποιος ένα κουμπί και να ανάβει φως, να αλλάζει κανάλι στην τηλεόραση, δεν μιλάμε για την ίδια την τηλεόραση… να λες το όνομα και να καλεί αυτόματα το τηλέφωνο…; δηλαδή με μία λέξη, η ‘’μαγεία’’ σε όλο της το μεγαλείο!

Σε ένα ‘’μεταφυσικό’’ βιβλίο είχα διαβάσει ότι η επιστήμη, ολοέν και πλησιάζει την μαγεία, χωρίς αυτή να το θέλει.

Και στην φυσική και στην μεταφυσική, φυσικά και ισχύουν νόμοι. Αλοίμονο να μην ίσχυαν.

Αυτά τα βήματα εξερεύνησης και τιθάσσευσης του αγνώστου κόσμου μας, υπέρ της φυσικής και συγχρόνως κατά της μεταφυσικής, (πάντα σε συνολικό ποσοστό 100%), είναι μονόδρομος, εκτός και αν διακοπεί βιαίως η τεχνολογική πρόοδος από ανόητη χρήση και κατάχρησή της.

Έτσι, δεν έχει σημασία πως ‘’βαφτίζονται’’ οι κατεχόμενες (από τον καθένα) γνώσεις και δυνάμεις. Σημασία έχει πως χρησιμοποιούνται. Με πόση ειλικρινή και άδολη αγάπη, με πόσο σεβασμό για τον συνάνθρωπο και όλη τη φύση.

Το κλειδί ασφάλειας της προόδου του ανθρώπου, κακώς ψάχνεται στο πότε η ‘’μεταφυσική’’ θα πάψει να υπάρχει καταλαμβάνοντας την θέση της η νομοκρατούμενη φυσική.

Στην ‘’άγνωστη’’ μεταφυσική και από εκείνα τα δωμάτια που δεν έχουν ακόμη πληρωθεί από το ‘‘λογικό’’ φως, παρεισφρύει και ‘’δρά’’ θαυμαστά, άλλοτε το παράλογο και άλλοτε το υπέρλογο. Και το μεν ένα, δια της φαντασίας προς απώλεια της ψυχής του ανθρώπου, το δε άλλο προς σωτηρία του.
Το κλειδί ασφάλειας, βρίσκεται στην πλήρωση της φύσης του ανθρώπου (γνωστού και αγνώστου μέρους του) με Φως Χριστού. Με εκείνο το ανέσπερο φως, που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο κάθε Μεγάλο Σάββατο, μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη.

Η όλη φωταγωγία συνολικά του ανθρώπου (και φωτολογία) εξαρτάται σε ποιο χώρο δραστηριοποιείται με την συνείδησή του και ποια τα ‘’εν-δια-φέροντά’’ του. Στην υπερφύση, στην φύση ή στην παραφύση.

Αυτή η έκπτωσις έχει καταγραφεί (και) στην Αγία Γραφή, από την οποία ερανίζομαι τα χωρία.

Ο ΑΔΑΜ ήταν μέσα στον παράδεισο, μέσα στο Φως. Μετά το προπατορικό αμάρτημα και την έξοδο, τοποθετήθηκε ‘’απέναντι’’ του παραδείσου και τέλος, μετά τον φόνο του Άβελ από τον Κάιν, ‘’κατέναντι’’ της Εδέμ.

[και εξέβαλεν τον Αδάμ και κατώκισεν αυτόν απέναντι του παραδείσου της τρυφής και έταξεν τα χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής (Γεν.γ’24) …
… εξήλθεν δε Κάιν από προσώπου του Θεού και ώκησεν εν γη Ναϊδ κατέναντι Εδέμ (Γεν.δ’16)]


ενδεικτικά (σχηματικά και αναλογικά) φαίνονται στα παρακάτω σχήματα.



Στην κατέναντι θέση, ο άνθρωπος δεν ‘’φωτίζεται’’ πλέον άμεσα από τον ήλιο (και αναλογικά νοητό), αλλά από την σελήνη και τα άστρα (την πολυθεϊα).

Γιαυτό και αναφέρεται σε τροπάριο των Χριστουγέννων.
…Η γέννησίς Σου Χριστέ ο Θεός, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως, εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής, Κύριε δόξα Σοι!...

Αν ο άνθρωπος ‘’δεν’’ πιστεύει ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει Φως, ‘’δεν’’ πιστεύει ότι Ο Κύριος είναι το Φως, (εγώ ειμί το φως…) και φυσικά δεν κινείται προς τα εκεί, αρχίζει και μεριμνά να πληρώσει αυτό το κενό, με ‘’άλλα’’ φώτα. Τεχνολογικά ή παραφυσικά. Προσπαθεί να καλύψει το φως που χρειάζεται με το φως της επιστήμης ή με τον πολλαπλασιασμό του αστρικού φωτός.
Θυμίζουν εκείνες τις σύγχρονες διόπτρες (είτε υπέρυθρες, είτε που πολλαπλασιάζουν το αστρικό φως) και που βοηθούν τους στρατιώτες να ‘’βλέπουν’’ μέσα στο σκοτάδι, σε σχέση με τους υπολοίπους αγωνιστές… υπεραιρόμενοι και τρομοκρατώντας με την ‘’κοσμική’’ υπεροπλία τους…

Αυτή όμως η επιδεικτική ανωτερότητα, ότι δλδ ‘’βλέπουν’’ μέσα στο σκοτάδι, διαλύεται σαν χάρτινος πύργος μπροστά σε έναν άνθρωπο, που για τον δικό του φωτισμό, χρησιμοποιεί έστω και ένα απλό κεράκι με ‘’φυσικό’’ φως. Έτσι, που να βγει ο καημένος ο ‘’πολεμιστής’’ να αντικρύσει τον ήλιο… γιαυτό και κρύβεται και διαβιεί στο σκοτάδι, αποφεύγοντας το Φως….

Σαν τους στρατιώτες του φαραώ που, πανόπλους, εν άρμασι και εν ίπποις εδίωκαν τους ισραηλίτες στην έρημο (προς τον δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα), κι όμως ενικήθησαν από τους αόπλους, αλλά με τον τύπο του σταυρού. Κι αν νικήθηκαν από τον τύπο… σκεφτείτε τι ασύλληπτη δύναμη έχει ο ίδιος ο Σταυρός!!!

Γιαυτό τον λόγο ήλθε ο Κύριος ο φωτίζων τους εν σκότει… με φως λογικό και φως υπέρλογο, υπερούσιο, ενωμένο σε μία θεανθρώπινη μονάδα, στο Εσταυρωμένο και Αναστημένο Σώμα Του, (Ορθόδοξη Εκκλησία) που άφησε στη γη, ως κλίμακα ανόδου του ανθρώπου στον παράδεισο. Φως γλυκό, ενδόμυχα ποθούμενο (όχι όμως και ασύλληπτο) που είθε να φωτίζει, να λούζει, ως το μόνο που αξίζει και αρμόζει στην θεοειδή ψυχή του ανθρώπου.



μετά και με Χριστό.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 26-04-09 στις 17:37
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 19-10-06, 16:49
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Αν μου επιτρέπετε, δυο συμπληρωματικές σκέψεις σε αυτήν την ενότητα, καθώς κρίνετε ποιο κατάλληλη, ως μη αμβλύνουσα τα σώματα και τα πνεύματα, αλλά οξείνουσα την διάκρισή μας, περί της Αληθείας.

Για την φιλοσοφία αυτών που δεν πιστεύουν στην μεσότητα (μεταξύ Θεού και ανθρώπων) Του Κυρίου, η αλήθεια, παρά την έκπτωσή της, είναι σύμφωνη με τα φυσικά… και αφού είναι βατά και χειροπιαστά, ας τολμήσουμε την φυσική περιήγηση…

Στην φυσική ισχύει, πως, όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές. Αν τα βάζαμε σε απόλυτη τιμή, το (+) του φωτός και το (–) της σκιάς, ως ουραγού και επομένου, θα ήταν ίσα. Και το απλό ερώτημα;;; πως θα αυξανόταν το σκοτάδι πίσω από το παραπέτασμα, αν δεν επροηγείτο, ο πολλαπλασιασμός και η αύξηση (σε ανάλογο ποσό), του φωτός;

100 φως ---> 100 σκιά. 120 σκιά πόσο φως; μάλλον είναι ατόπημα να θεωρείται ή ‘’σύμπτωση’’ ή άσχετο το ένα με το άλλο! Το φως προηγείται και το σκότος, όχι μόνο έπεται αλλά κυρίως ‘’εξαρτάται’’ από αυτό, καλύπτοντας (σκεπάζοντας) όσα δεν πληρούνται από το φως.

Αν δογματίζουμε ή αισθανόμαστε σε διάφορους χώρους (πολιτική, οικολογία, παιδεία, υγεία…), ότι μέρα με την ημέρα όλο και πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, όλο και πιο σκοτεινά, (άγοντας την συνείδησή μας να απαισιοδοξεί) νάστε σίγουροι, πως πίσω από την φαινομενική κυριαρχία και πλήθυνσης του σκότους, πίσω από το παραπέτασμα που μας καλύπτει (ως πέπλο) την θέα του φωτός, υπάρχει, υφίσταται και αυξάνεται το ελπιδοφόρο φως το ερχόμενο. Σε μας εναπόκειται να προσθέσουμε φως στη ζωή μας, αφαιρούντες όσα ‘’παραπετάσματα’’ μας εμποδίζουν, όντας αυτό, το ‘’ανθρώπινο’’ έργο του δευτέρου σκέλους της αληθείας… ‘’και χείρα κίνει’’.

Για τους δεχόμενους τη μεσιτεία Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ως 888 μεταξύ 999 (Τριαδικού Θεού) και 666 (χξστ’) δεν υπάρχει μόνο ποσοτική αναλογία, αλλά και ποιοτική μυστική σχέση του Φωτός (με κεφαλαίο Φ) με το σκότος, το οποίο πληρεί, εμ-πνέει (και ισχύει) μόνο στο χώρο που δεν πληρούται από Φως, και μόνο κατόπιν παραχωρήσεως αυτής της δοτής ισχύος από Τον Θεό.



Η μόνη λύση που διαφαίνεται, φυσικά είναι, η κατεύθυνσή μας προς τον χώρο όπου ισχύει ο πολλαπλασιασμός του Φωτός, για την πλήρωση της φύσης μας, της καρδιάς και του νου, εμπνεόμενοι από Αυτό. Σ’ όλο αυτό το μυστικό διάβα, ως φανάρι φυσικού φωτισμού και συνεργός του πολλαπλασιασμού, είναι η πρακτική και θεωρητική ενέργεια, της άσκησης της προσευχής του Ιησού!

Και να μετά την λιτή εισαγωγή περί ορώμενου και διαπνέοντος της φύσης μας, φωτός, το σπερματοζωάριο και το ωάριο…. η πρώτη ύλη… ως μικρογραφία, της ‘’εν δυνάμει’’ ανθρώπινης ζωής. Και ο άνθρωπος, όπως τον γνωρίζουμε τώρα, με την ψηλαφούμενη, αλλά ενεργούσα ψυχή του, μέσα από το σώμα, ως η μικρογραφία της ‘’εν δυνάμει’’ θείας ζωής. Οι δύο ‘’φωτισμοί’’… (σπερματοζωαρίου – ανθρώπου), είναι διαφορετικοί. Ο ένας έμμεσα, μέσω της σκοτεινής μήτρας που βλέπει σκιές, ο δε άμεσα, έξω αυτής, ελεύθερος, φωτιζόμενος από το ηλιακό φως, που βλέπει τις αιτίες που προβάλλουν τις σκιές, σαν τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα….

Μελετώντας το σπερματοζωάριο, βλέπουμε να έχει ένα οφιοειδές μαστίγιο, που του επιτρέπει να ‘’κινείται’’ (ή ακριβέστερα, να ‘’έρπει’’ στον χώρο του, που ΔΕΝ είναι το τελικό ‘’δωμάτιο’’, αλλά ένας προεισαγωγικός χώρος… κάτι σαν διάδρομος). Κινείται προς ανεύρεση εκείνου του γόνιμου ωαρίου, που στην ένωσή του εντός της μήτρας, θα αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με σκοπό την άνοδό του σε επίπεδο ζωής από τον μικρο-μικρόκοσμο, στον μικρόκοσμο του ανθρώπου.

Μελετώντας τον άνθρωπο, ισχύουν αναλογικά και για την διάστασή του, καθώς κι αυτός κινείται εντός του χώρου - διαδρόμου, προς ανεύρεση εκείνης της γόνιμης μήτρας που θα του δώσει εφόδια πολλαπλασιασμού του, για την άνοδό του στο επόμενο (θείο) επίπεδο. Το ένα, ως σπερματοζωάριο – γονιμοποιημένο ωάριο να συντίθενται σε μία μονάδα και που στόχο έχει να γεννηθεί, στον δε άνθρωπο που ανευρίσκει την γόνιμη μήτρα και μέσα σε αυτήν γαλουχείται, τροφοδοτείται σαν από ομφάλιο λώρο με τα ιδιαίτερα θρεπτικά στοιχεία της ψυχής και αυξάνεται, έως ότου αναγεννηθεί εν Χριστώ.

Είναι σκληρό, όπως οι φυσικοί νόμοι… (οι οποίοι όμως έγιναν έτσι, μετά την πτώση) που ορίζουν πως, αν κατά τη διάρκεια της μικρής του ζωής, δεν το καταφέρει, … η ζημιά φαίνεται ανεπανόρθωτη… αν όμως (και μακάρι για όλους) το καταφέρει… τότε συμβαίνει κάτι αναλογικά σπουδαίο! με την είσοδό του, αμέσως αποκόπτεται το οφιοειδές μαστίγιο… γιατί πλέον ΔΕΝ του χρειάζεται. Τότε, μπροστά στα μάτια (σχήμα λόγου) των υπολοίπων σπερματοζωαρίων… αυτό ακινητεί.

Να που συμβαίνει και στους ανθρώπους κάτι ανάλογο! ήθισται για αυτήν την φαινομενική αργία, να μαστιγώνεται… δλδ για την παθητική του αντίδραση ( ;;; ) στα προβλήματα του κόσμου… Κι όμως! δεν είναι έτσι, γιατί εκτός του ότι Ο Κύριος παραινεί δια της στάσεώς Του την υπομονή και ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος αναφέρει πως εν υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς ημών… δεν είναι λίγοι οι εργάτες Του Κυρίου, που πράγματι συμπεριφέρονται ανθρώπινα και μερικές φορές μάλιστα ακόμη και υπεράνθρωπα, θυσιαστικά, στους φτωχούς και στους πονεμένους, χαρίζοντας έστω και λίγο, ρανίδες ζωής και ελπίδας). Δίνουν ζωή! παρά την αφαιρούν….

Κι όμως, σε εκείνον τον χώρο… που κινητικά κατακρίνετε ως αργία… συμβαίνει μία άλλη (πέραν των ορωμένων από τον πολύ κόσμο) λειτουργία, όπου δυναμικά χωρίς να επαίρεται γιαυτό, ήσυχα και προοδευτικά, πολλαπλασιάζεται. Πολλαπλασιάζεται, με προοπτική την γέννηση (για το σπέρμα) στον χώρο του ανθρώπου και την αναγέννηση (για τον άνθρωπο) στον χώρο του Θεού. Δεν είναι μάλιστα συμπτωματικό, πως στα αρχαία ελληνικά αργός σήμαινε ο γρήγορος… για παράδειγμα γαστρί-μαργος, λαίμ-αργος, αργο-ναύτες… οι κρήτες γαστέρες αργαί κλπ με συμβολική ‘’άλλου’’ επιπέδου γρηγοράδα…

Αν βαδίσει (για τα ανθρώπινα δεδομένα) τον διάδρομο (όπου επί γης έρπει φιλοσοφικά εκτός Νυμφώνος και Ουρανίου δώματος) και περατώσει με επιτυχία την είσοδό του στην γόνιμη μήτρα, δλδ ευστοχήσει υπαρξιακά, αρχίζει (και μόνο τότε) στην κυριολεξία να κατακτά επάξια τον τίτλο του άνω θρώσκω, καθώς ανορθώνεται από την πτώση. Αρχίζει να μορφούται από άμορφος και να αποκτά την όψη του σοφού ανδρός εννοιολογικά και ουσιαστικά, να γίνεται άνθρωπος [άνθρ (εκ του άνδρ) ωπος (εκ του όψις)].

Το Αρχέτυπο και Πρωτότυπο του οποίου είμαστε εικόνες και εκ του Οποίου εξήλθαμε, είναι Ο Λόγος – Χριστός. Ο απόστολος Παύλος, ενημερώνει τους Γαλάτες, ότι… θα μείνω μεθ’ υμών, έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν υμίν…

Ας πάμε όμως στην σοφία των όφεων. (με υποσχόμενη την ανάλυση αυτής της σχέσης ΦΩΣ – ΟΦΙΣ… άλλη φορά και μόνο αν το επιθυμείτε). Την προτεινόμενη από τον ίδιο Τον Κύριο, φρονιμάδα των όφεων… όπου φρονιμάδα είναι κάποιος να είναι εύτακτος και όχι άτακτος… εύστοχος και όχι άστοχος…

Αν ο σκοπός του καθενός είναι να δρα σωστά και εύστοχα (σε σκέψεις και πράξεις) και όχι να δρα έτσι απλά για να δράσει αυτόνομα χωρίς να νοιάζεται για θεούς και δαίμονες, κολάσεις και θρησκείες… (γιατί τώρα, αυτό μου κατέβηκε στο κεφάλι, (ή ακόμη και μετά από ώριμη σκέψη) αυτό αισθάνομαι… αυτό θα κάνω και δεν με νοιάζει τίποτα!!!), όταν και μόνο όταν θέλει να συντονιστεί η ενέργεια του, με την ενέργεια του Θεού, η παραίνεση θα πιάσει τόπο.

Όταν το φίδι πολεμάται, καλύπτει, προστατεύει με όλη του τη δύναμη και τέχνη του, την κεφαλή του, αφήνοντας το σώμα του εκτεθειμένο.
Έτσι και οι μάρτυρες, άφησαν εκτεθειμένο το σώμα τους στα διάφορα κολαστήρια, προστάτεψαν και δεν παρέδωσαν την πίστη – κεφαλή τους, σταυρώθηκαν, υπέμειναν τον πόνο για την αγάπη του Θεού, αποκομίζοντες από τον Αγαθοδότη Θεό, το στέφανο του μαρτυρίου και την αιώνια χαρά! (ενώ άσοφα, θα μπορούσαν να προστατέψουν το σώμα τους… να μην πάθει τίποτα το καημένο… (φιλοσαρκία και γενικά φιλοτομαρισμός...) να απεμπολίσουν αδιάκριτα το ορθό τους (ορθόδοξο) πιστεύω και να αποκομίσουν τι; την αιώνια αρά;;; (αφού θα λείπει Ο Χριστός – χ) μάλλον μη λογική και σοφή επιλογή!, ευχόμενος να μας νουθετεί δια αυτής της πρότασης, Ο Κύριος).

