Γύρω στα 10 εγώ, 4 η αδερφή μου. Έχουμε τραπέζι και κόσμο στο σπίτι και μετά το φαί έχουμε πάει τα δυο μας στην κουζίνα. Βλέπει η μικρή ένα βαζάκι μουστάρδα και με ρωτάει "τι είναι αυτό;" (δεν την πολυβάζαμε στο σπίτι και δεν είχε ξαναδεί).
"Α, δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Μουστάρδα! Φανταστική! Καλύτερη κι από κέτσαπ!" απαντάω (η μικρή τρελαινόταν για κέτσαπ)
Παίρνω ένα κουτάλι ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ, το γεμίζω και της το δίνω να το φάει. Μπουκώνεται η μικρή και ξαφνικά ..... γουρλώνουν τα μάτια της, δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν και ψάχνει να βρει πού να "τα βγάλει". Κι εγώ, φυσικά, να έχω πεθάνει στο γέλιο!
Η παιδική αθωότητα, που λένε
Τέρατα είμασταν, όχι αθώες περιστερές.
Ε, μετά .... στρώσαμε! Αλλά μήπως τώρα η ζωή δεν έχει πλάκα;
