[mystakid]

Αν μου επιτρέπετε, δυο συμπληρωματικές σκέψεις σε αυτήν την ενότητα, καθώς κρίνετε ποιο κατάλληλη, ως μη αμβλύνουσα τα σώματα και τα πνεύματα, αλλά οξείνουσα την διάκρισή μας, περί της Αληθείας.

Για την φιλοσοφία αυτών που δεν πιστεύουν στην μεσότητα (μεταξύ Θεού και ανθρώπων) Του Κυρίου, η αλήθεια, παρά την έκπτωσή της, είναι σύμφωνη με τα φυσικά… και αφού είναι βατά και χειροπιαστά, ας τολμήσουμε την φυσική περιήγηση…

Στην φυσική ισχύει, πως, όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές. Αν τα βάζαμε σε απόλυτη τιμή, το (+) του φωτός και το (–) της σκιάς, ως ουραγού και επομένου, θα ήταν ίσα. Και το απλό ερώτημα;;; πως θα αυξανόταν το σκοτάδι πίσω από το παραπέτασμα, αν δεν επροηγείτο, ο πολλαπλασιασμός και η αύξηση (σε ανάλογο ποσό), του φωτός;

100 φως ---> 100 σκιά. 120 σκιά πόσο φως; μάλλον είναι ατόπημα να θεωρείται ή ‘’σύμπτωση’’ ή άσχετο το ένα με το άλλο! Το φως προηγείται και το σκότος, όχι μόνο έπεται αλλά κυρίως ‘’εξαρτάται’’ από αυτό, καλύπτοντας (σκεπάζοντας) όσα δεν πληρούνται από το φως.

Αν δογματίζουμε ή αισθανόμαστε σε διάφορους χώρους (πολιτική, οικολογία, παιδεία, υγεία…), ότι μέρα με την ημέρα όλο και πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, όλο και πιο σκοτεινά, (άγοντας την συνείδησή μας να απαισιοδοξεί) νάστε σίγουροι, πως πίσω από την φαινομενική κυριαρχία και πλήθυνσης του σκότους, πίσω από το παραπέτασμα που μας καλύπτει (ως πέπλο) την θέα του φωτός, υπάρχει, υφίσταται και αυξάνεται το ελπιδοφόρο φως το ερχόμενο. Σε μας εναπόκειται να προσθέσουμε φως στη ζωή μας, αφαιρούντες όσα ‘’παραπετάσματα’’ μας εμποδίζουν, όντας αυτό, το ‘’ανθρώπινο’’ έργο του δευτέρου σκέλους της αληθείας… ‘’και χείρα κίνει’’.

Για τους δεχόμενους τη μεσιτεία Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ως 888 μεταξύ 999 (Τριαδικού Θεού) και 666 (χξστ’) δεν υπάρχει μόνο ποσοτική αναλογία, αλλά και ποιοτική μυστική σχέση του Φωτός (με κεφαλαίο Φ) με το σκότος, το οποίο πληρεί, εμ-πνέει (και ισχύει) μόνο στο χώρο που δεν πληρούται από Φως, και μόνο κατόπιν παραχωρήσεως αυτής της δοτής ισχύος από Τον Θεό.



Η μόνη λύση που διαφαίνεται, φυσικά είναι, η κατεύθυνσή μας προς τον χώρο όπου ισχύει ο πολλαπλασιασμός του Φωτός, για την πλήρωση της φύσης μας, της καρδιάς και του νου, εμπνεόμενοι από Αυτό. Σ’ όλο αυτό το μυστικό διάβα, ως φανάρι φυσικού φωτισμού και συνεργός του πολλαπλασιασμού, είναι η πρακτική και θεωρητική ενέργεια, της άσκησης της προσευχής του Ιησού!