Μιας όμως και ξεκινήσαμε με φυσική, ας τελειώσουμε και τον παρόντα λόγο (συγγνώμη για το μακροσκελές), πάλι ερανειζόμενοι από αυτό το ‘’ταμείο και θησαυροφυλάκιο’’ λόγους ενδεικτικούς της άνωθεν Αληθείας, που αφέθηκαν ως ίχνη και οδοδείκτες σε αυτήν την κοιλάδα των στεναγμών, εξόδου μας (από τον μικρόκοσμο) στην αίσια με το ποθούμενο Φως και όλα τα λοιπά χαρίσματα του Κυρίου, αιωνιότητα.

Αγιογραφικά: Όταν δηλητηριώδη φίδια δάγκωναν τους ισραηλίτες στην έρημο κι αυτοί πέθαιναν, ο Μωυσής ρώτησε για τη λύση του προβλήματος. Ο Θεός, του απάντησε, ότι θα έπρεπε να στήσει το ραβδί του στον ψηλότερο λόφο προς θέα όλων και να κρεμάσει πάνω σε αυτό, έναν χάλκινο όφι. Από τότε, όταν κάποιος που δαγκωνόταν ατένιζε με πίστη τον ‘’όρθιο κρεμασθέντα όφι’’, λυτρωνόταν από τον θάνατο.

Αυτή η θεόσδοτη λύση στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν η προτύπωση αυτού που θα συνέβαινε ως μόνη λύση θεραπείας και νίκης κατά του θανάτου, στην Καινή, όπου Ο Κύριος ως άλλος όφις, αλλά ως όρθιος κρεμασθείς επί Σταυρού, στο ψηλότερο σημείο (προς θέα όλων) και όχι έρπων όφις, καταρασθείς και δηλητηριώδης, δια της θυσίας Του, Ο Κύριος, ανενεργεί το όποιο δηλητήριο εξασθενεί τον άνθρωπο (ψυχικά και σωματικά) καθώς Ο Χριστός, είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων! μετατρέποντας το φαρμάκι σε φάρμακο, το μικρόβιο σε αντίσωμα… δια της παθητικοποιήσεώς του.

Κι αν ο προηγούμενος λόγος είναι αγιογραφικός, εκ του Γραπτού Νόμου, μη πιστευτός από ορισμένους, έρχεται η δικλείδα ασφαλείας που προσφέρει η ίδια η φύση.

Όταν τα πελεκανάκια τα τσιμπήσει δηλητηριώδες φίδι, το μόνο αντίδοτο, είναι το αίμα του πατέρα πελεκάνου, που αυτοτραυματίζεται, για χάριν των παιδιών του.
Αναλογικά, αν τα δημιουργήματα (πελεκανάκια και μετά την αναγωγή – άνθρωποι) δηλητηριαστούν από τον νοητό όφι, το μόνο αντίδοτο, είναι το Αίμα του Πατέρα που αυτοθυσιάστηκε, έχυσε και χύνει διαχρονικά (με την αναίμακτη θυσία Του) για την σωτηρία μας.

Έξω από την Ι.Μονή Φιλοθέου στο Άγιο Όρος (στην είσοδο), δείχνει παραστατικά ένα πελεκάνο με έναν σταυρό, να θυσιάζεται και να συγκεντρώνει γύρω του τα πελεκανάκια που κοινωνούν το αίμα του, για να σωθούν από το δηλητήριο ενός φιδιού που τα περιβάλλει. Και ο τίτλος;!:… Ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…!



φυσικά η ερώτηση είναι ευκολοαπάντητη… Ο Χριστός ετύθη (θυσιάστηκε) σαν τον πελεκάνο; ή ο καλός Θεός έστησε πεντακάθαρο οδοδείκτη μέσα στην φύση, στους διάσπαρτους λόγους της φύσης, όπου ενδεικνύει με αναλογικό τρόπο τα συμβαίνοντα στον πνευματικό χώρο…;

Από εμάς εξαρτάται αν κατανοώντας τη φύση και ακολουθούντες την σημειακή αναλογία, τελικά αναχθούμε από τον ένα χώρο (του παλαιού ΑΔΑΜ) δια της χάριτος του Θεού και της παρεχόμενης διακρίσεως, στον άλλο χώρο της Ανάστασης!

Από το σπειροειδές φως του έρποντος όφεος (και του κόσμου τούτου) που ‘’ισχύει’’ μέσα στο επιτρέπεται του Θεού, κατοπτρικά στο κατέναντι, να αναχθούμε δια της μετανοίας (μεταστροφής του νου στο Νου) στο απέναντι και δια των μυστηρίων της Ιεράς Εξομολογήσεως (ως φλέβα) και της Κοινωνίας του θείου Σώματος και Αίματος Του Κυρίου (ως αρτηρία), να συνταχθούμε ως μέλη, ενωμένα με τη Μονάδα, ΜΥΣΤΙΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ, (σε ισορροπία και όχι μονοδιάστατα και ελλειπή), ενωμένα μέσα στο Αναστημένο Σώμα Του Κυρίου, την μόνη σωτήρια κιβωτό και μήτρα ολοκλήρωσης του θείου Έργου, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΥΓ. Τα προαναφερθέντα ιχνηλατίσιμα και προς ψηλάφηση ‘’σημεία’’ επαφής, φύσης και Υπερφύσης, παλαιού ΑΔΑΜ και νέου, τα οποία ευελπιστώ (στο παρόν δέντρο) να πολλαπλασιαστούν (με την καλοπροαίρετη συμβολή και κατάθεση των διακριτικών αναγωγικών σας σκέψεων) και να αποδώσουν τον θεοφιλή και αληθή καρπό τους, απεικονίζονται στην εικόνα της Ανάστασης… και στον δρόμο που διανοίγεται μπροστά στον καθένα. Είναι η χειραγωγία και η έλξις του Ενός ‘’συμπάσχοντος Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού Χριστού’’ με πολύ συμπάθεια, πόνο και θεία αγάπη προς τον πόνο του άλλου (παλαιού ΑΔΑΜ, στο πρόσωπο του οποίου, απεικονίζεται όλη η ανθρωπότητα και ο καθένας ξεχωριστά).


Εικ. Ανάσταση από τη Μονή Χώρας Κωνσταντινουπόλεως.

Μακάρι ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση να ανταποκρινόμαστε σε αυτήν την πρόταση, γιατί είναι πρόταση Ζωής και μάλιστα… αιωνίου, για να ισχύσει… στο μέτρο του δυνατού, το κατενόησα τα έργα Σου, και εδόξασά Σου την θεότητα… του προφητάνακτα ψαλμωδού Δαβίδ, πάνω και στην δική μας προσπάθεια βιωματικής εναρμόνισης της φυσιογνωσίας με την θεογνωσία. Αμήν.
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 19-10-06, 20:19
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής... (απόσπασμα από κάποιο βιβλίο)...

Ο θάνατος «…δια των θυρίδων εισέρχεται».
Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Κύριος παρήγγειλε στους Ισραηλίτες να βάψουν με αίμα από αμνό (που να μην είχε συντριβεί κόκκαλο) τις πόρτες τους, ώστε όταν άγγελος θανάτου περάσει, να μην επισκεφθεί τα συγκεκριμμένα σπίτια. Στην Καινή Διαθήκη που ζούμε, καλούμαστε να ασφαλίσουμε τις θυρίδες μας (αισθητήρια) με Αίμα (Θεία Κοινωνία) Του Αμνού (που δεν Του κατέαξαν τα σκέλη, ίνα πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών…), για να αποφύγουμε τον άγγελο θανάτου. Σταυρώνοντας τα αισθητήρια μας με μυστικά βιώματα, χαριτωμένα και σφραγισμένα μυστηριακά με το Αίμα Του Σταυρωθέντος Κυρίου, αγωνιζόμαστε να διατηρούμε τη Ζωή μέσα μας (όχι τη ζωή με την βιολογική της έννοια, αλλά την πνευματική).

Υπάρχουν σημάδια στην εποχή μας που θα μπορούσαν να μας ενημερώσουν (σαν ταμπέλες σε δρόμο), αν πορευόμαστε στην ορθή κατεύθυνση, ή αν έχουμε χάσει τον πνευματικό μας προσανατολισμό.
Ένα από τα σημάδια που θα μπορούσαμε να κάνουμε πνευματική αναγωγή, είναι το διαρκώς εξαπλούμενο AIDS.

Αν έξω από το σπίτι μας δημιουργείται από κάποια αιτία ρύπανση (σκόνη, ήχος) η πιο λογική αντίδραση είναι να κλείσουμε τα παράθυρα για να μη μπει εντελώς, ή τουλάχιστον να μετριαστεί η ενοχλητική της παρουσία μέσα στο χώρο που ζούμε. Αν παρά τις προσπάθειες μας, από αδυναμία ή αμέλεια εισέλθει, μετά την πρώτη μας μέριμνα της αντίστασης, ακολουθεί η κάθαρση για τη επανάκτηση της (σχετικής) καθαρότητας μέσα στο σπίτι.
Αυτήν την τόσο φυσική και λογική αντίδραση στο ρύπο για το εξωτερικό μας σπίτι, πρέπει να την μεταφέρουμε ως προσοχή και μέριμνα ελέγχοντας και διακρίνοντας όλα τα συμβαίνοντα έξω από τον εαυτό μας, που θα ήθελαν να μπουν στον οίκο μας, δια των θυρίδων - αισθητηρίων (όπως μπορεί ορθά να νοηθεί ότι το σώμα είναι οίκος - ναός του πνεύματος).

Με το πρόσχημα της πληροφόρησης ή των εμπειριών επιτρέπουμε (από αδιακρισία) τη διάβαση πλήθος κακού στην ψυχή μας.

Τα όπλα είναι η προσοχή και η προσευχή.

Παρότι ακούγεται η προσοχή και προσευχή, μόνο ως θεολογική παραίνεση, στην πραγματικότητα, οι ιατρικές ανακαλύψεις για τον ιό του AIDS, τον τρόπο λειτουργίας του φυσιολογικού οργανισμού και αντίθετα, του προσβεβλημένου από τον ιό, μας διαφωτίζουν σχετικά εμφανίζοντάς μας την προσοχή και προσευχή ως φυσικό νόμο λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος. (παρατήρηση και αντίδραση).
Ο οργανισμός μας κατά την ιατρική, έχει ακριβώς στα όριά του παρατηρητές, οι οποίοι ανάλογα με τις πληροφορίες που έχουν, επιτρέπουν ή όχι, την είσοδο στα εισερχόμενα.

Αν ο πρώτος έλεγχος (παρατήρηση) επιτρέψει την είσοδο, τότε ο οργανισμός προσπαθεί ήσυχος να το εκμεταλλευτεί και να το αφομοιώσει. Σε αντίθετη περίπτωση, ειδοποιείται η άμυνα του οργανισμού, τα αντισώματα τα οποία κινούνται προς το σημείο που δόθηκε η πληροφορία με σκοπό την εξουδετέρωση του αρνητικού που μπήκε στον οργανισμό.
Έτσι δουλεύει χωρίς τη δική μας επέμβαση και μέριμνα ο φυσιολογικός οργανισμός. Ας παρατηρήσουμε όμως την όλη διεργασία του προσβεβλημένου από τον ιό του AIDS, οργανισμό.

Οι παρατηρητές αφού αιχμαλωτιστούν από τον ιό δεν ενημερώνουν την αντισωματική αντίδραση, οπότε μένοντας αυτή ανενέργητη, δεν προβάλλεται η απαιτούμενη αντίσταση στο κακό και έτσι ο άνθρωπος πεθαίνει από την εισροή των μικροβίων..., που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσε με ευκολία να αντιμετωπίσει και να καταστρέψει, π.χ. μια απλή γρίπη. Σε σχηματική συμπλήρωση αυτών που παραπάνω περιφραστικά διατυπώθηκαν, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, ο οργανισμός αντιδρά όπως φαίνεται παρακάτω:



Η αναγωγή βοηθάει τη συνείδηση για την αντιμετώπιση του ΑΙDS σε ανώτερη, δηλαδή πνευματική διάσταση.

Η σημερινή ιατρική και αυτό είναι λογικό, έχει ασχοληθεί μόνο με τη μορφή του AIDS στην απτή σωματική επαφή (αίμα και σεξ). Πάλι, αυτή η μορφή δε μεταδίδεται εξ αποστάσεως από όραση, από ακοή ή από όσφρηση. Υπάρχει όμως η ηθική προέκταση, που ο άνθρωπος με τα αισθητήρια δεν ασφαλίζει τη Ζωή του μόνο με την πληροφορία να μη χρησιμοποιούμε την ίδια βελόνα, να αποφεύγουμε την αλλαγή ερωτικών συντρόφων, να ζητάμε την καλή αποστείρωση των εργαλείων των οδοντογιατρών κλπ.

Στην επέκταση που είναι ευκολονόητη, οι παρατηρητές που είναι στα όρια κάθε αισθητηρίου και όχι μόνο της αφής, είναι συνδεδεμένοι με τη γενική άμυνα του ψυχοσωματικού ανθρώπου.

Άλλωστε, ο αναφερόμενος από Τον Κύριο πνευματικός θάνατος, εισέρχεται δια όλων των θυρίδων και όχι μόνο από την εξωτερική αφή ή τη γεύση.
Αν κατανοούμε το φοβερό κακό που παθαίνει ο οργανισμός από την προσβολή του από το AIDS, τότε φανταστείτε πόσο ακόμη κακό υπάρχει πίσω από τα εξωτερικά φαινόμενα. Σαν άκρη από παγόβουνο το AIDS κρύβει τον κύριο κορμό του και τη δράση του κατά της ανθρωπότητας πνευματικά, ψυχικά και τέλος βιολογικά. Δυστυχώς μόνο το βιολογικό σκέλος έχουμε αντιληφθεί και μόνο σ’ αυτό στοχεύει ο σημερινός άνθρωπος για τη θεραπεία του, προσπερνώντας τα ουσιαστικότερα και βαθύτερα.

Αισθανόμαστε αυτήν την μάστιγα μόνο στην αφή, κάνουμε συλλαλητήρια, μοιράζουμε προφυλακτικά, διοργανώνουμε ημερίδες, εντρυφούμε σε μελέτες κλπ, αλλά αρνούμαστε να εστιάσουμε και στην προσβολή του θανατηφόρου ιού… στα υπόλοιπα αισθητήρια.

Βλέπουμε μόνο το 1/5 του όλου προβλήματος και επαναπαυόμαστε ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε. Συγγνώμη, νομίζω πως δεν κάνουμε ό,τι μπορούμε. Είναι σαν να φυλάμε σκοποί, σαν κέρβεροι, σε μια πόρτα και τα υπόλοιπα παράθυρα να τα έχουμε αφήσει ανοικτά και αφύλακτα σαν να λέμε «…μπάστε σκύλοι αλέστε…», εμάς μας ενδιαφέρει μόνο αυτή η πόρτα. Η πόρτα της αφής.
Εύχομαι βέβαια να λυθεί έστω και αυτό, αλλά οι ναυτικοί επιμένουν πως οι ύφαλοι είναι πιο επικίνδυνοι από τους σκοπέλους, γιατί αυτούς τους βλέπουμε και τους αποφεύγουμε, ενώ στους αφανείς τσακιζόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε καν την αιτία.

Φαίνεται προς στιγμήν ανεξέλεγκτη η εξάπλωση αυτής της αρρώστειας.
Μπροστά σ’ αυτήν τη πνοή θανάτου, (αλλά όχι μόνο τώρα που ενέσκυψε αυτό το βιολογικό πρόβλημα), Ο Κύριος δωρίζει στους παρατηρητές, δηλαδή την προσοχή άπλετο φως (διάκριση), ώστε να μην διαλανθάνει «κανένας κλέφτης» και την προσευχή ως αγιαστική χάρι και δύναμη του Αγίου Πνεύματος, διαφυλάττοντας και αποκαθιστώντας την πνευματική υγεία και Ζωή.

Τα περί αγγέλου θανάτου στην Παλαιά Διαθήκη, προτυπώνουν καθ' ολοκληρία τη Δευτέρα Παρουσία όπου μόνο με τη φυλακή των θυρίδων (αισθητηρίων) δια του Χριστού (αίματος Αμνού), υπάρχει η διαφύλαξη της Ζωής.
Έτσι ασφαλίζουμε τα αισθητήριά μας από το θάνατο που έρχεται με την πνευματική υπαρκτή, αλλά αόρατη διάσταση του AIDS.

Οι εκμαιευθείσες απαραίτητες πληροφορίες από τους φυσικούς νόμους, στις οποίες πρέπει να εμμείνουμε για την λειτουργικότητα της πνευματικής ζωής, είναι αίτηση φωτός, διάκριση και αγιασμός, δηλαδή προσοχή και προσευχή.
Όσο αντιλαμβανόμαστε την πνευματική διάσταση του AIDS, τόσο αισθανόμαστε την βαρύτητα που έχει η διαφύλαξη και η απόκτηση της εσωτερικής αιώνιας Ζωής, χωρίς βέβαια αυτό να μας μαλθακώνει στην προσοχή της βιολογικής μας ζωής.

Υποβάλλοντας στον εαυτό μας την ερώτηση: είναι καλό αυτό που βλέπω, που ακούω... ή μου κάνει πραγματικά κακό, πιστεύω πως ενώ οι έννοιες καλού και κακού επιδέχονται συζήτηση, είναι μια καλή αρχή αιτήσεως φωτός και διακρίσεως από τον Φωτοδότη Χριστό.

Αν επιστρέψουμε στον κόσμο των κυττάρων, οι προσωπικές πληροφορίες βάση της αισθητηριακής τους μερικής αντίληψης, είναι ελάχιστες το ίδιο και η άμυνά τους όταν αυτά νοηθούν αποκομμένα ή ότι μπορούν να δράσουν μόνα και κατά την αυτονομία τους.

Ο οργανισμός μέσα στον οποίο ανήκει το κυτταράκι το γεμίζει πέρα από τη φύση του γνώση και δύναμη.

Με την ανάπτυξη των μεγεθών, ο άνθρωπος είναι εκείνο το «λογικό» κύτταρο που ανήκει σε έναν μεγαλύτερο Οργανισμό. Η αισθητηριακή αντίληψη αλλά και η άμυνα στην λαίλαπα των ψυχικών και σωματικών ασθενειών, είναι μηδαμινές και είναι αδύνατον να διαφυλάξει από μόνος του την πολυπόθητη Ζωή.

