[varthol]

Τωρα που η ζεστη μεγαλωνη στην ζωη μας,μου ηρθε στον νου μια ξεχασμενη ζεστη του παρελθοντος τοτε που μεσα στον Ιουνιο επρεπε να ειμαι σε
νοσοκομεια διαφορα με μια μοναδικη σκεψη.Να περαση ευχαριστα αλλη μια μερα.Να μην σκευτεται ποσο ατυχη ειναι.Να ειμαι διπλα χωρις να το καταλαβαινη γιατι θα με εδειωχνε.Να ειμαι απο πανω και να μην με εβλεπε γιατι θα εβαζε τα κλαματα για ακομα μια ατελειωτη φορα.Πεθαινε και το ξεραμε ολοι μα κανενας δεν το επερνε στα σοβαρα.Ειμαστε εκει ο καθενας για τον εαυτο του πρωτα και μετα για τις ενοχες του.Ο Λυγμος μου για τον χαμενο καιρο σιγουρα με εκανε καλυτερο ανθρωπο αλλα ταυτοχρονα με εκανε να επαναστατησω για την αδολη Μαρουλα και οτι της εστειλε η μοιρα της.Η μανα της,Μανα μου μιας και φιλη κολλητη της μανας μου,Μεγαλωναμε ολοι μαζι και σιγουρα το εχαν σκευτη τοτε το συμπεθεριο.Οταν το Καταλαβε οτι ξαναμπηκα σαν σιφουνας στη ζωη της κορη της με καλοδεχτηκε με υπεροχους καλομαγειρεμενους μουσακαδες και ατελειωτα πενταγλυκα γαλακτομουρεκα.Το Καταλαβα τοτε οτι πιστευε οτι αυτο που συνεβη ηταν οτι καλυτερο μπορουσε να σκευτη για την Κορη της και ας αργησε δωδεκα χρονια.Η Ωδη των μαναδων δεν κρατησε πολυ γιατι οι ξαφνικες αδιαθεσιες που καταληγαν σε αδυναμιες της Μαρουλα μας προσγειωσαν ολους πολυ γρηγορα και αποτομα.Το τελος ηρθε πολυ γρηγορα,Ενα αδυναμο σφιξιμο στα χερια μας,ενα Βλεμμα μεταξυ μας που ρωταγε γιατι;και ολα τελειωσαν.Δεν παραπονεθηκα ποτε για τιποτε.Δεν ειπα ποτε οτι φταιη καποιος αλλα βαθια μεσα μου αυτος ο χρονος χωρις να το θελω με εκανε να εχω δυο μανες.Τη Μανα που με γεννησε και την μανα που ηταν το τελευταιο δωρο της Μαρουλας.Η Κλαιρη δεν εκλαψε ποτε για το παιδι που εχασε.Οταν πεθανε η μανα μου στη κηδεια με κρατουσε συνεχεια αγκαζε και σε μια στιγμη που χανομουν μου ψιθηρησε Εχεις εμενα τωρα...