[varthol]

Kοιταξε στο παραθυρο και τοτε καταλαβε....Τι ειχε περασε τοσα χρονια στην συμβατικη ζωη του που ολοι ζηλευαν.Σαν απο θαυμα η ζωη του ολοκληρη περασε απο τα ματια της ψυχης του...και στα δευτερολεπτα που κρατησε αυτο το θαυμα συνηδητοποιησε οτι τιποτε στη ζωη δεν εγινε μονο μια φορα.Ξαναζουσε τα λαθη του παρελθοντος που γινηκαν πολλες φορες και που παντα η ψυχη του συνχωρουσε.Λαθη πληρωμενα με αλλη τιμη καθε φορα και που οσο και να εμοιαζαν ιδια ,παντα ηταν διαφορετικα.Οι Ανθρωποι που τοσο τον πληγωσαν αλλαζαν μα ο πονος εμενε παντα ιδιος,Ενα τεραστιο γιατι ερχοταν και ξαναρχωταν στα χειλη του αλλα δεν επερνε απαντηση ποτε και για τιποτε.Γεννηθηκε μαθημενος να συνχωραη τους φιλους του και του εμενε μονο ο χρονος για να μαθει τι λογιων φιλοι ηταν.Φιλοι της καθημερηνης αναγκης ή κατ' εφημησμο χρησμενοι φιλοι που ποτε δεν εβαζαν την βολη τους πανω απο την αναγκη για μοναξια και απομονωση του αλλου.Καποτε τον περιμεναν καπου να παει αλλα δεν πηγε.Το Αποτελεσμα ηταν σιγουρα λαθος εκτιμησης.Επρεπε να μας ειδοποιησης του ειπαν σε τονο που δεν επερνε αρνηση.Αμα το ηξερε πως τοτε θα ειχε φταση να πεθανη απο τους λυγμους του για τον χαμενο καιρο,σιγουρα θα τους ειχε ειδοποιηση μιας και τον περιμεναν σε μακρυνο πολυ μερος.....