Ευσπλαχνικά λοιπόν ο Κύριος μας συντάσσει κάτω από μια Κεφαλή, σε Ένα Σώμα (την ορθόδοξη Εκκλησία).

Η μελέτη του βιολογικού σώματος και η καταγραφή των αδιάψευστων νόμων που το διέπουν, μας δίνει το δικαίωμα να μην θεωρούμαστε αυθαίρετοι όταν αυτούς τους αναγάγουμε σε πνευματικούς νόμους και αρχές.
Η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ζει ένα κύτταρο, είναι να είναι ενωμένο με την καρδιά διαμέσου δύο αγωγών, την φλέβα και την αρτηρία αλλά και με το νου, ώστε να υπάρχει νευρική απόληξη (αιτία αίσθησης, νόησης, ζωής) μέσα στο κύτταρο.

Η αρτηρία είναι εκείνος ο απαραίτητος αγωγός από τον οποίο εισρέει καθαρό αίμα σταλμένο από την καρδιά, και η φλέβα είναι ο άλλος ισάξια σπουδαίος αγωγός που χρησιμοποιείται για την απόρριψη των περιττών και οιαδήποτε βάρους των κυττάρων. Το νεύρο συνδέει το κύτταρο με τον εγκέφαλο, ώστε με αμφίδρομη φορά πληροφόρησης, το μεν να αναφέρει τα αισθανόμενα, προβλήματα κλπ, ο δε εγκέφαλος να καθορίζει (ορθά για το σύνολο του οργανισμού) τον τρόπο αντιδράσεως αποστέλλοντας (ενεργοποιώντας) ανάλογα με την ανάγκη, αντισωματική δράση προς διαφύλαξη της ζωής....
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 20-10-06, 23:27
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Περί διαστημικής και Ορθοδοξίας!
Εμβάθυνση στον ύμνο ‘’Άξιον Εστίν’’…


Το σώμα του ανθρώπου, είναι όχημα. Οδηγείται από τη συνείδησή του, που είναι η συνισταμένη δυνάμεων, όπως του πνευματικού θελήματος, του συναισθηματικού του και του σαρκικού του κόσμου, γνώσεων, σκέψεων, θελήσεων, συνηθειών, επιρροών....

Μοιάζει με τεχνοκρατική προσέγγιση. Κι όμως, είμαστε αυτο-κίνητα, κάποια πιο αξιόπιστα, άλλα πιο ρυπογόνα..., γυαλισμένα ή αγυάλιστα, τρακαρισμένα...
Για την ορθή λειτουργικότητά του θέλει και αυτό επισκευή από ειδικό ''τεχνίτη'', επισκευή στα φρένα, (φρένο σε κάποιες επιθυμίες) στα ηλεκτρικά - ηλεκτρονικά, (βραχυκυκλώματα) στα φώτα (αγάπη)...
Το όχημα τέλος, επιδέχεται και εσωτερική αναβάθμιση και όχι μόνο αλλαγή σε εξωτερικά (κάπως ανούσια) χαρακτηριστικά.

Ο άνθρωπος συγχρόνως είναι και οίκος. Κατοικεί το ''εγώ'' που διαμέσου τον αισθητηρίων επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Πάλι μέσω αυτών (ως θυρίδες) εισέρχεται και ο θάνατος (Αγία Γραφή) τις οποίες θυρίδες πρέπει να ασφαλίσουμε, για την διατήρηση μέσα μας, της ζωής.

Στην Παλαιά Διαθήκη αίμα αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη απομάκρυνε τον άγγελο θανάτου, σε όποιες θύρες σπιτιών, ήταν βαμμένο. Στην Καινή Διαθήκη, στην Χάρι, όπως ο ίδιος ο Κύριος αποτύπωσε σαν σκιά, στο νόμο (ΠΔ), Αίμα Αμνού που δεν του κατεάγησαν τα σκέλη, ως Θεία Κοινωνία (που, δρα αφομοιούμενο στον άνθρωπο, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας) στα αισθητήρια των ανθρώπων, (θυρίδες οίκων), ασφαλίζει την ζωή.

Εδώ καταθέτουμε την παγκοσμιότητα και την ορθότητα της ορθόδοξης πίστης μας, άσχετα αν είναι σεβαστή από τον κόσμο, γνωστή, πολεμούμενη, αδιάφορη... αλλά μάλλον πάνω απ' όλα... άγνωστη!

Κάθε άνθρωπος όντας ‘’όχημα’’ και ‘’οίκος’’, λειτουργικό, καθαρό... κάθε στιγμή, μπορεί να φωτίζεται από την τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ.

Τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, είναι όροι, που σημαίνουν ‘’αγγελικοί οίκοι και οχήματα’’. Η Παναγία μας, με την ασύλληπτη καθαρότητα και απίστευτη λειτουργικότητα, γίνεται το τελειότερο όχημα και τελειότερο οίκημα, που κατοικεί ο υπέρχρονος και υπεράνω χώρου Θεός.

Στην διαστημική, ο άνθρωπος έχει κατασκευάσει ένα φωτοκίνητο διαστημόπλοιο, όπου, όταν με το δικό του καύσιμο υλικό, προσεγγίσει τον ήλιο, ανοίγει ιστία και αφήνεται να κινηθεί με την ωστική δύναμη των φωτονίων. Φτάνει μάλιστα, στην εκπληκτική ταχύτητα των 750.000 χλμ, την ώρα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να κατασκευάσει στην συνέχεια, όσο το δυνατόν πιο ελαφρύ όχημα, με την προοπτική, να γίνει και κάποτε οίκημα (επανδρωμένο όχημα).

Η γνώση και τα επιτεύγματα του ανθρώπου εκτός του κόστους απόκτησής τους, παρατηρούμε πως πολλές φορές, έχουν και ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους σε εμάς, τους κοινούς θνητούς...

Έρχεται όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία, που με ορθάνοιχτες τις πόρτες και το ''δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε'', κάνει έκκληση στους ανθρώπους, τα λίαν καλώς οχήματα και οίκους, (με τα όποια σχετικά με ‘’κίνηση’’ και ‘’καθαριότητα’’ προβλήματα) να τους ολοκληρώσει, να τους καθαρίσει με την εξομολόγηση, να τους δώσει το τελειότερο καύσιμο υλικό, την Θεία Κοινωνία, να τους κάνει τέλειους, θεούς κατά χάρι, τέκνα φωτός. Από αυτοκίνητους με ρυπογόνα καύσιμα (χοϊκά) υλικά, σε φωτοκίνητους, χριστοκίνητους, πνευματοκίνητους, θεοκίνητους.

Ο Τριαδικός Θεός, ως άλλος ήλιος νοητός, περιμένει το πλησίασμά μας, (μέρα - νύχτα, αδιαλείπτως) το άνοιγμα των ''ιστίων'' μας, της ψυχής μας που αναφωνεί με πίστη ''γενηθήτω Κύριε το πάνσοφο θέλημά Σου'', ώστε Ο Κύριος, να συμπλέει μαζί μας, να συγ-κινείται (όπως θάθελε ο άνθρωπος στην διαστημική να συμπλέει με το φως). Να μας κινεί το Φως, προς το Φως, γνωρίζοντάς μας την Αλήθεια (που σε ερώτηση του Πιλάτου και όσων νίπτουν τας χείρας τους, επιτρέποντας με την στάση του την σταύρωση, εσιώπα) και την ανεκλάλητη χαρά της Ζωής.
Κοντά σε αυτόν τον νοητό Ήλιο, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο, από Φως. Όχι φως απρόσωπο, αλλά ο παντεπόπτης και αγαθοδότης Χριστός (εγώ ειμί το φως, η αλήθεια, η ζωή...).

Έχουμε το όριο να μας φωτίζει και να μας βοηθά. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Παναγία μας.
Έχουμε την απόδειξη της ορθότητος της θεωρίας και της πράξης, με το Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε... τον Άγιο Διονύσιο Αεροπαγίτη, (που μεταφέρθηκαν θαυμαστά υπό νεφελών, (ως πραγματικά ‘’φωτοκίνητοι’’) στα Ιεροσόλυμα για την μετάσταση της Θεοτόκου), τον Άγιο Γεώργιο Σιναϊτη, Μάξιμο Καυσοκαλύβη... γέροντα Παϊσιο,... κι αν αυτά είναι άπιαστα όρια, ας ξεκινήσουμε με τα μικρά μας δεδομένα.

Ο καθένας μας, με το δικό του καύσιμο υλικό, την επιστήμη του, την γνώση και δύναμή του, μπορεί (αν θέλει) να κινηθεί και διαβεί εκείνη την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που οδηγεί στο τέρμα κάθε επιστήμης, την Αλήθεια και τη νίκη του θανάτου, του χρόνου και του χώρου.

Αναφέρεται πως η καλύτερη μνήμη των αγίων, είναι η μίμησή τους. Η καθαρότητα του οίκου μας (σε όλα τα επίπεδα) και η καλύτερη λειτουργικότητα (σύννομη του Θείου θελήματος) του οχήματός μας, είναι η καλύτερη μνήμη στην Παναγία μας και η πλέον ευάρεστη στον Θεό, προσφορά μας. Προσφορά που σηματοδοτεί την παρουσία μας μπροστά στην εικόνα Της. Μέσα στο νοητό Άγιο Όρος. Ενώ λοιπόν δικαίωμα πρόσβασης στο κάτω Άγιο Όρος, στη γη, έχουν μόνο οι άνδρες, στην επουράνια τάξη των ισάγγελα (καθαρά και άτρεπτα) προσκυνούντων Την, έχουν θέση όλοι.
Ευσπλαγχνικά από την Μητέρα του Θεού και δική μας Μητέρα, όλοι... Ευχηθείτε αδελφοί να μας αξιώσει, να βάλλουμε κι εμείς αρχή.

...Χαίρε ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,
χαίρε βάθος δυσθεώρητον και αγγέλων οφθαλμοίς...
Αυτό το υπερφυσικόν κάλλος που κατέκτησε ανθρώπινη φύση,
Γίνεται η κλίμαξ δι ής κατέβει ο Θεός,
η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν...

Αυτή η ουράνια κλίμακα, που ενώνει το άπειρο με το πεπερασμένο, αποτυπώνεται σε κάθε φύση, και κατανοείται αναλογικά, υπό κλίμακα.
Μοιάζει κάπως νομοτελειακά, αλλά όσο πιο καθαρός είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας, τόσο αντανακλάται το πρόσωπο, το φως. Όσο πιο στιλπνό, απορροφητικό είναι ένα υλικό, τόσο, όχι μόνο δεν αντανακλά ότι πέφτει επάνω του, αλλά τόσο και πιο σκούρο είναι.
Προσαρμοσμένα τα παραπάνω φυσικά, στο επίπεδο του ανθρώπου, όσο πιο εγωιστής είναι κάποιος σε αντίθεση της ταπεινότητος της Παναγίας, όσο πιο στραμμένος στα γήινα σε σχέση με τον ουράνιο και αγνό πόθο, που διέπνεε την Θεοτόκο, τόσο δεν μπορεί να κατανοήσει, αλλά ούτε και να αντανακλάσει το θείο Πρόσωπό Της, μέσα στην ζωή του.

Είναι δρόμος προσέγγισης! έτσι αν θεωρηθεί, στην αρχή αδιαφορούμε και δεν κατανοούμε το μυστήριο. Η μεγάλη απόσταση από την Κυρία, είναι η αιτία που μοιάζει ασχημάτιστη στην ζωή μας (κάτι σαν αμελητέα ποσότητα). Θυμίζει τον Απ. Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή, που παραμένει κοντά τους, έως ου μορφωθεί ο Χριστός μέσα τους...

Το επόμενο στάδιο, προσκυνώντας την εικόνα Της, και όσο η ζωή μας είναι ομόρροπα προσανατολισμένη προς την ταπεινότητα και αγνότητα, σιγά - σιγά σχηματίζεται μέσα μας και απολαμβάνουμε και αισθανόμαστε την χάρι Της. ''Ενεργεί'' μέσα μας και προβάλλεται στην συνείδησή μας, όπως, όποτε και όσο δωρίζει ο καλός Θεός, σύμφωνα με το σχέδιό Του, κατά το Πνεύμα, που, όπου θέλει πνεί.

Σαν φωσφορούχα ταμπελάκια, (γιατί κάθε άνθρωπος αφού είναι δομημένος από φως και από λάσπη) όσο είναι ορθά προσανατολισμένος και απεκδύει την λάσπη (το γήινο φρόνημα, που στην αρχή σκεπάζει και περικλείει τον εσωτερικό του θησαυρό), τόσο αντανακλά το φως που τον φωτίζει.
Ο άνθρωπος που προχωρά φυσιολογικά, από το παρελθόν, κινούμενος προς το μέλλον αδυνατεί να κατανοήσει ''διανοητικά'' πως το υπέρχρονο φως το ερχόμενον, που κινείται προς συνάντησή του, τον φωτίζει.

Πως ο φωσφορούχος άνθρωπος (ανεξάρτητα εποχής) θα φώτιζε και θα το αντανακλούσε μέσα στον κόσμο, (με αρετές, με αλήθεια, με αγαθότητα, με καλοσύνη…) αν το Φως δεν τον πλησίαζε, δεν ερχόταν;

Στο τέλος του δρόμου της προσέγγισης της Παναγίας, μετά την αισθανόμενη χάρι, βλέπουμε το Πρόσωπο. Αυτό είναι το πλέον άξιο στην ζωή μας. ''Άξιόν εστίν ως αληθώς..." Η άνοδος αυτής της κλίμακος, από απρόσωπη στην βάση, χάρι σε όλη την διαδρομή, μέχρι το Πρόσωπο στο τέλος.

Όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε στη ζωή μας, νάμαστε σίγουροι πως ένας ‘’άγγελος οίκος’’ και ένας ‘’άγγελος όχημα’’, ένα χερουβείμ και ένα σεραφείμ, είναι έτοιμοι να μας βοηθήσουν, αν το θέλουμε, να περάσουμε από την αρά προς την χαρά.

Κι αυτός ο δρόμος, στο σύνολό του, σαν προεισαγωγικός διάδρομος αλλά και κυρίως δρόμος, έχει συνοδοιπόρους και τους αγγέλους (ιδού αποστέλλω άγγελον προ προσώπου σου, ίνα ετοιμάση την οδόν σου… οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος (αγγέλου) εδιδάσκοντο…) αλλά και Τον ίδιο τον Βασιλέα, όπως φαίνεται να συμπορεύεται μυστικά προς Εμμαούς, μαζί με τους αποστόλους Λουκά και Κλεώπα, μη γνωριζόμενος από αυτούς, καθώς τα μάτια τους εκράτηντο…

Πορεία, και συνοδοιπορία διαρκής και αδιάλειπτη με την πανταχού παρουσία του καλού Θεού, (από τα τρίσβαθα του Άδη, από το απόλυτο σκοτάδι) άλλοτε εμφανής, και άλλοτε αφανής (εξαρτώμενη από την πραγματική μας ωφέλεια) έως ότου διαβούμε τη γέφυρα που μας χωρίζει από τον Παράδεισο. Να βιώσουμε το μυστήριο της χάρης Του Κυρίου και Της Θεοτόκου (της γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, την ολκάδα των θελόντων σωθήναι…) και να συζήσουμε μαζί Τους....

Έτσι, νομίζω πως άλλη διάσταση λαμβάνει ο ύμνος:

''Άξιόν εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και Παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν...''.

όχι εκείνων των κεκλεισμένων θυρών της κοσμικής σοφίας, αλλά των ανοικτών σπλάγχνων προς γνώσιν θεολογίας!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 08-04-09 στις 14:56
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 22-10-06, 00:46
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Άνθρωπος (αυτογνωσία, υπό χημική …προσέγγιση)…

Επειδή ο άνθρωπος, δέχεται έλξεις και επιρροές, αντικείμενο που μελετά επιστημονικά η χημεία, ας μου επιτραπεί μια αναφορά περί της φύσεως του ανθρώπου, με ανάλογα δεδομένα, που μπορεί να βοηθήσει, στην αυτογνωσία και την οντογνωσία, ακόμη και την γνώση (οπότε και την αγαθή χρησιμοποίηση) αυτών των εφοδίων, προς τον δρόμο για την θεογνωσία. Κάνοντας ορθή αναγωγή των ορατών στα νοούμενα, είναι δυνατόν να αντιληφθεί ευκρινέστερα τον αληθινό του σκοπό, ανάμεσα στους πολλούς ‘’πρωτεύοντες κατά κόσμο, στόχους’’ που θέτει η εποχή μας.

Αυτό που δημιουργεί κατά κύριο λόγο τις ενώσεις στον άνθρωπο, είναι ο άνθρακας, ο οποίος συναντάται σε διάφορες μορφές. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες οριακές καταστάσεις του άνθρακα από πλευράς καθαρότητος, που συναντάμε στη φύση, είναι το κάρβουνο και το διαμάντι.

Ο άνθρωπος υπό την γενική έποψη, είναι ‘’μονάδα άνθρακος’’, όπως το πισί μας, είναι μονάδα πυριτίου…

Η διαφορά του διαμαντιού και του κάρβουνου, βρίσκεται στο εξής: Τα τέσσερα ελεύθερα ηλεκτρόνια της τελευταίας στοιβάδας στο κάρβουνο ενώνονται με γήινα στοιχεία, δημιουργώντας επίπεδες φλοίδες. Αποτέλεσμα αυτών των ‘’γήινων προσμίξεων’’ καθιστούν τον άνθρακα μαύρο και ρυπαρό.

Το διαμάντι αντίθετα, αποφεύγει τις γήινες προσμίξεις, στρέφεται με ισχυρούς δεσμούς προς το κέντρο και με στόχο την κορυφή του, ελαχιστοποιεί έως μηδενίζει τις ενώσεις με τη γη. Εκεί εντοπίζεται η διαφορά υποστάσεων του άνθρακα, που θα τον καταντούσαν από μόνο για φωτιά, ευτελές κάρβουνο, σε αξιοθαύμαστο, ακριβό και ποθητό κόσμημα, διαμάντι: η ‘’αποφυγή των γήινων προσμίξεων’’ και η ‘’θέληση’’ άρρηκτης ένωσης με το κέντρο και πυρήνα του.

Ανάλογες με τις παραπάνω οριακές καταστάσεις του άνθρακα, εντοπίζονται και στις φύσεις των ανθρώπων, εξαρτώμενη η ανωτερότητα της ποιότητος του κοσμήματος, (όσο εξαρτάται από εμάς), από την προαίρεση, την θέληση και τον αγώνα.

