[justin]

Το δάκρυ!

Δεν είναι ήλιος, ούτε φεγγάρι, μα ούτε λουλούδι,
είναι η χαρά, είναι η συγκίνηση, μα και τραγούδι.
Δεν είναι αστέρι, ούτε χρυσάφι, μα ούτε διαμάντι,
είναι ο πόνος, η πίκρα, η αδικία, μα κι’ η απάτη.
Δεν είναι πεφταστέρι, της πασχαλιάς ανθοκλάδι,
είναι το παιδικό το φιλί, της αγάπης το χάδι.

Με της ζωής τα καπρίτσια, πάντα μεθάει,
τα κατατόπια γνωρίζει, κρυφά γλιστράει.
Για να ποτίσει κάποιο λουλούδι της γης παλεύει,
μέσα απ’ τα σπάργανά του, συχνά δραπετεύει.

Τη μάνα απ’ όλους περίσσια αγαπάει,
μαζί της κι’ εκείνο, σκληρά πολεμάει.
Στης γαλανόλευκης τ’ ανάβλεμμα ραγίζει,
και τις γραμμές στα χέρια συχνά πλημυρίζει.
Στις σαϊτιές του έρωτα παρέα μας κάνει,
και το αλμύρισμά του στα χείλη φτάνει.
Τα μάγουλά μας συχνά ζωγραφίζει,
μέχρι οι πηγές του ν’ αδειάσουν το χώμα ποτίζει.

Είναι μια στάλα μα με σοφία πολύ μεγάλη,
τα συναισθήματά μας, πάντα προβάλλει.
Στο τέλος του δρόμου, στο δικό του ξωκλήσι,
κρυφά κάποιο βράδυ, τα όνειρα του θ’ αφήσει.

Yiannis H.