Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #2  
Παλιά 27-09-06, 10:23
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
2ο μέρος

Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ήταν η μέρα που θα στολίζαμε το δέντρο (στην οικογένεια μου ήταν παράδοση το δέντρο παρ’ όλα που γενική μόδα έγινε λίγα χρόνια αργότερα). Ο Μπαμπάς μου φρόντιζε να αγοράζει ένα αληθινό και εμείς από νωρίς με την εποπτεία της Μαμάς μας ξεσκονίζαμε τις μπάλες, ισιώναμε κάτι φανταστικά στολίδια, με σπιτάκια χιονισμένα και παράθυρα από χρωματιστή ζελατίνη. Ένας ένας στην σειρά έβαζε το δικό του στολίδι πάνω στο δέντρο ενώ η Μαμά μας έκανε μερικές ….διορθωτικές κινήσεις. Το αστέρι στην κορυφή ήταν το τελευταίο στολίδι που έμπαινε και μετά όλοι μαζί τραγουδάγαμε τα γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια με το ‘ω έλατο’ να έχει την τιμητική του.

Την παραμονή πρωί πρωί, τα παιδιά ζητούσαν απ όλους συγχώρεση για τις αμαρτίες τους :-) και πηγαίναμε στην εκκλησία για να μεταλάβουμε. Μάλιστα μαζί με κάθε συγχώρεση, ήταν παράδοση να παίρναμε και ένα χαρτζιλίκι, υποτίθεται για το κερί στην εκκλησία. Μόλις επιστρέφαμε τρώγαμε το πρωινό μας και φεύγαμε σε παρέες ή μόνοι για τα κάλαντα στην γειτονιά. Δεν πηγαίναμε στα ξένα μέρη, μόνο σ’ αυτούς που γνωρίζαμε και όλους τους γείτονες σε μια ακτίνα 100-150 μέτρων που ήταν η επικράτεια της παρέας μας.

Όταν γυρίζαμε από τα κάλαντα με τα πιο τρελά λεφτά που μπορούσαμε να διανοηθούμε, μέχρι και ένα πενηντάρικο δηλαδή, είχαμε μια αγγαρεία που τα πιο πιτσιρίκια την φοβόμασταν. Μας έφτιαχνα από το σπίτι μια πιατέλα με γλυκά και μερικές σακούλες με τρόφιμα μάλλον και έπρεπε να τα πάμε σε μια γριούλα που βαριάκουγε και εμείς τα αισχρά την λέγαμε κουφή. Ήταν ένα κομμάτι μάλαμα αλλά σαν παιδιά είχαμε παρεξηγήσει που φίλαγε σβουριχτά :-) Έτσι μετά φόβου θεού πηγαίναμε στο σπιτάκι της, που για όσους ξέρουν το νυν σπίτι μου, ήταν ακριβώς απέναντι μου σε ένα οικόπεδο με καλαμιές και τις δίναμε τα δώρα, μαζί με ένα μέρος (με βαριά καρδιά ομολογώ) από τα κέρδη μας στα κάλαντα.

Το βράδυ της παραμονής καθόμαστε μέχρι αργά και ακούγαμε ιστορίες για την γέννηση του φτωχού Χριστού. Μέχρι σήμερα κάθε παραμονή Χριστουγέννων έρχονται πολύ δυνατά εκείνα τα λόγια.

Ήρθαν και χρόνια πολύ πιο δύσκολα, μετά από μία οικονομική καταστροφή του πατέρα μου, αλλά σε τίποτα δεν άλλαξε αυτή την μαγική βραδιά, όσο ακόμα ήμασταν ενωμένοι, με την ίδια αγάπη και στοργή. Στα πιο δύσκολα ξεχωρίζεις κανείς πιο εύκολα τους ανθρώπους.

Η παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν πολύ διαφορετική, μαζευόταν κόσμος στο σπίτι, όλοι παίζαμε τόμπολα, με την Γιαγιά να κοιτάζει μπας και κλέβει κανείς. Μισή ώρα πριν την αλλαγή του χρόνου ανοίγαμε το ραδιόφωνο και ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση. Σε 10 δευτερόλεπτα θα έρθει ο νέος χρόνος σε 5 4 τότε κλείναμε όλα τα φώτα και κρατάγαμε τις αναπνοές μας 3 2 1 καλή χρονιά ευτυχισμένο το νέο έτος!!!