Νοητά διαμάντια προσπαθούν να γίνουν οι αναχωρητές, οι μοναχοί. Μεταστρέφουν το νου τους και όλον τους τον εαυτό προς τον Θεό, (ορισμός της μετάνοιας) προσπαθώντας να ισχυροποιούν τους δεσμούς με την πεμπτουσία (σύνδεση της εξωτερικής φύσης των τεσσάρων στοιχείων με το κέντρο, την πεμπτουσία, σχηματίζοντας έτσι τον σταυρό). Είναι ο κατ’ εξοχήν και ορισμό, σταυρωμένος μοναχός (για την αγάπη και κατά το παράδειγμα Του Εσταυρωμένου Κυρίου).




Μοναχοί, φυσικά και δεν νοούνται οι μοναχικοί τύποι, αλλά μόνο όσοι αποφεύγουν τις εξωτερικές, γήινες προσμίξεις, τα πάθη της σάρκας. "Κυνηγούν" το Πνεύμα, βιάζουν τη φύση τους θεάρεστα, σταυρώνονται και ζουν με έναν σκοπό: να αναγεννηθούν, να αναστηθούν, να σκηνώσει η Αγία Τριάδα μέσα τους. Ο σκοπός όμως της θέωσης, δεν είναι μόνο των μοναχών, αλλά το ιδανικό και η κλήση κάθε ανθρώπου.

Εμείς, με τις φυσικές, υλικές μέριμνες και τις ‘’κοσμικές μας ερωτοτροπίες’’ δεν είμαστε διαμάντια, αλλά άνθρακες.

Σαν άνθρακες, μπορεί να είμαστε σβηστοί, οπότε όποιος μας ακουμπήσει λερώνεται, (με παραβολική σημασία) μπορεί όμως να είμαστε αναμμένοι με την φωτιά του Αγίου Πνεύματος, οπότε, όπως η φυσική φωτιά διώχνει μακρυά τα αγρίμια, έτσι και η νοητή φωτιά του Θεού, αν καίει μέσα μας, απομακρύνει τα νοητά αγρίμια…

Όσο διατηρούμε αυτήν την (πατροπαράδοτη, ελληνορθόδοξη) φωτιά ζωντανή, τόσο το κάρβουνο θα επιτελεί το σκοπό του… χωρίς όμως ποτέ να παραβλέπουμε (ή να θεωρούμε άπιαστο) και τον αληθινό μας σκοπό, της μεταστροφής από κάρβουνο σε διαμάντι, δια της μετανοίας, (άγιοι γίνετε ότι άγιος ειμί…) επαναπροσδιορίζοντας τις επιθυμίες μας, από άστοχους γήινους σε εύστοχο θείο έρωτα (κατά την χημική ορολογία), που είναι αυτός ο διαπνέων έρωτας, μέτρο της πνευματικής μας προόδου, όχι μόνο εμάς των ιδίων, (αφού δεν είμαστε αποκομμένοι από το σύνολο) αλλά του αγαπημένου μας τόπου και της κοινωνίας, γενικότερα….
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 22-10-06, 15:58
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Προχθές, στο chat, ένα από τα θέματα που τοποθετήθηκε στο τραπέζι… αλλά δεν αναλύθηκε διεξοδικά, ήταν, τι είναι η ψυχή!

Ο απλούστερος ορισμός θα ήταν το αθάνατο ‘’ψυχίο’’ του Θεού μέσα μας, κάτι σαν σπόρος, ή καλύτερα η ‘’ουσία’’ που ο καθένας (φυσικά και) με απόλυτη ελευθερία, διαχειρίζεται και αυτοδιατίθεται.

Έτσι περιγράφεται (σαν εικόνα) και στην παραβολή του ασώτου υιού, που έλαβε το μερίδιο, την ουσία που του αναλογούσε, και έφυγε μακρυά σε ξένη χώρα.

Εκεί, σπατάλησε την ουσία του ασώτως (σε πράξεις και θεωρίες μη σώζουσες – ολοκληρώνουσες) και όταν στην χώρα εκείνη έπεσε πείνα και βρέθηκε σε δεινότατη θέση, σκέφτηκε ότι ακόμη και ο πιο ελάχιστος δούλος στον οίκο του πατρός του, είναι σε καλύτερη θέση από την δική του, που είναι και υιός… και ελθών εις εαυτόν, μετενόησε… και επέστρεψε στον οίκο του Πατρός.

Ο εν δυνάμει σπόρος Θεού (ψυχή) που έχουμε μέσα μας και διαχειριζόμαστε είναι σε αναλογία με τον δικό μας σπόρο, που από τον μικρο-μικρόκοσμο και μόνο κάτω από τις ορθές συνθήκες και προϋποθέσεις επιτυγχάνεται η άνοδος του στον μικρόκοσμο, δια της γεννήσεως. Προ της γεννήσεως, η οποία δεν έρχεται μαγικά και αυτόματα, προηγούνται η σύλληψη (ένωση σπερματοζωαρίου από γόνιμο ωάριο), η κίνηση και η κυοφορία μέσα στον κατάλληλο χώρο.

Μόνο έτσι, το ‘’εν δυνάμει’’ γίνεται πραγμάτωση, αλλιώς παραμένει σε εικονική πραγματικότητα.

Πολλές φορές και σε πολλές παραδόσεις, ακόμη και στην Ορθοδοξία, το σώμα θεωρήθηκε ως ‘’ωόν’’ (έχει φωτογραφηθεί μάλιστα η αύρα, με αυτό το σχήμα, με την μέθοδο Κιρλιάν…). Η ψυχή μας, ο νους μας, μεριμνά και περισπάται περί πολλών, πολλές φορές μάλιστα ‘’έρπει’’ και δεσμεύεται στα γήινα και στα κοσμικά, αναλίσκοντας και σπαταλώντας όλην του την ενέργεια - ζωτικότητα.

Είναι φυσικό, οι επιμέρους στόχοι (μέχρι του τελικού) να επιτυγχάνονται με σειρά, και κατά τάξη. Και η πρώτη ‘’απαιτούμενη’’ ευστοχία είναι η σύλληψη, όπου η ψυχή, (σπόρος) ευστοχεί στο ωόν (κατ’ αναλογία ωάριο), δλδ μέσα στο σώμα.

Η άσκησις της προσευχής του Ιησού, είναι άσκησις που επιστρέφει το νου στην καρδιά, μέσα στο σώμα, αφήνοντας τους εξωτερικούς περισπασμούς και εν-δια-φέροντα. Έτσι, αν κάτι παραπλήσιο επιτυγχάνεται ίσως και με άλλες μεθόδους αυτοσυγκέντρωσης – διαλογισμού και εσωστρέφειας, μόνη η σύλληψη, δεν αρκεί! που κρινόμενα ορθολογιστικά, δεν είναι σύλληψις και ένωσις στην μονάδα, γιατί αυτές οι τεχνικές, μάλλον προωθούν στην διάσπαση των δυνάμεων, (εξωτερίκευση αστρικού σώματος, νοητικού… με δόλωμα τις εμπειρίες…) παρά στην ένωση….

Το επόμενο σοβαρότερο βήμα που καλείται να βαδίσει σώμα και ψυχή (ενωμένα σε μονάδα) είναι η είσοδος στην γόνιμη μήτρα, σε εκείνο το σώμα προς κυοφορία, όπου μέσα του θα πολλαπλασιαστεί, θα μεστωθεί και στον κατάλληλο καιρό, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου και της ωρίμανσης, θα γεννηθεί.

…Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ, δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν. είπε δε προς αυτόν ο υιός• Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.
Και ο πατήρ είπε προς τους δούλους αυτού• Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας,

με τα υπογραμμισμένα με ‘’ανάλογη’’ σημασία και αξία… για την δική μας κυοφορία – είσοδο στο σώμα, με παράλληλη κατάργηση λειτουργίας του οφιοειδούς οριζόντιου και έρποντος μαστιγίου (έρωτα του κόσμου) και εγκατάσταση αρχής της άλλης κάθετης πορείας προς τα άνω, πάλι δια του όφεως, αλλά αυτή τη φορά καθέτου - ορθίου κρεμασθέντος (σπονδυλική στήλη) που οδηγεί προς την εν Χριστώ αναγέννηση, στο Νου και την Κεφαλή.

Η είσοδος σε αυτό το σώμα, όπου επανενδυόμαστε την πρώτη στολή, δεν είναι άλλο, από την αγαπημένη Μητέρα μας στον τύπο της Παναγίας, το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού.

Και πάλι, δεν είναι σύμπτωση, πως η Εκκλησία στην προβολή της, είναι ένα σώμα. Έχει το ιερό ως κεφαλή, τον επισκοπικό θρόνο ως καρδιά, τους ψάλτες – ψαλτήρια ως πνευμόνια, τον κανονάρχη αυτόν που συνδέει τα πνευμόνια μεταξύ τους…. Εκεί στην ένωση του ιερού με το υπόλοιπο σώμα, εκεί που ερχόμαστε σε Κοινωνία Λόγου και λόγου, στην Ωραία Πύλη, πάντα απεικονίζεται ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου ο Λόγος σαρξ εγένετο… επαναλαμβανόμενο στην κυριολεξία το μυστήριο, όπου και σε μας χάριτι, επιτελείται η έλευσις της δυνάμεως του Υψίστου. Οι επίτροποι, κατέχοντας την περιοχή της κοιλιάς, παίρνουν την πρώτη ύλη (χρήματα) και την μετατρέπουν σε υλικά, ανάλογα των ιδιαίτερων αναγκών του Σώματος.

Με την είσοδό μας στην Εκκλησία, αντικρύζουμε (συνήθως) και προσκυνάμε τις δύο εικόνες, του αγίου της Εκκλησίας και του εορταζομένου αγίου της ημέρας, που σαν από ομφαλό μεταγγίζονται οι θείες ευλογίες.

Κι αυτό το σώμα, που είναι ιδιαίτερο… (σαν οικοδόμημα) δεν έχει χέρια και πόδια, γιατί αληθώς ακινητεί. Ακινητεί ως προς το επίπεδο του κόσμου, γίνεται ‘’αργό’’ κατά την νεοελληνική της σημασία, αλλά συγχρόνως ‘’αργό’’ με την αρχαιοελληνική σημασία, όπου το τέρμα αυτής της κίνησης του σώματος και της ψυχής, των ενωμένων πλέον σε μία μονάδα, μετατρέπει την πρώην κινητική σε δυναμική ενέργεια, σε ύψος.

Ορθώνονται στον τύπο των 12 αποστόλων, οι όσες κολώνες (έχει η κάθε εκκλησία) δεσπόζοντας στην κορυφή ο Δεσπότης του παντός, ως Παντοκράτωρ, περιστοιχιζόμενος προφητών…. Στην άνοδο των οφθαλμών μας, αντικρύζουμε τους αγίους, τον λογικό έναστρο ουρανό, ως άλλο ουρανό σε σχέση με αυτών που ισχύουν και φωτίζουν έξω αυτού του ιερού χώρου… ήτοι των α-λόγων αστέρων. Στο βάθος, επάνω από την κόγχη, στο ιερό προς Ανατολάς, η Πλατυτέρα των Ουρανών, μας παραδίδει σε χρόνο και χώρο, γνωριζόμενο Θεό εν Σαρκί, τον Άδυτο Αστέρα, Χριστό!

Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ‘’είναι’’ και όχι απλά συμφωνείται (μεταξύ ομοθρήσκων) ως το μόνο ζωντανό κύτταρο του Παντοκράτορος επί γης, ως την μόνη φιλόξενη οικία μέσα στην αφιλόξενη – ξένη χώρα, την μακράν της οικίας του Πατρός, στον χώρο του κοσμοκράτορα.

Στην Αγία Τράπεζα, επιτελείται το θείο Μυστήριο και μετουσιώνεται ο άρτος και ο οίνος σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ως να ‘’κατέρχεται’’ το Αίμα Του Κυρίου, σαν άλλη ‘’αρτηρία’’. Πάντα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες η Αγία Τράπεζα φιλοξενεί και λείψανο αγίου μάρτυρα, (είτε άμεσα είτε δια μέσω αντιμηνσίου για να επιτελεστεί Θεία Λειτουργία) ο οποίος μάρτυρας, έδωσε το αίμα του, για την αγάπη του Θεού, ορίζοντας αυτή την άνοδο αίματος από την γη στον ουρανό, την ‘’φλέβα’’. Όλη η προσευχητική στάση του εκκλησιάσματος (κλήρος και λαός) ως αμφίδρομη επικοινωνία δια των ευχών και των αναγνωσμάτων, είναι το ‘’νεύρο’’ που ενώνει το μέρος με το Όλον, γιατί πως θα υλοποιόταν η ζωντανή σχέση του μέρους με το Όλον αν δεν υπήρχαν αυτοί οι τρεις ζωηφόροι αγωγοί; αναλογική σχέση με το βιολογικό σώμα; ήτοι ‘’αρτηρία (λήψη καθαρού αίματος) – φλέβα (μεταφορά βαρών) – νεύρο (αμφίδρομη επικοινωνία)’’; Θεία κοινωνία – Ιερά Εξομολόγησις – Προσευχή!

Όχι σαν απλή παρουσία σε χώρους ομοϊδεατών και κοινωνικών συνάξεων, που κάνουν απλή ‘’έκκληση’’ ελάτε σε μας, όπως κάνουν οι άλλες (κατ’ ευφημισμόν… εκκλησίες)!!! αλλά ως τη μόνη ζωντανή μήτρα, μέσα στο οποίο κυοφορούμαστε ψυχί τε και σώματι (σε μία μονάδα), ελπίζοντες (εμείς) την εν Χριστώ αναγέννησή μας, καθώς είδαμε αυτό να επιτυγχάνεται από τους μυριάδες αγίους μας. Και δεν είναι μόνο θέμα πίστης, αλλά πίστης στο Λόγο και απλής λογικής, της ευλογημένης ένωσης της Υπερφύσης και της φύσης, σε ένα θεανθρώπινο Σώμα, της ελληνορθόδοξης Αλήθειας.

ΥΓ. Ευχαριστώ για την υπομονή σας, συγγνώμη για την εκμετάλλευση της καλωσύνης σας!!!
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 24-10-06, 16:24
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
περί διαφορών μαντείας – προφητείας και μαγείας – θαύματος.

Φυσικά και θα δεχόμασταν ως χριστιανοί, όπως θα έκανε και κάθε λογικός άνθρωπος, την προφητεία και το θαύμα, εναντιωνόμενοι στα άλλα δύο σκέλη των συγκρινομένων εννοιών και ενεργειών, μαντείας και μαγείας.

Το θέμα όμως βρίσκεται, όχι περισσότερο στο όνομα που ο καθένας από την οπτική του γωνία, προσδίνει στα φαινόμενα, αλλά στο τι πραγματικά είναι. Και εξηγούμαι με λιτά παραδείγματα. Ο Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος Γεώργιος τα διάφορα μαρτύρια που του έβαζε ο Διοκλητιανός, τα ξεπερνούσε με τη δύναμη του Αληθινού Θεού. Κι όμως, όλα αυτά τα ‘’θαύματα’’, ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας, τα περνούσε για μαγείες, πιέζοντας μάλιστα τον μάγο του Αθανάσιο… να εφευρίσκει καινούρια πιο δυνατά μαγικά, (φαρμάκια) ώστε να νικήσουν την ‘’μαγεία’’ του Γεωργίου. Ακόμη και νεκρό ανέστησε, μπροστά στα μάτια του και ο Διοκλητιανός αρνιόταν πεισματικά να δεχθεί ότι είναι θαύμα. Όταν ο ίδιος μάγος Αθανάσιος παραδέχθηκε την ανάσταση ομολογώντας ως αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό, ο Διοκλητιανός έλεγε ότι: ά! μεταξύ σας τα κανονίσατε… για να σώσει ο ένας τον άλλον, με τελική απόφαση κι αυτός (ο Αθανάσιος) να μαρτυρήσει.

Ο σκοτισμός του νου του ενός (του τυρράνου) δεν τον επέτρεπε να διακρίνει το θαύμα από την μαγεία, κατάσταση όμως (σκοτισμού), που ξεπέρασε ο μάγος Αθανάσιος, διακρίνοντας την Αλήθεια.

Όταν η Ρωμαία Σίβυλλα της Κυμαίας προείπε: ‘’Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888’’ (ήτοι, προέβλεψε το όνομα ΙΗΣΟΥΣ). ΙΗΣΟΥΣ = 888. (Ι=10, Η =8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, στο σύνολό τους = 888), ο τότε αλλά και ο σημερινός κόσμος αυτό το προείπε – προέβλεψε καμμία σημασία δεν έχει αν το ονόμαζε ή το βαφτίζει μαντεία, γιατί απλά ήταν προφητεία για την έλευση του Κυρίου, από προχριστιανικό πρόσωπο εκ των εθνών, και το οποίο πρόσωπο, φυσικά δεν είναι το μόνο….

Με ειλητάρια το τι είπε ο καθένας, οι πρό-λογοι (φιλόσοφοι) φωτιζόμενοι εκ της μερικής αλήθειας (που υπάρχει και ισχύει εκτός και προ Χριστού, ως έμμεσοι λόγοι της φύσεως), σε συνδυασμό με τους προ-φήτες εκ του οίκου Ισραήλ, των φωτιζομένων εκ του σπερματικού Λόγου της Αληθείας κι οι δυο κατηγορίες, κοσμούν την Εκκλησία, είτε σε πρό-ναους είτε στις εισόδους επάνω σε θύρες καθώς όλη η σοφία του κόσμου συνήθως καλείται, ως θύραθεν σοφία.

Έτσι, μεταξύ αυτών, η σοφή Σιβύλλα λέγοντας (προφητεύοντας (άμεσα) ή μαντεύοντας (έμμεσα), κατά την γνώμη του προσεγγίζοντος το ‘’φαινόμενον’’): ‘’Ήξει ουρανόθεν βασιλεύς αιώνων, μέλλων κρίναι πάσαν σάρκα, και κόσμο άπαντα’’, απεικονίζεται μαζί με άλλους φιλοσόφους Πλάτωνα, Απόλλων, Θούλη, … στη Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και σε άλλες μονές. (Λεπτομέρειες επί των πηγών των κειμένων, στον ανώνυμο απολογητή)...

Από την άλλη, έκπτωση και σκοτισμός του νου, δεν είναι μόνο, αν το θαύμα και την προφητεία τα ‘’ονομάζει’’ κάποιος μαγεία και μαντεία αντίστοιχα, υποτιμώντας τα, αλλά ακόμη και το αντίθετο, δλδ να παραδέχεται, ότι η μαγεία και η μαντεία, κάνει θαύματα ή προφητεύει, υπερτιμώντας τες.

