[Xenios]

Αντιγράφω από το Heartcad της BBS ένα παλιό δικό μου μήνυμα.

Στα φοιτητικά μου χρόνια θα αναφερθεί η παρακάτω μικρή ιστορία, προσωπικά νομίζω ότι ίσως να είναι μια ιστορία που έχει επαναληφθεί σε πολλά επεισόδια σε αρκετό κόσμο.

Ήμουν πρωτοετής φοιτητής, σε ένα από τα πάρτι εκείνης της εποχής. Υπό τους ήχους της μουσικής των beatles γνώρισα μια κοπέλα 17χρονη με την οποία γίναμε "στενοί" φίλοι. Η σχέση μας ήταν ότι πιο ωραίο μπορούσε να γίνει, κάποιες βόλτες με βρεγμένο χώμα στην Πάρνηθα , κάποια βραδινά ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική, κάποια πάρτι να χορεύουμε μπλουζ
με την μελωδική φωνή του Ανταμό να μας πλημμυρίζει αισθήματα, κάποιες σχέσεις που σε οδηγούν τέλος πάντως στο συναίσθημα της απόλυτης ευτυχίας. Πάνω από όλα όμως, ατελείωτα όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Τι δεν είχαμε σχεδιάσει με την φαντασία μας...

Και ξαφνικά ένα τηλέφωνο, ένας λόγος της μου αφαιρεί κάθε μόριο ζωής επάνω μου. Ένα κενό, ένα τεράστιο κενό που σε παρασύρει με το πρώτο αεράκι σαν πούπουλο μετέωρο.

Το τι ακολούθησε ; Ναι όντως έχουν και αυτά σημασία...

Ενας αρκετά ευαίσθητος άνθρωπος (δεν το θεωρώ αυτό πλεονέκτημα μου), έφτασε μέχρι του τελευταίου σημείου αντοχής του, έφτασε μέχρι κάποιες μεγάλες ρόδες μιας νταλίκας και εκεί έχασε τις λίγες αισθήσεις που του είχαν απομείνει.

-------------

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, όταν ένας νεαρός καλός μου φίλος βρέθηκε σε παρόμοια δύσκολη θέση. Στην προσπάθεια την δικιά μου (και μερικών καλών του φίλων) ξανάζησα πολύ έντονα εκείνες τις μέρες και έπιασα τον εαυτό μου κάποτε να λυγίζει... τότε κατάλαβα το λάθος μου. Δεν είχα ξεχάσει...