Η "βία" στην τιμωρία συνήθως φέρνει αντίθετα αποτελέσματα, και το "λάθος" επαναλαμβάνεται, κυρίως από πείσμα. Επίσης έχει πολύπλοκες συνέπειες, μέχρι αυτό της "ενοχοποίησης" ακόμα και χωρίς λόγο.
Βέβαια μην είμαστε ψεύτες, όλοι έχουμε ρίξει καμιά απαλή στο πάμπερ σε στιγμές απόγνωσης.
Όμως η τιμωρία γενικά πιάνει καλύτερα ως στέρηση κάποιων προνομίων - γιατί εκεί "τσούζει" και περισσότερο.
Προϋποθέτει φυσικά αναλυτική συζήτηση, προειδοποίηση σε περίπτωση επανάληψης, και κυρίως... ποτέ δεν απειλούμε με τιμωρία που δε θα είμαστε εμείς οι ίδιοι σε θέση να εκτελέσουμε - τότε γινόμαστε απλώς "ρεντίκολο" στα παιδιά μας, κι αποδεικνύουμε έλλειψη σταθερότητας που κατ' επέκταση τους δίνει την αίσθηση της έλλειψης αρχών από μέρους μας, οπότε και ανασφάλεια.
Και όλα αυτά φυσικά σε συνάρτηση με την ηλικία, την αντίληψη, την ωριμότητα του παιδιού.
Οπότε καταλήγουμε πάλι στο πώς το έχουμε "στήσει" το όλο θέμα από τα πρώτα του χρόνια...
