Σενάριο επιστροφής…
Η σεζ λονγκ της παλιάς ντακότας με τα πολύχρωμα σημάδια,
τους λεκέδες δηλαδή που άφησε ο περίεργος χρόνος,
φάνηκε να με καλωσορίζει.
Ηρέμισε σα να μου λέει, όλα καλά θα πάνε…
Το φως το κόκκινο, βλοσυρό, καρφωμένο πάνω στα σιδερένια
πλευρά του αεροπλάνου, από τα μουγκρητά των κινητήρων τρεμοπαίζει,
βιάζεται θαρρείς να αλλάξει χρώμα, ίσως να θέλει να με διώξει.
Η σκέψη μου βάλθηκε να διαβάζει τις σελίδες της, καλπάζει πάνω
στο ίσιωμα τους, στις ανηφόρες μα και στις μουτζούρες της, το χθες το σήμερα,…
Το αύριο; Ποιος ξέρει, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Πράσινο.
Η πόρτα ανοίγει στριγκλίζοντας, των ματιών οι εικόνες, αφηρημένο μωσαϊκό.
Φύγε!
Ένα, δυο, τέσσερα δευτερόλεπτα κι’ όμως μια αιωνιότητα.
Το σενάριο επιστροφής αρχίζει…
Βοήθα παναγιά μου…
Δεν υπάρχουν περάσματα, σκαλοπάτια, πλατύσκαλα, μονάχα το χάος και
η συμπαντική δύναμη, η περιρρέουσα, ο θεός.
Στα επιλεγμένα σημάδια ο χρόνος ζωγραφίζει τις στιγμές της καθόδου.
Οι αγκαλιές των λουλουδιών περιμένουν το άγγιγμα, το βίαιο της σιγουριάς.
Ο αναστεναγμός για το μετάλλιο της υπόσχεσης, το τέλος μιας αρχής.
Τα μελλοντικά σενάρια, παιχνίδι ψηλαφώντας τα σύννεφα.
Χαμογελάω στο κόκκινο, δεν σε φοβάμαι πλέον …
Κι’ όμως οι νεροτσουλήθρες του τώρα, επώδυνο στροβίλισμα.
Φουρτουνιασμένα θαλασσινά ποτάμια και οι γραμμές των χεριών.
Οι ματιές της συμπόνιας, το παράπονο, το μεγάλο!
Γιατί;…
Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
|