Πάντα με μάγευαν οι μπίλιες.
Ήμουν 5 χρονών, όταν πήγα στον πατέρα μου, με το παραπονιάρικο ύφος και με κατεβασμένα τα μούτρα και του είπα, ο Σταύρος (αδελφός) μου δίνει μόνο 2-3 βόλους του και εγώ δεν μπορώ να παίξω με τα άλλα παιδιά...
Την άλλη μέρα ο γλυκός μου πατέρας εμφανίστηκε, με δύο δυχτάκια με ατελείωτες γυαλιστερές γυάλινες μπίλιες, που μου έκοψαν την αναπνοή.
Ο αδελφός μου, κατάλαβε ότι εγώ έχω πολύ περισσότερες και απαίτησε μερίδιο. Έμεινε με την όρεξη. Αυτές τις μπίλιες της έχω ακόμα.... Καλά φυλαγμένες και πότε τις βγάζω για να παίξω.
Πάντα η φαντασία μου οργίαζε το πως τις φτιάχνουν.
Εξαιρετικό το βίντεο και το ποίημα.