Αγκαλιές φιλιά ευχές και μετά στο τραπέζι για το πρωτοχρονιάτικο δείπνο, που δεν ξέρω από παράδοση ήταν πάντα ένα γουρουνοπουλάκι (σλερφ) το κύριο πιάτο.

Την άλλη μέρα πηγαίναμε, δυστυχώς, πολύ πρωί στην εκκλησία, με τον Μπαμπά να κρατάει ένα ρόδι και ένα κανατάκι για τον αγιασμό. Γυρίζαμε και ο Μπαμπάς έσπαγε το ρόδι για να ροδίζει όλος ο χρόνος.

Και ερχόντουσαν τα φώτα και έπρεπε να κατεβάσουμε τα στολίδια από το δέντρο και την άλλη μέρα να πάμε και στο σχολείο, σκέτη δυστυχία δηλαδή.

Το Πάσχα τα ήθη και τα έθιμα ήταν ακόμα πιο πολλά. Ας ξεκινήσουμε με τα αγαπημένα μου τα πασχαλιάτικα γλυκά.

Δύο βασικά γλυκά φτιάχναμε παραδοσιακά το Πάσχα, τα τσουρέκια, τα γνωστά σας τσουρέκια και τα Σμυρναϊκά τσουρεκάκια τα οποία εδώ αποκαλούν σμυρναϊκά κουλούρια (καμιά σχέση με ότι έχετε φάει).

Τα τσουρεκάκια για να γίνουν ήθελαν πολύ τεχνική, όσο και αν προσπάθησα να τα φτιάξω μεταγενέστερα ατύχησα. Πρώτο συστατικό το καλό φρέσκο βούτυρο, τα έπλαθαν με βούτυρο και όλα τα άλλα συστατικά, φτιάχνανε τρία μπαστουνάκια που ενώνανε τις άκρες όπως θα τα έχετε δει και σε ζαχαροπλαστεία. Η μυρωδιά αυτών αν θέλετε κουλουριών (τσουρεκάκια είπαμε) ήταν κάτι το απίστευτο, η δε γεύση του σε απογείωνε, σε μεθούσε.

Επίσης προσεκτική δουλειά τριών ημερών ήταν η δημιουργία των μεγάλων τσουρεκιών (τις πλεξούδες που ξέρετε). Τρεις μέρες κράταγε η κατασκευή τους και για την προστασία της ζύμης χρησιμοποιούσαν λινά τραπεζομάντιλα. Να πω την αμαρτία μου δεν ήμουν ποτέ φίλος των τσουρεκιών, αλλά ειδικά για εμάς μας έφτιαχναν και μερικά μικρούλια που μας τα έκαναν σάντουιτς με βούτυρο και μαρμελάδα :-)

Η Γιαγιά μας για κάθε μέρα της Μεγάλης εβδομάδος μας έλεγε μια μικρή πρόταση σαν επεξήγηση της ημέρας. Μεγάλη Δευτέρα μεγάλη Μαχαίρα, Μεγάλη Τρίτη ο Χριστός εκρίθη, Μεγάλη Τετάρτη ο Χριστός στον Άδη Μεγάλη Πέμπτη ο Χριστός παιδεύτη, Μεγάλη Παρασκευή Θάνατος και οδυρμοί Μεγάλο Σάββατο οι Εβραίοι στον Θάνατο, Μεγάλη Κυριακή Μπαμ μπουμ εδώ και εκεί. Ελπίζω να θυμάμαι ακριβώς τα λόγια αυτά.

