Άνθρωπος (αυτογνωσία, υπό χημική …προσέγγιση)…
Επειδή ο άνθρωπος, δέχεται έλξεις και επιρροές, αντικείμενο που μελετά επιστημονικά η χημεία, ας μου επιτραπεί μια αναφορά περί της φύσεως του ανθρώπου, με ανάλογα δεδομένα, που μπορεί να βοηθήσει, στην αυτογνωσία και την οντογνωσία, ακόμη και την γνώση (οπότε και την αγαθή χρησιμοποίηση) αυτών των εφοδίων, προς τον δρόμο για την θεογνωσία. Κάνοντας ορθή αναγωγή των ορατών στα νοούμενα, είναι δυνατόν να αντιληφθεί ευκρινέστερα τον αληθινό του σκοπό, ανάμεσα στους πολλούς ‘’πρωτεύοντες κατά κόσμο, στόχους’’ που θέτει η εποχή μας.
Αυτό που δημιουργεί κατά κύριο λόγο τις ενώσεις στον άνθρωπο, είναι ο άνθρακας, ο οποίος συναντάται σε διάφορες μορφές. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες οριακές καταστάσεις του άνθρακα από πλευράς καθαρότητος, που συναντάμε στη φύση, είναι το
κάρβουνο και το
διαμάντι.
Ο άνθρωπος υπό την γενική έποψη, είναι ‘’μονάδα άνθρακος’’, όπως το πισί μας, είναι μονάδα πυριτίου…
Η διαφορά του διαμαντιού και του κάρβουνου, βρίσκεται στο εξής: Τα τέσσερα ελεύθερα ηλεκτρόνια της τελευταίας στοιβάδας στο κάρβουνο ενώνονται με γήινα στοιχεία, δημιουργώντας επίπεδες φλοίδες. Αποτέλεσμα αυτών των ‘’γήινων προσμίξεων’’ καθιστούν τον άνθρακα μαύρο και ρυπαρό.
Το διαμάντι αντίθετα, αποφεύγει τις γήινες προσμίξεις, στρέφεται με ισχυρούς δεσμούς προς το κέντρο και με στόχο την κορυφή του, ελαχιστοποιεί έως μηδενίζει τις ενώσεις με τη γη. Εκεί εντοπίζεται η διαφορά υποστάσεων του άνθρακα, που θα τον καταντούσαν από μόνο για φωτιά, ευτελές κάρβουνο, σε αξιοθαύμαστο, ακριβό και ποθητό κόσμημα, διαμάντι: η
‘’αποφυγή των γήινων προσμίξεων’’ και
η ‘’θέληση’’ άρρηκτης ένωσης με το κέντρο και πυρήνα του.
Ανάλογες με τις παραπάνω οριακές καταστάσεις του άνθρακα, εντοπίζονται και στις φύσεις των ανθρώπων, εξαρτώμενη η ανωτερότητα της ποιότητος του κοσμήματος, (όσο εξαρτάται από εμάς), από την προαίρεση, την θέληση και τον αγώνα.
Νοητά διαμάντια προσπαθούν να γίνουν οι αναχωρητές, οι μοναχοί. Μεταστρέφουν το νου τους και όλον τους τον εαυτό προς τον Θεό, (ορισμός της μετάνοιας) προσπαθώντας να ισχυροποιούν τους δεσμούς με την πεμπτουσία (σύνδεση της εξωτερικής φύσης των τεσσάρων στοιχείων με το κέντρο, την πεμπτουσία, σχηματίζοντας έτσι τον σταυρό). Είναι ο κατ’ εξοχήν και ορισμό, σταυρωμένος μοναχός (για την αγάπη και κατά το παράδειγμα Του Εσταυρωμένου Κυρίου).
Μοναχοί, φυσικά και δεν νοούνται οι μοναχικοί τύποι, αλλά μόνο όσοι αποφεύγουν τις εξωτερικές, γήινες προσμίξεις, τα πάθη της σάρκας. "Κυνηγούν" το Πνεύμα, βιάζουν τη φύση τους θεάρεστα, σταυρώνονται και ζουν με έναν σκοπό: να αναγεννηθούν, να αναστηθούν, να σκηνώσει η Αγία Τριάδα μέσα τους. Ο σκοπός όμως της θέωσης, δεν είναι μόνο των μοναχών, αλλά το ιδανικό και η κλήση κάθε ανθρώπου.
Εμείς, με τις φυσικές, υλικές μέριμνες και τις ‘’κοσμικές μας ερωτοτροπίες’’ δεν είμαστε διαμάντια, αλλά άνθρακες.
Σαν άνθρακες, μπορεί να είμαστε σβηστοί, οπότε όποιος μας ακουμπήσει λερώνεται, (με παραβολική σημασία) μπορεί όμως να είμαστε αναμμένοι με την φωτιά του Αγίου Πνεύματος, οπότε, όπως η φυσική φωτιά διώχνει μακρυά τα αγρίμια, έτσι και η νοητή φωτιά του Θεού, αν καίει μέσα μας, απομακρύνει τα νοητά αγρίμια…
Όσο διατηρούμε αυτήν την (πατροπαράδοτη, ελληνορθόδοξη) φωτιά ζωντανή, τόσο το κάρβουνο θα επιτελεί το σκοπό του… χωρίς όμως ποτέ να παραβλέπουμε (ή να θεωρούμε άπιαστο) και τον αληθινό μας σκοπό, της μεταστροφής από κάρβουνο σε διαμάντι, δια της μετανοίας, (άγιοι γίνετε ότι άγιος ειμί…) επαναπροσδιορίζοντας τις επιθυμίες μας, από άστοχους γήινους σε εύστοχο θείο έρωτα (κατά την χημική ορολογία), που είναι αυτός ο διαπνέων έρωτας, μέτρο της πνευματικής μας προόδου, όχι μόνο εμάς των ιδίων, (αφού δεν είμαστε αποκομμένοι από το σύνολο) αλλά του αγαπημένου μας τόπου και της κοινωνίας, γενικότερα….