Και να μετά την λιτή εισαγωγή περί ορώμενου και διαπνέοντος της φύσης μας, φωτός, το σπερματοζωάριο και το ωάριο…. η πρώτη ύλη… ως μικρογραφία, της ‘’εν δυνάμει’’ ανθρώπινης ζωής. Και ο άνθρωπος, όπως τον γνωρίζουμε τώρα, με την ψηλαφούμενη, αλλά ενεργούσα ψυχή του, μέσα από το σώμα, ως η μικρογραφία της ‘’εν δυνάμει’’ θείας ζωής. Οι δύο ‘’φωτισμοί’’… (σπερματοζωαρίου – ανθρώπου), είναι διαφορετικοί. Ο ένας έμμεσα, μέσω της σκοτεινής μήτρας που βλέπει σκιές, ο δε άμεσα, έξω αυτής, ελεύθερος, φωτιζόμενος από το ηλιακό φως, που βλέπει τις αιτίες που προβάλλουν τις σκιές, σαν τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα….

Μελετώντας το σπερματοζωάριο, βλέπουμε να έχει ένα οφιοειδές μαστίγιο, που του επιτρέπει να ‘’κινείται’’ (ή ακριβέστερα, να ‘’έρπει’’ στον χώρο του, που ΔΕΝ είναι το τελικό ‘’δωμάτιο’’, αλλά ένας προεισαγωγικός χώρος… κάτι σαν διάδρομος). Κινείται προς ανεύρεση εκείνου του γόνιμου ωαρίου, που στην ένωσή του εντός της μήτρας, θα αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με σκοπό την άνοδό του σε επίπεδο ζωής από τον μικρο-μικρόκοσμο, στον μικρόκοσμο του ανθρώπου.

Μελετώντας τον άνθρωπο, ισχύουν αναλογικά και για την διάστασή του, καθώς κι αυτός κινείται εντός του χώρου - διαδρόμου, προς ανεύρεση εκείνης της γόνιμης μήτρας που θα του δώσει εφόδια πολλαπλασιασμού του, για την άνοδό του στο επόμενο (θείο) επίπεδο. Το ένα, ως σπερματοζωάριο – γονιμοποιημένο ωάριο να συντίθενται σε μία μονάδα και που στόχο έχει να γεννηθεί, στον δε άνθρωπο που ανευρίσκει την γόνιμη μήτρα και μέσα σε αυτήν γαλουχείται, τροφοδοτείται σαν από ομφάλιο λώρο με τα ιδιαίτερα θρεπτικά στοιχεία της ψυχής και αυξάνεται, έως ότου αναγεννηθεί εν Χριστώ.

Είναι σκληρό, όπως οι φυσικοί νόμοι… (οι οποίοι όμως έγιναν έτσι, μετά την πτώση) που ορίζουν πως, αν κατά τη διάρκεια της μικρής του ζωής, δεν το καταφέρει, … η ζημιά φαίνεται ανεπανόρθωτη… αν όμως (και μακάρι για όλους) το καταφέρει… τότε συμβαίνει κάτι αναλογικά σπουδαίο! με την είσοδό του, αμέσως αποκόπτεται το οφιοειδές μαστίγιο… γιατί πλέον ΔΕΝ του χρειάζεται. Τότε, μπροστά στα μάτια (σχήμα λόγου) των υπολοίπων σπερματοζωαρίων… αυτό ακινητεί.

Να που συμβαίνει και στους ανθρώπους κάτι ανάλογο! ήθισται για αυτήν την φαινομενική αργία, να μαστιγώνεται… δλδ για την παθητική του αντίδραση ( ;;; ) στα προβλήματα του κόσμου… Κι όμως! δεν είναι έτσι, γιατί εκτός του ότι Ο Κύριος παραινεί δια της στάσεώς Του την υπομονή και ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος αναφέρει πως εν υπομονή κτήσασθε τας ψυχάς ημών… δεν είναι λίγοι οι εργάτες Του Κυρίου, που πράγματι συμπεριφέρονται ανθρώπινα και μερικές φορές μάλιστα ακόμη και υπεράνθρωπα, θυσιαστικά, στους φτωχούς και στους πονεμένους, χαρίζοντας έστω και λίγο, ρανίδες ζωής και ελπίδας). Δίνουν ζωή! παρά την αφαιρούν….

