1.
Για την καλυτέρευση της υφιστάμενης νομολογίας…
περί ‘’πολλών’’ ανθρωπίνων νόμων – ‘’Ενός’’ Νόμου Θεού και ‘’Μίας’’ Χάριτος
Ένα εκ των χαρακτηριστικών των κοινωνιών, είναι οι νόμοι που τις διέπουν.
Η παρουσιαζόμενη
πολυνομία στις κοινότητες των ανθρώπων, (κρατικοί νόμοι, νόμοι μελών κρατών, μελών θρησκειών…) είναι γεγονός. Τόσοι πολλοί είναι οι υφιστάμενοι νόμοι, που δεν προσμετρούνται με ακρίβεια… την στιγμή που μάλλον αυξάνονται σαν τα άστρα... όσο ο καθένας μας ξεχωριστά, ως κοινωνικό πρόσωπο, μερικές φορές, μάλλον ακολουθεί (εγωιστικά) τους δικούς του νόμους, μη σεβόμενος τους νόμους του κράτους, το Νόμο Του Θεού…
Αλλού επιτρέπεται να έχει κάποιος 4 γυναίκες, αλλού 5, επειδή τον συμφέρει για τις πολυγαμικές του ανάγκες… αλλού 1. Αλλού επιτρέπεται η άμβλωση, αλλού λιθοβολείται. Οι αιτίες θέσπισης των διαφορετικών νόμων επί του ίδιου θέματος, εξαρτάται από τα ‘’θελήματα’’ των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινότητα ή των αρχηγών τους, τους οποίους παραδέχονται (αν πρόκειται περί δημοκρατικής διαδικασίας) ή όχι (τυραννικά και ολιγαρχικά).
Ο νόμος και η πολυνομία, έχει απόλυτη σχέση, με τη φύση του και το διαπνέων φως στην εν λόγω κοινότητα.
Από την κάτω όψη της γης, της μη άμεσα φωτιζόμενης από τον ήλιο, (όπως φαίνεται και στο σχήμα, οι άνθρωποι φωτίζονται από τα ‘’πολλά’’ άστρα, με αχνό φωτισμό. Αυτή είναι η ασταθής και υποκειμενική πολυθεϊα - πολυνομία.
Όποιος ποθεί περισσότερο φως στη ζωή του, όποιος έχει κουραστεί να σκοντάφτει σε σκιές και στην ‘’υποκειμενικότητα’’ των πολλών αληθειών… κινείται προς το ένα φως. Οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής… αλλάζοντας την πολυθεϊα σε μονοθεϊα, τον πολυνόμο τον προερχόμενο εκ του πολυφωτισμού, σε Νόμο και Φωτισμό εκ του Ενός (Τριαδικού Θεού).
Ο Νόμος του Θεού είναι ένας, όπως και η Χάρις Μία. Μία η Παλαιά Διαθήκη (ως σκιά και δικαιοσύνη) που συνέχει τον παλαιό άνθρωπο και μία η Καινή Διαθήκη (ως χάρις) που εμπνέει την καινή κτίση.
Η κίνηση προς τον ένα νόμο που συνέχει τα πάντα, είναι στόχος της εφηρμοσμένης φυσικής. Ο άνθρωπος, κουρασμένος από την πολύ ανάλυση και διαρκή διαχωρισμό, στρέφεται προς την σύνθεση και ενότητα. Δεν λογίζεται πλέον πως μπορεί να κάνει ένα πείραμα, υπό το μικροσκόπιο ή ακόμη και με το τηλεσκόπιο χωρίς να κι αυτός, να συμμετέχει. Έχει ήδη εντοπίσει το σωματίδιο Ζο του οποίου η συχνότητα διαφοροποιεί τις ιδιότητες των αισθανομένων… υπόηχοι, ήχοι, υπέρηχοι, θερμότητα, φως, αύρα κλπ…
Έτσι, η κίνηση προς τον Ένα Νόμο, με δύο σκέλη, τον Γραπτό (καταγεγραμμένο στις Γραφές) και τον Φυσικό (καταγραφόμενο δια της επιστήμης) είναι η επόμενη βαθμίδα φωτισμού, μετά την πολυνομία. Κι η επόμενη βαθμίδα του κατέναντι είναι το απέναντι. Ερχόμενη η Χάρις και το Έλεος, χωρίς να καταργείται ο Νόμος, συμπληρούται, αποδίδοντας τον γλυκό καρπό, όπως ισχύει και με το μπόλιασμα της αγριελαίου, που μεταποιείται σε καλλιέλαιον… Στόχος του κάθε λογικού ανθρώπου, που επιθυμεί να είναι ‘’μέσα’’ στο φως, φωτοκίνητος, και όχι απλά και εξ αποστάσεως, φωτισμένος.
