Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #2839  
Παλιά 19-04-17, 12:34
Το avatar του χρήστη Oasis
Oasis Ο χρήστης Oasis δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 22-03-24 23:59
Φύλο: Γυναίκα


Καλημέρα με μία μελωδία, ένα τραγούδι!




Σελιδοδείκτης :
Σήμερα είναι Τετάρτη 19 Απριλίου 2017. H 19η Απριλίου είναι η 109η ημέρα του έτους υπολείπονται 256 ημέρες.
Ανατολή Ηλίου: 06:45, Δύση Ηλίου: 20:04, Διάρκεια Ημέρας: 13 Ώρες και 19 λεπτά


Τι γιορτή είναι σήμερα : Ιερομάρτυρος Πανφουτίου του Ιεροσολυμίτου, Οσιομάρτυρος Αγαθαγγέλου του Νέου, του εν Άθω (†1818), Τρύφωνος Κωνσταντινουπόλεως

Παγκόσμιες / Ευρωπαϊκές Ημέρες : Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνής Αλληλεγγύης .



Με το Προεδρικό Διάταγμα 130/2008 (ΦΕΚ 191/Α/19.9.2008) η 19η Απριλίου, ημέρα θανάτου του Λόρδου Βύρωνα, καθιερώθηκε ως ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνής Αλληλεγγύης.Ο ποιητής και φιλέλληνας Λόρδος Βύρων (1788-1824) υπήρξε υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι ένας από τους πρώτους που ύψωσαν τη φωνή τους, κατά της κλοπής των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον Έλγιν.Στην ποίησή του περιέχονται ισχυρά μηνύματα κατά των φυλετικών διακρίσεων, εναντίον κάθε τυραννίας και υπέρ της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο.
Η μνήμη του Λόρδου Βύρωνα παραμένει ζωντανή και το μήνυμά του διαχρονικό. Αγωνίσθηκε και θυσιάστηκε για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, και ταυτόχρονα απέδιδε στον εαυτό του τον τίτλο «πολίτης του κόσμου», συνδυάζοντας τον φιλελληνισμό με την υπεράσπιση οικουμενικών αξιών.

Χρονολόγιο, από το αρχείο της acrobase :

19-4-1819
Ο Αλη Πασάς αναγκάζει τους κατοίκους της Πάργας να εκπατριστούν στην Κέρκυρα και στ' άλλα νησιά του Ιονίου.


Ένα απόφθεγμα :
Χίλια χρόνια χρειάζονται για να φτιάξεις ένα κράτος και μια ώρα για να το γκρεμίσεις. Λόρδος Μπάϊρον

Το λογοτέχνημα της ημέρας :
Λ. Μπάϊρον,
Τα τραγούδια του για την Ελλάδα,
μτφρ. Στέφανος Μύρτας

Εδώ, στην πέτρα τη βαριά, τώρα ας καθίσω μόνος·
σε μαρμαρένιο κι άσειστον ακόμα στυλοβάτη,
εδώ που ο παντοδύναμος και διαλεχτός σου θρόνος
ήταν, του Κρόνου ω Oλύμπιε γιε, ψάχνοντας δώθε κάτι
πάντα κανείς απ' το κρυφό το μεγαλείο θα βρει.

Ω απίστευτο· μήδε κι αυτό της φαντασίας το μάτι
δεν πλάθει ό,τι με κάματο* λες σβήσαν οι καιροί.
Μα οι στύλοι οι περήφανοι δε θεν απ' το διαβάτη
καν να στενάξει· πάνω τους ο Τούρκος ξαποσταίνει*
με δίχως έννοια, κι ο Ρωμιός σφυρίζει και διαβαίνει.

Μ' απ' όλους όσους το Ναό κουρσέψαν κει ψηλά,
όπου η Παλλάδα ίσαμε* χτες λημέρευε μονάχη,
πονώντας και μη θέλοντας ν' αφήσει τα στερνά
της δύναμής της λείψανα· σαν ποια πατρίδα νά 'χει
γραφτό ήταν ο υστερότερος στη φαύλην αρπαγή;

Καληδονία*, κοκκίνισε, γιατί είχε μάνα εσένα.
Αγγλία, δόξα σου, που εσύ δεν είχες τέτοια γέννα,
τι δεν αγγίζει ελεύθερο παρά όποιος σκλαβοβγεί.
Και όμως εβιάσαν και έφεραν κάθε ιερό θλιμμένο
πα σε γιαλό πολύν καιρόν αποτροπιασμένο.

