...Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινε. τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει. τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας, ο νώτος την φραγγέλωσιν και η χειρ τον κάλαμον. αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω Σταυρώ. τα άρθρα τους ήλους και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών και παθών ελευθερώσας ημάς, ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.
Θα μπορούσε να τοποθετηθεί στο thread της ''πορείας προς την Ανάσταση'' αλλά, όπως αναφέρεται στην Θ' ώρα: Ὁ ἐν τῇ ἐνάτῃ ὥρᾳ δι' ἡμᾶς, σαρκὶ τοῦ θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον τῆς σαρκὸς ἡμῶν τὸ φρόνημα, Χριστὲ ὁ Θεὸς καὶ σῶσον ἡμᾶς.... έχει εκτυπώτερη νοηματική συνέχεια στο παρόν νήμα, καθώς επεκτείνετε όχι μόνο στην θεωρητική και εξ αποστάσεως νοητική γνώση, αλλά ιδιαίτερα στην πρακτική και καρδιακή. Όχι ολοκλήρωση (σωτηρία) πνευματική και μόνο, αλλά ΚΑΙ εν σώματι.
Μαζί με το
εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού εκτιμώ πως δίνει κάποια στοιχεία εμβάθυνσης και ''προσωπικής'' βιωματικής σχέσης με Τον Σταυρωθέντα δι ημάς Ιησού Χριστό, δλδ λόγο συσταυρωθέντα με το Λόγο, παρά το εξωστρεφές και συναισθηματικό, ασταύρωτο και απρόσωπο σε ''συμμετοχή'' θρησκευτικό περιβάλον περιβάλλον.