Το παράδοξο που βλέπω Στέλιο, (γιατί μου επέτρεψες και προέτρεψες (από την καλή σου διάθεση) να συνεχίσω την καταγραφή της άποψής μου) - με εκτίμηση προς το πρόσωπό σου και αγάπη - είναι ότι στο Νόμο και την Παλαιά Διαθήκη (που δεν παραδέχεσαι και ΑΡΝΕΙΣΑΙ) και μόνο εκεί, επιτρεπόταν η τέλεση ενός κακού, με την προϋπόθεση να προλάβει άλλο μεγαλύτερο, κατάσταση που υιοθετείς, ακόμη και προτείνεις στο συζητούμενο θέμα περί άμβλωσης (ναι, υπό προϋποθέσεις).
Είναι η συνέχεια του πνευματικού πολέμου, αλλά με άλλα μέσα, πιο δραστικά. Πρώτα νηπιακά και μετά του ανδρός… όταν ήμην νήπιο, τα του νηπίου ελογιζόμην, τα του νηπίου εφρόνουν… ότε δε γέγονα ανήρ, απέρριψα τα του νηπίου… Πρώτα ο Ηρακλής αντιμετωπίζει το κακό δι ενός άλλου κακού, που χωρίς να το θέλει πολλαπλασιάζει το κακό, όταν όμως αποκτά εμπειρία, τελικά το νικά…
Δεν ενθυμούμαι το ακριβές σημείο, αλλά περιφραστικά συνέβη το εξής: βλέποντας ο Φινεές δύο αγόρια αρσενοκοίτες, να σμίγουν πονηρώς, διεπέρασε με το ξίφος του και τους δύο, εις παράδειγμα των υπολοίπων του οικοτροφείου. Τούτο ελογίσθη ‘’δικαιοσύνη’’ ενώπιον του Θεού, καθώς επροστάσευσε εκ της αμαρτίας, λόγω φόβου χίλιους, θανατώσας μόνο δύο.
Κι αν αυτό συνέβη στο Νόμο, όπου το ένα κακό απέτρεψε το άλλο, στην Χάρι, δεν έχει θέση αυτή η συμπεριφορά, δλδ να κάνει κάποιος ένα κακό για να αποφύγει άλλο (κατ’ εκτίμηση ή κατ’ αντικειμενικότητα, μεγαλύτερο). Κύριος οίδε!
Στη Χάρι, όταν το νεκρό γράμμα του Νόμου παρέρχεται, ο Κύριος κρίνει… και στον δικό Του, χώρο, πνέει Πνεύμα Ζωής και όχι πνεύμα απωλείας ψυχών. (Λουκ.θ’52).
Ο Θεός, δεν σταματά να είναι Δίκαιος, αλλά η Χάρις και η Ευσπλαγχνία επισκιάζει την προηγούμενη κατάσταση. Συμπληρώνει τα υπάρχοντα νομικά κενά, με Φως. Δεν καταλύει, αλλά συμπληρώνει, πληροί.
Καταγράφεται η δικαία Του κρίση, αφήνοντας σε μας την επιλογή, σε ποιο χώρο θέλουμε να ζήσουμε…
…Η δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε• ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετέ τινες• αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και διά του Πνεύματος του Θεού ημών.
Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, πλην πάντα δεν συμφέρουσι•
Όλα μας επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν τα πάντα. Κι αυτό το συμφέρουν, φυσικά αναφέρεται στην ψυχή μας.
Τι είναι ψυχή έχει εν μέρει παρουσιασθεί, ως ο αθάνατος σπόρος που μόνο αν συλληφθεί μέσα στο ωόν (φυσικό σώμα) και τα δύο, ενωμένα σε ένα, αφού αποκοπεί το πρώην οφιοειδές μαστίγιο που τούδινε τη δυαντότητα ανεύρεσης του στόχου του, μέσα στον κόσμο…, και μόνο όταν κινηθούν και ευστοχήσουν στον αρμόδιο τόπο κυοφορίας (γόνιμης μήτρας - Ορθοδόξου Εκκλησίας) και μόνο τότε αρχίζει ο λογικός πολλαπλασιασμός, με προοπτική την αναγέννηση.
2.
Πότε αποκτά το έμβρυο ψυχή ζώσα.
Η διαφορά στην δημιουργία των ζώων και λοιπών επί γης ειδών, με αυτήν (την δημιουργία – γένεση) του ανθρώπου είναι πως ενώ τα ζώα κλπ είδη, έχουν μόνο ενέργεια και η παρουσία τους έγινε δια του απλού λόγου του Θεού, ο άνθρωπος ‘’επλάσθη’’ λαμβάνων το άλλο απάρτιο της ύπαρξής του με την εμφυσηθείσα θεία πνοή, (πλην της λάσπης) και της αθάνατης ψυχής, διαφοροποιώντας το ζώο που έχει ενέργεια, στο θεούμενο ζώο, που έχει πλην της ενεργείας και Ουσία, που το καταντά ελεύθερο πρόσωπο, κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσιν του Τριαδικού Θεού - Δημιουργού.
