Στην ταινία "
Δεκαπενταύγουστος" του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, υπάρχει και ο χαρακτήρας μιας γυναίκας που έχει στο σπίτι τα οστά της μητέρας της και τα μεταφέρει μαζί της φεύγοντας για διακοπές με τον φίλο της. Προσπα8ούσε να αποκτήσει παιδί και ήταν ήδη αρκετά μεγάλη. Έτσι όπως το κατάλαβα εγώ, αισ8ανόταν την ανάγκη να έχει (και να αποκτήσει) κάτι "δικό" της συναισ8ηματικά.
Ο τύπος την είχε γραμμένη. Αν 8υμάμαι καλά, δεν μπορούσε να κάνει παιδί. (ή δεν ή8ελε? 8α σας γελάσω). Μετά από μερικά μπερδέματα, εκείνη μένει έγκυος -από άλλον- και απαλλάσσεται από την ανάγκη της για την συντροφιά των οστών της μητέρας της (τα οποία, κάτι έγινε και καταστράφηκαν)...
Πιστεύω πως όλοι εκτελούμε τελετουργικά και δενόμαστε με σύμβολα, μερικές φορές μέχρι τα όρια του φετιχισμού. Από τα πιό μικρά καθημερινά (πχ θέλω να σκίσω το πλαστικό του περιοδικού και να είμαι η πρώτη που θα το ξεφυλλίσει γιατί είναι δικό μου ή όσο διαβάζω θέλω τον καφέ "μου" δίπλα μου και ας μην πίνεται εδώ και ώρες) μέχρι τα πιο σοβαρά και θεσμοθετημένα (πχ θέλω να φορέσω νυφικό για να αισθάνομαι πως παντρεύτηκα).
Μερικές φορές, ίσως να το παρατραβάμε με μερικά από αυτά και να γινόμαστε ακόμα και μακάβριοι...
(θα προσέξατε πως μπορούσα να γράψω μόνο πως ο καθένας έχει τα δικά του κολλήματα και τπτ άλλο. Έχω κόλλημα, είμαι πολυλογού.)