[Manaras]

Εκείνη την ώρα, 35 χιλιόμετρα πιο μακρυά, ο Νίκος Παπαδάκης είχε ήδη πιεί την πρώτη γουλιά από τον πρωινό καφέ του.

Δούλευε ήδη τέσσερα χρόνια στην Comnet και ομολογουμένως ήταν σε καλύτερη θέση από αρκετούς από τους συναδέλφους με τους οποίους άρχισαν να μαζί να δουλεύουν στην τότε νέα εταιρεία. Είχε προαχθεί σε security system operator πριν από έξι μήνες και ήταν περήφανος που ο νέος μισθός του ήταν σχεδόν διπλάσιος από αυτόν που έπαιρνε όταν ήταν απλός network administrator.
Βέβαια, αυτό σήμαινε ότι πλέον έπρεπε να φοράει καθημερινά γραβάτα και να ενημερώνει κάθε απόγευμα τους "κουστουμάτους" του έκτου. Η εγκατάλειψη των αγαπημένων του t-shirts τον πείραξε στην αρχή, όμως γρήγορα συνειδητοποίησέ ότι τα καθημερινά Security Briefings ήταν μεγαλύτερος πονοκέφαλος από ένα μεταξωτό κόμπο στο λαιμό. Όλοι στην εταιρεία ήξεραν ότι οι άνθρωποι του έκτου ορόφου ασχολούνται με κάτι πολύ σημαντικό, αλλά σχεδόν κανείς δεν είχε ολοκληρωμένη άποψη γι' αυτό. Έξι μήνες τώρα ούτε ο Νίκος είχε καταφέρει να καταλάβει κάτι περισσότερο. Καθημερινά κατέβαινε στο πρώτο υπόγειο, χρησιμοποιούσε το ειδικό ασανσέρ που πήγαινε αποκλειστικά στον έκτο, ακολουθούσε τη διαδικασία ασφαλείας, έμπαινε στον προθάλαμο και απαντούσε στις ίδιες ερωτήσεις του άνδρα με το μαύρο κοστούμι. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη συνηθισμένη διαδικασία ρουτίνας.

Ήταν 08:45 όταν ο Νίκος σταμάτησε να χαζεύει τις κοπέλες του μάρκετινγκ από το απέναντι γραφείο. Η εσωτερική τζαμαρία και η καλή θέση του γραφείου του, του έδιναν αυτή τη δυνατότητα, αλλά αυτό λειτουργούσε και ανάποδα. Οι περισσότεροι μπορούσαν να τον δουν όταν δε δούλευε στο τερματικό του.
Ακούμπησε στο γραφείο τον μισοτελειωμένο καφέ και άρχισε να χαζεύει μηχανικά τα security logs της περασμένης νύχτας.