Κι εγώ προσωπικά θα μιλήσω.
Τον τελευταίο καιρό ολοένα και πιο συχνά έρχομαι σε επαφή με παιδιά που δεν θέλουν με τίποτα να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους. Και δεν αναφέρομαι σ' αυτούς που αποφασίζουν να μείνουν εκεί για καθαρά οικονομικούς λόγους. Αλλά σε μια μεγάλη παιδιών που δεν μπορούν να αποκολληθούν, γιατί δεν αισθάνονται ικανά να στηριχτούν στις δυνάμεις τους.
Την εποχή που ήμουν εγώ φοιτήτρια, πχ, δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσεις παιδί να στενοχωριέται που πέρασε σε σχολή άλλης πόλης. Αυτό ήταν επιτυχία και επισφράγιζε το γεγονός ότι το παιδί θα ζούσε μια πραγματική φοιτητική ζωή. Σήμερα, συνέχεια ακούω για παιδιά που φωνάζουν τη μαμά κάθε τρεις και λίγο να τους μαγειρέψει, ακόμα και παιδιά που αποφασίζουν τελικά να μην εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να ξαναδώσουν εξετάσεις.
Δεν ξέρω αν τα παραδείγματά μου μπορούν να γενικευτούν, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι νέες γενιές είναι παραπάνω φοβισμένες και ανασφαλείς από τις προηγούμενες. Και θα μπορούσα να παραθέσω ένα σωρό λόγους.
Επί του θέματος .... Αν νιώθεις, Έλενα, ότι η κόρη σου είναι έτοιμη να ανακοινώσει ότι θέλει να ζήσει μόνη της, μόνο χαρά θα πρέπει να αισθάνεσαι. Χαρά γιατί το παιδί σου είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τη ζωή στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις.
Όσο γι' αυτό που λες για το γάμο, δε θα το σχολιάσω καθόλου. Το δικό σου σχόλιο με καλύπτει πλήρως. Ή, ας πω κάτι μικρό, ελπίζοντας ότι δε θα με παρεξηγήσεις :
Είμαι σίγουρη ότι τα όνειρά σου για την κόρη σου δεν ήταν να καταφέρει να αποδεσμευτεί κάποτε από τη γονική προστασία, μόνο και μόνο για να περάσει στη συζυγική. Ψάξ' το λίγο, και ξέχνα για μια στιγμή και το τι θα πει ο κόσμος. Νομίζω ότι σε πολλά θα συμφωνήσεις μαζί μου και αυτό που τώρα σε αγχώνει, θα σε κάνει να καμαρώνεις για τα εφόδια που κατάφερες να δώσεις στο παιδί σου. Εφόδια ουσιαστικά
