Κλείνοντας έξι μήνες χωρίς τσιγάρο, έχουν έρθει στιγμές (ελάχιστες βέβαια) όπου βλέποντας κάποιον να βγάζει καπνό για να στρίψει μου έχει καρφωθεί στο μυαλό η σκέψη να του κάνω τράκα...
Μία σκέψη που εξαφανίζεται με το που ανάβει το τσιγάρο και με πιάνει η μπόχα...
Δεν ξέρω τι παίζει με το ΗΤ, αλλά όποτε έκοψα το τσιγάρο με άλλο μέσον, δεν είχα αυτή την απέχθεια ποτέ μου για το κανονικό τσιγάρο. Πιο πολύ μπορώ να πω ότι ζήλευα αν έβλεπα κάποιον να ανάβει.
Πλέον, μπορεί να βρίσκομαι στο υπνοδωμάτιο και να μυρίσω καπνιστή την ώρα που μπαίνει στο σαλόνι. Λαγωνικά καταντήσαμε με αυτό το μαραφέτι!