Oι Πίκτοι* να και σήμερα τι θε ν' αφήσουν χνάρια
περήφανα· ρημάγματα ναούς και Παρθενώνες,
που σεβαστήκαν Βάνδαλοι, Γότθοι, Τουρκιά κι αιώνες.
Ω της Αθήνας τα στερνά παντέρμα απομεινάρια!

Όσοι ν' αρπάξουν σκέφτηκαν απ' τη γαλάζια χώρα,
μοιάζει η καρδιά τους η στεγνή το στέρφο* τους κεφάλι,
στους βράχους της πατρίδας τους που κόβουν τ' ακρογιάλι.
Και, ωιμέ, προστάτες αχαμνοί* μπρος στους βωμούς της τώρα,
να, τα παιδιά της, που ο καημός της μάνας τους σπαράζει
τα σίδερά τους νιώθοντας με πιο πικρό μαράζι.

Τώρα, το κρένει Βρετανός, ποιος το 'λπιζε, στοχάσου,
πως η Αλβιόνα* έχει χαρές στων Αθηνών το κλάμα.
Μα οι σκλάβοι κι αν τους σπάραξαν, ωιμέ! με τ' όνομά σου,
μη στην Ευρώπη, είναι ντροπή, μην πεις το ανόσιο δράμα.

Η ρήγισσα του πέλαγου, η ελεύθερη η Αγγλία,
από τη ματωμένη τους πατρίδα να ξεσπά
τ' απομεινάρια τα στερνά που ανθίζαν στα μνημεία.
Ναι, διαφεντεύτρα ευγενική που ο κόσμος αγαπά,
με χέρι στρίγγλας ρήμαξες συντρίμμια, που και χρόνια
και τύραννοι σεβάστηκαν, μ' αγάπη ή ζηλοφθόνια.

Η αιγίδα* σου η θαυματουργή που ξάφνιασε στη στράτα
τον θεριωμένο Αλάριχο*, Παλλάδα*, τι έχει γίνει;
Τι του Πηλέα γίνηκεν ο γιος*, που τον εκράτα
του κάκου ο Άδης σκλάβο του, και που τη μέρα εκείνη
πετάχτη η σκιά του πάνοπλη στο φως· μη δεν μπορούσε
ξανά ν' αφήσει ο Πλούτωνας* τον ήρωα να βγει,
να σκιάζει* κι άλλον άρπαγα μπροστά στην αρπαγή!
Ω! μπρος στης Στύγας* τις οχθές ανέμελα γυρνούσε
κι αφήκεν απροστάτευτες, τη μαύρη εκείνην ώρα,
μετόπες που διαφέντευεν είκοσι αιώνες τώρα.

Ω! είναι από πέτρα όποιος για σε δε νιώθει, ωραία Ελλάδα,
ό,τι εραστής όπου θεωρεί μπρος του νεκρή ερωμένη,
κι αναίσθητη έχει την καρδιά που αβούρκωτη* απομένει,
μετόπες, τείχη και βωμούς βλέποντας σκόνη, αράδα
να σου τα γδύνουν Βρετανοί, που θα 'πρεπε ταμένοι
να στέκουν φυλακάτορες στα λείψανα τεμένη*.

Ανάθεμά τη τη στιγμή κουρσάροι που αρμενίζαν
απ' το νησί τους, κι έσκιζαν τα στήθη σου ξανά
τα πληγωμένα, αρπάζοντας να παν στα βορινά
και μισητά τους κλίματα, θεούς που ανατριχιάζαν.

Επίκαιρα / Χρήσιμα : Πότε είναι οι επόμενες αργίες ;



Το επόμενο τριήμερο, λοιπόν, είναι την Πρωτομαγιά, καθώς φέτος αυτή πέφτει Δευτέρα. Σχεδόν ένα μήνα αργότερα έρχεται το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, το οποίο πέφτει επίσης Δευτέρα και συγκεκριμένα στις 5 Ιουνίου.
Αναλυτικά οι επόμενες αργίες του έτους
-Εργατική Πρωτομαγιά Δευτέρα 1 Μαΐου 2017
-Πεντηκοστή Κυριακή 4 Ιουνίου 2017
-Αγίου Πνεύματος Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017
-Κοίμηση της Θεοτόκου Τρίτη 15 Αυγούστου 2017
-Ημέρα του «Όχι» Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017
-Χριστούγεννα Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017
-Σύναξη της Θεοτόκου Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Η Πολιτιστική πληροφορία της ημέρας : ΚΜΣΤ και ΜΜΣΤ: Ο «πολιτικός γάμος», που «γεννά» το μητροπολιτικό ΜΟΜuΘ