Κι όμως, σε εκείνον τον χώρο… που κινητικά κατακρίνετε ως αργία… συμβαίνει μία άλλη (πέραν των ορωμένων από τον πολύ κόσμο) λειτουργία, όπου δυναμικά χωρίς να επαίρεται γιαυτό, ήσυχα και προοδευτικά, πολλαπλασιάζεται. Πολλαπλασιάζεται, με προοπτική την γέννηση (για το σπέρμα) στον χώρο του ανθρώπου και την αναγέννηση (για τον άνθρωπο) στον χώρο του Θεού. Δεν είναι μάλιστα συμπτωματικό, πως στα αρχαία ελληνικά αργός σήμαινε ο γρήγορος… για παράδειγμα γαστρί-μαργος, λαίμ-αργος, αργο-ναύτες… οι κρήτες γαστέρες αργαί κλπ με συμβολική ‘’άλλου’’ επιπέδου γρηγοράδα…

Αν βαδίσει (για τα ανθρώπινα δεδομένα) τον διάδρομο (όπου επί γης έρπει φιλοσοφικά εκτός Νυμφώνος και Ουρανίου δώματος) και περατώσει με επιτυχία την είσοδό του στην γόνιμη μήτρα, δλδ ευστοχήσει υπαρξιακά, αρχίζει (και μόνο τότε) στην κυριολεξία να κατακτά επάξια τον τίτλο του άνω θρώσκω, καθώς ανορθώνεται από την πτώση. Αρχίζει να μορφούται από άμορφος και να αποκτά την όψη του σοφού ανδρός εννοιολογικά και ουσιαστικά, να γίνεται άνθρωπος [άνθρ (εκ του άνδρ) ωπος (εκ του όψις)].

Το Αρχέτυπο και Πρωτότυπο του οποίου είμαστε εικόνες και εκ του Οποίου εξήλθαμε, είναι Ο Λόγος – Χριστός. Ο απόστολος Παύλος, ενημερώνει τους Γαλάτες, ότι… θα μείνω μεθ’ υμών, έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν υμίν…

Ας πάμε όμως στην σοφία των όφεων. (με υποσχόμενη την ανάλυση αυτής της σχέσης ΦΩΣ – ΟΦΙΣ… άλλη φορά και μόνο αν το επιθυμείτε). Την προτεινόμενη από τον ίδιο Τον Κύριο, φρονιμάδα των όφεων… όπου φρονιμάδα είναι κάποιος να είναι εύτακτος και όχι άτακτος… εύστοχος και όχι άστοχος…

Αν ο σκοπός του καθενός είναι να δρα σωστά και εύστοχα (σε σκέψεις και πράξεις) και όχι να δρα έτσι απλά για να δράσει αυτόνομα χωρίς να νοιάζεται για θεούς και δαίμονες, κολάσεις και θρησκείες… (γιατί τώρα, αυτό μου κατέβηκε στο κεφάλι, (ή ακόμη και μετά από ώριμη σκέψη) αυτό αισθάνομαι… αυτό θα κάνω και δεν με νοιάζει τίποτα!!!), όταν και μόνο όταν θέλει να συντονιστεί η ενέργεια του, με την ενέργεια του Θεού, η παραίνεση θα πιάσει τόπο.