Τελικά, για την διάκριση ποιο είναι ποιο, ανεξάρτητα του ονόματος που του προσδίνει ο κόσμος (που τα βλέπει ανάλογα με το που βρίσκεται), φυσικά το καλόν και πρώτον αίτιον είναι το ευθές Φως, που όχι απλά ερμηνεύει τις έννοιες, αλλά περισσότερο τις βιώνει, ούτε υποτιμώντας τα μεν, ούτε υπερτιμώντας τα δε, όντας αυτή η διακριτική στάση, σοφή και αντικειμενική.

Γιαυτό και αιτούμαστε στην καθημερινή μας προσευχή… τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον… τας εννοίας κάθαρον… γιατί… αν από όλα αυτά (σώμα, καρδιά, νου) ‘’διέρχεται το πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών φως’’, όταν τα σώματα είναι αγνά, οι λογισμοί διορθωμένοι, οι έννοιες καθαρές, τότε το Φως, δεν διαθλάται, ώστε να μας παραπλανεί (όπως συμβαίνει με τον αντικατοπτρισμό), αλλά μας οδηγεί ευθέως προς το Φως, χωρίς ίχνος πλάνης και σκοτίας.

Οι αιτίες (αντικείμενα και σε φυσικό επίπεδο, αλλά και σε νοητό) πλέον δεν διαλανθάνουν της προσοχής μας, ως αόρατα και άγνωστα, καθώς πραγματικά, τίποτα δεν είναι αόρατο, άγνωστο και ασύλληπτο από το νου που έχει ενωθεί με το Νου καθώς έχει κατορθωθεί με την Χάρι του Θεού, ο οφθαλμός της ψυχής να λάμπει (όπως φύλαξ άγγελος στην θύρα του παραδείσου) στην θύρα της καρδιάς και του τόπου... όπου είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Αμήν ο καλός Θεός, να μας χαρίζει όλη αυτήν την θεία διάκριση!

Συγ-χωρώντας την νηπιακή (εμβρυακή εντός της κοσμικής μήτρας) προσέγγιση της Αληθείας, δεν συνεπάγεται αυτόματα και η προτροπή στην εν λόγω μεθοδολογία (προς άρση παρεξηγήσεων).
Από τον Απόστολο Παύλο ακούμε… στον ύμνο της Αγάπης… Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην• ότε όμως έγινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.
Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον• τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην. Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλυτέρα δε τούτων είναι η αγάπη.


http://users.otenet.gr/~mystakid/love.htm

Επιπλέον όμως και το σοβαρότερο, που μου υποβάλλει αυτήν την φιλοσοφική στάση ζωής, η οποία εγείρει για την αποδοχή της, σκεπτικισμό (και πάλι λέω συγχωρετική και όχι προτρεπτική) είναι ότι όπως το παιδί μου δεν το αισθάνομαι αγαπητικά και δεν το συγ-χωρώ ΜΟΝΟ από τότε που θα γεννηθεί, (9) αλλά και από τον χρόνο κυροφορίας του μέσα στην κοιλιά της συζύγου μου, έτσι όπως είναι ανάποδα κρεμασμένο… (6) έτσι, ακόμη και αυτούς που βλέπουν τα πράγματα ανάποδα, προ γεννήσεως Του Χριστού και εκτός Χριστού (όπως είναι ανάποδη η εμβρυακή στάση του κυοφορούμενου ανθρώπου), σχηματικά τυπωμένου στο αυτί του ανθρώπου έτσι, ανάλογα δρω και θέλω να δρω.

Άλλωστε, πως θα εκτιμηθεί ως ευλογημένος ο άνθρωπος αν δεν καταφέρει να φτάσει στα οστέα τεταπεινωμένα (κατά το ψαλμικό), αν αποκοπεί όταν είναι μαλακός χόνδρος; έμβρυο;;; Γιαυτό και δεν είναι σύμπτωση πως Ο Κύριος επανακολλά το δεξί ωτίον του δούλου του αρχιερέως Μάλ-χου (μαλακός χόνδρος = αυτί) που αφαιρέθηκε λόγω ζήλου, από τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Πέτρο;!

Αυτό δεν είναι ένα σοβαρό, σοβαρότατο κριτήριο πνευματικής προκοπής;;; το συγ-χωρείστε για να συγχωρεθείτε; (αυτό δεν μας παραγγέλεται στην Κυριακή προσευχή...Πάτερ ημών...) και τι τελικά είναι αυτό που συγχωρώ; το σε εμβρυακή ηλικία (ανάστροφα) παιδί μου! ή για να μην υψηλοφρονούμε, τον ίδιο μας τον εαυτό (καθώς νήπια του νου αποδειχθήκαμε)... ή ακόμη ευστοχότερα, Τον ίδιο τον Θεό, (ως απόδειξη της αγάπης Του) ξεκινώντας από την αγάπη που δείχνω στις εικόνες Του Λόγου, όλων των λόγων, (επί των οποίων καλό θα ήταν να διακρίνω) ότι είναι προβεβλημένος στα πρόσωπα των άλλων…

Ισχύει… αγάπα τον Θεό σου με όλη τη δύναμη …. και αγάπα τον πλησίον, ως σεαυτόν! τι παραπάνω; από αυτές τις δύο εντολές που κρέμεται όλος ο Νόμος του Θεού;;;

...είθε τέλος, ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση μην τύχει και αποδίδουμε τις μαντείες και μαγείες ως θεόσδοτα χαρίσματα αλλά και το αντίστροφο, τα πραγματικά θαύματα και προφητείες στον βελζεβούλ (όπως οι φαρισσαίοι) κι όχι στο Άγιο Πνεύμα, μην τύχει και η ψυχή συνηθίσει να αντιδρά στην θεία χάρη και αυτό παραταθεί (ως ασυγχώρητος ύβρι) στους αιώνες... (παραίνεσις αντιμετωπίσεως πνευματικών φαινομένων από άγιο Σιλουανό). Κύριε ελέησον.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 22-06-13 στις 16:27
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 27-10-06, 23:25
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
1. Για την καλυτέρευση της υφιστάμενης νομολογίας…

περί ‘’πολλών’’ ανθρωπίνων νόμων – ‘’Ενός’’ Νόμου Θεού και ‘’Μίας’’ Χάριτος

Ένα εκ των χαρακτηριστικών των κοινωνιών, είναι οι νόμοι που τις διέπουν.

Η παρουσιαζόμενη πολυνομία στις κοινότητες των ανθρώπων, (κρατικοί νόμοι, νόμοι μελών κρατών, μελών θρησκειών…) είναι γεγονός. Τόσοι πολλοί είναι οι υφιστάμενοι νόμοι, που δεν προσμετρούνται με ακρίβεια… την στιγμή που μάλλον αυξάνονται σαν τα άστρα... όσο ο καθένας μας ξεχωριστά, ως κοινωνικό πρόσωπο, μερικές φορές, μάλλον ακολουθεί (εγωιστικά) τους δικούς του νόμους, μη σεβόμενος τους νόμους του κράτους, το Νόμο Του Θεού…

Αλλού επιτρέπεται να έχει κάποιος 4 γυναίκες, αλλού 5, επειδή τον συμφέρει για τις πολυγαμικές του ανάγκες… αλλού 1. Αλλού επιτρέπεται η άμβλωση, αλλού λιθοβολείται. Οι αιτίες θέσπισης των διαφορετικών νόμων επί του ίδιου θέματος, εξαρτάται από τα ‘’θελήματα’’ των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινότητα ή των αρχηγών τους, τους οποίους παραδέχονται (αν πρόκειται περί δημοκρατικής διαδικασίας) ή όχι (τυραννικά και ολιγαρχικά).

Ο νόμος και η πολυνομία, έχει απόλυτη σχέση, με τη φύση του και το διαπνέων φως στην εν λόγω κοινότητα.
Από την κάτω όψη της γης, της μη άμεσα φωτιζόμενης από τον ήλιο, (όπως φαίνεται και στο σχήμα, οι άνθρωποι φωτίζονται από τα ‘’πολλά’’ άστρα, με αχνό φωτισμό. Αυτή είναι η ασταθής και υποκειμενική πολυθεϊα - πολυνομία.



Όποιος ποθεί περισσότερο φως στη ζωή του, όποιος έχει κουραστεί να σκοντάφτει σε σκιές και στην ‘’υποκειμενικότητα’’ των πολλών αληθειών… κινείται προς το ένα φως. Οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής… αλλάζοντας την πολυθεϊα σε μονοθεϊα, τον πολυνόμο τον προερχόμενο εκ του πολυφωτισμού, σε Νόμο και Φωτισμό εκ του Ενός (Τριαδικού Θεού).

Ο Νόμος του Θεού είναι ένας, όπως και η Χάρις Μία. Μία η Παλαιά Διαθήκη (ως σκιά και δικαιοσύνη) που συνέχει τον παλαιό άνθρωπο και μία η Καινή Διαθήκη (ως χάρις) που εμπνέει την καινή κτίση.

Η κίνηση προς τον ένα νόμο που συνέχει τα πάντα, είναι στόχος της εφηρμοσμένης φυσικής. Ο άνθρωπος, κουρασμένος από την πολύ ανάλυση και διαρκή διαχωρισμό, στρέφεται προς την σύνθεση και ενότητα. Δεν λογίζεται πλέον πως μπορεί να κάνει ένα πείραμα, υπό το μικροσκόπιο ή ακόμη και με το τηλεσκόπιο χωρίς να κι αυτός, να συμμετέχει. Έχει ήδη εντοπίσει το σωματίδιο Ζο του οποίου η συχνότητα διαφοροποιεί τις ιδιότητες των αισθανομένων… υπόηχοι, ήχοι, υπέρηχοι, θερμότητα, φως, αύρα κλπ…

Έτσι, η κίνηση προς τον Ένα Νόμο, με δύο σκέλη, τον Γραπτό (καταγεγραμμένο στις Γραφές) και τον Φυσικό (καταγραφόμενο δια της επιστήμης) είναι η επόμενη βαθμίδα φωτισμού, μετά την πολυνομία. Κι η επόμενη βαθμίδα του κατέναντι είναι το απέναντι. Ερχόμενη η Χάρις και το Έλεος, χωρίς να καταργείται ο Νόμος, συμπληρούται, αποδίδοντας τον γλυκό καρπό, όπως ισχύει και με το μπόλιασμα της αγριελαίου, που μεταποιείται σε καλλιέλαιον… Στόχος του κάθε λογικού ανθρώπου, που επιθυμεί να είναι ‘’μέσα’’ στο φως, φωτοκίνητος, και όχι απλά και εξ αποστάσεως, φωτισμένος.

Το παράδοξο που βλέπω Στέλιο, (γιατί μου επέτρεψες και προέτρεψες (από την καλή σου διάθεση) να συνεχίσω την καταγραφή της άποψής μου) - με εκτίμηση προς το πρόσωπό σου και αγάπη - είναι ότι στο Νόμο και την Παλαιά Διαθήκη (που δεν παραδέχεσαι και ΑΡΝΕΙΣΑΙ) και μόνο εκεί, επιτρεπόταν η τέλεση ενός κακού, με την προϋπόθεση να προλάβει άλλο μεγαλύτερο, κατάσταση που υιοθετείς, ακόμη και προτείνεις στο συζητούμενο θέμα περί άμβλωσης (ναι, υπό προϋποθέσεις).

Είναι η συνέχεια του πνευματικού πολέμου, αλλά με άλλα μέσα, πιο δραστικά. Πρώτα νηπιακά και μετά του ανδρός… όταν ήμην νήπιο, τα του νηπίου ελογιζόμην, τα του νηπίου εφρόνουν… ότε δε γέγονα ανήρ, απέρριψα τα του νηπίου… Πρώτα ο Ηρακλής αντιμετωπίζει το κακό δι ενός άλλου κακού, που χωρίς να το θέλει πολλαπλασιάζει το κακό, όταν όμως αποκτά εμπειρία, τελικά το νικά…

Δεν ενθυμούμαι το ακριβές σημείο, αλλά περιφραστικά συνέβη το εξής: βλέποντας ο Φινεές δύο αγόρια αρσενοκοίτες, να σμίγουν πονηρώς, διεπέρασε με το ξίφος του και τους δύο, εις παράδειγμα των υπολοίπων του οικοτροφείου. Τούτο ελογίσθη ‘’δικαιοσύνη’’ ενώπιον του Θεού, καθώς επροστάσευσε εκ της αμαρτίας, λόγω φόβου χίλιους, θανατώσας μόνο δύο.

Κι αν αυτό συνέβη στο Νόμο, όπου το ένα κακό απέτρεψε το άλλο, στην Χάρι, δεν έχει θέση αυτή η συμπεριφορά, δλδ να κάνει κάποιος ένα κακό για να αποφύγει άλλο (κατ’ εκτίμηση ή κατ’ αντικειμενικότητα, μεγαλύτερο). Κύριος οίδε!
Στη Χάρι, όταν το νεκρό γράμμα του Νόμου παρέρχεται, ο Κύριος κρίνει… και στον δικό Του, χώρο, πνέει Πνεύμα Ζωής και όχι πνεύμα απωλείας ψυχών. (Λουκ.θ’52).

Ο Θεός, δεν σταματά να είναι Δίκαιος, αλλά η Χάρις και η Ευσπλαγχνία επισκιάζει την προηγούμενη κατάσταση. Συμπληρώνει τα υπάρχοντα νομικά κενά, με Φως. Δεν καταλύει, αλλά συμπληρώνει, πληροί.

Καταγράφεται η δικαία Του κρίση, αφήνοντας σε μας την επιλογή, σε ποιο χώρο θέλουμε να ζήσουμε…

…Η δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε• ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετέ τινες• αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και διά του Πνεύματος του Θεού ημών.

Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, πλην πάντα δεν συμφέρουσι•


Όλα μας επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν τα πάντα. Κι αυτό το συμφέρουν, φυσικά αναφέρεται στην ψυχή μας.

Τι είναι ψυχή έχει εν μέρει παρουσιασθεί, ως ο αθάνατος σπόρος που μόνο αν συλληφθεί μέσα στο ωόν (φυσικό σώμα) και τα δύο, ενωμένα σε ένα, αφού αποκοπεί το πρώην οφιοειδές μαστίγιο που τούδινε τη δυαντότητα ανεύρεσης του στόχου του, μέσα στον κόσμο…, και μόνο όταν κινηθούν και ευστοχήσουν στον αρμόδιο τόπο κυοφορίας (γόνιμης μήτρας - Ορθοδόξου Εκκλησίας) και μόνο τότε αρχίζει ο λογικός πολλαπλασιασμός, με προοπτική την αναγέννηση.

2. Πότε αποκτά το έμβρυο ψυχή ζώσα.

Η διαφορά στην δημιουργία των ζώων και λοιπών επί γης ειδών, με αυτήν (την δημιουργία – γένεση) του ανθρώπου είναι πως ενώ τα ζώα κλπ είδη, έχουν μόνο ενέργεια και η παρουσία τους έγινε δια του απλού λόγου του Θεού, ο άνθρωπος ‘’επλάσθη’’ λαμβάνων το άλλο απάρτιο της ύπαρξής του με την εμφυσηθείσα θεία πνοή, (πλην της λάσπης) και της αθάνατης ψυχής, διαφοροποιώντας το ζώο που έχει ενέργεια, στο θεούμενο ζώο, που έχει πλην της ενεργείας και Ουσία, που το καταντά ελεύθερο πρόσωπο, κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσιν του Τριαδικού Θεού - Δημιουργού.

Με την σύλληψη δημιουργίας του ανθρώπου εκ του Θεού, ποιήσωμεν άνθρωπον… λαμβάνονται δύο μέρη ‘’συγχρόνως’’ και ποιείται μια μονάδα. Άλλη είναι η σάρκα των πτηνών, άλλη των ιχθύων άλλη των κτηνών και άλλη των ανθρώπων. (όπως αναφέρει ο Απ. Παύλος).

Η σάρκα, όντας καλούπι, σαν σκήνωμα, γεμίζει από την θεία πνοή, την ψυχή, ‘’συγχρόνως’’ με την σύλληψη δημιουργίας, γιατί αν ήταν σε διαφορετικό χρόνο, τότε ή δεν θα ήταν σάρκα ανθρώπινη, ή δεν θα ήταν η ψυχή του συγκεκριμμένου ανθρώπου, ορίζοντας επακριβώς την συνάρτησή του, και την σύγχρονη αφετηρία της ψυχής και του σώματός του.

Είναι σαν κάποιος να έχει μπροστά του μια φούσκα... αφούσκωτη και αρχίσει να ''φυσά'' την πνοή του, για να αναπτυχθεί αυτή και να αποδώσει ένα πλασματάκι... ανθρώπινο! Βλέπουμε... να φουσκώνει η κοιλίτσα της γυναίκας μας... με το παιδί μας μέσα της (οριζομένου ως παιδιού μας από την σύλληψη και όχι από την γέννηση ή από άλλον, μεταγενέστερο της σύλληψης, χρόνο).

Η απάντηση στην καίρια ερώτηση, από πότε αποκτά ψυχή το ‘’ανθρώπινο έμβρυο’’ και αυξάνεται, με λογικό πολλαπλασιασμό εντός της μήτρας, είναι η ίδια απάντηση στην ερώτηση: από πότε το ‘’σκήνωμα’’ έχει αυτόν τον ‘’ιδιαίτερο αέρα – πνοή’’ του Ανθρώπου;;; από την αρχή της ζωής του φυσικά. Κι αν αυτή ήταν η λίαν καλή αφετηρία του ‘’ζειν’’, δεν σταματάμε εκεί καθώς είμαστε πλασμένοι ως ζώα θεούμενα, με προδιαγραφές για το ‘’ευ και το αεί ζειν’’.

…Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών…

Μια ολοκλήρωση που αφετηρία έχει την σύλληψη και σύγχρονη εκ Θεού, πλάση σώματος και ψυχής και τέρμα, την σύλληψή μας στην ατελεύτητη τελειότητα της μονάδας μας στο Σωτήριο Σώμα Του.

Αν επιστημονικά αρχίζει να εντοπίζεται η δραστηριότητα της ψυχής στο έμβρυο, (σε άλλο χρόνο κινητικά, σε άλλο συναισθηματικά, σε άλλο διανοητικά...) από κάποιο χρονικό σημείο και πέρα, πάλι μέχρις ενός σημείου εντοπίζεται και η δράση της ψυχής επί του σώματος, μετά την αποχώρησή της, (χους εις χούν και πνεύμα εις Πνεύμα απελεύσει ή νουν εις Νουν...) αποδεικνύοντας ή τουλάχιστον ενδεικνύοντας ότι τα εργαλεία και οι παρατηρήσεις των επιστημόνων, φυσικά και έχοντας περιορισμούς αντίληψης, δεν δύνανται να συλλάβουν το ασύληπτο της ψυχής, του πριν και του μετά, σε όλη του την διάσταση.

