[Liria]

"Σαν τον ήλιο μετά τη βροχή", ναί, αυτή ήταν η φράση που είχε χρησιμοποιήσει τότε ο πατέρας. Τη θυμάται ολοζώντανη τη σκηνή, η Αλεξάνδρα. Βλέπει ξανά τον εαυτό της να τρέχει προς το μέρος του πατέρα και να χύνεται στην αγκαλιά του. Αυτή ξυπόλητη κι αναμαλλιασμένη ακόμα από τον ύπνο κι εκείνος να έχει μόλις πατήσει το πόδι του στο σπιτικό τους. Τρεις μήνες είχε λείψει τούτη τη φορά. Κι αυτό για όσους ήξεραν, ήταν μικρό διάστημα. Ωστόσο της Αλεξάνδρας της φάνταξαν αιώνες, όπως κάθε φορά.

Εκεί λοιπόν, με το κεφαλάκι χωμένο στην αγκαλιά του και τη φωνή της να μισοπνίγεται στη μασχάλη του, η Αλεξάνδρα είχε ρωτήσει ναζιάρικα:
- Τί μου έφερες;
- Σαν τί θα έπρεπε να σου φέρω δηλαδή; Είχε απαντήσει περιπαικτικά ο πατέρας.
- Δεν σου φτάνει που γύρισα, μουσίτσα; Ήθελες να φέρω και κάτι, από πάνω; Τόσο λοιπόν μ' αγαπάς;

Το κορίτσι βούρκωσε στη στιγμή. Όχι για το δώρο που δεν ταξίδεψε μαζί με τις αποσκευές αλλά για τα λόγια που ξεστομίστηκαν. Πώς μπόρεσε ο πατέρας κι αμφισβήτησε! Πώς σκέφτηκε να της πει έτσι...
Εκείνος πάλι, σαν την είδε να ξεσπάει, βιάστηκε να την ψευτοαποπάρει πως τάχα μου είναι κουτή αφού τον πίστεψε και πώς δεν γινόταν να μην της έχει φέρει τα καλούδια της. Την πήρε μάλλιστα από το χέρι και την τράβηξε μαλακά, να ανοίξουν μαζί την μεγάλη τσάντα που ξεχείλιζε από δώρα για όλους. Της Αλεξάνδρας φυσικά, της αναλογούσαν τα περισσότερα...

Αχ, ναι! Τη θυμόταν καλά αυτή τη στιγμή. Τότε που ο πατέρας είχε πει, σκουπίζοντάς της το πρόσωπο: "Έτσι μπράβο! Να σε δω πάλι να μου γελάς πριγκηπέσσα μου. Σαν τον ήλιο μετά τη βροχή".
Πόσο εύκολο είναι να ξαστερώσει ένα πρόσωπο παιδικό. Πόσο εύκολα ξαναβγαίνει ο ήλιος. Αλοίμονο στους μεγάλους. Αλοίμονο σ' αυτούς που δεν έχουν έναν κάποιο "πατέρα" να τους σφουγγίσει τη βροχή από τα μάτια. Που δεν νοιώθουν πρίγκηπες ή πριγκήπισσες κανενός και που κάθονται όπως τώρα στην άκρη στο μόλο, να μυρικάζουν τις σκέψεις τους δίχως να μπορούν να επέμβουν στις μνήμες τους.