Με την σύλληψη δημιουργίας του ανθρώπου εκ του Θεού, ποιήσωμεν άνθρωπον… λαμβάνονται δύο μέρη ‘’συγχρόνως’’ και ποιείται μια μονάδα. Άλλη είναι η σάρκα των πτηνών, άλλη των ιχθύων άλλη των κτηνών και άλλη των ανθρώπων. (όπως αναφέρει ο Απ. Παύλος).
Η σάρκα, όντας καλούπι, σαν σκήνωμα, γεμίζει από την θεία πνοή, την ψυχή, ‘’συγχρόνως’’ με την σύλληψη δημιουργίας, γιατί αν ήταν σε διαφορετικό χρόνο, τότε ή δεν θα ήταν σάρκα ανθρώπινη, ή δεν θα ήταν η ψυχή του συγκεκριμμένου ανθρώπου, ορίζοντας επακριβώς την συνάρτησή του, και την
σύγχρονη αφετηρία της ψυχής και του σώματός του.
Είναι σαν κάποιος να έχει μπροστά του μια φούσκα... αφούσκωτη και αρχίσει να ''φυσά'' την πνοή του, για να αναπτυχθεί αυτή και να αποδώσει ένα πλασματάκι... ανθρώπινο! Βλέπουμε... να φουσκώνει η κοιλίτσα της γυναίκας μας... με το παιδί μας μέσα της (οριζομένου ως παιδιού μας από την σύλληψη και όχι από την γέννηση ή από άλλον, μεταγενέστερο της σύλληψης, χρόνο).
Η απάντηση στην καίρια ερώτηση, από πότε αποκτά ψυχή το ‘’ανθρώπινο έμβρυο’’ και αυξάνεται, με λογικό πολλαπλασιασμό εντός της μήτρας, είναι η ίδια απάντηση στην ερώτηση: από πότε το ‘’σκήνωμα’’ έχει αυτόν τον ‘’ιδιαίτερο αέρα – πνοή’’ του Ανθρώπου;;; από την αρχή της ζωής του φυσικά. Κι αν αυτή ήταν η λίαν καλή αφετηρία του ‘’ζειν’’, δεν σταματάμε εκεί καθώς είμαστε πλασμένοι ως ζώα θεούμενα, με προδιαγραφές για το ‘’ευ και το αεί ζειν’’.
…Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών…
Μια ολοκλήρωση που αφετηρία έχει την σύλληψη και σύγχρονη εκ Θεού, πλάση σώματος και ψυχής και τέρμα, την σύλληψή μας στην ατελεύτητη τελειότητα της μονάδας μας στο Σωτήριο Σώμα Του.
Αν
επιστημονικά αρχίζει να εντοπίζεται η δραστηριότητα της ψυχής στο έμβρυο, (σε άλλο χρόνο κινητικά, σε άλλο συναισθηματικά, σε άλλο διανοητικά...) από κάποιο χρονικό σημείο και πέρα, πάλι μέχρις ενός σημείου εντοπίζεται και η δράση της ψυχής επί του σώματος, μετά την αποχώρησή της, (χους εις χούν και πνεύμα εις Πνεύμα απελεύσει ή νουν εις Νουν...) αποδεικνύοντας ή τουλάχιστον ενδεικνύοντας ότι τα εργαλεία και οι παρατηρήσεις των επιστημόνων, φυσικά και έχοντας περιορισμούς αντίληψης, δεν δύνανται να συλλάβουν το ασύληπτο της ψυχής, του πριν και του μετά, σε όλη του την διάσταση.
Μπορεί η επιθυμία των επιστημόνων να μπει η ψυχή κάτω από το μικροσκόπιο, να είναι ευγενής τους ‘’γνωσιολογικός’’ πόθος, αλλά αυτό θα πραγματοποιηθεί όσο και όποτε θελήσει ο Θεός, καθώς είναι μέρος Του. ...εκεί κεκλεισμένων των θυρών, προτρέπει τον φιλομαθή Θωμά, να Τον ψηλαφήσει! αλλά και συγχρόνως επαινεί ως μακαρίους τους πιστεύοντες και μη ιδόντες...
Ας μας αξιώσει ο καλός Θεός, να φτάσουμε σε αυτήν την μακαριότητα, έτσι ή αλλιώς, τρεφόμενοι από τον άρτο της πνευματικής ζωής, χορταίνοντας και ευγνωμονούντες Τον τροφοδότη και Εύσπλαγχνο Κύριο... είτε στους 4000 είτε στους 5000... επιλογή της κοινωνίας του ΙΧΘΥΣ... καθαρά ελεύθερα και ξάστερα... όστις θέλει οπίσω μου ελθείν!!!