Μπορεί η επιθυμία των επιστημόνων να μπει η ψυχή κάτω από το μικροσκόπιο, να είναι ευγενής τους ‘’γνωσιολογικός’’ πόθος, αλλά αυτό θα πραγματοποιηθεί όσο και όποτε θελήσει ο Θεός, καθώς είναι μέρος Του. ...εκεί κεκλεισμένων των θυρών, προτρέπει τον φιλομαθή Θωμά, να Τον ψηλαφήσει! αλλά και συγχρόνως επαινεί ως μακαρίους τους πιστεύοντες και μη ιδόντες...

Ας μας αξιώσει ο καλός Θεός, να φτάσουμε σε αυτήν την μακαριότητα, έτσι ή αλλιώς, τρεφόμενοι από τον άρτο της πνευματικής ζωής, χορταίνοντας και ευγνωμονούντες Τον τροφοδότη και Εύσπλαγχνο Κύριο... είτε στους 4000 είτε στους 5000... επιλογή της κοινωνίας του ΙΧΘΥΣ... καθαρά ελεύθερα και ξάστερα... όστις θέλει οπίσω μου ελθείν!!!
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 03-11-06, 17:51
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
…αναγωγικές κλείδες κατανόησης του μυστηρίου της Ζωής, υπό την οπτική του ελληνορθόδοξου πολιτισμού.

Όταν Ο Κύριος κατέβαινε από το όρος των Ελαιών, και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην Ιερουσαλήμ, για την Κυριακή των Βαϊων, οι μαθητές έψαλλαν δυνατά την δόξα του Θεού. Οι φαρισσαίοι, τους κατέκριναν και έλεγαν στον Χριστό, να τους διατάξει να σταματήσουν. Τότε Ο Κύριος τους είπε: αν αυτοί σταματήσουν να δοξάζουν τον Θεό, θα τα πουν οι πέτρες.

Ο Κύριος, δεν διέταξε τους μαθητές Του να σταματήσουν να δοξάζουν τον Θεό, αλλά αντιπρότεινε (με βαθύτερο και ευσπλαγχνικό αντί-λογο) σε αυτούς που ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν περί δόξας του Αληθινού Θεού, (φαρισσαίων, ελληνοαρχαιολατρών, αρνητών, αδιαφόρων κλπ) δλδ, διαχρονικά σ’ όλους αυτούς που με ‘’ελεύθερη’’ επιλογή… ορθώνουν τείχος σε αυτόν τον καλό, δοξαστικό λόγο (ευ-αγγέλιο), να τους εισάγει σε άλλη παιδεία και νουθεσία, να τους ερεθίσει λογικά, ώστε να κατανοήσουν το μήνυμα που δίνουν οι πέτρες του κόσμου.

Οι αναλογίες μικρο-μικρόκοσμου και μακρόκοσμου μπορούν να αποδώσουν με τις κατάλληλες κλείδες κατανόησης, μηνύματα – λόγους, ώστε να ανορθώσουν το νου μας, στα επέκεινα.

… Το πρωτόνιο και τα ηλεκτρόνια, μοιάζουν με τον ήλιο και τους πλανήτες… η σχέση κυττάρου με το όλο βιολογικό σώμα μοιάζει με τον άνθρωπο (ως μέλος) με το σύνολο του κοινωνικού σώματος, μέσα στο οποίο ζει και τους τρεις πάντα απαραίτητους αγωγούς σύνδεσης με τη ζωή φλέβα – αρτηρία – νεύρο (βιολογική, κοινωνική και πνευματική στο Αναστημένο Σώμα Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία).

Οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες της ‘’ζωής – κίνησης’’ για το πέρασμα της πρώτης ‘’δομικής’’ ύλης από τον μικρο-μικρόκοσμο στον χώρο των ανθρώπων, αναλογούν στις κατάλληλες (αυτή τη φορά φυσικοπνευματικά και όχι απλά βιολογικά, βλαστοκύτταρα δλδ κλπ) συνθήκες γένεσης – αναγέννησης και αναδημιουργίας του ανθρώπου στον χώρο του Θεού.

Είχαμε διακρίνει την πορεία ‘’ζωής’’ και το πέρασμα (δια της γέννησης) από το ένα επίπεδο στο άλλο. Αυτή η άνοδος σε διάσταση, επιτυγχάνεται, μόνο όταν το σπέρμα ευστοχήσει στο ωάριο, μαζί κινηθούν προς τη μήτρα, κυοφορηθεί η ‘’νέα μονάδα’’ μέσα σε αυτήν, περατώσει τον καθορισμένο χρόνο ωρίμανσης… ώστε τελικά να ‘’γεννηθεί’’, αφού βαδίσει την κλίμακα ανόδου.

Φυσικά, αυτό θα συμβεί, μόνο όταν το σπερματοζωάριο ενεργοποιηθεί. Το οφιοειδές του μαστίγιο, ως ‘’απαραίτητο εργαλείο’’ (μέχρις ενός σημείου), το υποβοηθά να κινηθεί προς ανεύρεση του στόχου του, που είναι το ωάριο. Αν επιτύχει στον πρώτο στόχο, πλέον ΔΕΝ το χρειάζεται, αποκόπτεται και μαζί κινούνται, ως ένα σώμα, στην μήτρα εκείνη, όπου θα επιτελεστεί ο πολλαπλασιασμός, η κυοφορία και η γέννησή του.

Είναι λογικό, ο άνθρωπος πριν περάσει στα υπερκόσμια, να περάσει εκ του κόσμου. Έτσι, αφού αντιληφθεί ότι δεν είναι μόνο ύλη και της θεωρίας… φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν… αρχίζει να κινητοποιείται – ενεργοποιείται (από την πρώην αδιαφορία και ακινησία που τον διακατείχε, ενδιαφερόμενος εφεξής για την αθάνατη ψυχή του). Με αυτήν την διάθεση ολοκλήρωσης, υποκινείται φιλομαθώς στις διάφορες θεωρίες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις του θείου, (ή και περιορισμένα κάπου, αν του καλύπτονται τα κενά) ώστε να βρει τον στόχο του.

Στην διάσταση του κόσμου (αν ανέλθουμε κατάτι… υπέργεια) βλέπουμε επάνω στην υδρόγειο να αποτυπώνονται δύο ‘’σημεία’’ δύο συστάδες από ‘’πέτρες’’, που έχουν ιδιαίτερη σημασία. Δεν είναι συμπτωματικό, ότι από την σελήνη, μόνο δύο κατασκευές του ανθρώπου γίνονται ορατές δια γυμνού οφθαλμού (γυμνού οφθαλμού… ώστε να μην απαιτούνται οι τεχνολογικές γνώσεις για την σωτηρία – ολοκλήρωσή του). Το ‘’σινικό τείχος’’ οφιοειδούς σχήματος και η ‘’πυραμίδα του Χέοπος’’, χωρίς σκιά, προσανατολισμένη κλπ. Η νοητή τεθλασμένη (αλλά χωρίς κενά) γραμμή που ενώνει το ένα με το άλλο, (δείχνοντας την κίνηση προς τον πρώτο στόχο) είναι η κατεύθυνση των γραφών των ανθρώπων… κάθετα τα κινέζικα, από δεξιά προς αριστερά τα αραβικά – εβραϊκά… για να φτάσουμε στα ιερογλυφικά της Αιγύπτου, όπου γράφονται και διαβάζονται από - προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως ‘’πολιορκείται’’ το ωάριο από τα σπερματοζωάρια, από όλες τις κατευθύνσεις…

Ο σπόρος του Θεού (η ψυχή) αφού συλληφθεί σε αυτήν την κοσμική ‘’γνωστικιστική’’ μήτρα αιχμαλωτίζεται.

Αιχμαλωτίζεται, υποδουλώνεται. Υποδουλώνεται όμως από κάποιους… που θεωρούνται ελεύθεροι. Και η μεν θεωρία και πράξη των ελευθέρων είναι προς τα ‘’άνω’’, τα φυσικά άνω. Η δε θεωρία και πράξη των δούλων, είναι δια πόνου, πάλι προς τα άνω, αλλά προς τα ‘’υπερφυσικά άνω’’… Προσεύχονται (θεωρία) στον Αληθινό Θεό για την ελευθερία τους… και ο πόνος τους και οι στεναγμοί (πράξη) που πολλαπλασιάζονται όσο περνάει ο καιρός, φτάνουν (μαζί) στον Ουρανό.

Αυτή η ομόρροπη θεωρία και πράξη, ως αγωγός χωρίς διαρροές, φτάνει την προσευχή τους στον Θεό. Ο Κύριος οικονομεί (με το πλήρωμα του χρόνου) την ελευθερία τους, την έξοδό τους, αποτυπωμένο στην Π. Διαθήκη, ως Πάσχα νομικό.

Σαν ένα σώμα οι ισραηλίτες, με κεφαλή τον Μωυσή και την θαυματουργή ράβδο μπροστά, εξέρχονται (έρποντες επί της γης, ως σκιά της μελλούσης Εξόδου και του Καινού Πάσχα των Ορθοδόξων) κατευθυνόμενοι προς την κάτω Ιερουσαλήμ…, Η κοσμική μικρογραφία, καταδεικνύει την κίνηση του σώματος με την ψυχή σε μία μονάδα (όπως σπέρμα + ωάριο) όπου θα βρουν εκείνο το Ουράνιο Σώμα μέσα Στο οποίο, αφού κυοφορηθούν, θα αναγεννηθούν. Την Ορθόδοξο Εκκλησία, το Αναστημένο Σώμα Του Χριστού!!!

Σχηματικά, Ουσία και σκιά εξόδου:



Λεξαριθμικά, η πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού. Αναλυτικά, (η8+π80+υ400+ ρ100+ α1+μ40+ι10+δ4+α1=κ20+λ30+ι10+μ40+(α1)+ξ 60+Θ9+ε5+ο70 +ύ400=644).

Υπάρχει σημείο επαφής μεταξύ του δρόμου που δείχνει τα φυσικά άνω… και του Δρόμου που δείχνει την Αλήθεια (υπερφυσικά) και την βατή βίωσή Της.
Όποιος κατηύθυνε την σκέψη του προς τα φυσικά άνω, ΔΕΝ βρήκε Θεό ως Πρόσωπο, αλλά τις ενέργειές Του, τάξη, θαυμασμό, μεγαλοπρέπεια. Έτσι ξαναγυρνά, από τον φυσικό ήλιο και τους αστέρες στη γη.

Προσγειωμένος, θα εντοπίσει τον διάδρομο ‘’κατάβασης’’ της πυραμίδας, που σε 26ο33’ όταν προβληθεί στο έδαφος, ‘’δείχνει’’ τον δρόμο προς την Βηθλεέμ. Αν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, θα βρεθεί εκεί που γεννήθηκε εν σώματι ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος και Υιός του Θεού. Εκεί στην Βηθλεέμ, όπου θάφτηκε και η Ραχήλ (θεωρία), εκεί που γεννιέται η θεία θεωρία Χριστός, εκεί που και μόνη η μετάφραση του ονόματος Βηθλεέμ, ‘’σημαίνει’’ πολλά. Ο οίκος του Άρτου (ως μετάφραση εβραίων) ο Οίκος του κρέατος (ως μετάφραση αράβων)… όντας ο Κύριος συγχρόνως ο Άρτος της Ζωής και ως Ο μεταλαμβανόμενος Κύριος, που είναι αληθής βρώσις και αληθής πόσις. Μόνη η Θεία Κοινωνία (με προϋποθέσεις) εισάγει τον άνθρωπο στο Αθάνατο Ζωντανό Σώμα Χριστού, αξιώνοντάς τον να μετέχει στην Ζωή της Αγίας Τριάδος, κατά το: …ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ… σύμπτωση;;; φυσικά όχι. Αλλά ας το αφήσω στην κρίση του καθενός, μην φανώ πως κατευθύνω με (λογική και Υπέρλογη) βία την σκέψη των αγαπητών αναγνωστών, στην ερμηνεία της πληροφορίας.

Όλα αυτά τα παρατεθέντα στοιχεία, είναι εξωτερικοί ενδείκτες - οδοδείκτες.
Ο Πλάτωνας, στο μύθο του σπηλαίου προτείνει στον φιλοσοφικό νου, να κινηθεί στην είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το φως. Και η προτεινόμενη κατεύθυνση προς την Βηθλεέμ, είναι η είσοδος των μάγων …οι πρώην τοις άστροις λατρεύοντες, προσκυνούντες και προσφέροντας ο καθένας τα δώρα του, στον χώρο, στο σπήλαιο όπου εισέρχεται το Υπερούσιο Φως, το Πρόσωπο - Φως εκ Φωτός, ο Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος που σάρξ εγένετο.

Πριν φτάσει όμως ο άνθρωπος σε αυτό το Ανέσπερο και γλυκύτατο Φως, που αναβλύζει κάθε Μ. Σάββατο, μόνο στον Ορθόδοξο αρχιερέα, από τον Πανάγιο Τάφο (την πέτρα), περνάει από ακόμη μία συστάδα πετρών… δοξαστικών με τον δικό τους ‘’λόγο’’ του Τριαδικού Θεού. Είναι οι πέτρες στο όρος Σινά, όπου προτυπώθηκε η φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτος. Προτύπωση της Παναγίας, που έλαβε φωτιά μέσα Της, εκυοφόρησε το πυρ της θεότητος, αλλά δεν κάηκε… πρόσεχε άνθρωπε! ο Θεός (η Θεία Κοινωνία) πυρ τυγχάνει!!!

Σαν ομόκεντροι κύκλοι γύρω από τον Πανάγιο Τάφο, απλώνεται ο ουράνιος φωτισμός. Άμεσα ως Ευαγγέλιο, έμμεσα ως πέτρες… Εκεί στο κέντρο της Φύσης, όπου και κατά Ιώσηπο βρίσκεται ο ομφαλός του κόσμου, (μέσα στο Ναό της Αναστάσεως... όποιος πηγαίνει τον βλέπει...) επιτελέστηκε η Σταύρωση και επιτελείται η ανόρθωση και ανάσταση των ανθρώπων, κατά πόδα του Σταυρωθέντος και Αναστηθέντος Θεού.

Αφού λοιπόν ψηλαφίσαμε και αφουγκραστήκαμε τους βοώντες λόγους των πετρών, που δοξάζουν ιδιότυπα τον Θεό και με αυτά τα εξωτερικά δεδομένα, αρχίζουμε δειλά δειλά (αλλά με βεβαία την πίστη και το γιατί αυτής) να συνοδοιπορούμε Ο Δημιουργός με το δημιούργημα. Συνοδοιπορία που τις περισσότερες φορές, Ο Κύριος δεν αναγνωρίζεται, όπως συνέβη με την συνοδοιπορία Του Αναστάντος Κυρίου με τους αποστόλους Λουκά και Κλεώπα (προς Εμμαούς), όπου τα μάτια τους εκράτηντο μέχρι το εσπέρας και την κλάση του Άρτου.

Κατά τους αγίους θεοφόρους νηπτικούς πατέρες (ιδιαίτερα του Αγίου Μαξίμου Ομολογητού και του οποίου τα έργα προτείνονται για ανάγνωση, ειδικά το απαντήσεις σε φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα) ο άνθρωπος είναι μεγαλύτερος από τον κόσμο, καθώς όχι μόνο τον περιέχει, αλλά και γιατί ο Θεός τον τοποθέτησε κυρίαρχο επί αυτού.

Είναι τόσο μεγάλος ο άνθρωπος (εν δυνάμει σαν προδιαγραφή και όχι ψευτοεγωιστικά και φανταστικά), που η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί… Είναι αυτό το ενυπάρχον μέσα στον καθένα ίχνος ως αφετηρία βίωσης της αληθινής Οδού, της πεπατημένης των αγίων μας. Είναι τόσο μεγάλος ο άνθρωπος, όσο μπορεί να επιτύχει με την χάρι του Θεού τον σκοπό του, που είναι το κατ’ εικόνα, να γίνει ομοίωσις του Αρχετύπου Λόγου, δηλαδή να σώσει την ψυχή του. (Ο προσφερόμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία, αγιασμός και σωτηρία).

Όλος ο κόσμος, με τον μικρο-μικρόκοσμό του (σπέρμα – ωάριο), ακόμη και με τον μακρόκοσμό του (σινικό τείχος – πυραμίδα), είναι ένα σκιώδες προτύπωμα αλλά ικανό να θεωρηθεί ως οδοδείκτης ακριβής, για όσους το επιθυμούν.

Ο κόσμος του ανθρώπου, με ωόν το σώμα του και σπόρο Θεού την ψυχή του, πνοή το Κύριε ελέησον (μονολόγιστη ευχή) ως πνευματική αναπνοή… έχει την μόνη επιλογή ζωής ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΕΛΘΕΙ, ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ και κλείσει τον σωτήριο κύκλο, να ευστοχήσει το ένα μέσα στο άλλο. Να κινηθούν μαζί στην γόνιμη μήτρα, (Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως προτυπώθηκε ως σώμα με την κεφαλή – ιερό, επισκοπικό θρόνο – καρδιά…) εκεί όπου θα κυοφορηθεί ως μέλος, θα συνδεθεί με τους αγωγούς φλέβας – αρτηρίας - νεύρου (Εξομολόγηση – Θεία Κοινωνία – προσευχή), θα πολλαπλασιασθεί σε αρετές (κατά το αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι) και τέλος με το πλήρωμα του χρόνου κατ΄ετοιμότητα και τάξη, θα αναγεννηθεί.

Αμήν γένοιτο δι ευχών των αγίων και εξαιρέτως της Παναγίας Θεοτόκου!!!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 31-01-09 στις 23:17
Απάντηση με παράθεση
  #10  
Παλιά 07-11-06, 22:44
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Εν-δια-φέροντα…

Η ολοκλήρωση ενός κύκλου επιτελείται, όταν διαγράφοντας αυτόν, επανέλθουμε στο σημείο όπου ξεκινήσαμε.

