Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #3  
Παλιά 28-08-15, 18:48
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 2ο

Έβγαινε από τη θάλασσα, όταν άρχιζε να κρυώνει. Συχνά έφτανε στη στεριά με τα δόντια του να χτυπούν και το δέρμα των δαχτύλων του ζαρωμένο.
Ύστερα από μερικές μέρες εξάσκησης, κατάφερνε να μένει χωρίς κόπο κάτω από τη θάλασσα για τρία λεπτά.
Αναδυόταν, γέμιζε τα πνευμόνια του με οξυγόνο και ξαναβουτούσε.
Κολυμπούσε με κινήσεις αργές και γεμάτες χάρη, χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια. Τα βατραχοπέδιλα έμοιαζαν με φυσικές προεκτάσεις των ποδιών του.
Αυτή η τεχνική του επέτρεπε να εξοικονομεί οξυγόνο και ενέργεια και τον έκανε να νιώθει σαν πλάσμα του νερού.
Ήξερε το βραχώδη βυθό πιθαμή προς πιθαμή.

Εκεί, κάτω από την επιφάνεια, όλα ήταν ζωή και σιωπή. Είχε ανακαλύψει ότι τα ψάρια και τα οστρακόδερμα μιλούσαν με κινήσεις. Η ταχύτητα σήμαινε κίνδυνο. Η ακινησία, σιγουριά. Οι επιστροφές, εμπιστοσύνη. Η επιβράδυνση, πρόσκληση.
Στο αργό κυμάτισμα της θαλάσσιας χλωρίδας αντιλαμβανόταν μια αρμονία χωρίς νότες και ένιωθε ευτυχισμένος να τον πλημμυρίζει μια παιδική ευφορία. Κάθε τόσο το πέρασμα μιας βάρκας, η φωνή κάποιου, τάραζαν εκείνη την ατμόσφαιρα και τον τρόμαζαν.

Είχε παρακολουθήσει μερικά ψάρια την ώρα που απέθεταν τ' αυγά τους και, ύστερα από μερικές μέρες, τα είδε ν' ανοίγουν. Εκείνες οι γεννήσεις τον είχαν συγκινήσει και τον είχαν ενθουσιάσει. Παρατηρούσε τις φροντίδες των γονιών, τις ενέδρες των αρπακτικών. Συχνά, μικρά ψάρια πήγαιναν δίπλα του και τον συντρόφευαν για αρκετή ώρα. Μερικές φορές στέκονταν μπροστά στη μάσκα του σαν να τον κοίταζαν επίμονα ή του άγγιζαν τα χέρια και το σώμα με ελαφρές τσιμπιές, για να αφαιρέσουν τους μικροοργανισμούς που είχαν καθίσει πάνω του. Είχε καταλάβει ότι, για να τα κάνει να μείνουν, έπρεπε κάθε τόσο να ξύνει κάποιο βράχο. Αυτά άρχιζαν να βόσκουν και να δαγκώνουν. Ύστερα από λίγο απομακρύνονταν από εκείνο το σημείο και κολυμπούσαν νευρικά μπρος πίσω. Τον καλούσαν να προχωρήσει.
Μετακινιόταν κι αυτά τον ακολουθούσαν.
Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε τη στεριά κι αυτό τον ευχαριστούσε. Δεν τον τραβούσε πια ότι κι αν συνέβαινε έξω από τη θάλασσα.

Μόλις έβγαινε, το βάδισμα του δεν ήταν σταθερό, σχεδόν παραπατούσε, κι εκεί, στην παραλία, κάθε θόρυβος του φαινόταν υπερβολικός, απίστευτος. Το τοπίο το έβρισκε φτηνό, ξένο.
Έξω από τη θάλασσα τα πάντα ήταν τεράστια, απόμακρα, άχρηστα.
Εκεί κάτω τα χρώματα είχαν ζωή, είχαν την δική τους γλώσσα. Και πάνω απ' όλα, υπήρχε απόλυτη γαλήνη.

(συνεχίζεται...)
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)