Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #33  
Παλιά 12-03-08, 11:03
ΑΡΤΕΜΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Ο χρήστης ΑΡΤΕΜΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 22-06-09 23:13
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Σας ευχαριστώ όλους για την ανταπόκριση και την ειλικρινή διάθεση συμπαράστασης. Ο χαμός ενός τόσο δικού σου ανθρώπου, είναι για όλο τον κόσμο φρικτή υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να ασχολούμαι με όσο γίνεται περισσότερα πράγματα και να είμαι ήρεμη και ψύχραιμη ιδιαίτερα όταν βρίσκομαι με τον πατέρα μου ή τον αδερφό μου, γιατί κρίνω ότι έτσι θα πάρουμε κουράγιο ο ένας απ' τον άλλο. Η μόνη παρηγοριά μου είναι ότι προς το τέλος της η μητέρα μου δεν κατάλαβε τι συνέβαινε αν και τα γεγονότα -ήμουν κοντά της συνεχώς-, τα γεγονότα λοιπόν μου έδειξαν ότι το προαισθάνθηκε ότι φεύγει...Ήταν όμως ΒΡΑΧΟΣ ως το τέλος, αν και τελευταία που δεν της έφθανε πλέον ο αέρας ούτε από την μάσκα οξυγόνου, έζησε 1-2 ώρες αγωνίας...ατελείωτες για μένα και τον πατέρα μου που είμασταν εκεί...
Της μιλάω συνεχώς, την έχω στο νου μου πάντα, νοιώθω ότι είναι κάπου εδώ γύρω και μ' ακούει, μου δίνει συμβουλές και μου λέει την άποψη της και τη γνώμη της...κι εγώ πράττω ανάλογα και συνεχίζω να ζω...Ουτοπία? Άρνηση του χαμού της? Παρηγοριά? Εγώ μόνο έτσι μπορώ να συνεχίσω...
Θέλω να πιστεύω ότι οι νεκροί μας δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας, αλλά είναι εδώ γύρω μας, μαζί μας, μας ακούνε, μας βλέπουν, μας προστατεύουν...Ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δεχτούν αυτό, όπως η νύφη μου π.χ. που είναι αλλοδαπή...
Τρεις μέρες πριν πάθει η μαμά μου το πνευμονικό οίδημα, την σήκωσα υποβασταζόμενη να την πάω στην τουαλέτα στο δωμάτιο του νοσοκομείου (ήταν τόσο αδύναμη και η διπλωπία συνεχιζόταν), και την άκουσα να ψιθυρίζει: "αχ, ο βράχος έγινε βραχάκι..." Το έλεγε για τον εαυτό της και ήταν για όλους μας κυριολεκτικά βράχος, περήφανη, ακούραστη, δουλευταρού...
Αλλά για μένα θα συνεχίσει να είναι ο βράχος της ζωής μου για όσο ζω κι αυτό ξέρω ότι θα ήθελε κι εκείνη...
Σας ευχαριστώ όλους...
Απάντηση με παράθεση