To «θαυμαστό δείγμα της κοινωνίας των πολιτών», που έγινε κιόλας 38 χρόνων (από το 1979 οπότε και ουσιαστικά «σύστησε» τη σύγχρονη τέχνη στους πολίτες της Θεσσαλονίκης) κι ένα μουσείο «ηλικίας» μόλις 20 ετών, «προικοδοτημένο» με το μεγαλύτερο ποσό που δόθηκε από ιδρύσεως ελληνικού κράτους για την αγορά έργων τέχνης (τα 14,2 δισ. δραχμές που διατέθηκαν για την αγορά των 1277 έργων τέχνης της συλλογής Κωστάκη), το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης έσονται εις ...οργανισμόν έναν.Στον ...πολυπόθητο αλλά και εξ ανάγκης «γάμο», που πραγματοποιείται, απόψε, στη Θεσσαλονίκη (προαναγγελλόταν επί δεκαετία από τουλάχιστον πέντε υπουργούς αλλά αναβαλλόταν λόγω διαφόρων νομικών και άλλων προσκομμάτων), μετέχουν ήδη και τα «εκτός γάμου» ...μεγάλα ήδη «παιδιά» των δύο μερών (το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης- ιδιαίτερο τμήμα του ΚΜΣΤ, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης- αυτοτελές τμήμα του ΚΜΣΤ, και το εν Αθήναις Μουσείο Άλεξ Μυλωνά - κληροδότημα προς το ΜΜΣΤ).
Η εκδήλωση υπογραφής σύμβασης μεταξύ του ΚΜΣΤ και του ΜΜΣΤ πραγματοποιείται απόψε (στις 17.30) στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης

Flashback: Τα γυαλιά μου, μα που τ`άφησα πάλι;
Μόνο όταν μας γίνουν απαραίτητα , καταλαβαίνουμε την αξία τους.

Πριν 1000 χρόνια όμως φυσικά δεν υπήρχαν με αποτέλεσμα μύωπες και πρεσβύωπες εύκολα να περιθωριοποιούνται από το πεδίο των δραστηριοτήτων τους. Οι πρόγονοι των γυαλιών εμφανίζονται κάπου το 50 με πρώτο τον Seneca ο οποίος διαπίστωσε πως τα αντικείμενα φαίνονται μεγαλύτερα μέσα από ένα γυάλινο μπωλ γεμάτο νερό, χωρίς όμως να το σχετίσει με την καμπυλότητα του μπωλ. Ήρθε αργότερα ο Πτολεμαίος (αστρονόμος και μαθηματικός) και υπολογίσε την γωνία διάθλασης των ακτίνων του φωτός και το δείκτη διάθλασης του νερού και του γυαλιού. Τον 11ο αιώνα ο Alhazen που ήταν επίσης αστρονόμος και μαθηματικός έγραψε στο βιβλίο του «Ο θησαυρός γνώσεων της οπτικής» πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί γυάλινο μπολ για να φαίνονται τα αντικείμενα μεγαλύτερα. Στην συνέχεια μοναχοί στην Αγγλία εφήρμοσαν την θεωρία του Alhazen . φτιάχνοντας μια κυρτή πέτρα την οποία και τοποθετούσαν πάνω στα κείμενα για να μπορέσουν παρά την ηλικία τους να διαβάσουν και πάλι.



Η πέτρα διαβάσματος γνώρισε πολλές αλλαγές στο σχεδιασμό της. Τρίφτηκε μέχρι που έγινε επίπεδη και πήρε τη μορφή φακού. Ο φακός τοποθετήθηκε σε ένα πλαίσιο εφοδιασμένο με χερούλι. Τώρα οι αναγνώστες αντί να τοποθετούν την πέτρα διαβάσματος πάνω στα κείμενα, κρατούσαν το φακό κοντά στο μάτι.