Όταν το φίδι πολεμάται, καλύπτει, προστατεύει με όλη του τη δύναμη και τέχνη του, την κεφαλή του, αφήνοντας το σώμα του εκτεθειμένο.
Έτσι και οι μάρτυρες, άφησαν εκτεθειμένο το σώμα τους στα διάφορα κολαστήρια, προστάτεψαν και δεν παρέδωσαν την πίστη – κεφαλή τους, σταυρώθηκαν, υπέμειναν τον πόνο για την αγάπη του Θεού, αποκομίζοντες από τον Αγαθοδότη Θεό, το στέφανο του μαρτυρίου και την αιώνια χαρά! (ενώ άσοφα, θα μπορούσαν να προστατέψουν το σώμα τους… να μην πάθει τίποτα το καημένο… (φιλοσαρκία και γενικά φιλοτομαρισμός...) να απεμπολίσουν αδιάκριτα το ορθό τους (ορθόδοξο) πιστεύω και να αποκομίσουν τι; την αιώνια αρά;;; (αφού θα λείπει Ο Χριστός – χ) μάλλον μη λογική και σοφή επιλογή!, ευχόμενος να μας νουθετεί δια αυτής της πρότασης, Ο Κύριος).

Μιας όμως και ξεκινήσαμε με φυσική, ας τελειώσουμε και τον παρόντα λόγο (συγγνώμη για το μακροσκελές), πάλι ερανειζόμενοι από αυτό το ‘’ταμείο και θησαυροφυλάκιο’’ λόγους ενδεικτικούς της άνωθεν Αληθείας, που αφέθηκαν ως ίχνη και οδοδείκτες σε αυτήν την κοιλάδα των στεναγμών, εξόδου μας (από τον μικρόκοσμο) στην αίσια με το ποθούμενο Φως και όλα τα λοιπά χαρίσματα του Κυρίου, αιωνιότητα.

Αγιογραφικά: Όταν δηλητηριώδη φίδια δάγκωναν τους ισραηλίτες στην έρημο κι αυτοί πέθαιναν, ο Μωυσής ρώτησε για τη λύση του προβλήματος. Ο Θεός, του απάντησε, ότι θα έπρεπε να στήσει το ραβδί του στον ψηλότερο λόφο προς θέα όλων και να κρεμάσει πάνω σε αυτό, έναν χάλκινο όφι. Από τότε, όταν κάποιος που δαγκωνόταν ατένιζε με πίστη τον ‘’όρθιο κρεμασθέντα όφι’’, λυτρωνόταν από τον θάνατο.

Αυτή η θεόσδοτη λύση στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν η προτύπωση αυτού που θα συνέβαινε ως μόνη λύση θεραπείας και νίκης κατά του θανάτου, στην Καινή, όπου Ο Κύριος ως άλλος όφις, αλλά ως όρθιος κρεμασθείς επί Σταυρού, στο ψηλότερο σημείο (προς θέα όλων) και όχι έρπων όφις, καταρασθείς και δηλητηριώδης, δια της θυσίας Του, Ο Κύριος, ανενεργεί το όποιο δηλητήριο εξασθενεί τον άνθρωπο (ψυχικά και σωματικά) καθώς Ο Χριστός, είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων! μετατρέποντας το φαρμάκι σε φάρμακο, το μικρόβιο σε αντίσωμα… δια της παθητικοποιήσεώς του.

Κι αν ο προηγούμενος λόγος είναι αγιογραφικός, εκ του Γραπτού Νόμου, μη πιστευτός από ορισμένους, έρχεται η δικλείδα ασφαλείας που προσφέρει η ίδια η φύση.

Όταν τα πελεκανάκια τα τσιμπήσει δηλητηριώδες φίδι, το μόνο αντίδοτο, είναι το αίμα του πατέρα πελεκάνου, που αυτοτραυματίζεται, για χάριν των παιδιών του.
Αναλογικά, αν τα δημιουργήματα (πελεκανάκια και μετά την αναγωγή – άνθρωποι) δηλητηριαστούν από τον νοητό όφι, το μόνο αντίδοτο, είναι το Αίμα του Πατέρα που αυτοθυσιάστηκε, έχυσε και χύνει διαχρονικά (με την αναίμακτη θυσία Του) για την σωτηρία μας.

