[justin]

Αναδεύοντας το χθες…

Βραδιάζει κι’ η φθαρτή εικόνα σου η θλιμμένη,
σε μια του νου μου ακρογιαλιά αχλή, ερημική,
αναδυόμενη σε βρίσκω όπως τότε μαγεμένη,
κιτρινισμένη ζωγραφιά, ασπρόμαυρη, εφηβική.

Με τ’ αφροκύματα παρέα, στη μοιραία ερημιά,
τις μοναξιές μας συσκευάσαμε αρμονικά σε μία,
το κύμα άλωσε ακόρεστα τα δυό μας τα κορμιά,
σε μια πρωτόγνωρη, ερωτική και άκρατη μανία.

Διάπυροι ήλιοι τα παρθένα σου, τα ήδιστα φιλιά,
μ’ έναν ντροπιάρη έρωτα που σε κρυφοκοιτούσε,
σάτυροι σου χαϊδεύανε, τα ξέπλεκα σου τα μαλλιά,
κι’ ένα λευκό γλαρόνι για ρεσάλτα σου μιλούσε.

Θαλασσοπούλι πεταχτάρικο, άμαθο φοβισμένο,
είχες κουρνιάσει στα φεγγάρια της βραδιάς,
κι’ ήταν δικό σου το παιχνίδι της ζωής το μεθυσμένο,
στην πλημμυρίδα των ματιών και της καρδιάς.

Τώρα στη σκέψη μου η γωνιά σου ανταριάζει,
μα έχουν μείνει στο κορμί μου υπογραφές,
παρηγοριά στης μοναξιάς μου το αγιάζει,
της ειμαρμένης μάτια μου αθώρητες γραφές.