Κάπου έπρεπε να το γράψω, για να το βγάλω από μέσα μου. Κάπου έπρεπε να κάνω τη ρητορική ερώτηση, αφού ξέρω πως από εδώ, δεν περιμένω την απάντηση κανενός.

Σήμερα και αύριο δεν θα μπω στην Ακρο αν και θα το ήθελα πολύ. Δεν θα είχε σημασία να αναφέρω το γιατί. Όμως έχει σημασία να πω απλά οτι θα το κάνω χωρίς να το θέλω. Έχει σημασία μεγάλη να εκφράσω εδώ, την ανάγκη μου να ρίχνω μια ματιά καθημερινά και να ξεκινάει καλά η μέρα μου. Ή να τελειώνει ευχάριστα η βραδιά μου, ανάλογα με την ώρα.

Ίσως τελικά, έχει σημασία να μιλήσω εδώ, για το οτι μπαίνοντας στην Ακρο είναι λίγο σαν να γυρίζω στο σπίτι μου τα μεσημέρια. Πάντα κάποιος υπάρχει για ένα χαλαρό γειά. Πάντα κάποιος ψιλοχαίρεται, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμαστε προσωπικά μεταξύ μας.

Δεν έχει σημασία που γύρω μας ή δίπλα μας έχουμε δικούς μας ανθρώπους που να μας αγαπούν και να μας νοιάζονται. Δεν αναιρεί αυτό την ανάγκη μας για τις μικρές αγαπημένες συνήθειες. Και το ερώτημα είναι πόσο είναι σωστό να τις παραμερίζουμε και πόσο αξίζει να το κάνουμε αυτό σαν καθήκον. Πόσο δενόμαστε με αυτές και πόσο τις διεκδικούμε. Γενικά τις συνήθειές μας.

Εκείνο που ξέρω είναι πως αν αναγκαζόμουν να το κάνω συχνά αυτό, θα ήμουν έξω από τα νερά μου. Καλημέρα σε όλους.