Η Αθηνά, η θεά της σοφίας, γεννιέται από την κεφαλή του Δία. Εξέρχεται εκτός της κεφαλής και κινείται, όπως συμβαίνει και με κάθε σκέψη μας, που εξερχόμενη εκ της διανοίας, περιφέρεται μέσα στον κόσμο, άλλοτε ευστοχούσα στο ορθό, άλλοτε αστοχούσα, άλλοτε μετεωριζόμενη, πάντοτε όμως μετά την περιήγησή της, επιστρέφει στην βάση, αφού τις κομίσει ό,τι καλό ή κακό συνέλεξε (εν-διανοία-μεταφέροντες τα στοιχεία εκ των εν-δια-φερόντων μας…). Η ολοκλήρωση της Αθηνάς, θα πραγματωνόταν, αν επανερχόταν εκεί από όπου εξήλθε δλδ στην κεφαλή του Δία. Στην ελληνική πραγματεία, φυσικά και δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, εφόσον ακόμη ‘’κινείται’’.

Ο Κύριος, ο οποίος έδωσε την αρχή της ζωής στον καθένα, την βαθύτερη αιτία φιλοσόφησης και κινήσεως προς ανακάλυψη της αληθείας, τον ‘’καλό λίαν’’ σπόρο της σοφίας στον κόσμο, ως ερέθισμα, ως έναυσμα και οδοδείκτη της τελείας Του πανσοφίας, έρχεται Ο ίδιος για να αποκαλύψει τον Εαυτό Του, να τελειοποιήσει τον άνθρωπο και να τον ολοκληρώσει. Ως Φως εκ Φωτός εξέρχεται εκ του Νοός – Πατρός (καθώς ο Θεός Νόησις εστίν κατά τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή) γεννάται αρρεύστως και χωρίς καμμία έκπτωση στην Ουσία, ως Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού. Για την ολοκλήρωση του έργου Του επί γης, οικονομώντας την σωτηρία των ανθρώπων, πεθαίνει επί του Σταυρού. Μετά το τετέλεσται, θάπτεται στον Γολγοθά. Στο κρανίου τόπο (γολγολ = κρανίο). Έτσι κλείνει Ο Κύριος τον κύκλο της επίγειας (έρπουσας - οριζόντιας) σοφίας, που ο ίδιος σαν σπόρο και σκιά έδωσε, διανοίγοντας την κάθετη κλίμακα που οδηγεί απευθείας (ως ευθεία οδό) στον Ουρανό, την ανάστασή μας, δια της Αναστάσεώς Του, της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής, οπότε δομείται και η Εκκλησία, το μέσον σωτηρίας, σαν άλλη κιβωτός.

Συγκρινόμενες οι σοφίες… η κοσμική σοφία είναι δύναμη ανόρθωσης από το παράλογο στο λογικό, και η Ορθοδοξία (θεία σοφία), δύναμη ανάστασης, από το παράλογο και το λογικό, στο Υπέρλογο.

Αφού περιηγηθήκαμε φιλοσοφικά στον κόσμο και στην κυριολεξία διαγράψαμε έναν κύκλο, επανερχόμαστε στον πόδα.

Ξεκινήσαμε από την ελληνική σοφία και τον προμηθέα δεσμώτη και δια του ‘’ενδεικτικού’’ σινικού τείχους και της νοεράς (αλλά αποτυπωμένης) κατεύθυνσης των γραφών, καταλήξαμε στην Αίγυπτο, δλδ ολοκληρώθηκε, ένας περίγυρος, μέσα στον κόσμο.

Από μόνος του όμως αυτός ο κύκλος… σαν θύραθεν σοφία, θα ήταν ένα ο (ό-μικρον) ή 0 (μηδέν) αν δεν συμπλήρωνε και την ευθεία του οδό, εν τω μέσω του κόσμου, ως ιχνηλατίσιμη σπερματική Του Αλήθεια, που να καταδείκνυε την έξοδο. Έτσι, πρώτα σαν σκιά στον Νόμο (Π. Διαθήκη) η έξοδος των Ισραηλιτών από την δουλεία της Αιγύπτου τυπώνεται οριζόντια, σαν αποτύπωμα της ουσίας και Χάριτος, της Καινής Διαθήκης, που είναι η κάθετη κίνηση από την νοητή Αίγυπτο (κόσμο και την δουλεία υπό τον κοσμοκράτορα), στην Άνω Ιερουσαλήμ και Βασιλεία του Θεού. (όπως φάνηκε σε προηγούμενο σχήμα).

Ένα πολύ γνωστό εδάφιο της Καινής Διαθήκης που ακούγεται συχνά (όντας το Ευαγγέλιο του μεγάλου παρακλητικού στην Υπεραγία Θεοτόκο) είναι εκείνο με την Μάρθα και την Μαρία.

Χαρακτηριστικά, ακούγεται:

‘’…Γυνή δε τις ονόματι Μάρθα υπεδέξατο Αυτόν εις τον οίκον αυτής
και τήδε ην αδελφή καλουμένη Μαρία η και παρακαθήσασα παρά τους πόδας του Κυρίου (Ιησού) ήκουεν τον λόγον Αυτού, η δε Μάρθα, περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν…
(μετά την παρατήρηση της Μάρθας ότι η Μαρία την εγκατέλειψε μόνη της…. (λες και ο Κύριος πήγε κοντά τους για τις σαλάτες και άλλα, παρατηρεί ο γέρ. Παϊσιος)…. συνεχίζει…
αποκριθείς δε είπεν αυτή Ο Κύριος: Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και τυρβάζης περί πολλά ενός δε εστίν χρεία. Μαρία γαρ δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…’’ (Λουκ.ι’38…).

Η Μάρθα με τα αντικείμενα της ενασχόλησης και τον τυρβασμό… μοιάζει με την κοσμική σοφία (μερική αλήθεια), που συντιθέμενα και μαζί αποτυπωμένα σε μία μονάδα, με την σπερματική Αλήθεια της Π. Διαθήκης, (ως έξοδος νομική, από Αίγυπτο προς Ιεροσόλυμα) μας δίνουν το ‘’Θ’’ της Μάρθας. Ενώ η Μαρία παρακαθήσασα παρά τους πόδας Του Κυρίου επέλεξε την αγαθή μερίδα που δεν θα της αφαιρεθεί, δλδ την ακρόαση (και τήρηση) των λόγων (εντολών) Του Λόγου, που μας δίνουν την δυνατότητα ανάβασης σε ύψος ’’Ι‘’ και τον φωτισμό μας (κατά τάξη και ετοιμότητα) από το Θαβώρειο Φως.


Στο σύνολό τους, Θ και Ι, ως δύο αδελφές, Μάρθα και Μαρία που φιλοξενούν Τον Κύριο, είναι η αντιληπτή θεολογία, μέσα από τα ‘’σημεία’’ και από την ‘’σοφία’’, τον Γραπτό Νόμο και τους πνευματικούς λόγους της φύσης, που ως ισορροπημένοι παραστάτες, είναι τα μόνα ικανά βιώματα και απαραίτητα, να μας μεταμορφώσουν.

Αυτοί οι δύο (προφ. Μωυσής και προφ. Ηλίας) είναι οι παραστάτες όχι μόνο της Θείας Μεταμορφώσεως στο όρος Θαβώρ, αλλά και διαχρονικά, του καθενός μας, μεταμορφώσεως σε τέκνα Φωτός.

(θεωρία στη Μεταμόρφωση Του Κυρίου - αγίου Μαξίμου ομολογητού)

Στο Θ, ο κύκλος (Ο) διαγράφτηκε δια της περιηγήσεώς μας στην εξωτερική σοφία του κόσμου. Η εμπεριεχόμενη οριζόντια ευθεία γραμμή (-) είναι συγχρόνως:
1. Με δύναμη και με σημεία έξοδος των ισραηλιτών από την Αίγυπτο προς τα Ιεροσόλυμα.
2. Με σοφία, καθώς ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας όταν προβληθεί στο έδαφος, ‘’δείχνει’’ τον δρόμο για την Βηθλεέμ προτεινόμενο η ακολούθησή του και από τον Πλάτωνα, καθώς λέει ότι συμφέρει στο φιλοσοφικό πνεύμα, να κινηθεί στην είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το Φως. Και η σπηλιά όπου εισέρχεται το Φως στον κόσμο, είναι το σπήλαιον της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού.

Οι Έλληνες (κατά τον Απ. Παύλο) ζητούσι σοφία, οι δε Ιουδαίοι, σημάδι. Εγώ (αναφέρει ο πρωτοκορυφαίος) ήλθα να σας διδάξω, την μωρία του Σταυρού….

Η ισορροπημένη και συνδυασμένη προσέγγιση του Θεού και Λόγου, με σοφία και δύναμη (σημεία) είναι ο Σταυρός. Μπορεί να θεωρείται μωρία, μπορεί να μοιάζει με σκάνδαλο, αλλά είναι ο χορηγός της Ζωής. Δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω.

Ο ίδιος Ο Κύριος ζητά από τον άγιο Σιλουανό, [γέροντα του σεβασμίου γέροντος Σωφρονίου Σακχάρωφ, (που μας μίλησε για την άσκηση της προσευχής του Ιησού)], να μην φύγει ο νους του από τον άδη και Αυτός θα τον χαριτώσει και αναστήσει.

Ο νους, σταματά να μετεωρίζεται, σταυρώνεται, δεν εξέρχεται ώστε να κουβαλάει από τον κόσμο ρύπος στην ψυχή του και εκεί προσ-ηλωμένος, ανασταίνεται.

Τόσο, ενώνεται ο νους με το Νου, όσο τιθασσεύεται ο χους και όσο δια του πνευματικού αέρος (της ορθόδοξης πίστεως, που εμ-πνέει και ενοικεί στον ναό) διαλύεται ο χνους που παρεμβάλλεται μεταξύ του απείρου χώρου του Θεού και του πεπερασμένου χώρου του ανθρώπου (δλδ αυτών των χνώτων) που σαν παραπέτασμα εγωιστικό και έλλειψης κατά Θεό, αγάπης, θολώνει τα πνευματικά αισθητήρια για την διάκρισή Του.

Μιλώντας για διάκριση… ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής, αναφέρει αυτό που συμβαίνει διαχρονικά στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού.
Ο Χριστός κυοφορούμενος μέσα στην Θεοτόκο, πλησιάζει την Ελισάβετ που κυοφορεί τον Ιωάννη. Με το πλησίασμα, σκιρτά ο Ιωάννης, εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής, πληρούται Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ…

καθορίζοντας ότι ο Χριστός, διακρίνεται μέσα στον κόσμο μας, όσο διαθέτουμε τα χαρίσματα του Ιωάννη. Τα χαρίσματα, του πνεύματος της μετανοίας. Μεταστροφής του νου, στο Θεό. Αμήν να βάλλουμε αρχή!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 03-06-13 στις 22:52
Απάντηση με παράθεση
  #11  
Παλιά 07-11-06, 23:23
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Είναι τιμή και χαρά για εμάς, που είσαι στην παρέα της AcroBase και μας μοιράζεις τόσο απλόχερα τους συλλογισμούς σου και το σκεπτικό σου, ασχέτως το πόσο μπορούμε να εμβαθύνουμε ή ακόμα και να κατανοήσουμε ή και μερικοί να αποδεχτούν τα περίφημα γραπτά σου.

Λαμβάνω καθημερινά εκδηλώσεις θαυμασμού για την τόσο σημαντική συμμετοχή σου στην κοινή προσπάθεια.

Θα πρέπει να διατυπώσω ότι η σειρά αυτή των άρθρων με τον γενικό τίτλο 'περί φυσικής - μεταφυσικής και ''φωτισμού''', είναι για εμάς πνευματική κληρονομιά και θέλω να μας συγχωρέσεις που νοιώθουμε αδύναμοι να συμμετέχουμε με απαντήσεις και ερωτήσεις.

Δεδομένο είναι όμως ότι αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη της AcroBase.

Εκφράζοντας ελπίζω όλα τα μέλη της παρέα μας θέλω να σε ευχαριστήσω ιδιαίτερα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 08-11-06, 11:02
Το avatar του χρήστη Diamond
Diamond Ο χρήστης Diamond δεν είναι συνδεδεμένος
Mika Vyko's Vozht
 

Τελευταία φορά Online: 19-01-21 20:02
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Αφού ξεκίνησε ο Στέλιος και έσπασε το thread ας πω και εγώ κάτι.
Θεωρώ αυτά τα κείμενα σημαντικά σαν ύπαρξη σε ένα forum. Το ότι δεν απαντάω ή δεν σχολιάζω δεν σημαίνει ότι δεν τα διαβάζω. Απλά είναι από τα κείμενα που δεν μπορούν να διαβαστούν "πεταχτά" όπως τα άλλα και απαιτούν τον χρόνο τους.
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ...
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 10-11-06, 00:27
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Ευχαριστώ για την φιλοξενία σας και την συγ-χωρετικότητά σας. Μιας και σπάσατε... το thread, καλή αρχή, αναλύστε το (αλλά όχι δια-λύστε το...), συζητήστε το...

Κατά την γνώμη μου, ό,τι καλό υπάρχει διάσπαρτο στον κόσμο, είναι Του Κυρίου και σε Αυτόν πρέπουν τιμή, δόξα, ευχαριστία και προσκύνηση… Μακάρι να διακρίνουμε την Αλήθεια Του, εν μέσω αληθοφανειών, όπως είναι επιτακτική η ανάγκη και θέμα ζωής ή θανάτου ή ανεύρεση της ''αληθινής'' όασης μέσα στην έρημο... και όχι την ''αληθοφανή'' εκ του αντικατοπτρισμού της. Κι αυτή η διάκριση, ενώ έχει αφετηρία τις ‘’νοητικές’’ γνώσεις και την ενημέρωση, η οποία μοιάζει να μεταγγίζεται, η Αλήθεια ΒΙΩΝΕΤΑΙ προσωπικά, στην ‘’καρδιά’’!!!

Οι λόγοι των αποστόλων που δοξάζουν τον Θεό, αλλά και οι λόγοι των λίθων… που με ιδιαίτερο συντονισμό, κι αυτοί το ίδιο αναφέρουν, έχουν στόχο την εύρεση της αναφαίρετης αγαθής μερίδας που επέλεξε η Μαρία. Από εκεί αρχίζει να αναπτύσσεται το πνευματικό ύψος, η κλίμακα που οδηγεί από τη γη στον Ουρανό. ...οι ουρανοί που και αυτοί διηγούνται δόξαν Θεού...

Είναι η ίδια ευθεία που ορίζει το Ανέσπερον Άγιο Φως που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο κάθε Μ. Σάββατο.



Αυτήν την ευθεία οδό ‘’είδε’’ ο Ιακώβ σαν κλίμακα, όπου ανέβαιναν και κατέβαιναν άγγελοι, ως προτύπωση της Θεοτόκου και αγιογραφείται στην εικόνα ‘’Άξιον Εστίν’’.

Η πηγαία διάθεση αποφυγής εκ της αράς (ανεξάρτητη φιλοσοφικών τοποθετήσεων) και συγχρόνως πάλι πηγαία έλξη και πόθος για την ενοίκηση μέσα μας, της χαράς, μας προτρέπει να κινηθούμε σε αυτό που κάνει την ενεργειακή τους διαφορά. Το Χ. Αυτό έρχεται και μας γίνεται γνωστό στον κόσμο – γεννάται εξ ενός θηλυκού.

…χαίρε δι ής η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ης η αρά εκλείψει… χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Αυτό το κομβικό σημείο… που είναι η Αδιόδευτος Πύλη εισόδου του Θεού στον κόσμο ως κλίμακα καθόδου (κατάβασης) και συγχρόνως η γέφυρα ανόδου προς ενοίκηση στην Άνω Βασιλεία… δεν είναι άλλη, από την υπερευλογημένη και κεχαριτωμένη Μητέρα μας, Κυρία Θεοτόκο.

…χαίρε κλίμαξ επουράνιε, δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα, τους εκ γης προς Ουρανόν… χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Κι αν αυτά, μοιάζουν ότι είναι κατόπιν εορτής… και κατασκευάσματα των ανθρώπων, ερμηνείες αυθαίρετες… σε σύνδεση με όλα τα προηγούμενα, σας αναφέρω:

(Γεν. γ14…) Και είπε Κύριος ο Θεός προς τον όφιν, επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού• επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου• και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτήςαυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.

Ο έρπων όφις είναι ο επικατάρατος… η αρά.
Η …έχθρα θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός… είναι η διάσταση μεταξύ του παλαιού και πεπτωκότος κόσμου με την ευλογημένη και γόνιμη μήτρα (Ορθόδοξος Εκκλησία στον τύπο της γυναικός Παναγίας) που κυοφορεί το σπέρμα που αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.

Στο περί θείου έρωτος του σήμερα εορτάζοντος Αγίου Νεκταρίου (μεγάλη η χάρι του, την πρεσβεία του να έχουμε…) αναφέρεται: Θεού ειμί όλως εικών. Θεού θεία χάριτι γένος.

Είναι το γένος (άγιοι, που κυοφορήθηκαν στο Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αναγεννήθηκαν, χάριτι βίωσαν την κάθαρση, την φώτιση, την τελείωση) που συντρίβει την κεφαλή του έρποντος όφεως αλλά και συγχρόνως που του κεντάται η πτέρνα. Συντριβή, που επιτελείται, δια του Σταυρού. …συντριβήτωσαν υπό την σημείωσιν του Τιμίου Σταυρού Σου, πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις…

Ο κεντισμός της πτέρνας, προ και χωρίς Χριστό, είναι ολέθρια.

Όταν ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ότι οι Έλληνες ζητούσι σοφία ενώ οι Ιουδαίοι σημάδι, εγώ δε ήλθα να σας διδάξω την μωρία του σταυρού, αυτή η κατ’ ευφημισμόν ‘’μωρία’’ είναι η ΜΟΝΗ λυτρωτική δύναμη στα κενά που παρουσιάζονται και στην φιλοσοφική (φιλελληνική) προσέγγιση του Θεού και στην φιλοδύναμη (φιλοϊουδαϊκή).

Το εντοπισμένο κενό στην ελληνική φιλοσοφική παράδοση, είναι η αχίλλειος πτέρνα. Είναι το μόνο τρωτό σημείο, το τόσο μικρό… αλλά δυστυχώς τόσο καθοριστικό αδυναμίας κατάκτησης της αιώνιας ζωής, καθώς γίνεται η πύλη εισόδου του θανάτου. Στην φιλοδύναμη παράδοση, ο Ιακώβ, στον τύπο του Αγίου Πνεύματος (πατήρ – Αβραάμ, υιός – Ισαάκ, άγιο πνεύμα – Ιακώβ) που γεννιέται ως δίδυμος, δεύτερος μετά τον Ησαύ, εξέρχεται εκ της κοιλίας της μητρός του, με επειλημμένην την χείραν επί την πτέρναν του Ησαύ.

…και μετά τούτο εξήλθεν ο αδελφός αυτού και η χειρ αυτού επειλημμένη της πτέρνης Ησαύ και εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιακώβ (Γεν. κε’26).

