Εν-δια-φέροντα…
Η ολοκλήρωση ενός κύκλου επιτελείται, όταν διαγράφοντας αυτόν, επανέλθουμε στο σημείο όπου ξεκινήσαμε.
Η Αθηνά, η θεά της σοφίας, γεννιέται από την κεφαλή του Δία. Εξέρχεται εκτός της κεφαλής και κινείται, όπως συμβαίνει και με κάθε σκέψη μας, που
εξερχόμενη εκ της διανοίας, περιφέρεται μέσα στον κόσμο, άλλοτε ευστοχούσα στο ορθό, άλλοτε αστοχούσα, άλλοτε μετεωριζόμενη, πάντοτε όμως μετά την περιήγησή της, επιστρέφει στην βάση, αφού τις κομίσει ό,τι καλό ή κακό συνέλεξε (εν-διανοία-μεταφέροντες τα στοιχεία εκ των εν-δια-φερόντων μας…). Η ολοκλήρωση της Αθηνάς, θα πραγματωνόταν, αν επανερχόταν εκεί από όπου εξήλθε δλδ στην κεφαλή του Δία. Στην ελληνική πραγματεία, φυσικά και δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, εφόσον ακόμη ‘’κινείται’’.
Ο Κύριος, ο οποίος έδωσε την αρχή της ζωής στον καθένα, την βαθύτερη αιτία φιλοσόφησης και κινήσεως προς ανακάλυψη της αληθείας, τον ‘’καλό λίαν’’ σπόρο της σοφίας στον κόσμο, ως ερέθισμα, ως έναυσμα και οδοδείκτη της τελείας Του πανσοφίας, έρχεται Ο ίδιος για να αποκαλύψει τον Εαυτό Του, να τελειοποιήσει τον άνθρωπο και να τον ολοκληρώσει. Ως Φως εκ Φωτός εξέρχεται εκ του Νοός – Πατρός (καθώς ο Θεός Νόησις εστίν κατά τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή) γεννάται αρρεύστως και χωρίς καμμία έκπτωση στην Ουσία, ως Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού. Για την ολοκλήρωση του έργου Του επί γης, οικονομώντας την σωτηρία των ανθρώπων, πεθαίνει επί του Σταυρού. Μετά το τετέλεσται, θάπτεται στον Γολγοθά. Στο κρανίου τόπο (γολγολ = κρανίο). Έτσι κλείνει Ο Κύριος τον κύκλο της επίγειας (έρπουσας - οριζόντιας) σοφίας, που ο ίδιος σαν σπόρο και σκιά έδωσε, διανοίγοντας την κάθετη κλίμακα που οδηγεί απευθείας (ως ευθεία οδό) στον Ουρανό, την ανάστασή μας, δια της Αναστάσεώς Του, της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής, οπότε δομείται και η Εκκλησία, το μέσον σωτηρίας, σαν άλλη κιβωτός.
Συγκρινόμενες οι σοφίες… η κοσμική σοφία είναι δύναμη ανόρθωσης από το παράλογο στο λογικό, και η Ορθοδοξία (θεία σοφία), δύναμη ανάστασης, από το παράλογο και το λογικό, στο Υπέρλογο.
Αφού περιηγηθήκαμε φιλοσοφικά στον κόσμο και στην κυριολεξία διαγράψαμε έναν κύκλο, επανερχόμαστε στον πόδα.
Ξεκινήσαμε από την ελληνική σοφία και τον προμηθέα δεσμώτη και δια του ‘’ενδεικτικού’’ σινικού τείχους και της νοεράς (αλλά αποτυπωμένης) κατεύθυνσης των γραφών, καταλήξαμε στην Αίγυπτο, δλδ ολοκληρώθηκε, ένας περίγυρος, μέσα στον κόσμο.
Από μόνος του όμως αυτός ο κύκλος… σαν θύραθεν σοφία, θα ήταν ένα ο (ό-μικρον) ή 0 (μηδέν) αν δεν συμπλήρωνε και την ευθεία του οδό, εν τω μέσω του κόσμου, ως ιχνηλατίσιμη σπερματική Του Αλήθεια, που να καταδείκνυε την έξοδο. Έτσι, πρώτα σαν σκιά στον Νόμο (Π. Διαθήκη) η έξοδος των Ισραηλιτών από την δουλεία της Αιγύπτου τυπώνεται οριζόντια, σαν αποτύπωμα της ουσίας και Χάριτος, της Καινής Διαθήκης, που είναι η κάθετη κίνηση από την νοητή Αίγυπτο (κόσμο και την δουλεία υπό τον κοσμοκράτορα), στην Άνω Ιερουσαλήμ και Βασιλεία του Θεού. (όπως φάνηκε σε προηγούμενο σχήμα).
Ένα πολύ γνωστό εδάφιο της Καινής Διαθήκης που ακούγεται συχνά (όντας το Ευαγγέλιο του μεγάλου παρακλητικού στην Υπεραγία Θεοτόκο) είναι εκείνο με την Μάρθα και την Μαρία.
Χαρακτηριστικά, ακούγεται:
‘’…Γυνή δε τις ονόματι Μάρθα υπεδέξατο Αυτόν εις τον οίκον αυτής
και τήδε ην αδελφή καλουμένη Μαρία η και παρακαθήσασα παρά τους πόδας του Κυρίου (Ιησού) ήκουεν τον λόγον Αυτού, η δε Μάρθα, περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν… (μετά την παρατήρηση της Μάρθας ότι η Μαρία την εγκατέλειψε μόνη της…. (λες και ο Κύριος πήγε κοντά τους για τις σαλάτες και άλλα, παρατηρεί ο γέρ. Παϊσιος)…. συνεχίζει…
αποκριθείς δε είπεν αυτή Ο Κύριος: Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και τυρβάζης περί πολλά ενός δε εστίν χρεία. Μαρία γαρ δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…’’ (Λουκ.ι’38…).
