[purple anemone]

Να τολμήσω να απαντήσω; Συγγραφική αδεία τα λέω όπως θέλω...

Από ιατρικής απόψεως, το μόνο που γνωρίζω είναι πως ο πόνος και το αίμα είναι προειδοποίηση του οργανισμού στην οποία οφείλουμε να δίνουμε σημασία. Για τα περαιτέρω, υπάρχουν και γιατροί στη βάση μας.

Από θεολογικής απόψεως, σίγουρα υπάρχουν πιο καταρτισμένα άτομα από μένα για ν' απαντήσουν.

Από φιλοσοφικής απόψεως... Μάλλον να το δω από την ανθρώπινη, πεζή μου σκοπιά...

Εννοείς τον πόνο που σε κάνει να σφαδάζεις και νιώθεις πως δεν μπορείς να σωθείς; Εννοείς τον πόνο που σου ακινητοποιεί το σώμα, σου παγώνει την καρδιά, που σου στέλνει χίλιες μαχαιριές και δεν ξέρεις πώς να τις αποφύγεις; Τον πόνο που σου καίει τα όνειρα, σου μαυρίζει τις ελπίδες, σου ξεσκίζει τα σωθικά σαν το φίδι που αλλάζει δέρμα σερνάμενο ανάμεσα στις πέτρες;
Τον πόνο που σε χτυπάει αλύπητα όταν νιώθεις πως προδόθηκες από τη ζωή, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους που πίστεψες ή αγάπησες, και ουρλιάζεις "γιατί" αλλά απάντηση δεν παίρνεις; Τον πόνο που σε φτύνει, σε μεταλλάσει, σε τουμπάρει σ' ένα μηχανοκίνητο άνθρωπο που σκορπάει γύρω του κακία;
Ο πόνος μπορεί να γιατρευτεί και να σε κάνει έναν καλύτερο άνθρωπο, σε σώζει και σε αποδίδει "σώο", όταν η κραυγή για "βοήθεια" ακουστεί και πάρει το "κατάλληλο" φάρμακο, όταν "πιαστείς" από τα κατάλληλα χέρια.
Από την άλλη πάλι... μπορεί να μην ακουστεί, να παραμείνει εκεί, να κατατρώει την καρδιά σου, μπορεί απλά να σε αφήσει ένα μισερό, κουρελιασμένο, πονεμένο άνθρωπο, που θα σκορπάει γύρω του περισσότερο πόνο... ίσως πιο δυνατό... ίσως πιο αμείλικτο...