Στη Βενετία που ήταν το κέντρο της βιομηχανίας του γυαλιού της εποχής, κατασκευάστηκαν οι πρώτοι οφθαλμικοί φακοί γύρω στο 1285 αρχικά από κρύσταλλο και αργότερα από γυαλί. Οι σκελετοί φτιάχνονταν από ξύλο και από κέρατο. Το σκελετό αποτελούσαν δύο μέρη κομμένα από ένα κομμάτι ξύλου το καθένα που είχαν μια μικρή σχισμή για την τοποθέτηση του φακού. Στη συνέχεια η κάθε σχισμή δενόταν με σκοινί ή σύρμα για να συν κρατούνται οι φακοί και τα δύο μέρη πιάνονταν μεταξύ τους με ένα γόμφο. Καθώς γλιστρούσαν εύκολα από τη μύτη σώθηκαν κάποια κάτω από τα ξύλινα πατώματα των μοναστηριών. Κατά το 15ο αιώνα ένα νέο είδος εμφανίζεται, τα γυαλιά με γέφυρα τύπου αψίδας αντικαθιστώντας σταδιακά τα γυαλιά με το γόμφο. Τα καινούργια γυαλιά ήταν μονοκόμματα έχοντας ανάμεσα στους δυο φακούς μια τοξοειδή γέφυρα που επέτρεπε στο σκελετό να πιάνεται στη μύτη. Ο σκελετός μπορεί να ήταν από δέρμα, κέρατο, κόκαλο, ξύλο, σίδηρο, μπρούτζο, ασήμι ή κόκαλο φάλαινας. Το δέρμα ήταν το πιο δημοφιλές αρχικά αφού μετά από σχετική προετοιμασία γινόταν πολύ εύκαμπτο αλλά εγκαταλείφθηκε σχετικά γρήγορα γιατί η στήριξη στη μύτη απαιτούσε πολύ σφιχτές εφαρμογές. Την περίοδο αυτή εμφανίζονται και η θήκες γυαλιών οι οποίες κατασκευάζονταν κυρίως από ξύλο με επένδυση χαρτιού. Τα γυαλιά – ψαλίδι ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή μοντέλα τον 19ο αιώνα. Κατασκευάζονταν από κόκαλο, ξύλο, ασήμι, χρυσός και μαργαριτάρι. Συνήθως κρέμονταν στο λαιμό ή ήταν πιασμένα σε ένα προστατευτικό χερούλι – θήκη φτιαγμένο από κέρατο. Παρά τη δημοτικότητά τους όμως δυσκόλευαν την επικοινωνία αφού κατά τις συζητήσεις έπρεπε ο διοπτροφόρος να έχει συνεχώς μπροστά από το στόμα του τη λαβή ή το χέρι του.



Γύρω στο 1780 ο Άγγλος G. Adams σχεδίασε ματογυάλια με λαβή - φασαμέν όπως λέγονται. Μετά από πολλές παραλλαγές με ένα ή δύο φακούς, με μηχανισμό ή χωρίς, με λαβή ή χωρίς λαβή πήραν τη θέση και την αξία κοσμήματος.Πεντακόσια περίπου χρόνια μετά την εφεύρεση του πρώτου ζευγαριού γυαλιών οράσεως ανακαλύφθηκε πως θα στηρίζονταν ευκολότερα στη μύτη αν τοποθετούνταν δυο ευέλικτα πλευρικά τμήματα στο σκελετό, οι βραχίονες. . Ο τύπος των γυαλιών που γνωρίζουμε σήμερα προέρχεται από τα γυαλιά που σχεδιάστηκαν το 1752 από τον Άγγλο James Ayscough. Κατασκεύασε το πρώτο μοντέλο του με σπαστούς βραχίονες που δίπλωναν στη μέση. Αργότερα σχεδίασε ένα άλλο μοντέλο του οποίου τα ακροβραχιόνια ήταν λυγισμένα προς τα κάτω και τοποθετούνταν πίσω από το αυτί. το 1825 από το Γάλλο Joseph Bressy. Η γέφυρα ανάμεσα στους δυο φακούς πήρε τη μορφή εύκαμπτου ημικύκλιου τμήματος σκελετού. Όταν οι φακοί τοποθετούνταν στο πρόσωπο η γέφυρα αγκάλιαζε τη μύτη και τα γυαλιά γλιστρούσαν απαλά στη θέση τους μένοντας εκεί. Ακόμα δε, ήταν για την εποχή δείγμα αγένειας να φορά κανείς τα γυαλιά του όταν παρευρισκόταν με ανωτέρους. Ο σπουδαστής για παράδειγμα έπρεπε να βγάλει τα γυαλιά του με την εμφάνιση του καθηγητή του. Στην Γερμανία και στην Αγγλία υπήρχε και εκεί το καθεστώς της αφαίρεσης των γυαλιών κατά το χαιρετισμό και την παρουσίαση κάποιου !



Από τον 190 αιώνα και μετά εμφανίζονται τα grief , δηλαδή τα γυαλιά χωρίς πλαίσιο στους φακούς. Έχουν μόνο την επιρήνια γέφυρα και τους βραχίονες .
Α! να τα γυαλιά μου ! Τα βρήκα !

Το σκίτσο της ημέρας : από τον ΚΥΡ



Η μαγειρική πρόταση της ημέρας : Muffins με κινόα σπανάκι αβγά & λιαστές ντομάτες



Καλημέρα !

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Oasis : 19-04-17 στις 12:42
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to Oasis For This Useful Post:
amigos (24-05-17), Naias (25-04-17)