Κάθε φορά που τους βλέπω, νιώθω, πολύ βαθειά μέσα μου, μια ελαφρά απογοήτευση.

Κι όμως, ταυτόχρονα νιώθω και μια αγαλλίαση, μια ανακούφιση, μια ευφορία, ένα επαναπροσδιορισμό αξιών.

Ναι, έχουν υπάρξει στιγμές που πιστεύω οτι γεννήθηκα για να τους συναντήσω, και όλη η παρέα έπρεπε να σχηματιστεί για αυτό το λόγο:

Όλα έγιναν για να είμαι με αυτούς και ένας απο αυτούς. Όλα έγιναν για να αλλάξουν τελικά οι ζωές ολωνών μας, απο τη στιγμή που γνωριστήκαμε. Όλα έγιναν για να χρησιμοποιήσω κάποτε πρώτη φορά τη λέξη 'εμείς'. Για να πιστέψω οτι η θέση μου είναι μαζί τους και δεν έχω ρόλο μακρυά τους.

Παρότι περάσαμε πολλά κύματα, μίση, κακίες, καυγάδες, κουτσομπολιά, ψέμματα, λόγια, και διάλυσαν αυτή την ουτοπία, καμιά φορά με τον ίδιο ενθουσιασμό, θέλω να τους βλέπω, να χαίρομαι με τις ιδιαιτερότητές τους, να γελάω με τους μοναδικούς τους τρόπους.

Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι αμοιβαίο. Ακόμα κι αν πολλές φορές νιώθω ξένος/η.

Εύχομαι κάθε ευτυχισμένη μας στιγμή, κάθε χαρά, κάθε γέλιο, κάθε αγκαλιά, κάθε καλή κουβέντα που ανταλλάξαμε, να είναι ένα σκαλοπάτι προς τον Παράδεισο για τον έναν άνθρωπο που μας ένωσε.

Εύχομαι να ήμουν άξιος/α να φωτίσω την παρέα όπως αυτή φωτίζει τις ζωές του καθένα μας.

Θέλω κάποτε να τους πω 'Εμένα πάντως με φωτίζετε. Συγνώμη που δεν έχω τη δύναμη και την αξία να φωτίσω εσάς. Σας ευχαριστώ που υπάρχετε'.

Αν και δε νομίζω να χρειάζεται να τους ευχαριστήσω. Νομίζω ΕΠΡΕΠΕ να υπάρξουν, κάπως, κάποτε. Γιατί όπως είπε και η Ντάλια 'εμάς θέλω να πιστεύω οτι μας ένωσε ο Θεός'.