Μαθημα ιστοριας: τι ηταν τα προγραμματα επικοινωνιας
Καλο θα ηταν οι ιστοριοδιφεις να παρουν μια ιδεα του look and feel των πραγματων που ηταν 'τοτε'
Πριν υπαρξει το ιντερνετ (τουλαχιστον στη χωρα μας), στις BBS συνδεομασταν με τα 'προγραμματα επικοινωνιας'. Τετοια υπηρχαν και για DOS και για Windows. Τα δε Παραθυρα ειχαν (και εχουν ακομα) ενα πολυ βασικο τετοιο προγραμμα, το hyper terminal. Στο λινουξ δημοφιλες ηταν το minicom. Στο DOS ειχαμε καποιο αλλα δε θυμαμαι ονομα!!!
Φυσικα θα περιγραψω ο,τι θυμαμαι οπως το θυμαμαι. Οι επικοινωνιες ηταν κατι στο οποιο δεν εμβαθυνα ποτε οποτε το παρον θα ειναι jargon free.
Αυτο το προγραμμα, δεχοταν εντολες, και με αυτο μπορουσαμε να 'επικοινωνησουμε' με τη συσκευη του μοντεμ. Η πιο γνωστη εντολη ηταν η ATX3 με την οποια καναμε 'εκκινηση' της συσκευης. Για να καλεσουμε εναν αριθμο, γραφαμε atdp [αριθμο]. Το p ηταν για pulse (αναλογικο τηλεφωνο). Οταν μπηκαν τα ψηφιακα στη ζωη μας, γραφαμε atdt (t για tone). Για να καλεσουμε την Ακρο, γραφαμε atdp 8231753.
Αυτος ο αριθμος αντιστοιχουσε φυσικα σε αριθμο του ΟΤΕ. Ο ληπτης ομως επρεπε να ειχε κι αυτος ενα μοντεμ (η μια κονσολα), αλλιως απο το μικροσκοπικο ηχειο του μοντεμ μας θα ακουγαμε μια αχνη φωνη: 'παρακαλω; ναι; ποιος; ποιος ειναι;; ποιος ειναι λεω;; μιλα ρε! ποιος εισαι;; Τι, δε μιλας;; Αν ηξερα ποιος εισαι, θα ερχομουν εκει και*klick*'. Αν το μοντεμ ηταν κατειλημμενο η γραμμη θα μιλουσε, επρεπε συνηθως να παρουμε αλλο νουμερο (η Ακρο ειχε αλλα 2). Η Γκειτ δεν ειχε τετοιο προβλημα
Τα προγραμματα επικοινωνιας ηταν 'τερματικα'. Τερματικο θα πει: ενα χαζο μηχανημα το οποιο δεν κανει καποια σημαντικη υπολογιστικη δουλεια. Απλα επικοινωνει με ενα κεντρικο προγραμμα και απλα δειχνει στο χρηστη τις ενεργειες του προγραμματος. Επισης δεχεται τις εντολες του χρηστη και τις μεταδιδει στο προγραμμα.
Ετσι ηταν κι εδω. Το προγραμμα που αποτελουσε τη βαση δεν κατεβαινε στον υπολογιστη μας, αλλα υπηρχε στο σερβερ της BBS. Εμεις απλως γραφαμε εντολες, μεταδιδονταν στο προγραμμα, και αυτο μας εστελνε την απαντηση (ειτε αυτο ηταν ενα μηνυμα, ειτε μια ολοκληρη οθονη). Στην ουσια λοιπον, μεσω του προγραμματος επικοινωνιας, επικοινωνουσαμε με εκεινο το κεντρικο προγραμμα και εκεινο τον υπολογιστη. Τιποτα δε γινοταν στο δικο μας υπολογιστη
Μια αλλη χρηση του προγραμματος επικοινωνιας (φυσικα θα υπηρχαν πολλες αλλα μονο αυτη ηξερα): μπορουσες να συνδεθεις με το αντιστοιχο προγραμμα καποιου φιλου σου, να κανετε ενα μικρο τσατ και να ανταλλαξετε αρχεια. Για να γινει αυτο η διαδικασια ηταν: μετα απο συνεννοηση ο ληπτης τυπωνε ATD και το μοντεμ 'ανοιγε' για καποιο χρονο. Μεσα σε αυτο το διαστημα ο φιλος του πρεπει να γραψει atdp [αριθμος φιλου] και να συνδεθει μαζι του
Το hyper terminal των Windows ειχε ενα αιωνιο προβλημα με τα ελληνικα. Μπορει να διαβαζες ελληνικα τελεια, αλλα ηταν αδυνατο να γραψεις ελληνικα με αυτο. Γιαυτο και πολλοι επεμεναν στο παλιο καλο προγραμμα που ειχε το Dos. Ελληνικα μπορεσα να γραψω με ενα αλλο προγραμμα επικοινωνιας των Παραθυρων, το Telix (πρεπει να ονομαστηκε προς τιμη καποιου Γαλατη).
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 24-12-07 στις 00:36
|