Η Μάρθα με τα αντικείμενα της ενασχόλησης και τον τυρβασμό… μοιάζει με την κοσμική σοφία (μερική αλήθεια), που συντιθέμενα και μαζί αποτυπωμένα σε μία μονάδα, με την σπερματική Αλήθεια της Π. Διαθήκης, (ως έξοδος νομική, από Αίγυπτο προς Ιεροσόλυμα) μας δίνουν το
‘’Θ’’ της Μάρθας. Ενώ η Μαρία παρακαθήσασα παρά τους πόδας Του Κυρίου επέλεξε την αγαθή μερίδα που δεν θα της αφαιρεθεί, δλδ την ακρόαση (και τήρηση) των λόγων (εντολών) Του Λόγου, που μας δίνουν την δυνατότητα ανάβασης σε ύψος
’’Ι‘’ και τον φωτισμό μας (κατά τάξη και ετοιμότητα) από το Θαβώρειο Φως.
Στο σύνολό τους, Θ και Ι, ως δύο αδελφές, Μάρθα και Μαρία που φιλοξενούν Τον Κύριο, είναι η αντιληπτή θεολογία, μέσα από τα ‘’σημεία’’ και από την ‘’σοφία’’, τον Γραπτό Νόμο και τους πνευματικούς λόγους της φύσης, που ως ισορροπημένοι παραστάτες, είναι τα μόνα ικανά βιώματα και απαραίτητα, να μας μεταμορφώσουν.
Αυτοί οι δύο (προφ. Μωυσής και προφ. Ηλίας) είναι οι παραστάτες όχι μόνο της Θείας Μεταμορφώσεως στο όρος
Θαβώρ, αλλά και διαχρονικά, του καθενός μας, μεταμορφώσεως σε τέκνα Φωτός.
(θεωρία στη Μεταμόρφωση Του Κυρίου - αγίου Μαξίμου ομολογητού)
Στο Θ, ο κύκλος (Ο) διαγράφτηκε δια της περιηγήσεώς μας στην εξωτερική σοφία του κόσμου. Η εμπεριεχόμενη οριζόντια ευθεία γραμμή (-) είναι
συγχρόνως:
1. Με
δύναμη και με σημεία έξοδος των ισραηλιτών από την Αίγυπτο προς τα Ιεροσόλυμα.
2. Με
σοφία, καθώς ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας όταν προβληθεί στο έδαφος, ‘’δείχνει’’ τον δρόμο για την Βηθλεέμ προτεινόμενο η ακολούθησή του και από τον Πλάτωνα, καθώς λέει ότι συμφέρει στο φιλοσοφικό πνεύμα, να κινηθεί στην είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το Φως. Και η σπηλιά όπου εισέρχεται το Φως στον κόσμο, είναι το σπήλαιον της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού.
Οι Έλληνες (κατά τον Απ. Παύλο) ζητούσι σοφία, οι δε Ιουδαίοι, σημάδι. Εγώ (αναφέρει ο πρωτοκορυφαίος) ήλθα να σας διδάξω, την μωρία του Σταυρού….
Η ισορροπημένη και συνδυασμένη προσέγγιση του Θεού και Λόγου, με σοφία και δύναμη (σημεία) είναι ο Σταυρός. Μπορεί να θεωρείται μωρία, μπορεί να μοιάζει με σκάνδαλο, αλλά είναι ο χορηγός της Ζωής. Δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω.
Ο ίδιος Ο Κύριος ζητά από τον άγιο Σιλουανό, [γέροντα του σεβασμίου γέροντος Σωφρονίου Σακχάρωφ, (που μας μίλησε για την άσκηση της προσευχής του Ιησού)], να μην φύγει ο νους του από τον άδη και Αυτός θα τον χαριτώσει και αναστήσει.
Ο νους, σταματά να μετεωρίζεται, σταυρώνεται, δεν εξέρχεται ώστε να κουβαλάει από τον κόσμο ρύπος στην ψυχή του και εκεί
προσ-ηλωμένος, ανασταίνεται.
Τόσο,
ενώνεται ο νους με το Νου, όσο τιθασσεύεται ο χους και όσο δια του πνευματικού αέρος (της ορθόδοξης πίστεως, που εμ-πνέει και ενοικεί στον ναό) διαλύεται ο χνους που παρεμβάλλεται μεταξύ του απείρου χώρου του Θεού και του πεπερασμένου χώρου του ανθρώπου (δλδ αυτών των χνώτων) που σαν παραπέτασμα εγωιστικό και έλλειψης κατά Θεό, αγάπης, θολώνει τα πνευματικά αισθητήρια για την διάκρισή Του.
Μιλώντας για διάκριση… ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής, αναφέρει αυτό που συμβαίνει
διαχρονικά στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού.
Ο Χριστός κυοφορούμενος μέσα στην Θεοτόκο, πλησιάζει την Ελισάβετ που κυοφορεί τον Ιωάννη. Με το πλησίασμα, σκιρτά ο Ιωάννης, εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής, πληρούται Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ…
καθορίζοντας ότι ο Χριστός, διακρίνεται μέσα στον κόσμο μας, όσο διαθέτουμε τα χαρίσματα του Ιωάννη. Τα χαρίσματα, του πνεύματος της μετανοίας. Μεταστροφής του νου, στο Θεό. Αμήν να βάλλουμε αρχή!