Και οι δύο με τρωτές φτέρνες… έχουν σχέση με την δικαιοσύνη. Ο ένας εκ του Νόμου ο Ησαύ και ο Αχιλλέας, ο υιός της Θέτιδος της θεάς της δικαιοσύνης, με τον φυσικό και γραπτό νόμο προ Χριστού εντοπισμένο .

Έρχεται λοιπόν η αγιοπνευματική χάρις (εν σκιά Ιακώβ, με 12 τέκνα, εκ των συζύγων του Λείας (αρετές πρακτικές) και Ραχήλ (αρετές θεωρητικές)) που καλύπτει την τρωτή φτέρνα…που έχει στόχο ο έρπων όφις και κεντά τους ανθρώπους.

Η πληρότητα των αρετών, πρακτικών και θεωρητικών εντοπίζονται στην γυναίκα και το σπέρμα (γένος) αυτής που συντρίβει την κεφαλή του όφεως. Την Θεοτόκο, που Αυτήν ως κλίμακα διείδε ο Ιακώβ, ευχόμενοι να μετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε αυτήν την ουρανοδρόμο κλίμακα, αυτών των αρετών δια της μετανοίας, ώστε αποφεύγοντας το ευάλωτο της φιλοσοφικής και φιλοδύναμης έπαρσης (κατάρας του νόμου), με ταπεινότητα και αγιασμό, να εισέλθουμε χάριτι (δι ευχών των αγίων και εξαιρέτως της γλυκυτάτης Θεοτόκου) σε αυτό το σωτήριο γένος. Αμήν.

Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 11-11-06, 14:19
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από mystakid Εμφάνιση μηνυμάτων
Έρχεται λοιπόν η αγιοπνευματική χάρις ....και καλύπτει την τρωτή φτέρνα…
Θεωρώντας ότι η παραπάνω πρόταση αφήνει κάποια κενά εξήγησης, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω.

Αν η ''αγιοπνευματική χάρις'' νοηθεί σαν απλή πρόσθεση κάποιων δυνάμεων ή κάποιων γνώσεων, στις ήδη υπάρχουσες και γνωστές δλδ κάτι σαν θεωρητική κατάρτιση... που τάχα γνώσεις ή δυνάμεις θα κάλυπταν την τρωτότητα της πτέρνας, τότε θα αδικούσαμε το Μυστήριο, που ΑΥΤΟ πραγματικά καλύπτει το κενό.

Ο Αχιλλέας, βαπτίζεται στον ποταμό.
Ο Κύριος βαπτίστηκε στον Ιορδάνη, και τα ιορδάνεια ρείθρα, εστράφησαν εις τα οπίσω. Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, παρατηρεί: ...πως θα ήταν δυνατόν να εκβάλλει ο ποταμός που δέχτηκε την Ζωή, στην νεκρά θάλασσα;;;

Κι εμείς, με το Ορθόδοξο Βάπτισμα, βλέπουμε να ΙΣΧΥΕΙ! όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε...

Σε ''φυσικό'' και όχι κατά φαντασίαν, αντίκρυσμα, μας έχει παραδοθεί η αξία του Μυστηρίου. Η Αγία Μαρία Μαγδαληνή, μετά την Σταύρωση και Ανάσταση, πήγε στον Καίσαρα, καταγγέλοντας ότι ενώ ο Πιλάτος είχε τη δύναμη να σώσει Τον Κύριο, δεν το έκανε.

Έχοντας ακουστά για το συμβάν, κάλεσε τον Πιλάτο να παρουσιαστεί. Όταν αυτός ήρθε, ο Καίσαρας σηκώθηκε όρθιος, κάπως σαν να υποκλίθηκε και δεν μιλούσε. Μέχρι τότε, όταν κάποιος ήταν κατηγορούμενος ή ήταν να τον δικάσει, ο Καίσαρας, ούτε καν τον κοιτούσε από την υψηλή... αισθανόμενη θεϊκή θέση που κατείχε.

Η Αγία Μαρία, εξήγησε στον Καίσαρα ότι η πρωτόγνωρη και όλως παράξενη αυτή συμπεριφορά του, οφείλεται στο ότι κάτω από τα ρούχα που φορούσε ο Πιλάτος, είχε ενδυθεί και τον ''άρραφο χιτώνα'' Του Κυρίου, που οι 4 στρατιώτες, για να μην τον σκίσουν, επί αυτόν έβαλον κλήρον... (διεμοιράσαντο τα ιμάτιά μου, και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρο...). Ο Πιλάτος, γνωρίζοντας ότι θα δικαστεί, και έχοντας δει τα σημεία που ακολούθησαν την άδικη Σταύρωση, πήρε από τους στρατιώτες τον χιτώνα και τον φόρεσε για ευνοϊκή (για την ζωή του) κρίση από τον Καίσαρα.

Πράγματι, μόνο όταν έβγαλε τον χιτώνα, που φορούσε μυστικά, έλαβε τον λόγο ο Καίσαρας και κρίνοντάς τον, του επέβαλε ποινή (αν θυμάμαι καλά σε φυλακή υπόγεια με μία μόνο σχισμή, κοντά στην Ελβετία, όπου μετά από χρόνια σκοτώθηκε από ένα βέλος...)... (η συνέχεια στον Συναξαριστή...).

Έτσι, κι εμείς, βαπτιζόμενοι, ενδυόμαστε τον τύπο του ''άρραφου χιτώνα'' που μας δίνει το άτρωτο (της πτέρνας και όλου του ψυχοπνευματικού μας σώματος) σε σχέση με την τρωτότητα των άλλων βαπτισμάτων, τους ραντισμούς ή τους βαπτισμούς από μη έχοντα την ''αποστολική διαδοχή ιερωσύνη'', πρόσωπα, δλδ μη έχοντας έγκυρα Μυστήρια, παρά τα πιθανόν ίδια τυπικά. Η Ορθοδοξία, είναι Τύπος και Ουσία. Κάποιοι άλλοι, είναι μόνο τύπος χωρίς ουσία.

Θα αναρωτιόταν κάποιος, είναι δυνατόν να έχουμε ουσία, χωρίς τύπο;
Αν λογιστεί κάποιος ότι ο Λόγος σάρξ εγένετο και συμπύκνωσε το ασύλληπτο σε συλληπτό - ψηλαφητό, ενχρόνισε το άχρονο, εχώρεσε το υπεράνω χώρου, λαμβάνοντας Σώμα Το οποίο εθαυματούργησε, κήρυξε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε και με την Πεντηκοστή δι επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος δομήθηκε η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τότε ποιο μέλος Αυτού του Σώματος, ποιο κυτταράκι έρχεται σε ''άμεση'' (χωρίς τύπο) επαφή με την ΟΥΣΙΑ χωρίς την παρεμβολή των αγωγών:

της ''αρτηρίας'' για λήψη Ζωντανού Σώματος και Αίματος; (Θεία Κοινωνία) κατά το ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ... και ότι η βρώσις και η πόσις αληθώς εστίν βρώσις και πόσις...

της ''φλέβας'' για μεταφορά των βαρών από το μέλος στο Όλο; (Ιερά Εξομολόγηση)

του ''νεύρου'' για την επικοινωνία του νου με το Νου; (αδιαλείπτου προσευχής, ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ). Μάλλον κανένα, με αναλογικό μήνυμα... για τους πολεμούντες τον τύπο, υπέρ της Ουσίας. Αν σπάζουμε από υπερβάλλοντα ζήλο ελευθερισμού, το ποτήρι;;; χάνουμε και το ποτήρι και το εμπεριεχόμενο νερό...

Του προφ. Ηλία, κάθε μέρα ένα κοράκι, του έφερνε τροφή. Αν προς απαξίωση του ''κομιστού'' και με την σκέψη ότι από τέτοια μαύρα και λερωμένα νύχια... ΕΓΩ δεν παίρνω την τροφή... θα έχανε το εκ Θεού ''κομιζόμενο''. Και το κομιζόμενο είναι η ουράνια τροφή, ο αγιασμός, η άφεση των αμαρτιών (κατά την παράδοση του Μυστηρίου από τον ίδιο Τον Κύριο στους αποστόλους δια της εμφυσήσεως Αγίου Πνεύματος: ...αν αφίεται τα αμαρτήματα των ανθρώπων, αφίενται και εν ουρανώ, εάν κρατήται... κεκράτηνται), κλπ αγιαστικά Μυστήρια.

Έτσι, ορίζεται ένα Σωτήριο Σώμα που λειτουργεί με Μυστήρια, Μία Πνοή και έναν στόχο και σκοπό... την θέωση. Τα δε μέλη, ενούμενα σε μονάδα, λόγοι υπό Του Λόγου και δια του Λόγου, χαριτωνόμενα με διάφορες ''λειτουργικές'' δωρεές, όπως τα διάφορα μέλη του σώματος, άλλος μάτι, άλλος αυτί, άλλος πνευμόνια... το μόνο που ως Αναστημένο, νικά τον θάνατο.

Μέλη, με μυστική και μυστηριακή επαφή με τον Τριαδικό Θεό, χωρίς η μία να υποτιμά την άλλη. Δύο σκέλη ισοδύναμα, που απαιτούνται για την πορεία προς τα άνω, πνέοντος του θείου έρωτα που υποκινεί, στηρίζει και ευλογεί την πορεία από τα παρόντα, στα επέκεινα και αιώνια.

Έναν θείο έρωτα, που επιστρέφει τον όφι μετά την αποστασία και απομάκρυνση, μετά την στάση και το ''κυνήγι γνώσεων και δυνάμεων'', δια της Ανάστασης και κάλυψης της ''αχιλλείου πτέρνας'' - ''τιθάσσευσης έπαρσης - υψηλοφροσύνης'' δια της ταπεινότητος και κατά Θεόν αγάπης, εκεί που ήταν προορισμένος ως μακάριος αιωνίως με ΑΓΑΠΗ να ζει... με την αναφαίρετη ΖΩΗ, στο ΦΩΣ και την ΑΛΗΘΕΙΑ.

http://users.otenet.gr/~mystakid/WAV1.mp3

(παραίνεσις γέρ. Πορφυρίου)
Απάντηση με παράθεση
  #15  
Παλιά 12-12-06, 15:12
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
περί φυσιογνωμικής και διαφοράς γνώσεως και Γνώσεως, αγάπης και Αγάπης και του τρόπου μετάβασης από τη μία κατάσταση στην άλλη...

Η φυσιογνωμική, ως πρακτική καταγραφή δεδομένων σχέσεων επιφάνειας - βαθύτητος, αμέσως τείνει προς κατάκτηση του τίτλου της επιστήμης, παρότι ο κύριος κορμός του, είναι στα παρά, και όσο αυτή κινείται από το σκοτάδι της άγνοιας, στο φως της γνώσης. Θα ευχόμουν να αναλάβει τα ηνία μελετών η επιστήμη, αν θα ήμουν σίγουρος ότι αυτή η γνώση θα χρησιμοποιηθεί προς το καλύτερο και προς αντικειμενική πρόοδο και ωφέλεια των ανθρώπων.

Ότι το μέρος φέρνει την ταυτότητα του όλου και ότι πίσω από κάποιο απομονωμένο ‘’σημείο’’ κρύβεται μια ολόκληρη αλήθεια, δεν είναι στόχος μόνο των ασχολουμένων (κατά τον Μιχάλη, παρα-) αγυρτών, απατεωνίσκων, προ και υπογείως συνεννοουμένων για να δείξουν ότι τάχαμου κατέχουν μυστικές γνώσεις και δυνάμεις… αλλά και της επιστήμης.

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα μέρους και Όλου:

Αν αναγνωρισθεί/κατανοηθεί η διαφορά του ολογραφήματος από την δισδιάστατη, ακόμη και τρισδιάστατη απεικόνιση ενός αντικειμένου, αυτή η διαφορά, προτείνει στον άνθρωπο που επιθυμεί την γνώση, να ακολουθήσει την ‘’σύνθεση’’, παρά να αναλίσκεται σε ‘’αποκομμένες αναλύσεις’’.

Μπορεί και η αναλυτική μέθοδος και η συνθετική να είναι επιστημονικές, αλλά αν ‘’πλησιάζουμε’’ το αντικείμενο με την αναλυτική μέθοδο απλά θα το δούμε (μεγεθύνοντας το) από πιο κοντά, ίσως pixel by pixel, ενώ με την συνθετική, πάλι ‘’πλησιάζοντας’’ το, θα αντικρύσουμε το όλον μέσα στο οποίο ανήκει το μέρος. Μοιάζει με την αναλυτική μεθοδολογία να εξοστρακιζόμαστε στα αποκομμένα άκρα, ενώ με την συνθετική, να τα συνθέτουμε κεντρομόλα, στην πανενότητα και συνέχεια των λόγων, σε εξάρτιση εκ Του Λόγου.

Πρακτικά, στην ιατρική, η ιριδοσκοπία, μετά από πάμπολλες μελέτες και καταγραφές, σε ασθενείς διαφόρων παθήσεων, έχει εντοπίσει ‘’σημεία’’ ενδεικτικά, αποδεικνύοντας και ακαδημαϊκά ότι το μέρος, φέρνει την ταυτότητα του όλου, μέσα στο οποίο ανήκει.


Έτσι, με τον τίτλο του θέματος, ήθελα να διαχωρίσω την γνώση με μικρό (γ) ως το αποτέλεσμα της αναλυτικής μεθόδου, που κινείται προς την γνώση του αποκομμένου μέρους και την Γνώση με κεφαλαίο, την συνθετική, όπου και τα κρύφια και μη φανερά ‘’σημεία’’ στην οπτική γωνία του παρατηρούντος (ακόμη και γνώστη) ανθρώπου δεν παραμένουν στο σκοτάδι, αλλά γνωρίζονται υπερβατικά, καθώς γνωρίζονται όχι μόνο τα φανερά, αλλά και τα κρύφια.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν κάποιος πλησιάζει έναν συνάνθρωπό του και βλέπει (ας πούμε διακρίνει) κάποιο δηλωτικό σημείο του χαρακτήρα του. Αυτό που βλέπει, αυτό που αισθάνεται ως γνώση, είναι μερική γνώση και δεν αντικαθιστά την όλη Γνώση, καθώς θα μπορούσε να υπάρχει άλλο σημείο, μη ορατό στον φυσιογνωμιστή, που αφού του διαφεύγει, δεν συμπληρώνει την όλη εικόνα, παραμένοντας ελλειπής.

Ακριβώς το ίδιο ισχύει σε όλο το εύρος της επιστημονικής προσέγγισης του ανθρώπου. Πάντοτε θα γνωρίζεται μέρος του όλου.

Από πολλά διαβάσματα, μα περισσότερο μετά από πολύ εμπειρία, και κάτω από την γενική αρχή: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ, είδα πως ισχύει ότι κάθε ελίτσα στον άνθρωπο όπου συμπυκνώνεται ενέργεια, είναι ένας ήλιος στον μικρόκοσμό του. Κάθε τομή από τραύμα, όπου χάθηκε ζωτική ενέργεια (αίμα) είναι κάτι σαν μαύρη τρύπα του διαστήματός του… και ο όλος άνθρωπος, μια μικρογραφία ενός σύμπαντος μοναδικού, όσο μοναδικό όν, είναι ο άνθρωπος.

Αν τώρα κινηθούμε να ‘’γνωρίσουμε’’ τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, δλδ όλον αυτόν τον έναστρο ουρανό, υπάρχει μία ικανή και αναγκαία συνθήκη… να τον ‘’γνωρίσουμε’’.

Η ικανή και αναγκαία συνθήκη, διέπεται από τους ίδιους ‘’αναλογικούς’’ νόμους της φύσης. Όπως στον μακρόκοσμο, έτσι και στον μικρόκοσμο. Πως είναι δυνατόν, να ‘’δούμε’’ τα άστρα του ουρανού με γυμνό οφθαλμό; (πλην ορισμένων εμφανών) ΜΟΝΟ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ!

Θα τολμούσε μάλιστα κάποιος να πει, πως για να ‘’γνωρίσω’’ τον άλλον, υπό την έννοια του αποκομμένου και της γνώσης της πίσω από το παραπέτασμα, (όχι της θεόσδοτης, αλλά της ανθρώπινης επίτευξης με μέσα και τεχνικές κλπ...) θα πρέπει να απουσιάζει η ‘’αγάπη’’ που είναι το Φως, και κατ’ αναλογία το ηλιακό φως, σε σύγκριση με το φως των άστρων.

Όπως λοιπόν ερχόμενο το φως του ήλιου, παρότι τα αστέρια συνεχίζουν και υπάρχουν και ακτινοβολούν… αυτή τους η φωταγωγία, είναι τόσο αμυδρή και ανίκανη να ‘’φωτίσει’’ τον άνθρωπο, έτσι και ο άνθρωπος, ο οποίος φωτίζεται πλέον από ΑΓΑΠΗ και όχι από την μερική ΓΝΩΣΗ, περνά από τον φωτισμό που προσφέρουν τα άστρα και οι πλανήτες, της πολυθεϊας, στον Φωτισμό εκ του Ενός Άδυτου Ήλιου, Του με ακρίβεια θεολογική ορθοδόξως γνωριζόμενου - βιούμενου, Τριαδικού Θεού.

Έτσι περνά ο άνθρωπος από την γνώση στην Γνώση και από την συναισθηματική αγάπη στην κατά Θεόν Αγάπη, από τα μικρά στα κεφαλαία και πραγματικά κεφάλαια παρακαταθήκης που προσθέτει Ο Κύριος με τον ερχομό Του…

…Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τώ κόσμω, τό φώς τό τής γνώσεως, εν αυτή γάρ οι τοίς άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σέ προσκυνείν, τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, καί σέ γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα σοι.



Είναι αυτή η μόνη Γέννησις που αναγάγει τους ακολουθούντες λόγους αυτόν τον Δρόμο, από το κατέναντι (6) (και τον φωτισμό – γνώση εκ των άστρων και του αποκομμένου μέρους, το της αναλύσεως) στο απέναντι (5 - πεμπτουσία, της συνθέσεως) και από εκεί στο εντός του Λόγου Γνώση και Δύναμη και Αγάπη (2 – θεόσδοτη Χάρις).

Αμήν, να σημάνουν κάτι περισσότερο τα φετινά Χριστούγεννα για όλον τον κόσμο, προσφέροντας κι εμείς με την σειρά μας ο καθένας ό,τι δώρο θέλει, στον Υπεράνω χώρου και χρόνου, ενσαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, Ιησού Χριστό!

Δώρο τιμής και ευχαριστίας και προσκύνησης, που αναπεμπόμενη η δόξα εν υψίστοις Θεώ, απολαμβάνουμε το (πολυποθέστατον) επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία. Αμήν γένοιτο!
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 11:53.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.