[varthol]

H Nυχτα με εκανε παντα να νοιωθω αβολα.Δεν εβλεπα ποτε σωστα αυτο που ειχα μπροστα μου.Παντα ενα μερος της αντιληψης ηταν φαντασια.
Παντα την θολη νυχτα εκανα φρικτα λαθη που βολευαν το σκοταδι και εσκιζαν της αποφασεις.Το πρωϊ μετανοιωνα για τις θολες σκοτεινες
και φανταστικες αποφασεις που πηρα για να περασω καλα.Παντα στο σκοταδι το καλο γινεται καλυτερο και το κακο χειροτερο.
Στο φως,Αιωνιος εχθρος της σκοτεινιας μοιαζη να γινεται συμμαχος της Θλιψης και της ευκολης και αβιαστης ζωης..
Καθε φορα που αγκιζα τη σαρκα της την καταλαβαινα να σιγοτρεμη και να σκιρτα.Κοιταζα τα ματια της και τα ακουγα να μου μιλουν.
Αργοτερα το θροϊσμα που κανουν τα ρουχα που φευγουν εμοιαζε βιαστικος χειμαρος μετα απο βροχη.Μετα τα δυο σωματα που γινοντε ενα
μεσα σε καταιγισμο απο φωνουλες που θελουν να μην ακουστουν μακρυα οσο και να φωναζουν.Τοτε μεσα στην νυχτα ειμαστε ο Αδωνης
με την Αφροδιτη.Τα σωματα μας παλευαν Ανανεα να ξεφυγουν ο ενας απο τον αλλο μα παντα μεναν ιδρωμενα και σφικταγκαλιασμενα.Στιγμες
που γραφωντε στις ζωες μας.Στιγμες που μονο το μυαλλο και πριν γινουνε μπορει να σταματηση.Τοτε το αφησα να γινη μπερδεμενος απο την νυχτα,τη απορηψη και την Θλιψη μιας κακιας στιγμης.Ημουν τοτε,πολυ μπερδεμενος μεσα στα παιδιαστικες φαντασιωσεις μου και στο τωρα.
Η αρετες μου με χαιρετησαν μολις επαψα να τις σκευτωμε.Αρπαξα το κορμι που ειχα μπροστα μου και που παντα ηθελα να αρπαξω χωρις να σκευτωμε καθολου,ζωντας τα παιδικα μου ονοιρα τοτε που η Μαρουλα ηταν ολες οι γυναικες μαζι για μενα.Ημουν ερωτευμενος μαζι της τοτε,Φανταζε το πιο γλυκο κοριτσι απο ολα που με περιτριγυρηζαν.Βρεθηκαμε για χρονια χωρια χωρις ο ενας να αναζητηση τον αλλο.Ξαφνικα ξανανταμωσαν οι δρομοι μας και οι Θυμησες και των δυο μας μας,ηταν αυτες που οδηγουσαν το δρομο μας.Ειχαμε μεγαλωση και οι δυο μας
αρκετα και ο καθενας αφωσιωθηκε σε αλλους σκοπους,μα τωρα ειμαστε μαζι εδω και ειμαστε παλι εγω 13 χρονων και εκεινη 11.Και ηταν Νυχτα και για τους δυο μας.
Την Αλλη μερα που ξυπνησαμε οσο πιο λεπτα μπορουσα την ρωτησα προσπαθωντας να τραβηξω το βλεμα μου απο το υπεροχο στηθος της,δεν βρεθηκε κανεις ολα αυτα τα χρονια Μαρουλα να σε θελει;Η απαντηση ηταν που τρομαζε αντι να με κολακευη και που επρεπε να περιμενω.Σε περιμενα να τελειωσης και να ερθης σε μενα.Το ηξερα οτι παντα θα με αγαπας.Δε Παντευτηκαμε ποτε με τη Μαρουλα.Πεθανε 1 χρονο αργοτερα απο την κακια ασθενια που ουτε το ονομα της δεν θελω να λεω,αφηνωντας με να θυμαμε εκεινο το υπεροχο ευχαριστω που ξεστομησε αφηνωντας με που ηταν για ολα αυτα που ζησαμε στο λιγο χρονο και να θυμαμε την αδιακοπη αρνηση της να γινουμε ζευγαρι παντρεμενο...