|
Να πω, καταρχήν, πως θεωρώ τις προβλέψεις των γλωσσολόγων, όπως τουλάχιστον αποτυπώνονται στο άρθρο, υπερβολικά δυσοίωνες.
"Κάθε φορά που μια γλώσσα περιπίπτει σε αχρηστία, πεθαίνουν παραδόσεις, γνώσεις, έργα τέχνης."
Θεωρώ άστοχη τη δήλωση δεδομένου ότι ο πολιτισμός είναι μια συνισταμένη με πολλές συνιστώσες και η εξέλιξή του δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη διαχείριση της γλώσσας μες στο χρόνο. Τα λατινικά, είναι μια νεκρή γλώσσα αλλά αποτελεί τη βάση άλλων, σύγχρονων γλωσσών, οπότε και παραμένει σημείο αναφοράς παρότι δε μιλιέται. Η πλούσια λατινική γραμματεία εξακολουθεί να διδάσκεται είτε από το πρωτότυπο είτε μεταφρασμένη σε όσους επιθυμούν να ασχοληθούν διεξοδικά με τη Φιλολογία ή τη Γλωσσολογία. Τα έργα τέχνης της αρχαίας Ρώμης, επίσης, διατηρούνται ανά τους αιώνες και αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού παγκοσμίως μέχρι τις μέρες μας (που δεν ομιλούνται τα λατινικά). Οι συστηματοποιημένη γνώση και εννοώ τη γραπτή γνώση, δε χάνεται. Πάρτε παράδειγμα την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς που είναι γνωστοί στα πέρατα του κόσμου. Όσον αφορά, τώρα, τις παραδόσεις που πεθαίνουν, θα πως πως πρόκειται για ιστορική συγκυρία. Με την πάροδο των ετών και την εξέλιξη του Πολιτισμού, οι παραδόσεις παύουν σταδιακά να εξασκώνται. Μιλάμε για ιστορικό νόμο.
Η πρωτοβουλία της ομάδας του Άρισταρ είναι αξιόλογη. Ωστόσο, καλό είναι να λάβουν υπ' όψιν τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία οι γλώσσες κινούνται κι ότι ο ρους της Ιστορίας δεν ανακόπτεται, άρα ούτε κι ο ρους της γλωσσας.
Για τις διαλέκτους που απαντώνται μόνο προφορικά και όχι γραπτά, ε ναι... θα χαθούν αργά ή γρήγορα.
|