Η έρευνα αυτή και το άρθρο του Δ. Σαββόπουλου είναι πολύ παλιό (του '85 αν θυμάμαι καλά) και τώρα είναι το δεύτερο κύμα της διάδοσης του.
Περιττό να πω ότι ο αγαπητός μας μουσουργός που νόμιζε ότι άκουγε μακρά και βραχέα και προσωδίες δεν είναι παρά ο επιτονισμός της πρότασης. Καμιά γλωσσολογική περιγραφή της νέας Ελληνικής γλώσσας δεν διαφωνεί ότι τα φωνήεντα της γλώσσας μας είναι ισόχρονα και ότι έχουμε δυναμικό τονισμό.
Άλλωστε είναι αυτή η απώλεια της προσωδίας που οδήγησε τους Αλεξανδρινούς γραμματικούς στην δημιουργία του πολυτονικού, ώστε να μπορούν να μελετήσουν πιο εύκολα την γραπτή γλώσσα, που ξεκίνησε να διαφέρει πολύ έντονα από την προφορική.
Αν είχαμε ακόμα το ίδιο σύστημα τονισμού με τα κλασσικά ελληνικά και ξεχωρίζαμε τα όμικρον από τα ωμέγα, όχι μόνο δεν θα χρειαζόμασταν το πολυτονικό, και το μονοτονικό περιττό θα μας ήταν.
Οι φίλοι του πολυτονικού λοιπόν καλό είναι να ξεχωρίσουν τα σοβαρά επιχειρήματα υπέρ του πολυτονικού από τις συναισθηματικές αντιεπιστημονικές δηλώσεις που βλέπουμε κατά καιρούς.
Σχετικό κείμενο από τον Γιάννη Χάρη, του οποίου τα άρθρα καταπιάνονται συχνά διάφορους γλωσσικούς μύθους.
http://yannisharis.blogspot.com/2007/02/1_23.html
---
Έχει δίκιο σε όλα αλλά σταδιακά η γλώσσα απλοποιείται εις βάρος του κύρους της. Δεν ξέρω ας πούμε πώς θα είναι η γλώσσα μας αν ξαφνικά
έχουμε μόνο ένα ο ή ένα ι. Δε θέλω να το φανταστώ.
|
Η γλώσσα απλοποιεί, ομαλοποιεί, αλλάζει, αποκτά νέους τρόπους έκφρασης για να ικανοποιήσει τις επικοινωνιακές ανάγκες των ομιλητών της.
Η γλώσσα μας έχει ήδη μόνο ένα "ι" και ένα "ο" (και ένα "ε", ένα "α", ένα "ου"). Κάθε μέρα μιλάμε με 5 φωνήεντα και όμως μας είναι αρκετά. Το ότι στην ορθογραφία διατηρούμε πολλούς τρόπους για την γραφή του φωνήματος "ι" δεν έχει να κάνει με την γλώσσα, αλλά μόνο με την γραφή της.