[purple anemone]

Καθόταν εκεί, στην άκρη του παρατημένου πια μικρού λιμανιού. Αγνάντευε μακριά το πέλαγο, τη ζωή της όλη. Κάθε του κύμα, μια χαρακιά του χρόνου στο πρόσωπό της. Πόσοι καημοί και πόνοι είχαν παιδέψει την ψυχή και το νού όλα αυτά τα χρόνια... Φορούσε πάλι το φόρεμα εκείνο, το νεανικό. Το βασανισμένο ύφασμα παράδερνε με τις άτονες ριπές του ανέμου, παραδομένο κι αυτό στη μοναξιά του δειλινού.
Προσπαθούσε να θυμηθεί τις στιγμές της χαράς και της νιότης, της ομορφιάς και της ξενοιασιάς. Η Αλεξάνδρα ήταν μια όμορφη κοπέλα, γεμάτη θάρρος και δύναμη για ζωή. Η λέξη χτύπαγε σα βάρος τα μηλίγγια της. Ήταν...
Εκεί παραδίπλα της κι ο Σταύρος, στον μισογκρεμισμένο από την εγκατάλειψη μόλο, εγκαταλελειμμένος κι αυτός. Σποραδικά συναντιόντουσαν τα βλέμματα, ματιές γεμάτες σβησμένο πάθος, ενοχή αλλά και συμπόνια. Ματιές που αναζητούσαν απεγνωσμένα να βρουν τη λύτρωση στου άλλου την ψυχή...

Οι εικόνες βασανίζονταν από το στρίμωγμα στα βάθη του μυαλού και πεισματάρικες σπρώχνονταν να περάσουν από την αναπόληση, στα σύννεφα που σκέπαζαν τον μικρό κόλπο. Όλα είχαν ξεκινήσει εκεί, λίγο παραπέρα, τόσο πιο παλιά...