Έξω από την Ι.Μονή Φιλοθέου στο Άγιο Όρος (στην είσοδο), δείχνει παραστατικά ένα πελεκάνο με έναν σταυρό, να θυσιάζεται και να συγκεντρώνει γύρω του τα πελεκανάκια που κοινωνούν το αίμα του, για να σωθούν από το δηλητήριο ενός φιδιού που τα περιβάλλει. Και ο τίτλος;!:… Ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…!



φυσικά η ερώτηση είναι ευκολοαπάντητη… Ο Χριστός ετύθη (θυσιάστηκε) σαν τον πελεκάνο; ή ο καλός Θεός έστησε πεντακάθαρο οδοδείκτη μέσα στην φύση, στους διάσπαρτους λόγους της φύσης, όπου ενδεικνύει με αναλογικό τρόπο τα συμβαίνοντα στον πνευματικό χώρο…;

Από εμάς εξαρτάται αν κατανοώντας τη φύση και ακολουθούντες την σημειακή αναλογία, τελικά αναχθούμε από τον ένα χώρο (του παλαιού ΑΔΑΜ) δια της χάριτος του Θεού και της παρεχόμενης διακρίσεως, στον άλλο χώρο της Ανάστασης!

Από το σπειροειδές φως του έρποντος όφεος (και του κόσμου τούτου) που ‘’ισχύει’’ μέσα στο επιτρέπεται του Θεού, κατοπτρικά στο κατέναντι, να αναχθούμε δια της μετανοίας (μεταστροφής του νου στο Νου) στο απέναντι και δια των μυστηρίων της Ιεράς Εξομολογήσεως (ως φλέβα) και της Κοινωνίας του θείου Σώματος και Αίματος Του Κυρίου (ως αρτηρία), να συνταχθούμε ως μέλη, ενωμένα με τη Μονάδα, ΜΥΣΤΙΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ, (σε ισορροπία και όχι μονοδιάστατα και ελλειπή), ενωμένα μέσα στο Αναστημένο Σώμα Του Κυρίου, την μόνη σωτήρια κιβωτό και μήτρα ολοκλήρωσης του θείου Έργου, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΥΓ. Τα προαναφερθέντα ιχνηλατίσιμα και προς ψηλάφηση ‘’σημεία’’ επαφής, φύσης και Υπερφύσης, παλαιού ΑΔΑΜ και νέου, τα οποία ευελπιστώ (στο παρόν δέντρο) να πολλαπλασιαστούν (με την καλοπροαίρετη συμβολή και κατάθεση των διακριτικών αναγωγικών σας σκέψεων) και να αποδώσουν τον θεοφιλή και αληθή καρπό τους, απεικονίζονται στην εικόνα της Ανάστασης… και στον δρόμο που διανοίγεται μπροστά στον καθένα. Είναι η χειραγωγία και η έλξις του Ενός ‘’συμπάσχοντος Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού Χριστού’’ με πολύ συμπάθεια, πόνο και θεία αγάπη προς τον πόνο του άλλου (παλαιού ΑΔΑΜ, στο πρόσωπο του οποίου, απεικονίζεται όλη η ανθρωπότητα και ο καθένας ξεχωριστά).


Εικ. Ανάσταση από τη Μονή Χώρας Κωνσταντινουπόλεως.

Μακάρι ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση να ανταποκρινόμαστε σε αυτήν την πρόταση, γιατί είναι πρόταση Ζωής και μάλιστα… αιωνίου, για να ισχύσει… στο μέτρο του δυνατού, το κατενόησα τα έργα Σου, και εδόξασά Σου την θεότητα… του προφητάνακτα ψαλμωδού Δαβίδ, πάνω και στην δική μας προσπάθεια βιωματικής εναρμόνισης της φυσιογνωσίας με την θεογνωσία. Αμήν.