Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #2  
Παλιά 24-03-07, 10:02
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΘΕΜΑ: Η ώρα 3.30 και εγώ....

Κοιτάω σαστισμένη τη στάχτη απ'το τσιγάρο
και νιώθω κουρασμένη τη νύχτα να κυλά.
Θα ήθελα τηλέφωνο αμέσως να σε πάρω
και ό,τι κρύβω μέσα μου να σου το πω ανοιχτά.

Διακρίνω μέσ'τα μάτια σου την ίδια τη ζωή μου
και αισθάνομαι στις σκέψεις σου να περπατάω ξανά.
Αφήνω από το σώμα μου να φύγει η πνοή μου
και για τη νύχτα ολόκληρη να σε κρατάει αγκαλιά.

Σκέφτομαι το δεντράκι μας που τώρα θα κοιμάται
αφού το ξαναμέθυσε η αύρα της βραδιάς.
Οταν δεν είμαστε εκεί νομίζω πως φοβάται
χωρίς αυθεντικότητα,αλήθεια μιας ματιάς.

Για κάποιους λόγους που εγώ δεν τους καταλαβαίνω
ή που ίσως δε θα τόλμαγα να τους παραδεχτώ
την κάθε δυσκολία μου με δύναμη υπομένω
και με όπλο την αγάπη σου το πρόβλημα νικώ.

Θέλω να είμαι σίγουρη πως μέσα σου γνωρίζεις
ότι όσο είσαι δίπλα μου θα νιώθω τη ζωή.
Και να θυμάσαι πάντοτε ότι εσύ αξίζεις
όσα δε θα μπορούσα να γράψω σε χαρτί.

Γιατί σ'αυτό τον κόσμο,φτιαγμένο από ατσάλι
τα όνειρα βυθίζονται ή γίνονται φωτιά.
Εγώ όμως το ξέρω πια,και θα στο πω και πάλι,
μέσ'το κορμί σου ήδη χτυπάει μια δεύτερη καρδιά.


ΘΕΜΑ: Νοσταλγία

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαίς

Ξάφνου θα δείς δυο μάτια γαλανά
- πόσος καιρός! τα χάιδεψες μια νύχτα -
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί-
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...


ΣΕ ΠΑΛΑΙΟ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗ

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε
τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας

Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πούν δεν ξέρουνε τι εγίνης
μ' άλλον μαζί θα δω την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω
θα λείπεις, το κρασί τους θα 'ναι αλλιώτικο
όμως εγώ θα πιώ και θα μεθύσω


ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΟΥ

Τα γράμματά σου τα 'χω, Αγάπη πρώτη
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου
τα γράμματά σου πνέουνε σου τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου

Τα γράμματα σου πόσα μου μιλούνε
με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα
παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου
τα γράμματα σου τάφοι, δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου



ΕΥΓΕΝΕΙΑ

Κάνε τον πόνο σου άρπα
και γίνε σαν αηδόνι
και γίνε σα λουλούδι
πικροί όταν έλθουν χρόνοι
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πε τονε τραγούδι
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση