Τα περιστατικά εγκατάλειψης παιδιών έχουν αυξηθεί , θεωρώ,λόγω της οικονομικής δυσχέρειας των καιρών.
Σίγουρα μια τέτοια πράξη είναι καταδικαστέα , ηθικά (από το κοινωνικό σύνολο) και ψυχολογικά (για την ίδια την μητέρα). Ωστόσο , υπάρχει και μια άλλη όψη του νομίσματος , όπου η μητέρα δεν είναι μια αναίσθητη και αδιάφορη γυναίκα που απλά δεν νοιάζεται για το ίδιο της το παιδί και το εγκαταλείπει. Θα ήταν πιο σωστό , να εξετάσουμε μεμονωμένα τις περιπτώσεις αυτές , καθώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα κίνητρα που οδήγησαν την εκάστοτε γυναίκα σε μια τόσο σκληρή ενέργεια.
Για παράδειγμα,δεν ξέρω αν θα μπορούσα να "κατηγορήσω" μια αμόρφωτη κοπέλα 17 χρονών, η οποία όντας η ίδια θύμα των καιρών και των περιστάσεων , φέρνει στον κόσμο ένα μωρό, χωρίς να έχει χρήματα να τραφεί η ίδια , ούτε κάποιο σπίτι ή ασφαλές χώρο που να μπορεί να προσφέρει "ζωή" στο παιδί της. Ίσως λοιπόν, εκείνη, από το να καταδικάσει το παιδί της να βιώνει μια καθημερινότητα σαν την ίδια , που θυμίζει περισσότερο αργό θάνατο παρά ζωή, να ελπίζει πως ένα καλύτερο αύριο περιμένει εκείνο το πλασματάκι ακόμα και αν αυτό είναι μακρυά της.
Αν θα το έκανα εγώ ? Σίγουρα όχι , αλλά η άποψή μου δεν έχει σημασία , γιατί πληκτρολογώ από το ασφαλές και ζεστό μου σπίτι.