Νωρίς το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης βάφαμε τα αυγά, λύπη και οδύνη για κάθε ένα που έσπαγε στο βράσιμο. Εμείς με την σειρά καθόμασταν με ένα πανάκι με λάδι για να τα αλείφουμε και να τους δίνουμε την γυαλάδα. Μου άρεσε πολύ να βλέπω τα κόκκινα αυγά πάνω στον μπουφέ της τραπεζαρίας. Σαν να στόλιζε όλο το σπίτι. Την μεγάλη Παρασκευή μέχρι σήμερα, ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα, Παρακολούθηση της Αποκαθήλωσης και μετά επίσκεψη σ’ Εκείνους που δεν είναι πια μαζί μας. Τότε σαν μικρό παιδί πηγαίναμε λίγα λουλούδια, θυμιατίζαμε και ανάβαμε το καντήλι στον Παππού, τώρα δυστυχώς η εκεί παρέα μεγάλωσε…

Σαν μικρά παιδιά θέλαμε την Μεγάλη Παρασκευή να προσκυνήσουμε όσους επιταφίους μπορούσαμε περισσότερους, Αγία Ζώνω Άγιος Γεώργιος Των Αποστόλων (η εκκλησία του Κανάρη) στου Σταυρού και στον Άγιο Δημήτριο. Όλες εκκλησίες σε ακτίνα περίπου 500 μέτρων από το σπίτι. Το μεσημέρι από παράδοση τρώγαμε φακές νηστίσιμες, που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί ήταν νηστίσιμες αφού πάντα μου άρεσαν πάρα πολύ :-)

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί φέρναμε από την Πρώτη Ανάσταση τις δαφνούλες που σκορπούσε ο Ιερέας στο Ανάστα ο θεός κρίνων την Γη. Με λεφτά από χαρτζιλίκι αγοράζαμε πιστολάκια με καψούλι και περιμέναμε το βράδυ στο Χριστός Ανέστη να ξεκινήσουμε τα μπαμ μπαμ.

Ξέχασα να σας πω ότι σε όλες τις γιορτές μαζευόμαστε όλοι μαζί 25-30 άτομα, όλο το σόι και για εμάς αυτό ήταν το μεγάλη μας πανηγύρι.

Έτσι η Γιαγιά είχε πάλι το γενικό πρόσταγμα για να φτιάξει την μαγειρίτσα, επέβλεπε τις κόρες της να ψιλοκόβουν τις συκωταριές σε μέγεθος μικροσκοπικό, να καθαρίζουν τα αντεράκια μέσα έξω και να τα φτιάχνουν πλεξούδες για να μπουν στο τσουκάλι. Το κόψιμο των φρέσκων κρεμμυδιών (σε αντίθεση με ότι γίνεται εδώ η μαγειρίτσα γινόταν μόνο με φρέσκα κρεμμύδια χωρίς άλλα χορταρικά και μαρούλια).

Εκείνη η μυρωδιά της μαγειρίτσας όσο ψηνόταν έκανε την πείνα από τη νηστεία μας ακόμα πιο δύσκολη, η Μητέρα μου επειδή ήξερε ότι το στερνοπαίδι της (εγώ δηλαδή) ήταν πολύ λιγούρικο, όλο και φρόντιζε να μου δίνει και κάτι.

Στις 11 πηγαίναμε όλοι μαζί στην Αγία Ζώνη, για την Ανάσταση, ντυμένοι στα καλά μας, με καινούργια παπούτσια και ρούχα και με την νονά μου (και θεία μου) να με έχει προμηθεύσει με μια μεγάλη άσπρη λαμπάδα με ένα μεγάλο γαλάζιο φιόγκο. Τι χαρά νοιώθαμε εκείνες τις ώρες, ήταν η προσμονή της Ανάστασης, ήταν και η προσμονή της μαγειρίτσας (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε), λάμπαμε από ευτυχία.

Όταν ο Πατέρας μου (που είχε σπουδάσει παράλληλα και Βυζαντινή μουσική και ήταν και είχε και εκπληκτική φωνή) πήγαινε να ψάλει εθελοντικά, καθόμαστε μέχρι τις 2-2:30 η ώρα να τελειώσει όλη η λειτουργία.

Μετά στο τραπέζι η πανδαισία της μαγειρίτσα, ο διαγωνισμός τσουγκρίσματος αυγών και η αυριανή προσμονή για τις σούβλες του Θείου που ήταν ήδη έτοιμες.

Συνεχίζεται
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση